Αρια Ποβ:
- Έμαθα πως προχωρήσεις στην ζωή σου και βρήκες μια κοπέλα που... Δεν σε θέλει! Αχαχαχα.
Του είπε και άρχισε να γελάει, μα καλά για ποια κοπέλα μιλάει; Για εμένα;
- Άστον, κόψε τις μαλακίες. Γιατί στο ορκίζομαι θα σκοτωθούμε!
- Μα, για αυτό ακριβώς ήρθα.
- Όχι εδώ όμως, υπάρχουν και μικρά παιδιά.
- Α, τώρα που είπες μικρά παιδάκια. Που είναι η μικρή μας αδερφή; Η μήπως να πω ετερ-
- ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΣ!
- Ουάου, επιτέλους ρε φίλε γύρισε ο αδερφός μου! Γιατί τόσην ώρα, νόμιζα ότι μιλούσα σε έναν άγνωστο. Πάντως το παραδέχομαι, η κοπέλα που έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα σε άλλαξε και μάλιστα πολύ.
- ΆΣΤΟΝ!
- Μα που είναι; Θέλω να την δω και να την συγχαρώ.
Είπε και άρχισε να ψάχνει στον χώρο και σηκώθηκα πάνω.
- Εγώ είμαι!
Του είπα και το βλέμμα του σταμάτησε σε εμένα κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω σχηματίζοντας ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.
- ΑΡΙΑ ΚΆΤΣΕ ΚΆΤΩ!
- Όχι Αχιλλέα, δεν κάθομαι και μην μου φωνάζεις!
- Ουυ, το παραδέχομαι είναι όμορφη, σκληρή και γλυκιά. Ολα σε ένα, τώρα κατάλαβα γιατί μπορείς να μιλάς ώρες για αυτήν, αδερφούλη.
Είπε και άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου, έφτασε κοντά μου και άρχισε να με παρατηρεί.
- Είσαι όμορφη.
Μου είπε ήρεμα και γαλήνια ενώ με κοιτούσε. Μοιάζει πολύ στον Αχιλλέα, τα πράσινα μάτια και το μελαχρινό του μαλλί.
Είναι ίδιος ο Αχιλλέας!
- ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΛΗΣΙΆΣΕΙΣ!
Του φώναξε ο Αχιλλέας ενώ τον έπιασε από τον γιακά, αυτός έβαλε το όπλο του στο κρόταφο του Αχιλλέα. Εβγαλε και ο Αχιλλέας ένα όπλο και το έβαλε και αυτός στο κρόταφο του αδερφού του. Είχαν σημαδέψει ο ένας τον άλλον! Μα τι στο καλό; Θα σκοτώσει τον αδερφό του; Και από πότε ο Αχιλλέας κρατάει όπλο;
- Θα σκοτώσεις τον ίδιο σου τον αδερφό, για μια γκόμενα;
Του είπε ο αδερφός του Αχιλλέα ενώ ο Αχιλλέας τον κοίταξε θυμωμένος.
- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΚΌΜΕΝΆ, ΓΑΜΩ!
Είπε ο Αχιλλέας και τον κόλλησε δυνατά στον τοίχο, πετώντας του το όπλο κάτω και σημαδεύοντας τον με το δικό του.
- Πω φίλε μου, εσύ είσαι πολύ ερωτευμένος!
- Σκάσε! Γιατί στο ορκίζομαι δεν το'χω σε τίποτα να σε σκοτώσω!
- Τι; Μα αδερφούλη, θέλεις οι δημοσιογράφοι να γράφουν για εσένα ότι σκότωσες τον αδερφό σου και να χαλάσει η φήμη σου;
- Χεστηκα, για την υποτιθέμενη φήμη μου, μαλάκα!
- Ο μόνος μαλάκας που βλέπω εγώ, είσαι εσύ!
- Μη μιλάς έτσι στον αδερφό μου!
Σηκώθηκε η Μελίνα και ο Άστον την κοίταξε με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη του.
- Κορίτσι μου.
Της είπε και έκανε να την πλησιάσει αλλά η φωνή της Μελ τον σταμάτησε.
- Μη με πλησιάζεις! Δεν σε θέλω εδώ, είσαι ότι χειρότερο και άσε τον αδερφό μου ήσυχο!
- Είμαι και εγώ αδερφός σου!
- Εγώ, ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ! Ο μόνος αδερφός που ξέρω εγώ, είναι ο Αχιλλέας και αυτόν θα ξέρω ως αδερφό μου! ΕΣΥ, μου απλά είσαι ένας άγνωστος. Αρα, ένα τίποτα, Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!
- Μελίνα, μη του μιλάς έτσι!
Της είπε ο Μάριος και πήγε δίπλα της.
- ΌΠΩΣ ΘΕΛΩ ΘΑ ΜΙΛΑΩ!
- ΜΗΝ ΜΟΥ ΦΩΝΆΖΕΙΣ ΕΜΈΝΑ!
- ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΊΣΑΙ;
- ΜΙΚΡΉ, ΧΑΜΉΛΩΣΕ ΤΗΝ ΦΩΝΉ ΣΟΥ!
- Κάνε με.
Του είπε και αυτός την χαστούκισε.
- ΜΑΡΙΕ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;
Του φώναξα ενώ πήγα κοντά στην Μελ αυτή έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας.
- Αυτό το έκανα για να μάθεις να συμπεριφέρεσαι.
Της είπε και κοίταξε τον Αχιλλέα, αυτός το μόνο που έκανε ήταν απλά να γνέφει θετικά το κεφάλι του .
- Άστον, φύγε.
- Εγώ, θα φύγω αλλά πρόσεχε. Από εμένα δεν γλιτώνεις και από σήμερα ούτε κι'εσύ.
Είπε κοιτώντας τον Μάριο δολοφονικά.
Τι; Τώρα σκοπεύει να κάνει κακό και στον αδερφό μου;
- Γιατί και τον αδερφό μου;
Τον ρώτησα και με κοίταξε χαμογελώντας μου.
- Γιατί, πείραξε την αδερφή μου.
- Σε παρακαλώ, συγχώρεσε τον.
- Είσαι πολύ γλυκιά. Θα το σκεφτώ και ίσως αλλάξω γνώμη για χάρη σου.
Μου είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο.
Ο Αχιλλέας ήταν έτοιμος να του ορμήσει αλλά τον σταμάτησε ο Μάριος με το βλέμμα του.
Ο Αστον, έφυγε χαμογελώντας μου.
Τότε σηκώθηκαν όλοι από το πάτωμα και το πάρτυ συνεχίστηκε σαν να μη συνέβη τίποτα.
Ο Αχιλλέας μας πλησίασε.
- Μάριε παίρνεις την Μελ και φεύγουμε! Εσύ Άρια έρχεσαι μαζί μου.
- Όχι, εγώ δεν θέλω να πάω με τον Μάριο!
- Θα πας μαζί του, Μελ.
- Όχι, δεν πάω! Φοβάμαι, με χαστούκισε.
- Και καλά σου έκανε το αξίζεις Μελ!
- Πώς τολμάει και το λέει ο ίδιος μου, ο αδερφός;
- Μελίνα, δεν ακούω κουβέντα θα έρθεις, θες δεν θες!
- Όχι, δεν έρχομαι! Με χτύπησες.
- Και δεν το έχω σε τίποτα να το ξανακάνω, δεν μετανιώνω για τίποτα! Είσαι ένα κακομαθημένο και θα σου μάθω τρόπους.
- Εσύ θα το κάνεις αυτό;
Του είπε ειρωνικά.Την τράβηξε δυνατά από το μπράτσο, φτάνοντας την σε απόσταση αναπνοής.
- Κόψε σε εμένα τις ειρωνείες μικρή και τώρα προχώρα.
Την τράβηξε μαζί του από το χέρι.
Ο Αχιλλέας πήγε από πίσω μου τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από τη μέση μου.
- Πάμε και εμείς;
Μου ψιθύρισε ενώ μου έκανε μασάζ, έκλεισα τα μάτια μου και χαλάρωσα.
- Θα είσαι πολύ κουρασμένη, μωρό μου.
Μου ψιθύρισε και άνοιξα τα μάτια μου απότομα και έφυγα από το άγγιγμα του.
- Πάμε.
Του είπα αλλά με τράβηξε πάλι κοντά του.
- Τι έπαθες;
- Τίποτα απλά νυστάζω τόσο πολύ. Και έχω πάρα, μα πάρα πολλές ερωτήσεις!
- Είναι ακόμα οχτώ μίση το βράδυ και είμαι έτοιμος για αυτές τις ερωτήσεις, έρωτα μου.
Μου είπε αισθησιακά στο αυτί. Τον χτύπησα στο στέρνο και αυτός τύλιξε τα χέρια του γύρω μου οδηγώντας μας προς την έξοδο γελώντας.
- Για να φύγετε, χρειάζεστε να πληρώσετε αλλά 250 ευρώ!
Είπε το ίδιο αγόρι που έδινε τα εισιτήρια στον Αχιλλέα.
- Άλλα 250; Μάλιστα, ορίστε.
Του τα έδωσε και πήγαμε στο αμάξι του Αχιλλέα. Τη ΛΑΜΠΟΡΓΙΝΗ, το τονίζω.
Θέλω μια Λαμποργινη.
- Τώρα που τα έχεις με τον Αχιλλέα, η Λαμποργινη του είναι και δική σου.
- Γιατί πετάγεσαι συνέχεια μου λες; Κι'αν θες να ξέρεις, δεν ξέρω αν τα έχω με τον Αχιλλέα ακόμα.
- Αφού όταν σου ζήτησε να γίνεις η κοπέλα του, είπες ναι.
- Ναι, αφού με πίεζαν!
- Είσαι αχάριστη! Ξέρεις πόσες θα ήθελαν να είναι στην θέση σου;
- Άσε μας!
- Ηλίθια!
- Είσαι!
- Άρια, θα μπεις;
Μου είπε.
- Ν-ν-ναι.
Του είπα και μπήκα στο αμάξι, έβαλα την ζώνη μου και αυτός τη δική του και άρχισε το αμάξι.
Σε όλη την διάρκεια της διαδρομής σκεφτόμουν... Είναι αλήθεια αυτά που είπε ο Αχιλλέας; Αλήθεια νιώθει κάτι για εμένα; Και μάλιστα, είναι ερωτευμένος μαζί μου; Αλλά πάντα κατέληγα στο όχι.
Μα, πως γίνετε να με ερωτεύτηκε τόσο γρήγορα;
Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά δεν είχα προσέξει ότι είχαμε φτάσει στο σπίτι μου.
- Δεν θα κατέβεις;
- Αχιλλέα, δεν είμαι καλά.
- Γιατί τι έχεις, πυρετό; Κάτσε να δω. Περίμενε έρχομαι από την μεριά σου!
Μου είπε και έβγαλε την ζώνη του γρήγορα, βγήκε από το αμάξι του και ηρθε προς τη μερια μου. Ανοιξε τη πόρτα του συνοδηγού και έβαλε το χέρι του πάνω στο μέτωπο μου, για να δει αν έχω πυρετό, έπιασα το χέρι του και το κατέβασα από το μέτωπο μου.
- Είμαι καλά, σωματικά.
- Α, ευτυχώς! Νόμιζα ότι έπαθες κάτι.
Νοιάζεται για εμένα...
- Όταν έλεγα ότι δεν είμαι καλά, εννοούσα ψυχολογικά.
- Μάλιστα, και τι έχει η ψυχολογία σου;
- Απλά, νιώθω ότι πνίγομαι. Θέλω να πάρω αέρα, να νιώσω ελεύθερη.
- Ξέρω ακριβώς τι χρειάζεσαι. Ελα, βγες!
Μου είπε και μου έβγαλε την ζώνη βοηθώντας με να βγω από το αμάξι. Εκλεισε την πόρτα του συνοδηγού και γύρισε προς την μεριά μου κοιτώντας με.
- Εσύ θα περιμένεις εδώ μέχρι να έρθω. Δεν θα αργήσω πολύ, 2 λεπτάκια θα κάνω.
Μου είπε και έβγαλε το μπουφάν του και το πέρασε στους ώμους μου.
- Εσύ, θα φορέσεις αυτό για να μην κρυώσεις καθώς θα με περιμένεις.
Μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη.
Μπήκε στο αυτοκίνητο του και μετά από κάποια δευτερόλεπτα είχε φύγει.
Τότε, ακούμπησα την καρδιά μου. Γιατί χτυπάει τόσο δυνατά;
Μήπως έχει αρχίσει να μου αρέσει ο Αχιλλέας;