Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο του Άλεξ
Δυστυχώς το μετά πέρασε και έπρεπε να πάμε σπίτι του να τον βοηθήσω με τα λατινικά
Δεν περνούσε λεπτό κατά την διάρκεια της μέρας που τα παιδιά δεν έφερναν αυτό το θέμα λέγοντας μαλακίες
Το δωμάτιο του Αλεξ ήταν ωραίο και οργανωμένο, σκούρο μπλε ήταν το κυρίαρχο χρώμα εκτός από τους τοίχους που ήταν άσπροι
Κάτσαμε στο γραφείο του και μου έδωσε μια καρέκλα
«Μην μιλάς τόσο ρε, θα πάθεις κάτι» Με ειρωνεύτηκε ο Αλεξ πριν καθίσω στην θέση μου
«Και τι θες να σου πω αγόρι μου;» Τον ρώτησα και καθίσαμε ταυτόχρονα
«Οτιδήποτε, αυτή η σιγή είναι πολύ άβολη, λες και τώρα με γνωρίζεις»
«Μην μου πεις πως θίχτηκες» Τον ειρωνεύτηκα ενώ άνοιγα το βιβλίο Λατινικών και έβγαζα τις φωτοτυπίες που χρειαζόμασταν
«Δεν θίγομαι» Μου απάντησε και σήκωσα το κεφάλι μου για να τον αντικρίσω με ένα ειρωνικό βλέμμα
«Εσύ, δεν θίγεσαι εύκολα;» Ρώτησα και με κοίταξε και έγειρε το κεφάλι του αριστερά η φάτσα του σε φάση «αλήθεια τώρα;»
«Ναι, το αφήνω ασχολίαστο» Αναφώνησα ενώ ξεφύλλιζα τα βιβλία
Τώρα που σκατά είναι η σελίδα 89;
«Έχω μετανιώσει για αυτό που σου είπα της προάλλες, σταμάτα να είσαι έτσι» Μου είπε και ξαναγύρισα να τον κοιτάξω νιώθοντας να χάνω την υπομονή μου
«Οι ιδεολογίες σου με ενοχλούν, είναι εντελώς ηλίθιες, άμα δεν μπορείς να συμφωνήσεις με κάποιον σε κάποια βασικά πράγματα πως περιμένεις να τα πάτε καλά» Του εξήγησα κάτι που έχει ήδη ειπωθεί αρκετές φορές μπορώ να πω
«Δεν με ξες καν» Αναφώνησε
«Όσες φορές έχεις ανοίξει το στόμα να πεις την γνώμη σου σε κάτι έχω κάψει 50 εγκεφαλικά κύτταρα» Του είπα
Ρόλαρε απλά τα μάτια του και αρχίσαμε το διάβασμα
[...]
«Τώρα κατάλαβες;» Τον ρώτησα
Είχαμε μείνει για κανένα μια ώρα σε αυτό το σημείο, είναι λες και μιλάω στον τοίχο, το παιδί είναι πολύ αργόστροφο
«Ααααα» Αναφώνησε ως ένδειξη ότι κατάλαβε
Επιτέλους!
«Επιτέλους ρε άνθρωπε!» Ξεφύσηξα και έριξα την πλάτη μου στην πλάτη της καρέκλας
«Τώρα κάνε μια άσκηση για να δω άμα όντως το κατάλαβες» Του είπε και μετά από λίγο έσυρε το χαρτί στην μεριά μου
Και προς έκπληξη μου όλα ήταν σωστά
«Μπράβο, μετά από 50 προσπάθειες τα κατάφερες» Του είπα ενώ γύρισα να τον κοιτάξω και του έδωσα πίσω την φωτοτυπία
«Μμμ, μην χαίρεσαι τόσο για εμένα» είπε με ένα ξινό ύφος και έβαλε την φωτοτυπία πίσω στον φάκελο
«Αφού μόνο με αυτό κατάλαβα πόσο αργόστροφο είσαι, θα χρειαστείς πολύ βοήθεια» Του είπα ενώ έβαζα τα πράγματα μου στην τσάντα
Παίζει να είχαμε καθίσει εδώ για κανένα τετράωρο, τέσσερα ποτήρια καφέδες, ο ένας που ήταν διπλό εσπρέσο για εμένα, στιλό, υπογραμμιστές, μολύβια, πεταμένες φωτοτυπίες αρχαίων γυμνασίου που δεν είχα ιδέα πως κατέληξαν εδώ, γενικά πολλά πράγματα
«Και ελπίζω να είσαι πρόθυμη να με βοηθήσεις» Μου είπε και γύρισα να τον κοιτάξω με γουρλωμένα μάτια
«Τι λες αγόρι μου, θα κλείσουν σε ψυχιατρείο άμα σου κάνω ένα ακόμα μάθημα» Του είπα κατευθείαν
Σε εμένα προσωπικά μου αρέσει η ιδέα μιας καλής ψυχικής υγείας
«Ξες κάτι ούτε εγώ σε πάω αλλά κάνω μια προσπάθεια να σε συμπαθήσω μιας και θα είμαστε στην ίδια παρέα για αρκετό καιρό, που είναι η δικιά σου;» Με ρώτησε και από ότι κατάλαβα άρχισε να χάνει την υπομονή του
Κάτσε φίλος, άμα λες εσύ κάτι τέτοιο εγώ τι να πω
«Δεν γουστάρω την ιδέα να τα πάω καλά με άτομα του είδους σου» του είπα, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου
Μέσα σε μισό δευτερόλεπτο σηκώθηκε από την καρέκλα του και το χέρι του τυλίχθηκε γύρω από τον λαιμό μου, έσκυβε κάνοντας να είμαστε σε αποστάσεις αναπνοής
Ένιωθα τα κρύα δαχτυλίδια του γύρο από τον λαιμό μου, αν και αυτή η πράξη φαίνεται βίαιη μπορώ να πω πως έβαζε αρκετή δύναμη ώστε να έχει την προσοχή μου, τα πράσινα μάτια του δεν ξεκόλλησαν από τα καστανά δικά μου
«Τι θα κάνεις, θα με κάνεις ντα;» Του είπα ειρωνικά ενώ τον κοιτούσα έντονα στα μάτια
«Άκου εδώ κακομαθημένο, έχω προσπαθήσει να τα πάω καλά μαζί σου μόνο και μόνο για τον Στέλιο γιατί τον χαλάει να μας βλέπει έτσι, αλλά άκου αυτό, αλλά άμα συνεχίσεις να κάνεις έτσι πίστεψε με θα εύχεσαι να μην είχες φύγει από την Αθήνα» Μου είπε με χαμηλό αλλά αυστηρό τόνο
Και τώρα τι, εγώ πρέπει να φοβηθώ;
«Αυτό τώρα να το πάρω ως απειλή;» Του μίλησα ξανά ειρωνικά
«Πάρτω όπως θες, αλήθεια δεν με νοιάζει, αλλά άμα θες να δουλέψει αυτό θα πρέπει και εσύ να προσπαθήσεις» Μου απάντησε
«Σεβασμό θα δώσω στα άτομα που το αξίζουν...» άρχισα να μιλάω και με το χέρι μου πέταξα το δικό του από πάνω μου και σηκώθηκα
«... για αυτό δες εσύ τι κάνεις λάθος γιατί δεν ήμουν εγώ αυτή που το άρχισε αυτό» Συνέχισα
Η οπτική επαφή δεν είχε σταματήσει ούτε δευτερόλεπτο, μπορούσα να καταλάβω πως ήξερε ότι είχα δίκαιο
«Αλλά ο Στέλιος είναι κολλητός μου για αυτό όπως είπες και εσύ άμα βάλεις προσπάθεια που όντως θεωρείτε προσπάθεια τότε θα βάλω και εγώ» Του απάντησα και φόρεσα την τσάντα μου στους ώμους μου
«Θα σε δω αύριο της 4» Του είπα και έφυγα από το δωμάτιο νιώθοντας το βλέμμα του στην πλάτη μου να με καίει
Άντε γιατί πολύ αέρα πήρε ο τυπάς
Βέβαια δεν ήξερα πως η ένταση μεταξύ εμένα και Άλεξ τον ενοχλούσε τόσο
Αλλά βγάζει νόημα, είμαστε και οι δύο πολύ κοντινά του πρόσωπα, για αυτόν είμαι πρόθυμη να κάνω μια υποχώρηση
Μόνο που το πρόβλημα του Άλεξ είναι πως δεν βλέπει που έχει λάθος μετά ζητάει και τα ρέστα όταν του λέω οτι αυτά που λέει είναι μαλακίες
Ξεκλείδωσα το σπίτι και μπήκα μέσα
Προφανώς και οι γονείς μου δεν ήταν σπίτι
Δάγκωσα το εσωτερικό του μάγουλου μου για να αποτρέψω τα δάκρυα να φύγουν από τα μάτια μου
Απλά από μια φάση και μετά αυτό είναι μοναχικό γιατί ούτε σε κλήση μπορώ να του μιλήσω πολλές φορές και το θέμα δεν είναι πως δεν μπορώ να κάθομαι μόνη, αλλά το ότι αυτό γίνεται από τότε που είμαι έκτη δημοτικού
Λείπουν συνέχεια και νιώθω πως μεγαλώνω μόνη
Πέταξα την τσάντα μου κάπου αόριστα στο δωμάτιο και έκανα ένα ντουζ, έβαλα πιτζάμες και ξάπλωσα στο κρεβάτι
Απλά είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορεί κανένας να σε παρηγορήσει καλύτερα από τους γονείς σου
Χελλοοοοοο
Λοιπόν, έχω να ανεβάσω σχεδόν ένα μήνα, μην με βρίσετε δεν είχα όρεξη για τιποτα
Αλλά δεν μπορείτε να παραπονεθείτε, δείτε τι κεφάλαιο σας έγραψα
Λοιπον σκάω με το να το παίρνω πάνω μου και να ψωνίζομαι ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο
Αυτά από εμένα
[edited]