Ξεφύσηκα καθώς βρισκόμουν στο δρόμο για το σχολείο
Πρώτη μέρα σήμερα
Αγιασμός βασικά
Και μιας που το άρχισα πολύ γρήγορα... Γεια σας, με λένε Ρια (συντομία για το Μαρία) μέχρι την εκτη δημοτικού έμενα Θεσσαλονίκη μετά για όλα τα χρόνια του γυμνασίου και ένα χρόνο στο λύκειο έμενα Αθήνα και τώρα... γύρισα πίσω
Λατρεύω την Θεσσαλονίκη, πραγματικά
Ερχόμασταν κάθε καλοκαίρι, Χριστούγεννα και Πάσχα εδώ μιας και οι γονείς μου έχουν φίλους και συγγενείς εδώ
Και για αυτό τον λόγο έχω μια φίλη εδώ
Την Φωτεινή
Είμαι ενθουσιασμένη που αρχίζω την δευτέρα λυκείου;
Καθόλου
Το κάνει καλύτερο όμως το ότι θα έχω μια φίλη;
Ξεκάθαρα
Με το που μπήκα στο προαύλιο ένιωσα κάποιον να πέφτει πάνω μου και να με σφίγγει
Κάποια για την ακρίβεια
«Δεν το πιστεύω πως είσαι εδώ!!» Είπε η Φωτεινή γεμάτη ενθουσιασμό ενώ βρισκόταν στην αγκαλιά μου
«Ο δεν έχεις ιδέα πόσο χαίρομαι που είναι εδώ» Της απάντησα και την έσφιξα
Αφού σπάσαμε την αγκαλιά την κοίταξα
«Λοιπόν... για πες μωρή... που είναι αυτός που μου τα έχεις κάνει τσουρέκια;» Είπα ενθουσιασμένη ενώ η Φωτεινή κοίταξε κάτω και κοκκίνισε
«Έλα να σου δείξω» Είπε και καθίσαμε σε ένα παγκάκι
Στο απέναντι μας καθόταν δύο αγόρια
«Ποιος από τους δύο;»Την ρώτησα ενώ έγειρα ελαφρά το κεφάλι μου στο αυτί της
Εκεί που πήγε να μιλήσει ήρθε μια κοπέλα
«Καλημέρα» Είπε η κοπέλα με τα πολύ όμορφα καστανά μαλλιά και αγκάλιασε την Φωτεινή και κάθισε δίπλα τη
Ουαου, μακάρι να είχα και εγώ τόσο υγειής μαλλιά
Τότε η κοπέλα σηκώθηκε απότομα και ήρθε μπροστά μου
«Συγγνώμη, Χαρά» Είπε απολογητικά ενώ έστησε το χέρι της για χειραψία
«Ρια, χάρηκα» Είπα ενώ της έδωσα το χέρι και την κοιτούσα με ένα μεγάλο χαμόγελο
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φαίνεται... γνωστή
Μάλλον και η ίδια θα το σκεφτόταν μιας και κοιτούσαμε η μια την άλλη προσεκτικά
«Λοιπόν» Μίλησε η Φωτεινή και αυτόματα σπάσαμε την χειραψία και κοιτάξαμε την Φωτεινή
«Άντε, λέγε» Είπα ενθουσιασμένα και η Χαρά έκατσε δίπλα στην Φωτεινή
«Είναι αυτός στην μέση με την άσπρη μπλούζα» Μου ψιθύρισε
«Για τον Γιώργο λέτε;» Ρώτησε η Χαρά ψιθυριστά
«Ναι» Απάντησε η Φωτεινή
Για να έχετε μια γενική εικόνα η Φωτεινή ήταν στην μέση ενώ εγώ και η Χαρά γέρναμε στην Φωτεινή ενώ μιλούσαμε και κοιτούσαμε έντονα τα αγόρια απέναντι
Τότε σήκωσαν και οι δύο το κεφάλι και μας κοίταξαν εξεταστικά
Χεχ, shit
Τότε κατευθείαν κοιτάξαμε η μια την άλλη
Η Φωτεινή και η Χαρά είχαν γίνει πιο κόκκινες από ντομάτες
«Γιατί είστε πιο κόκκινες από κραγιόν από τα μακ» Ρώτησα πάλι ψιθυριστά
«Για την Φωτεινή το καταλαβαίνω, αλλά εσύ Χαρά;» Την ρώτησα
«Είναι ένας εκεί πέρα ρε, αυτός δίπλα από τον Γιώργο και δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, η μόνη φορά ήταν όταν του έριξα καφέ πάνω του πριν λίγο» Μου είπε ενώ ψυθίρισε
«Και πότε πρόλαβε να αλλάξει;» ρώτησα
«Που θες να ξέρω» Μου απάντησε
«Ε κορίτσια;» Ρώτησε η Φωτεινή και εγώ με την Χαρά σηκώσαμε τα βλέμματα μας για να την κοιτάξουμε
«Παρακαλώ;» Είπαμε και οι δύο την ίδια στιγμή
«Γιατί ψιθυρίζεται ακόμα και γιατί έχετε κυριολεκτικά ξαπλώσει πάνω μου;» Ρώτησε η Φωτεινή και τότε σηκωθήκαμε και οι δύο
«Σωστά, σόρρυ» Είπα
«Που είναι όλοι;» Ρώτησα ενώ κοιτούσα το προαύλιο και δεν ήταν σχεδόν κανείς
«Όλοι βγαίνουν στην κεντρική αυλή και πιο μετά έρχονται εδώ για τον αγιασμό και φεύγουν» Μου απάντησε η Χαρά ενώ με έβλεπε
Κοίταξα μια τα αγόρια καλύτερα μιας και ένας από αυτούς μου θύμιζαν κάποιον
Ο Στέλιος!
«Στέλιο!» Φώναξα ενθουσιασμένη ενώ σηκώθηκα όρθια
Αυτός με κοίταξε για μια φάση μπερδεμένα και μετά γούρλωσε τα μάτια του από έκπληξη και ενθουσιασμό
«Ρία!» Είπε και τρέξαμε ο ένας πάνω στον άλλον και αγκαλιαστήκαμε
«Θεέ μου έχω να σε δω τόσο καιρό» Είπε ενώ βρισκόμουν στην αγκαλιά του
«Και εγώ, τι έγινε, πως είσαι;» Τον ρώτησα
Ο Στέλιος και εγώ ήμασταν φίλοι στο δημοτικό και όταν μετακόμισα μιλούσαμε από τσάτ μέχρι και την 2α γυμνασίου
Κάναμε αρκετή παρέα για να αρχίσουν και οι γονείς μας
Απλά όταν έφυγα εγώ έφυγε και εκείνος, στην άλλη άκρη της πόλης αλλά νταξ
Και αυτός ήταν ο λόγος που δεν τον έβλεπα όποτε ερχόμουν
«Καλά είμαι, εσύ πότε ήρθες;» Με ρώτησε όταν σπάσαμε την αγκαλιά
«Χθες τελειώσαμε την μετακόμιση» Του απάντησα
Γύρισα για μια στιγμή πίσω και είδα πως τα κορίτσια με κοιτούσαν με περιέργεια
Λογικό
«Τέλος πάντων, θα τα πούμε» Του είπα και ο κάθε ένας πήγε στην παρέα του
«Μια εξήγηση παρακαλώ» Ρώτησε η Χαρά ενώ φαινόταν χαμένη
«Λοιπόν εγώ και Στέλιος κάναμε παρέα όσο βρισκόμουν εδώ και μέχρι την δευτέρα γυμνασίου και όταν λέω μιλούσαμε δεν εννοώ απλά τα τυπικά, ούτε στο σπίτι μου να βρισκόταν» Απάντησα
«Ααα» Έβγαλαν και οι δύο ένα επιφώνημα ως ένδειξη οτι κατάλαβαν
«Ενδιαφέρον» Είπε η Φωτεινή
«Εσύ;» Με ρώτησε η Χαρά
«Εγώ τι;» Ρώτησα μπερδεμένη
«Κανένα αγοράκι;» Είπε η Φωτεινή
«Κανένα αγοράκι, δεν έχω σκοπό κιόλας, από φέτος σοβαρεύουν τα πράγματα και η σχολή που θέλω είναι ψυχολογία, άρα...» Απάντησα
Τρομάρα σου, θες και ψυχολογία
Σκάσε Νίτσα!
Νίτσα; Από που βγαίνει;
Από το κρυφοπουτανίτσα!
Μα πρώτη φορά με ακούς
Και για το καλό σου η τελευταία
«Οοο, ανεξάρτητη, μου αρέσει» Είπε η Χαρά
«Πάντα έτσι ήταν» απάντησε η Φωτεινή
«Αλλά πάντα όταν είχα μεγάλα γκομενικά θέματα το πρώτο άτομο που ρωτούσα ήταν η Ρια, πραγματικά όσες συμβουλές της έχω ακολουθήσει έχουν βγει τα αποτελέσματα που μου έλεγε, ήταν τρομαχτικό πολλές φορές» Μίλησε η Φωτεινή
Ένα από τα χαρίσματα που θα είμαι πάντα ευγνώμων που έχω είναι η λογική μου
Πάντα μπορούσα να καταλάβω τι θα γινόταν γιατί πάντα ήμουν και είμαι ουδέτερη όταν σκέφτομαι να πάρω μια απόφαση ή για να «προβλέψω» τι θα γίνει
«Πολύ καλό αυτό» Είπε η Χαρά
Τότε στην παρέα τον αγοριών απέναντι ήρθε άλλο ένα αγόρι
Το πόσο γνώριμο μου φαινόταν μου τράβηξε κατευθείαν την προσοχή
Τον κοιτούσα επίμονα
Κάποιον μου θυμίζει αυτός
Τα καστανόξανθα μαλλιά του, τα μελί προς πράσινο μάτια του, το λοξό χαμόγελο του...
Ο Άλεξ
Alohes
Λοιπόν η διόρθωση θα γίνει εδώ και όπως καταλάβατε πάρα πολλά θα αλλάξουν
Αυτά <3