Przebierał nerwowo nogami, siedząc niespokojnie na fotelu i co chwila spoglądając na wiszący zegarek.
Taehyunga nadal nie było.
Już miał chwycić za telefon i zadzwonić do niego ponownie, gdy nagle po mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka, przez co Jeongguk niczym poparzony poderwał się z siedzenia i popędził w stronę drzwi.
– Taehyung?
Chłopak stał w progu, a w rękach trzymał... coś.
Coś bardzo dużego, przypominającego mały domek i przykrytego fioletowym papierem do pakowania prezentów.
– Niespodzianka! – krzyknął uradowany, kręcąc przedmiotem na boki.
– Czekaj, czy to jest—
– Ćwirkuś Junior! – dokończył za niego, rozrywając przy tym pakunek, ukazując mu ślicznego, małego kanarka, zamkniętego w srebrnej klatce.
– Chyba żartujesz – zaśmiał się, patrząc na ten jakże zabawny obraz przed jego oczami. – Ty już do reszty oszalałeś?
– Przez ciebie – wypalił, przeciskając palec między pręty, wydając z siebie dziwne dźwięki w stronę zwierzątka.
Jeongguk spiął się i potrząsł gwałtownie głową. Wydawało mu się, że się przesłyszał.
– Co?
– No przez ciebie, go kupiłem. Gdybyś lepiej dopilnował psa, nie musiałbym tego robić. Mam nadzieję, że ten nie zostanie połknięty przez Gureuma... – westchnął, głaszcząc wystraszonego ptaka po skrzydełku.
– A, tak. – Udał wyluzowanego. – Dobra chodź, połóż go na komodzie – zaśmiał się i machnął ręką.
A zestresowany Kim odetchnął z ulgą, że jego mała wpadka z wypowiedzeniem na głos siedzących mu w głowie myśli, nie została zauważona przez młodszego.
Ale czy aby na pewno?
Bo Jeongguk nie był głupi, a przyspieszone bicie serca i lekko zaróżowione policzki Taehyunga, wcale tak łatwo nie umknęły jego uwadze.
•
gdzieś ostatnio w komentarzam przewinęły mi się te dwa pytania: ile mam lat i co oznacza moja nick?
no to tak, mam 16 lat, a moja nazwa to przekształcone amarillo (z hiszp. żółty) z dodanym x na początku.
teraz najlepsze, czyta się to jako zamarija (tak bardziej po hiszpańsku) lub xamarija ;-;
mam nadzieję, że zrozumieliście haha