SAPLANTI - 34. BÖLÜM
" Uyandın. Uyandın Ateş'im. " diyerek tekrar ona sıkıca sarıldım. Ama bir anda Ateş'ten beklemeyeceğim şekilde benden yavaşça ayrıldı.
"Noldu iyi misin?" dediğimde bana çok garip baktı ve ardından beni yerle bir edecek o cümleyi kurdu.
"S.Sende kimsin!? "
Boğazıma takılan yumruyla oturduğum yataktan kalkıp bir kaç adım geriledim.
Kalbim korkuyla çırpınırken boğazıma sahiden bir şey takılmış gibiydi. Yutkunamıyordum. Ateş'in garip bakışları beni korkutuyordu. Sanki beni tanımıyormuş gibi bakması kalbimi durduracak noktaya getirmişti.
Zar zor kendime gelip Ateş'e doğru yaklaştım.
"N. Ne demek sen... Sen kimsin." dedim kendimden habersiz bir sesle.
"Tanımıyorum seni. Kimsin?" dediğinde bir darbe daha yedim.
Demin oturduğum yatağının ucuna tekrar oturup yavaşça Ateş'in elini tuttum. Ama onun elini tutmamla elini hızla çekti. Titrek bir nefes aldım. Gözlerim dolmaya başlamıştı bile.
"Ateş benim Miray." dediğimde hala bana yabancıymışım gibi bakıyordu.
"Tanımıyorum seni." diye tekrarladığında sol gözümden düşen yaşla iyice kahroldum. Ne yapacağımı bilmez bir halde ona bakarken bir anda ayağa kalkıp odadan koşarak çıktım. Doktorun odasına hızla girdiğimde adamın bakışları beni buldu.
"Noldu Miray Hanım?" dediğinde gözümden düşen yaşı elimin tersiyle sildim.
"Ateş. Ateş uyandı." dediğimde doktorun yüzü gülmeye başladı. "Ama... Ama beni hatırlamıyor." dediğimde adamın gülen yüzü düştü. Hızla yanımdan geçip odadan çıktığında bende peşinden ilerledim.
Koridoru dönmüş ilerlerken öbür koridorun başında Mert, Beyza, Yeşim ve Dolunay'ı gördüm. Ateş'in anne ve babası ise öbür tarafta oturuyorlardı. Mert beni gördüğünde ters birşeyin olduğunu anlamış gibi hızla yanıma doğru geldi. Kızlarda Mert'in peşine takıldılar.
" Kötü bir şey mi oldu?"
"Mert, Ateş beni hatırlamıyor." dediğimde 4ü birden "Ne demek hatırlamıyor." diye bağırdı.
"Hatırlamıyor işte."dediğimde 4ü birden Ateş'in odasına girdi. Bende peşlerinden en son içeriye girdim.
" Şuan nasıl hissediyorsunuz Ateş Bey? " diyen doktorla bakışlarım Ateş'i buldu. Ama ateş daha cevap vermeden Mert, Ateş'in yanına oturdu.
" Nasılsın kardeşim. " diyerek Ateş'e sarıldı.
" İyiyim kardeşim. Biraz başım ağrıyor." dedikten sonra birbirlerinden ayrıldılar. Daha sonra ise Yeşim gidip abisine sarıldı.
"İyi misin abi?"
"İyiyim abicim. Merak etme. "
"Abi en son neyi hatırlıyorsun?" dediğinde merakla Ateş'in vereceği cevabı bekledim.
"En son..." dedikten sonra bir süre sessiz kaldı. "En son bardaydım. Yanımda Mert'te vardı." dediğinde başımdan aşağı kaynar sular döküldü.
Yeşim' in bakışları bana döndükten sonra tekrar Ateş'e döndü.
"Peki abi biz kaç yılındayız?"
"2015." dediğinde kendimi daha fazla tutamadım. Yanımda ki sandalyeye kendimi öylece bıraktım.
Hatırlamıyordu. Beni, bizi hatırlamıyordu. Bunu düşündükçe başıma ağrılar saplanıyordu. Nefes alamıyor gibiydim. Duvarlar üstüme üstüme geliyordu. Hızla ayağa kalkıp odadan çıktım. Odanın kapısını kapatmamla göz yaşlarım bu anı bekliyormuş gibi süzülmeye başladı usul usul. Hayattan kopmuş bir şekilde koridor boyu ilerlerken etrafımda neler olduğunun farkında bile değildim. Aklımda sadece Ateş'in sende kimsin lafı tekrar ediyordu.
Boş koridordan sola doğru döndüğümde çarptığım kişiyle başımı yerden kaldırdım. Çarptığım kişinin Funda Teyze olduğunu gördüğümde hızla göz yaşlarımı sildim.
"Ne oluyor kızım. Ateş'e birşey mi oldu?" diyerek telaşla sorduğunda hızla başımı iki yana hayır anlamında salladım.
"Ateş uyandı." dediğimde yüzünün aydınlanması bir oldu. Ardındansa sevinçle bana sarıldı. Ama onun sarılmasıyla zor zor tuttuğum göz yaşlarım hızla akmaya başladı. Funda teyze hızla benden ayrılıp kısık gözlerle bana baktı.
"Kızım niye ağlıyorsun bak uyanmış Ateş. Hadi onun yanına gidelim." dediğinde içimde zar zor tuttuğum o cümleyi söyledim.
"Ateş beni hatırlamıyor." dememle funda teyzenin gözleri kocaman açıldı.
"Ne demek hatırlamıyor."
"Hatırlamıyor işte. En son 2015 senesini hatırlıyor. O... O o zaman beni hiç görmemişti bile." diyerek kendimi funda teyzenin kollarına atıp ağlamaya başladım. Kalbim acıyordu. Ateş bana yabancı gibi bakarken kalbim acıyordu. Funda teyzenin eli saçlarımı okşarken yavaşça ondan ayrılıp göz yaşlarımı sildim.
" Hadi gel Ateş'in yanına gidiyoruz. " diyerek beni Ateş'in odasına götürdü. Odaya girmemizle bütün bakışlar bize döndü.
Ateş'le göz göze geldiğimiz an benden gözlerini kaçırıp annesine dönmesi benim kalbime yeni bir yara bırakmıştı.
Funda teyze "Oğlum." diyerek hızla Ateş'in yanına gidip ona sarılmasıyla Beyza ve Dolunay hızla yanıma gelip bana destek olmak amacıyla kollarına bana sarmışlardı.
"Funda Hanım." diyen doktorla hepimiz doktora doğru döndük.
"Birazdan Ateş Beyin durumunu açıklaması için psikoloğumuz Leyla Hanım buraya gelecek. Daha sonraysa ise bu hafıza meselesine çözüm yolu arayacağız"
Beyza "Neden psikolog gerekli?" dediğinde doktor Beyza'ya döndü
"Söyleyeceklerimiz ani bir şok yaşatmaması için." demesinin hemen ardından içeriye giren kadınla herkes o kadına odaklandı.
"Merhaba. Geçmiş olsun." dedikten sonra Ateş'in yanına ilerledi.
"Merhaba Ateş Bey. Geçmiş olsun. Nasıl hissediyorsunuz."
"Teşekkürler. İyiyim. Sadece başım ağrıyor."
"Peki Ateş Bey en son ne hatırlıyorsunuz?"
"Mert'le barda oturuyordum. Sonrası yok."
"Peki bu odada kimleri tanıyorsunuz?" diyen doktorla umutla Ateş'e baktım. Hepimizin üzerinde gözlerini gezdirdikten sonra en son bana baktı. Bir süre öylece kalırken umut ettim. Belki beni hatırlar diye umut ettim. Ama onun bakışları o kadar yabancıydı ki anlatamıyordum halimi.
" Annemi, Yeşim'i ve Mert'i tanıyorum." demesiyle bir umutla parlayan gözlerim karanlığa geri çöktü.
"Ateş Bey durumunuz şu ki siz bir kaza geçirdiniz. Yanınızda Miray Hanım da vardı." dedikten sonra doktor eliyle beni gösterdi.
"Yaptınız kaza sonucu hafızanızın son dört yılını kaybettiniz. Şuan 2019 yılındayız." demesiyle Ateş'in büyüyen gözleri tekrar odadakilerin üstünde dolaştı.
"Nasıl yani dört yılım kayıp mı?"
"Malesef öyle. Ama bunun geçici bir hafıza kaybı olduğunu söyleye biliriz. Şimdilik sizden biraz daha dinlemenizi istiyorum akşama taburcu ola bilirsiniz." dedikten sonra bize döndü.
"Yanında tek bir kişi kalsın lütfen." dediğinde bakışlarım Funda teyzeye kaydı. O da bana bakıyordu.
"Sen kal kızım." dedikten sonra odada ki herkese çıkmaları gerektiğini söyledi. Onlar hep birlikte odadan çıktıktan sonra bende yavaş adımlarla yatağın biraz ötesinde ki sandalyeye oturdum.
Bakışlarımı Ateş'e çeviremiyordum. Çünkü korkuyordum. Bana yabancı gibi bakan gözlerinden korkuyordum. O bana öyle baktıkça nefes alamıyor gibi oluyordum. Soluduğum hava boğazımda takılıyordu resmen.
Korkak bakışlarımı yavaşça ona çevirdiğimde onun da bana baktığını gördüm. Ama ne diyeceğimi bilmiyorum. Tekrar bakışlarımı ondan çekip ellerime indirdim.
"Kaza nasıl oldu? " dediğinde ürkekçe tekrar ona baktım. Derin bir nefes aldıktan sonra olayı anlatmaya başladım.
"Biz hep birlikte senin barına eğlenmeye gitmiştik. Mert, Beyza, Yeşim, Dolunay, sen ve ben. Daha sonra dönüşte biz ikimiz aynı arabadaydık. Konuşarak gidiyorduk. Daha sonra karşımızdan bir araba üstümüze doğru gelmeye başladı. Sende direksiyonu karşı şeride çevirdin. Ama oradan da gelen arabayla sen beni korumak için üzerime eğildin. Sonrasını hatırlamıyorum. "
" Seni hatırlamıyorum. Çok çabalıyorum ama olmuyor." dediğinde dolan gözlerimi hemen başka tarafa çevirdim. Ardından sandalyeden kalkıp onun yatağının kenarına oturdum. Bir süre öyle durduktan sonra
" Bir dakika evli misin? " demesiyle hızla ona döndüm.
" Bunu nerden çıkardın? "
" Parmağında yüzük var. " dediğinde bakışlarım yüzüğüme kaydı. Parmağımda ki yüzüğüme görmemle bana ettiği evlilik teklifi gözümün önünde canlandı. Daha sonra ise kendimi tutamayarak kollarımı Ateş'e sarıp ağlamaya başladım.
Onun kokusu ciğerlerimi istila ederken beni hatırlamaması hıçkıra hıçkıra ağlamam sebep oluyordu. Ateş'in elini bir süre sonra belimde hissettiğimde ağlamam daha da şiddetlendi. Eli bu sefer saçımı okşadığında yavşak yavaş sakinleşmek başladım. Daha sonra ise Ateş'ten yavaşça ayrıldım.
"Bu yüzük... Senin bana evlilik teklifi ederken taktığın yüzüktü." dediğimde bana şaşkın gözlerle baktıktan sonra kollarını belime sarıp bana sarıldı.
"Üzgünüm. Seni hatırlayamadığım için üzgünüm."
«BÖLÜM SONU»
Bölüm Sınırı : 100 Vote 100 Yorum
Herkese Merhaba.
Umarım keyifle okuduğunuz yeni bir bölüm olmuştur.
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum...
Bölüm nasıldı?
Ateş'in Miray'ı unutması hakkında ne diyorsunuz?
Şimdilik bu kadar. Hoşçakalın.
Sevgilerimle, Asya.
İnstagram| Yldz_asya