Wala akong update next week ah? Dami kong gagawin. Sinasabi ko na para walang magtanong. Thank you. :) And omaygad, see you tomorrow sa PAI Fair! Team Gino. Alam na bwahahaha =)))
Sana magsilabasan na ang ghost voters at silent readers. Thank you. Sensya pala sa cussing parts. =)))
-----------------------------------
CHAPTER 42.
DANIEL'S POV
No...
Hindi pwede...
Kath...
Baby Daniel Jr...
Para akong nasa ibang mundo habang sinusundan ang stretcher sa ospital kung nasaan si Kath...
Duguan at walang malay.
Lord, please, wag niyong hayaang mawala sila sakin.
Wag niyo silang hayaang mamatay.
Ako na lang, ako na lang ang kunin niyo.
Dinala siya sa E.R. at nakita kong isasarado na nila yung pintuan.
"Papasukin niyo ko tangina!"
"Mr. Montenegro please calm down. Wag kayong magwala dito."
"DON'T TELL ME TO FCKING CALM DOWN! Yung asawa ko nabunggo! Ano ba?! Ano ng nangyayari sa kanya ha?! Bakit ayaw niyo kong papasukin?!"
"I'm so sorry Mr. Montenegro pero kailangan niyo munang maghintay dito. She's in her fragile state. We're sorry but we can't let you in."
"E mga wala rin pala kayong kwenta e! Kailangan ako ng asawa ko! Hindi niyo ba yun maintindihan ha?!"
"I'm so sorry."
At iniwan ako ng mga nurses sa labas.
Napaupo ako sa sahig.
No... no... no...
Kumapit ka baby ng mahigpit kay mommy ha? Please...
Please...
Napayuko ako. Tangina, tangina talaga!
Tangina...
Tinignan ko ang kamay ko.
Puno ng dugo mula sa katawan ni Kath...
No... please no...
Napapikit na lang ako.
Bakit ba kasi kailangan niya pang makita yun?
Hindi ko sinasadya...
Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko...
Bakit ko siya hinayaan...
"Sir, thanks for the ride."
"Wala yun. Just make sure maayos na yung contract with Mr. De Leon tomorrow."
"Sure sir."
"O sige alis na ko--"
Biglang nanlaki yung mga mata ko ng biglang halikan ako ng sekretarya ko. Itutulak ko na sana siya pero parang... parang di ko kinaya...
Pero narealize ko na naghihintay si Kath sakin.
Tinulak ko siya.
"Bianca ano ba?!"
"What? Don't tell me nagpapa-hard to get ka pa rin?!"
"Tigilan mo na ko! May asawa ako alam mo yan!"
Parang may kung anong force na nagpatingin sakin sa harapan ko...
At nagtama ang mga mata namin ni Kath.
Shit!
Oh god, damn it. Damn it!!!
"KATH--"
*BOOOOGGGGSSSSSSSSSSSSH!!!*
I'm so sorry Kath... I'm so sorry.
"HAYOP KANG LALAKI KA!"
Bigla na lang akong napahiga sa sahig ng biglang may sumuntok sakin. Sinipa-sipa pa ko at walang tigil na sinikmuraan ako.
Pagkadilat ko, si Neil.
Itinayo niya ako at kinwelyuhan.
"Neil--"
Inambagan niya ako ng suntok.
"Anong kagaguhan na naman ang ginawa mo ha?! Bakit? Bakit siya nabunggo! Punyeta! Bakit di mo siya inalagaan ng maayos ha?!"
"Neil let me explain--"
"Pinagkatiwala namin sayo ang kapatid ko Daniel! Asawa ka niya! Bakit mo siya pinabayaan? Ha?!"
"Hindi ko siya pinabayaan. Nagulat na lang ako ng nakita ko na siyang ganun!"
"NEIL ANAK TAMA NA!"
Nakita kong pinigilan siya ni mama Min. Binitawan niya ako at tinuro-tinuro.
"Kapag may nangyaring masama sa kanya, humanda ka. Papatayin kita."
"Tama na anak. Tama na."
Umiling siya.
"Kausapin mo yang lalaking yan ma. Pipilitin ko lang kausapin yung doktor ni Ryn-ryn."
Tinalikuran na kami ni Neil at umalis.
Napaupo ako sa may upuan at napayuko. Tinakpan ko ang mga mukha ko gamit ang kamay ko.
Kasalanan ko 'to...
Alam kong iba na ang pinapakita ni Bianca sakin pero binalewala ko lang.
Lord, please... Give me another chance...
Please...
Biglang may humagod sa likod ko.
"Daniel, iho, ano bang nangyari? Nagulat kami sa text mo kaya pumunta kami kaagad dito. Pagpasensyahan mo na si Neil. Takot na takot lang siya sa baka mangyari sa kapatid niya. Kahit ako, takot na takot rin. Ano bang nangyari iho?"
Dumilat ako at tinignan ko siya. Di ko napigilan, niyakap ko siya.
"I'm so sorry mama. Kasalanan ko... kasalanan ko lahat..."
Napatayo ako ng biglang dumating ang doktor.
"Nandito ba ang asawa ng pasyente?"
"Ako doc. Bakit? Anong nangyari?!"
"Sumama ka sakin."
Nagtinginan na lang kami ni mama. Huminga ako ng malalim bago ako sumunod kay doc papasok ng E.R.
Halos manlumo ako ng makita ko si Kath. Maraming nakakabit sa katawan niya.
She looks so... so fragile.
Nakita ko yung heart rate monitor niya.Thank god she's still breathing.
"Mr. Montenegro? Am I right?"
"Yes doc."
"We're very sorry."
Bigla kong napigil ang hininga ko sa sinabi niya.
"Bakit doc? Anong... anong nangyari?"
"Masyadong napalakas ang impact ng pagkabunggo sa misis mo, Mr. Montenegro. Causing her too much damage in her womb. We tried our best, but we cannot save them both."
"Doc, nagsisinungaling lang kayo diba?" hinawakan ko ng mahigpit ang braso niya. "Anong ibig mong sabihin? Anong nangyari sa mag-ina ko? Ha?!"
"We're really sorry. Kung pwede lang namin silang buhayin pareho, ginawa na namin. Pero hindi na namin hawak ang buhay nila."
Nabitawan ko siya, bigla na lang may tumulong luha sa mga mata ko.
"Wala na ang anak namin?"
"We're very sorry."
No...
No...
Hindi 'to totoo...
Ang anak namin...
No...
---------------------------
KATHRYN'S POV
"Baby ko, kailangan paglaki mo, maging katulad ka ng daddy mo okay? Mabait, maaalahanin, at kayang gawin ang lahat para sa mga mahal niya. At higit sa lahat, sobra kung magmahal. Inaasahan ko yan, okay baby?"
"........................."
"Baby? Baby bakit di ka sumasagot?"
".........................."
"Baby, saan ka pupunta? Baby! Wag kang tumakbo! Madapa ka pa!"
"I love you, ma."
"Anak, anak! Nasaan ka?!"
"..........................."
Anak wag ka ng magtago sakin!"
".........................."
"Anak! Anak!!!"
Bigla na lang akong napadilat.
Nasaan ako? Pagka-adjust ng mga mata ko, puro puti.
Bakit parang... di ako makagalaw?
Bigla ko na lang naalala yung nangyari sakin.
And I suddenly realized what happened.
Napatingin ako sa tyan ko.
No... no... no...
"Baby... baby ko.. baby ko!!!"
Nanlaki yung mga mata ko ng biglang may pumasok na nurse sa kwarto ko, nagsisigaw siya na gising na ko. May isang nurse na lumapit sakin para tigilan ko ang pagpupumiglas ko.
"Wag po kayong magalaw! Hindi pa po kayo ayos!"
"Yung baby ko?! Nasaan ang baby ko?!"
Bigla akong napaiyak sa sinabi niya.
"We're very sorry."
Oh God... please...
Please tell me this is just a dream...
"He's alive, right?"
Hindi totoong patay ang anak ko.
At mas lalo akong naiyak ng bigla siyang umiling.
"Nakunan po kayo."
My baby... my baby Daniel Jr...
He's...
He's gone?
"Noooo! Buhayin niyo ang anak ko! Please! Kahit magkano magbabayad ako! Buhayin niyo lang siya! Please! Nagmamakaawa ako! Please... please..."
"We're really sorry."
Iniwan na ako ng nurse mag-isa, tulala.
Ang sakit...
Parang may kung anong sumaksak sa puso ko.
Bigla akong namanhid. Napayuko ako at tuluyang umiyak.
Wala... wala man lang akong nagawa...
Wala man lang akong nagawa para maligtas ang anak ko.
Baby... baby...
"Kath..."
Nagulat ako sa boses ng nagsalita.
Si DJ.
Pagkaangat ko ng mukha ko, nakita ko siya, nakaupo sa kama ko.
At naalala ko ang ginawa niya sakin.
"Ayokong makita ka."
"Kath please--"
"SINABI NG AYOKONG MAKITA KA!"
"Kath... please, wag mo kong ipagtabuyan..."
Kahit masakit, tinignan ko siya.
"Anong ginawa ko sayo ha? DJ?"
Natahimik siya.
"Ginawa ko ang lahat. Naging mabuting asawa ako sayo. Tapos... tapos.. eto pa igaganti mo sakin? Bakit? Bakit mo ginawa yun sakin? Akala ko... akala ko ako lang?"
"Kath, please let me explain--"
Tinabig ko yung kamay niya.
"Bitawan mo ko."
"Kath--"
"Wala kang karapatang magpaliwanag naiintindihan mo?! Ha?! Ikaw ang may kasalanan kung bakit nawala ang anak natin!"
"Oo na! Oo na ako na! Pero wag mo naman akong ipagtabuyan! Mag-asawa pa rin tayo!"
I stared at him, expressionless.
"Mag-asawa? Sa tingin mo, pagkatapos ng ginawa mo sakin, tatanggapin pa kita ulit?"
Nanlaki bigla ang mga mata niya at lumuhod sa harap ko.
"Kath please... forgive me... please..."
Hinawakan niya ang magkabilang-kamay ko. Napansin kong nababasa na ang palad ko ng luha niya. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya.
"Wala kang karapatang umiyak Daniel. Hindi ka nawalan ng anak."
Bigla niyang inangat ang mukha ko.
"Hindi ako nawalan? Anak ko rin si baby! Anak natin! Sa tingin mo, masaya ako? Masaya ako na nakunan ka?!"
"Wala akong pakielam! Sana ako na lang ang namatay! Para kapag nakita mo ang anak natin, maalala mo yang kawalanghiyaang ginawa mo sakin!" pinunasan ko yung luha ko. "Suko na ko."
Nabitawan niya ako at halatang nagulat siya.
"Suko ka na?"
"Pagod na pagod na ko. Iwanan mo na ko..."
"Kath please--"
"Putangina naman DJ! Iwanan mo na ko! Sumama ka na sa kabit mo! Tutal, pinagsawaan mo na ko diba?! Wala ka ng responsibilidad. Wala na ang anak natin."
"Kath, please--"
"I'll file an annulment. After that, you're free. Masaya ka na ba?"
"Bakit ba ayaw mo kong pakinggan? Ikaw nga lang! Ikaw nga lang ang mahal ko! Kayo ni baby!"
Iniwas ko ang tingin ko sa kanya.
"It's too late."
Nakita ko for a split-second kung paano nagbago ang reaksyon niya. From anger to his cold, icy, look.
"Yun ba talaga gusto mo?"
Hindi ako nagsalita.
"Tumingin ka sakin."
Tinignan ko siya ng diretso. Nasasaktan rin siya... pero wala akong pakielam.
Nawalan ako ng anak.
"Yun ba talaga ang gusto mo, Kath?"
"Oo."
"Sige."
Tatalikod na sana siya ng biglang may ipinatong siya sa kamay ko.
Yung heart-shaped necklace na nakita ko sa Venice.
"Goodbye, Kath."
Pagkalabas niya, nakita ko yung engraving sa pendant.
At halos magbreakdown ako sa nakalagay.
Pigney <3 Patpatin forever.
Patuloy na umagos ang luha ko.
Bakit ba kahit ang gago mo, mahal pa rin kita?
Pero, ayoko na...
Pagod na pagod na ko...
Napapikit na lang ako. Sayang...
Ang baby ko...
Mahal ka ni mommy? Alam mo yun diba?
I sighed.
I love you, anak.
I prayed for my son. At sinimulan kong kantahin yung gusto kong kantahin para kay baby kung buhay lang sana siya... kahit nagccrack na ang boses ko, umaasa akong maririnig niya na...
"I love you... you love me... we're a happy... family... with a great big hug... and a kiss from me... to... you... won't you say... you... love... me... too."
--------------------------------
3 chapters left...