ဉာဏ်များလွန်းသော ခင်ပွန်းသည်

အခန္း (၁၀)

Zawgyi Ver:

ည​ေနခင္​းတြင္​ ​ေဖ့က်င္​းသည္​ ​ေတာင္​ဘက္​က်န္​းက အႀကီးအကဲတို႔ထံ စာ​ေရး​ေန​ေလသည္​။

​ေဖ့က်င္​း စာ​ေရး​ေနစဥ္​ ရန္​႐ွီးနဥ္​က ငါးစြပ္​ျပဳတ္​ကိုစားရင္​း စုယြဲ႕ကို ​ေအးစက္​စက္​ျပံဳးၾကည္​့​ေနသည္​ကို သူ ျပန္​အမွတ္​ရမိသည္​။

​ေဖ့က်င္​း စာကို ခ်ိပ္​ပိတ္​ၿပီး​ေတာ့ သူတို႔အ​ေဆာင္​က လက္​​ေရးလွက်င္​့သည္​့အခန္​းထဲသို႔ အျမန္​ျပန္​လာ၏။ ရန္​႐ွီးနဥ္​က အိပ္​ရာကို ​ေက်ာမီွၿပီးထိုင္​​ေနရာမွ သူျပန္​လာတာျမင္​​ေတာ့ မတ္​တတ္​ထရပ္​​ေလသည္​။

​ေဖ့က်င္​းက ႐ုတ္​တရက္​ အိပ္​ရာ​ေပၚ ခုန္​တက္​ကာ ရန္​႐ွီးနဥ္​ကို ဖက္​၏။

"အား!" ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေအာ္​ဟစ္​၏။

​ေဖ့က်င္​းက ရန္​႐ွီးနဥ္​၏အ​ေပၚဝတ္​ကို ခြၽတ္​လိုက္သည္​။ "ဘာ​ေတြ​ေတြး​ေနတာလဲ"

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေဖ့က်င္​းကို သံသယျဖင္​့ၾကည္​့လာၿပီး အဝတ္​မခြၽတ္​ရန္​ ႐ုန္​းကန္​​ေနသည္​။ "အစ္​ကိုႀကီး...ၿပီးခဲ့တဲ့ညတုန္​းက ကြၽန္​မသာဆႏၵမ႐ွိရင္​ အတင္​းဖိအားမ​ေပးဘူး ရွင္​ မ​ေျပာခဲ့ဘူးလား"

​ေဖ့က်င္​း အလြန္​လ်င္​ျမန္​စြာပင္​ ရန္​႐ွီးနဥ္​၏အ​ေပၚဝတ္​​ေကာ၊ အတြင္​းဝတ္​​ေတြ​ေကာ ခြၽတ္​ပစ္​သည္​။ သူမအတြင္​းခံ​ေတြကိုပါ သူခြၽတ္​ပစ္​ခ်င္​​ေသာ္​လည္​း သူ႔စိတ္​သူမထိန္​းႏိုင္​မွာလည္​း စိုးမိသည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​က အိပ္​ရာ​ေထာင္​့တြင္​ ထိုင္​​ေနၿပီး သူမရင္​ဘတ္​ကို ကြယ္​ထားသည္​။ ​ေဖ့က်င္​းက​ေတာ့ သ​ေဘာတက် ရယ္​​ေမာကာ​ေနသည္​။

"ဖူးရန္​...မင္​း စိုးရိမ္​စရာမလိုဘူး" ​ေဖ့က်င္​း ​ေျပာ၏။ "အဝတ္​အစား​ေတြနဲ႔အိပ္​ရင္​ မင္​း ပူ​ေနမွာစိုးလို႔ ကိုယ္​ ကူခြၽတ္​​ေပးတာပါ၊ မင္​းအဝတ္​​ေတြကို ကိုယ္​ မခြၽတ္​​ေစခ်င္​ရင္​ ​ေနာက္​ဆို အိပ္​ရာ​ေပၚမွာ အဝတ္​မဝတ္​​ေတာ့နဲ႔"

​ေဖ့က်င္​း သူ႔အဝတ္​အစား​ေတြကို ခြၽတ္​ၿပီး ရန္​႐ွီးနဥ္​​ေဘး အိပ္​ရာ​ေပၚတြင္​ လဲ​ေလ်ာင္​းလိုက္​သည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​အိပ္​ရာ​ေပၚတြင္​ လွဲ​ေန​ေသာ​ေဖ့က်င္​းကို ခဏၾကာသည္​အထိ ​ေစာင္​့ၾကည္​့​​ေနသည္​။ သူ႔​ေျခ​ေထာက္​​ေတြ၊ လက္​​ေတြက မလႈပ္​တာျမင္​မွ ရင္​ဘတ္​ကို မကြယ္​​ေတာ့ကာ အိပ္​ရာ​ေပၚမွာ သူနဲ႔ ​ေဝး​ေဝး သူမ လဲ​ွဲလိုက္​သည္​။

​ေဖ့က်င္​း လွိမ္​့လာၿပီး ရန္​႐ွီးနဥ္​ကို သူ႔ရင္​ခြင္​ထဲ ဆြဲသြင္​းလိုက္​၏။

ခဏၾကာ​ေတာ့ ​ေဖ့က်င္​း ရန္​႐ွီးနဥ္​ကို လႊတ္​​ေပးလိုက္​သည္​။ သူမကို ဖက္​ရံု​ေလးဖက္​တာကို သူ႔ညီ​ေလးက ဘာလို႔ ထလာရတာလဲ၊ သူ႔ညီ​ေလးကို အာရံု​ေျပာင္​း​ေပးဖို႔ လိုလာၿပီ။

"ဖူးရန္​...​ေန႔လည္​စာစားတုန္​းက စုယြဲ႕ကို ဘာလို႔ စိုက္​ၾကည္​့​ေနတာလဲ" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမး၏။

"ဘာလဲ" ရန္​႐ွီးနဥ္​လည္​း ျပန္​​ေမး၏။ "မင္​းသားကိုး....ကြၽန္​မမွာ သူ႔ကို ၾကည္​့ခြင္​့​ေတာင္​ မ႐ွိဘူးလား၊ ႐ွင္​ သူ႔ကို တကယ္​ျမတ္​ႏိုးတာပဲ ျဖစ္​ရမယ္​"

​ေဖ့က်င္​း ရန္​႐ွီးနဥ္​၏ပါး​ေလးကို ဆိတ္​လိုက္​၏။ "ဘာလို႔ အခန္​းထဲမွာ ခ်ဥ္​စုပ္​စုပ္​နံ႔ရ​ေနတာလဲ"

[ Sharr: သူက ​ေ႐ွာင္​နဥ္​​ေလးက သူ႔ကို သဝန္​တို​ေနတယ္​ဆိုၿပီး​​ ​​ေျပာခ်င္​တာပါ ]

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ႏွာ​ေခါင္​း႐ႈံ႕ၿပီး ​ေခ်ာင္​းဆိုးလိုက္​၏။ "မင္​းသားကိုး ​ေရမခ်ိဳးထားလို႔ ခ်ဥ္​နံ႔ရ​ေနတာ​ေနမွာ"

"တကယ္​​ေျပာ​ေနတာလား" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမး၏။ "မင္​း​ေယာက္​်ားက သန္​႔ပါတယ္​၊ မယံုရင္​ နမ္​းၾကည္​့"

​ေဖ့က်င္​း ရန္​႐ွီးနဥ္​၏မ်က္​ႏွာကို သူ႔ရင္​ဘတ္​နားသို႔ ဆြဲလိုက္​သည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေဖ့က်င္​းရင္​ဘတ္​ကို တြန္​းကာ သူမမ်က္​ႏွာကို သူ႔ရင္​ဘတ္​ႏွင္​့ ​ေဝးရာသို႔ ​ေ႐ွာင္​လိုက္​၏။ ထိုသို႔​ေ႐ွာင္​လိုက္​မွ သူမ၏ႏွင္​းပြင္​့​ေလး​ေတြလို ျဖဴ​ေဖြး​ေန​ေသာ ပခံုးသားကို သူ ထင္​ထင္​႐ွား႐ွား ျမင္​လိုက္​ရသည္​။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္​တစ္​ခုလံုး ​ေတာင္​့တင္​းသြားကာ သူ႔ႏွလံုးသားကလည္​း ​ေလာင္​ၿမိဳက္​သြားသည္​။

​ေဖ့က်င္​း သူ႔​ေခါင္​းကို ငံု႔ကာ ရန္​႐ွီးနဥ္​၏လည္​ပင္​းကို ကိုက္​ခဲလိုက္​သည္​။ အစတုန္​းက​ေတာ့ သူမလည္​ပင္​းကို နမ္​းရံု​ေလးပဲ နမ္​းမလို႔၊ ​ေနာက္​​ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္​ခမ္​း​ေတြက ႏူးညံ့လွ​ေသာသူမလည္​ပင္​းသာထိမိတဲ့ အခိုက္​အတန္​ ့ သူ႔ကိုယ္​သူ မထိန္​းခ်ဳပ္​ႏိုင္​​ေတာ့။

ရန္​႐ွီးနဥ္​၏လည္​ပင္​းမ​ွာ နာက်င္​ၿပီး ထူပူသြားသလို ခံစားရသည္​။ ထူးဆန္​း​ေသာခံစားခ်က္​က သူမႏွလံုးသားထဲ ဝင္​​ေရာက္​​ေမႊ​ေႏွာက္​လာသည္​။ သို႔​ေသာ္​ ​ေဖ့က်င္​းလက္​​ေတြက သူမအတြင္​းခံ​ေအာက္​ ​ေရာက္​လာသည္​့အခ်ိန္​တြင္​​ေတာ့ ထိုထူဆန္​းသည္​့ခံစားခ်က္​​ေနရာတြင္​ ထိတ္​လန္​႔​ေၾကာက္​ရြံ႕​မႈမ်ားက အစားထိုးဝင္​​ေရာက္​လာ​သည္​။

​ေဖ့က်င္​းလက္​​ေတြကို ရပ္​တန္​႔ရန္​ ရန္​႐ွီးနဥ္​၏ႀကိဳးပမ္​း​ေနမႈက သိပ္​အသံုးမဝင္​​ေခ်။ သူမခႏၶာကိုယ္​က ခံစားလြယ္​​ေသာ​ေနရာမ်ားကို သူ ရင္​းႏွွီး​ေနသည္​။ သူ႔လက္​မ်ားက သူမ၏မာ​ေက်ာ​​​ေသာထိပ္​ပိုင္​းႏွစ္​ခုကို ပြတ္​သပ္​​ေနသည္​။

​ေဖ့က်င္​း၏ပူ​ျပင္​း​ေန​ေသာလက္​မ်ားက သူမခႏၶာကိုယ္​က ခံစားအလြယ္​ဆံုး​ေနရာမ်ားကို ပြတ္​သပ္​​ေန​ေတာ့ သူမမ်က္​ႏွာက ခ်က္​ခ်င္​း မီးထ​ေတာက္​​ေတာ့မလို ခံစား​လာရသည္​။

​ရန္​႐ွီးနဥ္​ကို ထိမိလိုက္​တိုင္​း သူ႔အသိစိတ္​​ေတြ လြတ္​သြားသည္​့အတြက္​ သူ႔ကိုယ္​သူ အျပစ္​တင္​မိ​ေသာ္​လည္​း သူမကို သူလြတ္​မ​ေပးခ်င္​​ေသး။

​ေဖ့က်င္​း၏လက္​တို႔က ရန္​႐ွီးနဥ္​ခႏၶာကိုယ္​ကို က်ိဳးပဲ့လြယ္​​ေသာရတနာတစ္​ပါးကို ကိုင္​တြယ္​​ေနသလိုမ်ိဳး ျဖည္​းျဖည္​းခ်င္​း ပြတ္​သပ္​​ေနသည္​။ သူ႔ႏႈတ္​ခမ္​း​ေတြက သူမလည္​ပင္​းသား​ေတြ​ေပၚမွာ အတန္​ၾကာရစ္​ဝဲ​ေနသည္​။ ထို႔​ေနာက္​ သူ႔ႏႈတ္​​ခမ္​း​ေတြက နားသန္​သီးႏွင္​့ ပါးျပင္​​ေပၚ​ေရာက္​လာၿပီး ​ေနာက္​ဆံုး သူမႏႈတ္​ခမ္​း​ေပၚအထိ ​ေရာက္​လာသည္​။ သို႔​ေသာ္​ သူမႏႈတ္​ခမ္​း​ေတြကို သူ အၾကာႀကီး မျမည္​းစမ္​းရဲ၊ သူ႔ညီ​ေလးက မာသထက္​ မာလာၿပီ​ေလ။ သူ ထပ္​အခ်ိန္​မဆြဲ​ေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္​လိုက္​ၿပီး သူမကို တစ္​ခါ​ေလာက္​ထပ္​နမ္​းၿပီးရင္​ လႊတ္​​ေပး​ေတာ့မယ္​လို႔ သူ႔ညီ​ေလးကို ကတိ​ေပးလိုက္​​ေတာ့သည္​။ ႐ုတ္​တရက္​ သူမႏႈတ္​ခမ္​းပါးက​ေန ညည္​းသံအခ်ိဳ႕ ထြက္​က်လာသည္​ကို သူၾကားလိုက္​ရသည္​။ သူ႔​ေခါင္​းကို ​ေနာက္​အနည္​းငယ္​ ဆုတ္​လိုက္​​ေတာ့ သူမမ်က္​ႏွာတစ္​ခုလံုး နီရဲ​​ေတာက္​​ေနၿပီး ဖူး​ေယာင္​​ေန​ေသာႏႈတ္​ခမ္​းမ်ားကို တင္​းတင္​း​ေစ့ထားသည္​ကို သူ​ေတြ႕ရသည္​။

​ေဖ့က်င္​း ျပံဳး၏။ "ဖူးရန္​...ဘာ​ေတြအိမ္​မက္​မက္​​ေနတာလဲ"

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေဖ့က်င္​း၏​ ​ေက်နပ္​အားရ​ေန​ေသာအျပံဳးႀကီးကို ၾကည္​့မိ​ေတာ့ သူမ ႐ွက္​တာ​ေရာ၊ ​ေဒါသထြက္​တာ​ေရာ တစ္​ၿပိဳင္​နက္​တည္​း ခံစားလိုက္​ရသည္​။ သူမ သူ႔လက္​ကိုကိုက္​ကာ အ​ေဝးကို လွိမ္​့သြားလိုက္​​ေသာ္​လည္​း သူမမ်က္​ႏွာမွာ ပိုပိုပူလာသလိုပင္​။ ထိုအခိုက္​အတန္​႔တြင္​ သူမခႏၶာကိုယ္​မွာ ​ေပါက္​ကြဲ​ထြက္​​ေတာ့မည္​ဟု သူမ​ေတြးမိသည္​။

​ေဖ့က်င္​း ရန္​႐ွီးနဥ္​ကို ထပ္​မထိရဲ​ေတာ့။ သူ အိပ္​ရာ​ေထာင္​့ကိုသာ စိုက္​ၾကည္​့ကာ အခ်ိန္​အၾကာႀကီး တိတ္​ဆိတ္​သြားသည္​။

ည​ေလကား ​ေအးလွ၏။ ​ေဖ့က်င္​း ရန္​႐ွီးနဥ္​အ​ေပၚ ​ေစာင္​ကိုဆြဲျခံဳ​ေပးလိုက္​သည္​။ သူမက ​ေၾကာင္​​ေလးတစ္​ေ​ကာင္​လိုပင္​ သူ႔ဘက္​လွည္​့ကာ "အစ္​ကိုႀကီး ကြၽန္​မနားကပ္​လာရင္​ ​ေသ​ေအာင္​ကိုက္​ပစ္​မယ္​" ဟူ​ေသာအၾကည္​့မ်ိဳးျဖင္​့ သူ႔ကို သတိ​ေပးလာသည္​။

​ေဖ့က်င္​း ရယ္​လိုက္​၏။ "ဖူးရန္​...မစိုးရိမ္​ပါနဲ႔၊ ကိုယ္​ မင္​းကို တကယ္​မထိဝံ့ပါဘူး၊ ဒါ​ေပမယ္​့ မင္​းရင္​ဘတ္​​ေတြကို ပြတ္​ရတာ တကယ္​​ေကာင္​းတယ္​၊ ရင္​ဘတ္​က ​ေသး​ေန​ေတာ့ ႀကီးလာ​ေအာင္​ မ်ားမ်ားပြတ္​​ေပးဖို႔လိုတယ္​"

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ျပန္​​ေျပာစရာစကားမ႐ွိ​ေလာက္​​ေအာင္​ကို ​ေဒါသထြက္​သြားသည္​။

"အစ္​ကိုႀကီး ကိုယ္​့ရင္​ဘတ္​ကိုယ္​ ႀကီးလာ​ေအာင္​ အရင္​ပြတ္​ၾကည္​့ပါလား" ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေျပာ၏။

ရန္​႐ွီးနဥ္​က လွိမ္​့သြားတာ​ေၾကာင္​့ ​ေဖ့က်င္​း သူမရင္​ဘတ္​ကို မပြတ္​သပ္​ႏိုင္​​ေတာ့။

"ဖူးရန္​...စုယြဲ႕ကို ဘယ္​လိုကိုင္​တြယ္​ရမလဲ စဥ္​းစား​ေနတာလား" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမး၏။

"အစ္​ကိုႀကီး ဝမ္​းနည္​းရမွာ မဟုတ္​ဘူးလား" ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေမးလာ၏။

"ဘယ္​ကဝမ္​းနည္​းရမွာလဲ" ​ေဖ့က်င္​း ျပန္​​ေျပာလာ၏။ "မင္​း​ေပ်ာ္​​ေနသ​ေရြ႕ ကိုယ္​ အဆင္​​ေျပတယ္​"

ရန္​႐ွီးနဥ္​ သူမမ်က္​ႏွာကို ​ေဖ့က်င္​းဘက္​ လွည္​့ၾကည္​့ကာ သူ႔ၾကည္​့ရတာ တကယ္​​ေျပာ​ေနတဲ့ပံုပဲ ဟု​ေတြးမိသည္​။

"ကြၽန္​မ ဘာနည္​းလမ္​းမွ မစဥ္​းစားရ​ေသးဘူး" ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေျပာ၏။

​ေဖ့က်င္​း ျပံဳး၏။ "ကိုယ္​့အကူအညီလိုရင္​ ​ေျပာ​သာ​ေျပာလိုက္​"

​ေဖ့က်င္​း သူ႔မ်က္​လံုးမ်ားကို ပိတ္​ကာ အိပ္​ခ်င္​​ေယာင္​​ေဆာင္​​ေနသည္​။ သို႔​ေသာ္​ ရန္​႐ွီးနဥ္​သည္​ ႏိုးလ်က္​ပဲ႐ွိ​ေသးကာ ဟိုးအရင္​တုန္​းကႏွစ္​​ေတြကအ​ေၾကာင္​းကို ျပန္​​ေတြးမိသြားသည္​။

သူမ အႏိုင္​က်င္​့ခံလာရသည္​့​ေန႔တုန္​းက အိမ္​ျပန္​လမ္​းတြင္​ ​ေဖ့က်င္​းကို ဝင္​တိုက္​မိခဲ့သည္​ကို ရန္​႐ွီးနဥ္​ မွတ္​မိ​ေသးသည္​။ ပံုမွန္​ဆို သူမ သူ႔ကို ျမင္​လ်ွင္​ ထြက္​​ေျပး​ေနက်ျဖစ္​သည္​။ ထို႔​ေၾကာင္​့ သူမ သူ႔ကို မျမင္​ခ်င္​​ေယာင္​ကာ ​ေက်ာ္​သြား​ေသာ္​လည္​း သူက သူမကို လမ္​းပိတ္​ထားခဲ့သည္​။

"ျခ​ေသၤ့​ေလး...မင္​း အႏိုင္​က်င္​့ခံလာရတာလား" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမးလာ၏။

"နင္​နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္​ဘူး" ရန္​႐ွီးနဥ္​ ျပန္​​ေျဖ၏။

"လက္​​စား​ေခ်​ဖို႔ ကူညီ​ေပးရမလား" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမး၏။

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေဖ့က်င္​း၏အရပ္​အ႐ွည္​ႀကီးကို ​ေမာ့ၾကည္​့ကာ သူမကို အႏိုင္​က်င္​့ခဲ့​ေသာ​ေကာင္​​ေလးအ​ေၾကာင္​းအား ​ေျပာျပလာသည္​။

​ေနာက္​တစ္​​ေန႔တြင္​ ​ေဖ့က်င္​းသည္​ ရန္​႐ွီးနဥ္​ကို မနက္​​ေစာႀကီးလာႏႈိးကာ သူမကို ​ေထာင္​​ေခ်ာက္​တစ္​ခု ကူဆင္​​ေပးထားၿပီး သူမကို အႏိုင္​က်င္​့ခဲ့​ေသာ​ေကာင္​​ေလး ​ေက်ာင္​းက​ေနအိမ္​ျပန္​လာသည္​ကို ​ေစာင္​့ၾက​ေလသည္​။

​ေကာင္​​ေလးက ​ေထာင္​​ေခ်ာက္​ကို တက္​နင္​းမိသြား​ေတာ့ သစ္​ကိုင္​းတြင္​ခ်ိတ္​ထား​ေသာ ပုပ္​သိုး​ေန​ေသာအသီးအရြက္​​ေတြနဲ႔ ညစ္​ပတ္​​ေသာအိတ္​က ​ေကာင္​​ေလ​း​ေပၚ က်လာသည္​။ ပုပ္​အဲ့အဲ့အနံ႔နဲ႔​ေဂၚဖီရြက္​​ေတြ၊ ျမက္​ပင္​​ေတြနဲ႔ ​ေက်ာက္​စရစ္​ခဲ​ေတြက ​ေကာင္​​ေလး၏​ေခါင္​း​ေပၚ က်ကုန္​သည္​။

အတိတ္​ကိုျပန္​​ေတြးမိျပီး ရန္​႐ွီးနဥ္​ မျပံဳးဘဲမ​ေနႏိုင္​။ ထိုအခ်ိန္​တုန္​းက သူ​ေပ်ာ္​ဖို႔ သူမကို စ​ေနာက္​ရတာ​သ​ေဘာက်​တဲ့ မင္​းသားကိုးက ဒီလိုနည္​းလမ္​းနဲ႔ သူမကို လက္​စားကူ​ေခ်​ေပးလိမ္​့မယ္​လို႔ သူမ မ​ေတြးမိခဲ့။ သူမ​ထင္​ခဲ့တာက သူ႔လက္​သီးကိုသံုးၿပီး ​ေကာင္​​ေလးကို အ​ေသ႐ိုက္​လိမ္​့မည္​ဟူ၍။

​ေဖ့က်င္​း သူမကို လက္​စားကူ​ေခ်ၿပီး​ေတာ့ ဘာ​ေတြဆက္​ျဖစ္​ခဲ့တယ္​ဆိုတာ ရန္​႐ွီးနဥ္​ ႐ုတ္​တရက္​ ျပန္​မွတ္​မိသြားၿပီး က်ိန္​ဆဲမိ၏။ သူကူညီခဲ့တဲ့အတြက္​ သူမကို အတင္​း​ေငြ​ေတာင္​း​ေတာ့သည္​။ သူမ​ ​ေခါင္​းယမ္​းကာ ​ေပးဖို႔ ျငင္​းခဲ့သည္​ကို မွတ္​မိ​ေသးသည္​။ သူမကို မကူညီခင္​တုန္​းက​ေတာ့ ​ေငြ​ေပးရမယ္​လို႔ မ​ေျပာခဲ့ဘဲနဲ႔။

"ဘယ္​​ေလာက္​လိုခ်င္​လို႔လဲ" ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေမး၏။

​ေဖ့က်င္​း ျပံဳးကာ လက္​သံုး​ေခ်ာင္​း ​ေထာင္​ျပလိုက္​သည္​။ "​ေငြသံုးျပားဆို ရၿပီ"

ရန္​႐ွီးနဥ္​ သူမ၏အဖိုးတန္​ပိုက္​ဆံအိတ္​​ေလးကို ပြတ္​သပ္​ကာ သူမႏွလံုးသား​ေတြ ကြဲ​ေၾကရ​ေတာ့သည္​။ အိတ္​ထဲတြင္​ကား သူမ က်စ္​က်စ္​ကုတ္​ကုတ္​စုထားသမ်ွ ​ေငြႏွစ္​ျပားသာ႐ွိသည္​။

"​ေပးဖို႔ မ​ေလာက္​ဘူးလား" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမး၏။ "ရတယ္​​ေလ၊ ဆရာ့သင္​ခန္​းစာ​ေတြထဲက ငါ အလြတ္​ရြတ္​ျပတဲ့စာလံုး​ေတြကို ငါ့စာအုပ္​ထဲမွာ ​ေရး​ေပးၿပီး အ​ေႂကြးဆပ္​​ေပါ့"

ရန္​႐ွီးနဥ္​ခမ်ာ ​ေဖ့က်င္​းစာအုပ္​ထဲတြင္​ စာလံုးမ်ားကို ရက္​​ေပါင္းမ်ားစြာ ကူး​ေရး​ေပးရ​ေလသည္​။ ထိုအခ်ိန္​တုန္​းက လက္​​ေရးလွ​ေရးရျခင္​းကို အမုန္​းဆံုးဆိုတာ ဘုရားပဲသိသည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​သည္​ ​ေဖ့က်င္​းကို အ​ေႂကြးျပန္​ဆပ္​ဖို႔ စာလံုးမ်ားကို ႀကိဳးစား​ေရးရသည္​။ သူ အလြတ္​ရြတ္​ျပ​ေသာစာလံုးမ်ားကို ကူး​ေရးၿပီးသြား​ေသာအခါ သူမ ဒီမ​ေကာင္​းဆိုးဝါး​ေလးလက္​မွ လြတ္​ၿပီဟု ​ေတြးကာ​ေပ်ာ္​​ေနသည္​။ သို႔​ေသာ္​ ထိုမ​ေကာင္​းဆိုး၀ါး​ေလးမွာ အလြန္​​ေကာက္​က်စ္​လွသည္​။

"ဆရာ...​ေနာက္ဆို ႐ွီးနဥ္​ကို ကြၽန္​​ေတာ္​နဲ႔အတူ ​ေရးဖို႔၊ ဖတ္​ဖို႔ ဒီမွာ ထိုင္​ခိုင္​းလို႔ရမလား" ​ေဖ့က်င္​းက ​ေမး၏။ "ဒီညီမ​ေလးက ဥာဏ္​အရမ္​း​ေကာင္​းတယ္​လို႔ ကြၽန္​​ေတာ္​ထင္​တယ္​"

မ​ေကာင္​းဆိုး၀ါး​ေလး၏ ႐ိုးသားျဖဴစင္​ဟန္​အျပံဳးတု​ေလး​ေၾကာင္​့ ​ေဖ့က်င္​း၏ဆရာက ​ေခါင္​းၿငိမ္​့လိုက္​တဲ့အခါ ရန္​႐ွီးနဥ္​မွာ အသံတိတ္​ငိုမိ​ေတာ့သည္​။

တစ္​ႏွစ္​ပတ္​လံုး ​ေဖ့က်င္​း၏ဆရာမွာ အ႐ူးလုပ္​ခံရၿပီး ရန္​႐ွီးနဥ္​မွာ​ေတာ့ မနက္​ခင္​းတိုင္​း အခန္​းအျပင္​က​ေန မ​ေကာင္​းဆိုး၀ါး​ေလး၏လာႏႈိးျခင္​းကို ခံရ​ေလသည္​။

"​ေဒၚ​ေဒၚတြမ္​း ႐ွီးနဥ္​ႏိုးၿပီလား" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမး၏။ "သူ စာဖတ္​စရာ႐ွိလို႔ ​ေစာ​ေစာထမွ ျဖစ္​မယ္​"

သနားစရာ႐ွီးနဥ္​​ေလးကို မနက္​ခင္​းတိုင္​း သူ႔အ​ေမက အိပ္​ရာ​ေပၚက​ေန ဆြဲခ်ၿပီး ​ေဖ့က်င္​းလက္​သို႔ အပ္​​ေလသည္​။ သူမ ​ေဖ့က်င္​းႏွင္​့အတူ စာဖတ္​ရ၊ ​ေရးရတိုင္​း ဝမ္​းတြင္​းမည္​းငညစ္​​ေကာင္​ကို ​ေဒါသထြက္​စြာ စိုက္​ၾကည္​့​ေလ့႐ွိသည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​ က်ိတ္​ၿပီး သက္​ျပင္​းခ်မိသည္​။ သူမအတိတ္​က ဆင္​းရဲဒုကၡအျပည္​့ႏွင္​့ အလြန္​ သနားစရာ​ေကာင္​းလွသည္​။ သူမ ငိုခ်င္​လာ​ေသာ္​လည္​း ​ေခါင္​းကိုလွည္​့ကာ ​ေအး​ေအးခ်မ္​းခ်မ္​း အိပ္​​ေမာက်​ေန​ေသာ​ေဖ့က်င္​းကို ၾကည္​့ၿပီး အရင္​တုန္​းက သူမကို အႏိုင္​က်င္​့ခဲ့သည္​့အတြက္​ သူ႔ကို စိတ္​ဆိုးလာသည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​ သူမ​ေဒါသ​ေတြကို ​ခဏ​ေဘးခ်ိတ္​ထားၿပီး စုယြဲ႕ကို ဘယ္​လိုကိုင္​တြယ္​ရမလဲသာ စဥ္​းစား​ေနလိုက္​သည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​ အ​ေတြးမ်ား​ေနစဥ္​ ​ေဖ့က်င္​းက သူမကို တိတ္​တိတ္​​ေလး ​ေစာင္​့ၾကည္​့​ေန​ေလသည္​။ သူမကို ​ေစာင္​့ၾကည္​့​ရင္​းက သူ အတိတ္​ကို ျပန္​သတိရမိ​သည္​။

ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​စာ​ေရးတတ္​၊ ဖတ္​တတ္​ဖို႔ သူမကို ဘယ္​လိုအ႐ူးလုပ္​ခဲ့လဲဆိုတာ ​ေဖ့က်င္​း မွတ္​မိ​ေသးသည္​။ သူမက ​ေန႔တိုင္​း ပိုက္​ဆံအိတ္​ကိုစစ္​​ေနမွ​ေတာ့ သူမမွာ ​ေငြႏွစ္​ျပားပဲ႐ွိတယ္​ဆိုတာ သူ မသိဘဲ​ေနမလား။ သူမထက္​ႀကီးတဲ့​ေကာင္​​ေလးနဲ႔ ရန္​ျဖစ္​ၿပီး ႐ႈံးတဲ့သူမအျပစ္​ပဲ​ေလ။ သူမကို ဘယ္​လို​ေရးရ၊ ဖတ္​ရမယ္​ သင္​​ေပးရတာ တကယ္​့ကို ​ေကာင္​းသည္​။ သူမ၏လက္​​ေရးလွလွ​ေတြက အတိတ္​တုန္​းက သူ႔အားထုတ္​မႈရဲ႕ ရလဒ္​ပဲ။ သူမကို သူ အႏိုင္​က်င္​့​ေသာ္​လည္​း တစ္​ျခားသူမ်ားက သူမအား အႏိုင္​က်င္​့ျခင္​းကို​ေတာ့ သူခြင္​့မျပဳ။

​ေနာက္​တစ္​​ေန႔မနက္​ခင္​း ​ေဖ့က်င္​းႏိုးလာ​ေတာ့ သူ႔​ေဘးမွာထိုင္​​ေနၿပီး သူ႔ကို အလြန္​တရာ​ေတာက္​ပ​ေသာမ်က္​ဝန္​းမ်ားျဖင္​့ ၾကည္​့​ေန​ေသာ ရန္​႐ွီးနဥ္​ကို ​ေတြ႕လိုက္​ရသည္​။

"ဖူးရန္​...ဘာ​ေတြၾကည္​့​ေနတာလဲ" ​ေဖ့က်င္​း ​ေမးလိုက္​၏။

"​ေနာက္​ဆံုး​ေတာ့ ကြၽန္​မ နည္​းလမ္​း႐ွာ​ေတြ႕သြားၿပီ၊ ဒါ​ေပမယ္​့ အစ္​ကိုႀကီးရဲ႕ အကူအညီလိုတယ္​" ရန္​႐ွီးနဥ္​ ​ေျပာလာ၏။

​ေဖ့က်င္​း က်ိတ္​ရယ္​လိုက္​၏။ ရန္​႐ွီးနဥ္​ တစ္​ညလံုး မအိပ္​ဘဲ​ စဥ္​းစားခဲ့တာပဲျဖစ္​ရမည္​။

________________________

Translator - @Sharr7

Sharr: ကိုယ္​က​ေတာ့ ဘာသာျပန္​ရင္​း ​ေဘးကဖက္​လံုးကို ဆြဲကိုက္​မိကုန္​ 😅
---------------------------
Unicode Ver:

ညနေခင်းတွင် ဖေ့ကျင်းသည် တောင်ဘက်ကျန်းက အကြီးအကဲတို့ထံ စာရေးနေလေသည်။

ဖေ့ကျင်း စာရေးနေစဉ် ရန်ရှီးနဉ်က ငါးစွပ်ပြုတ်ကိုစားရင်း စုယွဲ့ကို အေးစက်စက်ပြုံးကြည့်နေသည်ကို သူ ပြန်အမှတ်ရမိသည်။

ဖေ့ကျင်း စာကို ချိပ်ပိတ်ပြီးတော့ သူတို့အဆောင်က လက်ရေးလှကျင့်သည့်အခန်းထဲသို့ အမြန်ပြန်လာ၏။ ရန်ရှီးနဉ်က အိပ်ရာကို ကျောမှီပြီးထိုင်နေရာမှ သူပြန်လာတာမြင်တော့ မတ်တတ်ထရပ်လေသည်။

ဖေ့ကျင်းက ရုတ်တရက် အိပ်ရာပေါ် ခုန်တက်ကာ ရန်ရှီးနဉ်ကို ဖက်၏။

"အား!" ရန်ရှီးနဉ် အော်ဟစ်၏။

ဖေ့ကျင်းက ရန်ရှီးနဉ်၏အပေါ်ဝတ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ "ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"

ရန်ရှီးနဉ် ဖေ့ကျင်းကို သံသယဖြင့်ကြည့်လာပြီး အဝတ်မချွတ်ရန် ရုန်းကန်နေသည်။ "အစ်ကိုကြီး...ပြီးခဲ့တဲ့ညတုန်းက ကျွန်မသာဆန္ဒမရှိရင် အတင်းဖိအားမပေးဘူး ရှင် မပြောခဲ့ဘူးလား"

ဖေ့ကျင်း အလွန်လျင်မြန်စွာပင် ရန်ရှီးနဉ်၏အပေါ်ဝတ်ကော၊ အတွင်းဝတ်တွေကော ချွတ်ပစ်သည်။ သူမအတွင်းခံတွေကိုပါ သူချွတ်ပစ်ချင်သော်လည်း သူ့စိတ်သူမထိန်းနိုင်မှာလည်း စိုးမိသည်။

ရန်ရှီးနဉ်က အိပ်ရာထောင့်တွင် ထိုင်နေပြီး သူမရင်ဘတ်ကို ကွယ်ထားသည်။ ဖေ့ကျင်းကတော့ သဘောတကျ ရယ်မောကာနေသည်။

"ဖူးရန်...မင်း စိုးရိမ်စရာမလိုဘူး" ဖေ့ကျင်း ပြော၏။ "အဝတ်အစားတွေနဲ့အိပ်ရင် မင်း ပူနေမှာစိုးလို့ ကိုယ် ကူချွတ်ပေးတာပါ၊ မင်းအဝတ်တွေကို ကိုယ် မချွတ်စေချင်ရင် နောက်ဆို အိပ်ရာပေါ်မှာ အဝတ်မဝတ်တော့နဲ့"

ဖေ့ကျင်း သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပြီး ရန်ရှီးနဉ်ဘေး အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းလိုက်သည်။

ရန်ရှီးနဉ် အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲနေသောဖေ့ကျင်းကို ခဏကြာသည်အထိ စောင့်ကြည့်နေသည်။ သူ့ခြေထောက်တွေ၊ လက်တွေက မလှုပ်တာမြင်မှ ရင်ဘတ်ကို မကွယ်တော့ကာ အိပ်ရာပေါ်မှာ သူနဲ့ ဝေးဝေး သူမ လဲှဲလိုက်သည်။

ဖေ့ကျင်း လှိမ့်လာပြီး ရန်ရှီးနဉ်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်၏။

ခဏကြာတော့ ဖေ့ကျင်း ရန်ရှီးနဉ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမကို ဖက်ရုံလေးဖက်တာကို သူ့ညီလေးက ဘာလို့ ထလာရတာလဲ၊ သူ့ညီလေးကို အာရုံပြောင်းပေးဖို့ လိုလာပြီ။

"ဖူးရန်...နေ့လည်စာစားတုန်းက စုယွဲ့ကို ဘာလို့ စိုက်ကြည့်နေတာလဲ" ဖေ့ကျင်း မေး၏။

"ဘာလဲ" ရန်ရှီးနဉ်လည်း ပြန်မေး၏။ "မင်းသားကိုး....ကျွန်မမှာ သူ့ကို ကြည့်ခွင့်တောင် မရှိဘူးလား၊ ရှင် သူ့ကို တကယ်မြတ်နိုးတာပဲ ဖြစ်ရမယ်"

ဖေ့ကျင်း ရန်ရှီးနဉ်၏ပါးလေးကို ဆိတ်လိုက်၏။ "ဘာလို့ အခန်းထဲမှာ ချဉ်စုပ်စုပ်နံ့ရနေတာလဲ"

[ Sharr: ရှောင်နဉ်လေးက သူ့ကို သဝန်တိုနေတယ်ဆိုပြီး သူက ပြောချင်တာပါ ]

ရန်ရှီးနဉ် နှာခေါင်းရှုံ့ပြီး ချောင်းဆိုးလိုက်၏။ "မင်းသားကိုး ရေမချိုးထားလို့ ချဉ်နံ့ရနေတာနေမှာ"

"တကယ်ပြောနေတာလား" ဖေ့ကျင်း မေး၏။ "မင်းယောက်ျားက သန့်ပါတယ်၊ မယုံရင် နမ်းကြည့်"

ဖေ့ကျင်း ရန်ရှီးနဉ်၏မျက်နှာကို သူ့ရင်ဘတ်နားသို့ ဆွဲလိုက်သည်။

ရန်ရှီးနဉ် ဖေ့ကျင်းရင်ဘတ်ကို တွန်းကာ သူမမျက်နှာကို သူ့ရင်ဘတ်နှင့် ဝေးရာသို့ ရှောင်လိုက်၏။ ထိုသို့ရှောင်လိုက်မှ သူမ၏နှင်းပွင့်လေးတွေလို ဖြူဖွေးနေသော ပခုံးသားကို သူ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တောင့်တင်းသွားကာ သူ့နှလုံးသားကလည်း လောင်မြိုက်သွားသည်။

ဖေ့ကျင်း သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ကာ ရန်ရှီးနဉ်၏လည်ပင်းကို ကိုက်ခဲလိုက်သည်။ အစတုန်းကတော့ သူမလည်ပင်းကို နမ်းရုံလေးပဲ နမ်းမလို့၊ နောက်တော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက နူးညံ့လှသောသူမလည်ပင်းသာထိမိတဲ့ အခိုက်အတန့် သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့။

ရန်ရှီးနဉ်၏လည်ပင်းမှာ နာကျင်ပြီး ထူပူသွားသလို ခံစားရသည်။ ထူးဆန်းသောခံစားချက်က သူမနှလုံးသားထဲ ဝင်ရောက်မွှေနှောက်လာသည်။ သို့သော် ဖေ့ကျင်းလက်တွေက သူမအတွင်းခံအောက် ရောက်လာသည့်အချိန်တွင်တော့ ထိုထူဆန်းသည့်ခံစားချက်နေရာတွင် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့မှုများက အစားထိုးဝင်ရောက်လာသည်။

ဖေ့ကျင်းလက်တွေကို ရပ်တန့်ရန် ရန်ရှီးနဉ်၏ကြိုးပမ်းနေမှုက သိပ်အသုံးမဝင်ချေ။ သူမခန္ဓာကိုယ်က ခံစားလွယ်သောနေရာများကို သူ ရင်းနှှီးနေသည်။ သူ့လက်များက သူမ၏မာကျောသောထိပ်ပိုင်းနှစ်ခုကို ပွတ်သပ်နေသည်။

ဖေ့ကျင်း၏ပူပြင်းနေသောလက်များက သူမခန္ဓာကိုယ်က ခံစားအလွယ်ဆုံးနေရာများကို ပွတ်သပ်နေတော့ သူမမျက်နှာက ချက်ချင်း မီးထတောက်တော့မလို ခံစားလာရသည်။

ရန်ရှီးနဉ်ကို ထိမိလိုက်တိုင်း သူ့အသိစိတ်တွေ လွတ်သွားသည့်အတွက် သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်မိသော်လည်း သူမကို သူလွတ်မပေးချင်သေး။

ဖေ့ကျင်း၏လက်တို့က ရန်ရှီးနဉ်ခန္ဓာကိုယ်ကို ကျိုးပဲ့လွယ်သောရတနာတစ်ပါးကို ကိုင်တွယ်နေသလိုမျိုး ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်သပ်နေသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက သူမလည်ပင်းသားတွေပေါ်မှာ အတန်ကြာရစ်ဝဲနေသည်။ ထို့နောက် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက နားသန်သီးနှင့် ပါးပြင်ပေါ်ရောက်လာပြီး နောက်ဆုံး သူမနှုတ်ခမ်းပေါ်အထိ ရောက်လာသည်။ သို့သော် သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို သူ အကြာကြီး မမြည်းစမ်းရဲ၊ သူ့ညီလေးက မာသထက် မာလာပြီလေ။ သူ ထပ်အချိန်မဆွဲတော့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး သူမကို တစ်ခါလောက်ထပ်နမ်းပြီးရင် လွှတ်ပေးတော့မယ်လို့ သူ့ညီလေးကို ကတိပေးလိုက်တော့သည်။ ရုတ်တရက် သူမနှုတ်ခမ်းပါးကနေ ညည်းသံအချို့ ထွက်ကျလာသည်ကို သူကြားလိုက်ရသည်။ သူ့ခေါင်းကို နောက်အနည်းငယ် ဆုတ်လိုက်တော့ သူမမျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲတောက်နေပြီး ဖူးယောင်နေသောနှုတ်ခမ်းများကို တင်းတင်းစေ့ထားသည်ကို သူတွေ့ရသည်။

ဖေ့ကျင်း ပြုံး၏။ "ဖူးရန်...ဘာတွေအိမ်မက်မက်နေတာလဲ"

ရန်ရှီးနဉ် ဖေ့ကျင်း၏ ကျေနပ်အားရနေသောအပြုံးကြီးကို ကြည့်မိတော့ သူမ ရှက်တာရော၊ ဒေါသထွက်တာရော တစ်ပြိုင်နက်တည်း ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ သူ့လက်ကိုကိုက်ကာ အဝေးကို လှိမ့်သွားလိုက်သော်လည်း သူမမျက်နှာမှာ ပိုပိုပူလာသလိုပင်။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူမခန္ဓာကိုယ်မှာ ပေါက်ကွဲထွက်တော့မည်ဟု သူမတွေးမိသည်။

ဖေ့ကျင်း ရန်ရှီးနဉ်ကို ထပ်မထိရဲတော့။ သူ အိပ်ရာထောင့်ကိုသာ စိုက်ကြည့်ကာ အချိန်အကြာကြီး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

ညလေကား အေးလှ၏။ ဖေ့ကျင်း ရန်ရှီးနဉ်အပေါ် စောင်ကိုဆွဲခြုံပေးလိုက်သည်။ သူမက ကြောင်လေးတစ်ကောင်လိုပင် သူ့ဘက်လှည့်ကာ "အစ်ကိုကြီး ကျွန်မနားကပ်လာရင် သေအောင်ကိုက်ပစ်မယ်" ဟူသောအကြည့်မျိုးဖြင့် သူ့ကို သတိပေးလာသည်။

ဖေ့ကျင်း ရယ်လိုက်၏။ "ဖူးရန်...မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ ကိုယ် မင်းကို တကယ်မထိဝံ့ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်းရင်ဘတ်တွေကို ပွတ်ရတာ တကယ်ကောင်းတယ်၊ ရင်ဘတ်က သေးနေတော့ ကြီးလာအောင် များများပွတ်ပေးဖို့လိုတယ်"

ရန်ရှီးနဉ် ပြန်ပြောစရာစကားမရှိလောက်အောင်ကို ဒေါသထွက်သွားသည်။

"အစ်ကိုကြီး ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကိုယ် ကြီးလာအောင် အရင်ပွတ်ကြည့်ပါလား" ရန်ရှီးနဉ် ပြော၏။

ရန်ရှီးနဉ်က လှိမ့်သွားတာကြောင့် ဖေ့ကျင်း သူမရင်ဘတ်ကို မပွတ်သပ်နိုင်တော့။

"ဖူးရန်...စုယွဲ့ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတာလား" ဖေ့ကျင်း မေး၏။

"အစ်ကိုကြီး ဝမ်းနည်းရမှာ မဟုတ်ဘူးလား" ရန်ရှီးနဉ် မေးလာ၏။

"ဘယ်ကဝမ်းနည်းရမှာလဲ" ဖေ့ကျင်း ပြန်ပြောလာ၏။ "မင်းပျော်နေသရွေ့ ကိုယ် အဆင်ပြေတယ်"

ရန်ရှီးနဉ် သူမမျက်နှာကို ဖေ့ကျင်းဘက် လှည့်ကြည့်ကာ သူ့ကြည့်ရတာ တကယ်ပြောနေတဲ့ပုံပဲ ဟုတွေးမိသည်။

"ကျွန်မ ဘာနည်းလမ်းမှ မစဉ်းစားရသေးဘူး" ရန်ရှီးနဉ် ပြော၏။

ဖေ့ကျင်း ပြုံး၏။ "ကိုယ့်အကူအညီလိုရင် ပြောသာပြောလိုက်"

ဖေ့ကျင်း သူ့မျက်လုံးများကို ပိတ်ကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။ သို့သော် ရန်ရှီးနဉ်သည် နိုးလျက်ပဲရှိသေးကာ ဟိုးအရင်တုန်းကနှစ်တွေကအကြောင်းကို ပြန်တွေးမိသွားသည်။

သူမ အနိုင်ကျင့်ခံလာရသည့်နေ့တုန်းက အိမ်ပြန်လမ်းတွင် ဖေ့ကျင်းကို ဝင်တိုက်မိခဲ့သည်ကို ရန်ရှီးနဉ် မှတ်မိသေးသည်။ ပုံမှန်ဆို သူမ သူ့ကို မြင်လျှင် ထွက်ပြေးနေကျဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ သူ့ကို မမြင်ချင်ယောင်ကာ ကျော်သွားသော်လည်း သူက သူမကို လမ်းပိတ်ထားခဲ့သည်။

"ခြင်္သေ့လေး...မင်း အနိုင်ကျင့်ခံလာရတာလား" ဖေ့ကျင်း မေးလာ၏။

"နင်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး" ရန်ရှီးနဉ် ပြန်ဖြေ၏။

"လက်စားချေဖို့ ကူညီပေးရမလား" ဖေ့ကျင်း မေး၏။

ရန်ရှီးနဉ် ဖေ့ကျင်း၏အရပ်အရှည်ကြီးကို မော့ကြည့်ကာ သူမကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့သောကောင်လေးအကြောင်းအား ပြောပြလာသည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် ဖေ့ကျင်းသည် ရန်ရှီးနဉ်ကို မနက်စောကြီးလာနှိုးကာ သူမကို ထောင်ချောက်တစ်ခု ကူဆင်ပေးထားပြီး သူမကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့သောကောင်လေး ကျောင်းကနေအိမ်ပြန်လာသည်ကို စောင့်ကြလေသည်။

ကောင်လေးက ထောင်ချောက်ကို တက်နင်းမိသွားတော့ သစ်ကိုင်းတွင်ချိတ်ထားသော ပုပ်သိုးနေသောအသီးအရွက်တွေနဲ့ ညစ်ပတ်သောအိတ်က ကောင်လေးပေါ် ကျလာသည်။ ပုပ်အဲ့အဲ့အနံ့နဲ့ဂေါ်ဖီရွက်တွေ၊ မြက်ပင်တွေနဲ့ ကျောက်စရစ်ခဲတွေက ကောင်လေး၏ခေါင်းပေါ် ကျကုန်သည်။

အတိတ်ကိုပြန်တွေးမိပြီး ရန်ရှီးနဉ် မပြုံးဘဲမနေနိုင်။ ထိုအချိန်တုန်းက သူပျော်ဖို့ သူမကို စနောက်ရတာသဘောကျတဲ့ မင်းသားကိုးက ဒီလိုနည်းလမ်းနဲ့ သူမကို လက်စားကူချေပေးလိမ့်မယ်လို့ သူမ မတွေးမိခဲ့။ သူမထင်ခဲ့တာက သူ့လက်သီးကိုသုံးပြီး ကောင်လေးကို အသေရိုက်လိမ့်မည်ဟူ၍။

ဖေ့ကျင်း သူမကို လက်စားကူချေပြီးတော့ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ရန်ရှီးနဉ် ရုတ်တရက် ပြန်မှတ်မိသွားပြီး ကျိန်ဆဲမိ၏။ သူကူညီခဲ့တဲ့အတွက် သူမကို အတင်းငွေတောင်းတော့သည်။ သူမ ခေါင်းယမ်းကာ ပေးဖို့ ငြင်းခဲ့သည်ကို မှတ်မိသေးသည်။ သူမကို မကူညီခင်တုန်းကတော့ ငွေပေးရမယ်လို့ မပြောခဲ့ဘဲနဲ့။

"ဘယ်လောက်လိုချင်လို့လဲ" ရန်ရှီးနဉ် မေး၏။

ဖေ့ကျင်း ပြုံးကာ လက်သုံးချောင်း ထောင်ပြလိုက်သည်။ "ငွေသုံးပြားဆို ရပြီ"

ရန်ရှီးနဉ် သူမ၏အဖိုးတန်ပိုက်ဆံအိတ်လေးကို ပွတ်သပ်ကာ သူမနှလုံးသားတွေ ကွဲကြေရတော့သည်။ အိတ်ထဲတွင်ကား သူမ ကျစ်ကျစ်ကုတ်ကုတ်စုထားသမျှ ငွေနှစ်ပြားသာရှိသည်။

"ပေးဖို့ မလောက်ဘူးလား" ဖေ့ကျင်း မေး၏။ "ရတယ်လေ၊ ဆရာ့သင်ခန်းစာတွေထဲက ငါ အလွတ်ရွတ်ပြတဲ့စာလုံးတွေကို ငါ့စာအုပ်ထဲမှာ ရေးပေးပြီး အကြွေးဆပ်ပေါ့"

ရန်ရှီးနဉ်ခမျာ ဖေ့ကျင်းစာအုပ်ထဲတွင် စာလုံးများကို ရက်ပေါင်းများစွာ ကူးရေးပေးရလေသည်။ ထိုအချိန်တုန်းက လက်ရေးလှရေးရခြင်းကို အမုန်းဆုံးဆိုတာ ဘုရားပဲသိသည်။

ရန်ရှီးနဉ်သည် ဖေ့ကျင်းကို အကြွေးပြန်ဆပ်ဖို့ စာလုံးများကို ကြိုးစားရေးရသည်။ သူ အလွတ်ရွတ်ပြသောစာလုံးများကို ကူးရေးပြီးသွားသောအခါ သူမ ဒီမကောင်းဆိုးဝါးလေးလက်မှ လွတ်ပြီဟု တွေးကာပျော်နေသည်။ သို့သော် ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေးမှာ အလွန်ကောက်ကျစ်လှသည်။

"ဆရာ...နောက်ဆို ရှီးနဉ်ကို ကျွန်တော်နဲ့အတူ ရေးဖို့၊ ဖတ်ဖို့ ဒီမှာ ထိုင်ခိုင်းလို့ရမလား" ဖေ့ကျင်းက မေး၏။ "ဒီညီမလေးက ဉာဏ်အရမ်းကောင်းတယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်"

မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏ ရိုးသားဖြူစင်ဟန်အပြုံးတုလေးကြောင့် ဖေ့ကျင်း၏ဆရာက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တဲ့အခါ ရန်ရှီးနဉ်မှာ အသံတိတ်ငိုမိတော့သည်။

တစ်နှစ်ပတ်လုံး ဖေ့ကျင်း၏ဆရာမှာ အရူးလုပ်ခံရပြီး ရန်ရှီးနဉ်မှာတော့ မနက်ခင်းတိုင်း အခန်းအပြင်ကနေ မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏လာနှိုးခြင်းကို ခံရလေသည်။

"ဒေါ်ဒေါ်တွမ်း ရှီးနဉ်နိုးပြီလား" ဖေ့ကျင်း မေး၏။ "သူ စာဖတ်စရာရှိလို့ စောစောထမှ ဖြစ်မယ်"

သနားစရာရှီးနဉ်လေးကို မနက်ခင်းတိုင်း သူ့အမေက အိပ်ရာပေါ်ကနေ ဆွဲချပြီး ဖေ့ကျင်းလက်သို့ အပ်လေသည်။ သူမ ဖေ့ကျင်းနှင့်အတူ စာဖတ်ရ၊ ရေးရတိုင်း ဝမ်းတွင်းမည်းငညစ်ကောင်ကို ဒေါသထွက်စွာ စိုက်ကြည့်လေ့ရှိသည်။

ရန်ရှီးနဉ် ကျိတ်ပြီး သက်ပြင်းချမိသည်။ သူမအတိတ်က ဆင်းရဲဒုက္ခအပြည့်နှင့် အလွန် သနားစရာကောင်းလှသည်။ သူမ ငိုချင်လာသော်လည်း ခေါင်းကိုလှည့်ကာ အေးအေးချမ်းချမ်း အိပ်မောကျနေသောဖေ့ကျင်းကို ကြည့်ပြီး အရင်တုန်းက သူမကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့သည့်အတွက် သူ့ကို စိတ်ဆိုးလာသည်။

ရန်ရှီးနဉ် သူမဒေါသတွေကို ခဏဘေးချိတ်ထားပြီး စုယွဲ့ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲသာ စဉ်းစားနေလိုက်သည်။

ရန်ရှီးနဉ် အတွေးများနေစဉ် ဖေ့ကျင်းက သူမကို တိတ်တိတ်လေး စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ သူမကို စောင့်ကြည့်ရင်းက သူ အတိတ်ကို ပြန်သတိရမိသည်။

ရန်ရှီးနဉ် စာရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်ဖို့ သူမကို ဘယ်လိုအရူးလုပ်ခဲ့လဲဆိုတာ ဖေ့ကျင်း မှတ်မိသေးသည်။ သူမက နေ့တိုင်း ပိုက်ဆံအိတ်ကိုစစ်နေမှတော့ သူမမှာ ငွေနှစ်ပြားပဲရှိတယ်ဆိုတာ သူ မသိဘဲနေမလား။ သူမထက်ကြီးတဲ့ကောင်လေးနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ရှုံးတဲ့သူမအပြစ်ပဲလေ။ သူမကို ဘယ်လိုရေးရ၊ ဖတ်ရမယ် သင်ပေးရတာ တကယ့်ကို ကောင်းသည်။ သူမ၏လက်ရေးလှလှတွေက အတိတ်တုန်းက သူ့အားထုတ်မှုရဲ့ ရလဒ်ပဲ။ သူမကို သူ အနိုင်ကျင့်သော်လည်း တစ်ခြားသူများက သူမအား အနိုင်ကျင့်ခြင်းကိုတော့ သူခွင့်မပြု။

နောက်တစ်နေ့မနက်ခင်း ဖေ့ကျင်းနိုးလာတော့ သူ့ဘေးမှာထိုင်နေပြီး သူ့ကို အလွန်တရာတောက်ပသောမျက်ဝန်းများဖြင့် ကြည့်နေသော ရန်ရှီးနဉ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"ဖူးရန်...ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ" ဖေ့ကျင်း မေးလိုက်၏။

"နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်မ နည်းလမ်းရှာတွေ့သွားပြီ၊ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုကြီးရဲ့ အကူအညီလိုတယ်" ရန်ရှီးနဉ် ပြောလာ၏။

ဖေ့ကျင်း ကျိတ်ရယ်လိုက်၏။ ရန်ရှီးနဉ် တစ်ညလုံး မအိပ်ဘဲ စဉ်းစားခဲ့တာပဲဖြစ်ရမည်။

________________________

Translator - @Sharr7

Sharr: ကိုယ်ကတော့ ဘာသာပြန်ရင်း ဘေးကဖက်လုံးကို ဆွဲကိုက်မိကုန် 😅