2 Αυγούστου 2019
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Η μέρα σήμερα ήταν κάτι λιγότερο από τέλεια. Ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ. Ένιωσα αδρεναλίνη, ελευθερία και πάνω από όλα μια ανεξήγητη χαρά, μία ευφορία στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου, ευτυχία.
Το νούμερο δύο στην λίστα μου έχει γίνει πραγματικότητα. Το κρατώ μυστικό από τους γονείς μου -προς το παρόν. Ξέρω πως θα το μάθουν μόλις πάρουν τα χέρια τους εσένα φιλενάδα αλλά τότε δε θα μου θυμώσουν. Αντιθέτως θα είναι χαρούμενοι για μένα που θα έχω καταφέρει να εκπληρώσω μια επιθυμία που χρόνια υπήρχε. Βέβαια είμαι αρκετά σίγουρη πως θα θυμώσουν με τον κολλητό μου, Κυριάκο.
Όμως σας ικετεύω μην το κάνετε. Εκείνος απλά, όπως και εσείς, ήθελε να βοηθήσει την φίλη του. Την φίλη που σε λίγο καιρό δεν θα είχε πια. Όπως πολύ καλά θα έχεις σκεφτεί ήδη μητέρα, οδήγησα μηχανή. Σας ξεγέλασα εκείνο το βράδυ. Μπορεί να πήγα όντως στο σπίτι του Κυριάκου αλλά καταλήξαμε στο πιο μακρινό πάρκο μαζί με την υπέροχη μαύρη μηχανή του.
Μπορώ να πω πως ήταν μια ιδιαίτερη νύχτα με πολύ γέλιο. Ο Κυριάκος μου έδωσε το κράνος του και μου δίδαξε τα βασικά για να μην πέσω πάνω σε κανένα δέντρο ή σε κανένα ζευγαράκι - ξέρετε τώρα!
Η αίσθηση όσο βρισκόμουν πάνω στην μηχανή ήταν μοναδική. Ένιωσα πως επιτέλους είχα την εξουσία από κάτι μα συνάμα ήμουν τόσο ελεύθερη που δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας. Μέχρι όμως να ισορροπήσω είχα πέσει πέντε φορές! Και αντί ο Κυριάκος, σαν τζέντλεμαν, να με βοηθήσει, καθόταν και γελούσε σαν το γαϊδούρι! Όχι απλά γελούσε αλλά έκλαιγε από τα γέλια ενώ το σώμα του βρισκόταν στο γρασίδι. Άντρες τι να πεις!
Αφού απόλαυσε το θέαμα που του προσέφερα, ήρθε και με βοήθησε με τα υπόλοιπα. Η ώρα ήταν ήδη δύο το βράδυ αλλά ήξερα καλά πως αυτό δεν ήταν ένα συντηρητικό βράδυ με κανόνες αλλά ένα βράδυ ελεύθερο με τα 'θέλω' μου και τις τρέλες μου. Πάντα με μέτρο και ασφάλεια όμως.
Καθώς οδηγούσα μέσα στο πάρκο ένιωθα το αίμα μου να ρέει γρηγορότερα, ένιωθα την καρδιά μου να αυξάνει τους χτύπους της και ο αέρας να διαπερνά το σώμα μου ή μάλλον εγώ διαπερνούσα τον αέρα με ευκολία και πείσμα.
Καθώς οδηγούσα, στο μυαλό μου ήρθαν αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Εγώ με τον πατέρα μου πάνω στην μηχανή - κρυφά από την μαμά. Συγκεκριμένα στα γενέθλια της ο μπαμπάς είχε ξεχάσει την τούρτα στο μαγαζί και είχαμε μόλις δέκα λεπτά για να γυρίσει. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε την μηχανή. Αφού φόρεσα κράνος μου και τις επιγονατίδες μου, βολεύτηκα μπροστά από τον μπαμπά μου και άγγιξα τις λαβές περήφανη. Αγνοούσα το ότι πρακτικά οδηγούσε ο μπαμπάς μου. Ένιωθα πως εγώ οδηγούσα! Και ήμουν μέσα στην τρελή χαρά. Όπως τώρα. Το ίδιο συναίσθημα - σε μεγαλύτερο βαθμό. Τώρα ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου και γνωρίζω πόσο πολύτιμη εμπειρία είναι όλο αυτό δεδομένου του περιορισμένου χρόνου που έχω.
Τότε δεν φοβήθηκα μήπως η μαμά με καταλάβει. Ούτε τώρα φοβόμουν. Ήξερα πως ακόμη και αν με έπιανε πάνω στην μηχανή, να τρέχω με 110 μέσα σε ένα πάρκο δεν θα με σταματούσε. Δεν θα το έκανε αν έβλεπε στο πρόσωπο μου την χαρά μου. Γι' αυτό ήξερα πως θα θύμωνε αργότερα όταν μάθανε από εσένα φιλενάδα την αλήθεια. Και επειδή εγώ δεν θα ήμουν εκεί για να υπερασπιστώ τον ανήμπορο φίλο μου, η μητέρα μου θα του έκανε ένα τεράστιο, βαρετό, ανούσιο κήρυγμα.
Γνωρίζοντας την κατάληξη αν δεν έκανα κάτι ζήτησα από τον Κυριάκο να με τραβήξει βίντεο και να εστιάσει στο πρόσωπο μου που η χαρά ξεπερνούσε κάθε εμπειρία -μέχρι εκείνη την στιγμή. Εκείνος με μία έκφραση απορίας εκτέλεσε την επιθυμία μου χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.
Γι' αυτό τον ευχαριστώ θερμά- έστω και αργά. Αν του ζητήσετε θα σας δείξει το βίντεο και θα χαρείτε και εσείς με την χαρά μου. Είμαι σίγουρη μητέρα όσες αμφιβολίες και αν έχουν δημιουργηθεί στο μυαλό σου.
Ξαναζώ τις πολύτιμες στιγμές. Στέκομαι κοντά στο παράθυρο του δωματίου μου, νιώθω τον αέρα να περνάει απαλά γύρω από τον λαιμό μου, να ανατριχιάζει το κορμί μου και κλείνω τα μάτια. Θυμάμαι τις στιγμές που έζησα λίγες ώρες πριν. Θυμάμαι και ευγνωμονώ τον Θεό και τον πατέρα μου -γιατί χωρίς την σύμφωνη γνώμη του δεν θα γινόταν τίποτα- που με αξίωσε να ζήσω αυτές τις μοναδικές στιγμές.
Ακόμα θυμάμαι το σώμα μου να σηκώνεται από το έδαφος με τα εξαίσια ντριφτ που έκανα σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυριάκου. Θυμάμαι το απότομο φρενάρισμα και το εξίσου απότομο ξεκίνημα και το δυνατό μου γέλιο που καθησύχαζε τον Κυριάκο που έβλεπε τρομοκρατημένος τις ανόητες κινήσεις μου. Το δυνατό μου γέλιο που σιγά σιγά τον παρέσερνε και εκείνον σε ένα γέλιο βγαλμένο από καρδιάς.
Τα μαλλιά μου ανεμίζουν και παλεύουν με τον αέρα, χορεύουν με την νύχτα και χαιρετούν χαρούμενα την ταχύτητα.
《I see it, I like it, I want it, I got it》Τραγουδούσα με ρυθμό χωρίς να μειώσω ταχύτητα.
《Καλύτερη και από την ίδια την τραγουδίστρια》Μου φώναζε ο Κυριάκος ακούγοντας την μελωδική φωνή μου.
Ποτέ δεν τον πίστεψα. Βασικά δεν τον πίστεψα εκείνη την στιγμή.
Εγώ ήξερα την σειρά της λίστας μου και ήξερα τις επιθυμίες μου.
《Ελπίζω να έχεις δίκαιο》Του φώναξα και αφού έκανα μια τελευταία σούζα, σταμάτησα μπροστά του και έσβησα την μηχανή.
Μόλις κοίταξα τα μάτια του ήξερα τι θα μου ζητούσε και ήξερα την απάντηση. Μετά από λίγο βρεθήκαμε και οι δύο επάνω στην μηχανή, με εμένα οδηγό, να τραγουδάμε, να κάνουμε αστεία, να τρέχουμε μέσα στο πάρκο κάτω από το φως της νύχτας και των φωτεινών αστεριών.
Ξέραμε και οι δύο πως η ώρα είχε περάσει αλλά δεν μας ένοιαζε. Με το πρώτο φως όμως του ήλιου αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Προχωρούσαμε αργά και τότε αποφάσισα να τον ρωτήσω κάτι που με έκαιγε καιρό.
《Πόσο καιρό είσαι τσιμπημένος με την Δέσποινα;》 Εκείνος κοκκίνησε, ξερόβηξε, κοίταξε τον ουρανό και πήρε πολλές ανάσες μέχρι να μου απαντήσει.
《Πολύ》Είπε απλώς και απομακρύνθηκε με ντροπή.
Μα Κυριάκο δεν είναι ντροπή ο έρωτας. Είναι τιμή και περηφάνια.
Αν δεν της το έχεις πει μέχρι τώρα που το διαβάζετε λυπάμαι. Το έμαθε από εμένα -καιρός δεν είναι; Εύχομαι - αν όχι ζευγάρι- να παραμείνετε τουλάχιστον φίλοι και οι τρεις.
Όπως καταλαβαίνετε το νούμερο δύο στην λίστα μου ήταν να οδηγήσω μηχανή κάτω από το φως του φεγγαριού. Το έκανα και νιώθω περήφανη γι' αυτό.
Εξάλλου I see it, I like it, I want it, I got it.
Μην ξεχνάτε να κάνετε ό,τι σας ευχαριστεί πάντα όμως με μέτρο και ασφάλεια..
Αντίο φιλενάδα.
___________________________________________
Αυτό ήταν το 3ο κεφάλαιο της ιστορίας με την Ελευθερία να προχωρά σταθερά στην εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών της!