Φοβάμαι ακόμη και να αναπνεύσω καθώς νιώθω την κοφτερή λεπίδα ενάντια στον λαιμό μου.
Κοίταξα τον άντρα με τη μάσκα που καθόταν ακίνητος με ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Μα τι κάνει?
"Χρόνια και ζαμάνια παλιόφιλε. Δεν περίμενες να μας δεις εδώ, έτσι? Για την ακρίβεια δεν περίμενες να μας δεις ποτέ. Ε?" Είπε ειρωνικά ο ένας άντρας δίπλα μου στον άγνωστο μασκοφόρο απέναντι μου.
Το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη του.
Μα τι κάνει? Βοήθησέ με!
Σε δευτερόλεπτα ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Θεέ μου. Ο άντρας που με κρατούσε έπεσε κάτω κατευθείαν και επιτέλους ελευθερώθηκα. Το μαχαίρι έπεσε κάτω και κοίταξα τον άντρα. Κυλούσε αίμα από τη κοιλιά του.
Άρχισαν να τρέμουν τα χέρια μου περισσότερο. Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν άλλο, έπεσα στο έδαφος.
Ο άγνωστος με τη μάσκα έτρεξε και με γρήγορες κινήσεις, έριξε κάτω τον άλλον άντρα από αριστερά μου. Μια κοπέλα με μπλε μαλλιά ήρθε και κοίταξε τον νεκρό άντρα στον δρόμο. Πέταξε το όπλο της πιο πέρα και φάνηκε ανήσυχη. Το βλέμμα μου δεν ξεκολλησε από το όπλο.
Δεν είναι ο μασκοφόρος ο δολοφόνος αλλά κάνει παρέα με δολοφόνους. Πού έχω μπλέξει? Τι κάνω εδώ πέρα?
Πήγα να σηκωθώ για να τρέξω και μόλις σηκώθηκα παραλίγο να πέσω από τη ζαλάδα. Δύο χέρια τυλίχτηκαν γύρω μου κρατώντας με σφιχτά. Πήγα να αμυνθώ αλλά με ακινητοποίησε.
"Σσςςς" είπε. Ο άγνωστος με τη μάσκα. Ο ήρωας μου για δεύτερη φορά.
Κατευθείαν ηρέμησα στην αγκαλιά του. Μου χάιδευε τα μαλλιά και με εσφιγγε πάνω του, ένα να προσπαθούσε να διώξει κάθε φόβο και ανησυχία μου. Κακό μέρος για να είμαι τώρα, θέλω να πω, δεν τον ξέρω και κανονικά δεν θα έπρεπε να νιώθω ανακούφιση, αλλά να που το κάνω.
Η κοπέλα με τα μπλε μαλλιά έσερνε μέσα σε μια αποθήκη τον ματωμένο άντρα ενώ ο άλλος ήταν ακόμη στο έδαφος και φαινόταν λιποθυμος.
Τα μάτια μου έκλεισαν σφιχτά με το θέαμα. Τα έχω δει σε ταινίες όλα αυτά, αλλά στη πραγματική ζωή δεν μπορώ να τα αντέξω. Είναι τόσο άσχημο.
"Θέλω να φύγω" είπα ανάμεσα στα κλάματα μου. Με δυσκολία μπορούσα να μιλήσω από τα δάκρυα και το σοκ. Δεν θέλω καμία ανάμειξη μαζί τους. Δεν είμαι εγώ για τέτοιες καταστάσεις. Θέλω να ανοίξω τα μάτια μου και να ξυπνήσω στο κρεβάτι μου και όλο αυτό να είναι ένα άσχημο όνειρο, ένας εφιάλτης.
Η κοπέλα με τα μπλε μαλλιά είναι ακόμα μέσα στην αποθήκη και εγώ κάτω με τον άγνωστο αγκαλιά. Είναι ένας αναρχικός δολοφόνος. Πρέπει να φύγω. Τώρα.
"ΜΠΆΣΤΑΡΔΕ" ακούω μια βραχνιασμένη φωνή και γυρίζω το κεφάλι μου προς τη μεριά που ακούστηκε. Ο άντρας που πριν ήταν λιποθυμος έχει σηκωθεί ελάχιστα και κρατάει στα χέρια ένα μαχαίρι, βγάζοντας το από μια θήκη στο σακάκι του.
"ΠΡΌΣΕΧΕ" φωνάζω στον άγνωστο και εκείνος σηκώνεται πάνω κατευθείαν.
Ο άντρας τον κοιτάζει απειλητικά και στο χέρι του τρέμει το μαχαίρι. Θα το κάνει? Όχι, όχι, οχι.
Τρέχει αίμα η μύτη του, το χείλος του και το φρύδι του, κουτσαίνει και φαίνεται χάλια αλλά δεν πτοήται. Κοιτάει τον άγνωστο με μίσος και τον πλησιάζει.
Τα πράσινα μάτια του αγνωστου γεμίζουν οργή, οι παλάμες του σφίγγονται σε γροθιά και φαίνεται ετοιμοπόλεμος όπως πάντα. Φοβάμαι.
Επιτέθηκε ο μεγάλος άντρας στον μασκοφόρο και ύστερα εκείνος αντεπιτέθηκε. Προχώρησα γρήγορα ώστε να φωνάξω την περίεργη κοπελιτσα-δολοφόνο αλλά πριν χτυπήσω τη πόρτα ακούω μια δυνατή κραυγή. Γυρίζω απότομα προς το μέρος τους και κοιτάζω τον άντρα. Πετάει το μαχαίρι κάτω και αρχίζει να τρέχει. Μία ομάδα επίσης με μαύροντυμένους με μάσκες τρέχουν πίσω του, λογικά δεν θα είναι ζωντανός για πολύ ακόμη.
Τρέχω κοντά του και κοιτάζω το σώμα του. Αίμα τρέχει από τα πλευρά του, τα χέρια του έχουν γεμίσει και παραπατάει, πέφτοντας κάτω.
Όχι, μη μου το κάνεις αυτό.
"ΓΑΜΏΤΟ" βγαίνει από έξω η κοπελίτσα και τρέχει πάνω του. Κοιτάζει γύρω γύρω και φωνάζει βοήθεια αλλά δεν έρχεται κανείς.
Βγάζω αμέσως τη μπλούζα μου μένοντας με το φανελάκι μου. Το κρύο είναι το τελευταίο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Την δένουμε σφιχτά γύρω από τη μέση του. Ευτυχώς, δεν έχει λιποθυμήσει. Ευτυχώς, ζει.
Μου πιάνει σφιχτά το χέρι και το κρατάει μέσα στη χούφτα του δυνατά.
"Πρέπει να τον πάμε στο νοσοκομείο, αιμορραγεί" της φωνάζω.
"Πλάκα κάνεις έτσι? Θα τον πάνε φυλακή αν μάθουν. Πωπω θα με σκοτώσει ο άλλος. Πρέπει να τον κρύψουμε κάπου και να του βάλουμε κάποιο φάρμακο, σίγουρα θα χρειαστεί ράμματα."
Νιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει γύρω γύρω, τόσο αδύναμη.
"Πάμε στην αποθήκη να πιεις λίγο νερό, μη πάθεις κι εσύ κάτι, ο άλλος ο ηλίθιος από εδώ κατευθείαν να επιτεθεί αλλά νταξει δεν τον φοβάμαι, είναι σκληρό καρύδι." Είπε η κοπέλα καθώς προσπαθούσε να σηκώσει τον άντρα απο κάτω. Τη βοήθησα και -ω θεέ μου- σίγουρα θα έχει σωματάρα ο τύπος.
"Πονάει σαν διάολος το γαμημένο" μουρμούρισε και ίσα που τον άκουσα. Αυτή η φωνή... μου θυμίζει...
Μα τι λέω, τι δουλειά να έχει εκείνος. Αναρχία, όπλα, πορείες. Με τίποτα.
Θέλω να δω ξανά τα μάτια του, να εξακριβώσω πως η φαντασία μου παίζει παιχνίδια, μάλλον επειδή θέλω να τον δω. Όμως εκείνος τα έχει σφιχτά κλεισμένα, αγκομαχώντας από τον πόνο.
Νιώθω τύψεις, αν δεν ήμουν εγώ εκεί δεν θα είχε γίνει αυτό. Δεν θα είχε τραυματιστεί εκείνος, δεν θα είχε σκοτωθεί ο άλλος.
"Γιατί κλαίς τώρα?" Ρώτησε η κοπέλα με δυσκολία. Δεν είναι και λίγο τόσο βάρος να το μετακινείς με προσοχή. Είναι χτυπημένος, δεν γίνεται να στον σέρνουμε.
"Εγώ φταίω" απάντησα και ρούφηξα τη μύτη μου.
"Μην λες βλακείες. Δεν φταις εσύ. Εκείνος ο μαλάκας φταίει που δεν λέει να μας αφήσει σε ησυχία. Γλιτώσαμε από τον έναν, ευκαιρία ψάχναμε. Τώρα ο άλλος δεν ξέρω τι έχει απογίνει. Τον ανέλαβαν τα παιδιά" είπε και στο τέλος άφησε ένα γελάκι.
Ναι μάλλον πάντα μιλάει πολύ. Έχει πλάκα, θα μπορούσα να τη συμπαθήσω. Αν δεν είχε όπλο στο δερμάτινο τζακετ της, γιατί τώρα ακόμα φοβάμαι.
"Είμαι η Βίβιαν." Είπε και μου χαμογέλασε. Είναι πολύ φιλική για εγκληματίας...
"Δάφνη, χάρηκα" απάντησα.
"Γαμώτο πεθαίνω εδώ" είπε πάλι ο άντρας με μια παραπονιάρικη λεπτή φωνή. Γαμώτο, το μυαλό μου παίζει παιχνίδια. Έχω τρελαθεί. Μοιάζουν τόσο πολύ αλλά αρνούμαι να πιστέψω κάτι τέτοιο.
Φτάσαμε σε μια άλλη αποθήκη, λίγο πιο μακριά από τη προηγούμενη με το πτώμα μέσα. Το μέρος μύριζε καπνό τσιγάρου. Ήταν απαίσια μυρωδιά.
Τον αφήσαμε πάνω σε έναν καναπέ.
Όλο αυτό φαίνεται σαν ταινία, νιώθω πως σε λίγο θα εξαφανιστούν όλα και θα ξυπνήσω πίσω στο κρεβάτι μου, λέγοντας πόσο περίεργο όνειρο ήταν αυτό. Όμως δυστυχώς το ζω.
"Είσαι εντάξει?" Με ρώτησε η Βίβιαν όσο προσπαθούσαμε να ξαπλώσουμε στον παλιό καναπέ τον άντρα.
"Ναι είμαι καλύτερα." Απάντησα.
"Μπορείς να πας μέσα να φέρεις τα φάρμακα? Είναι ένα κόκκινο βαλιτσάκι, θα το δεις πάνω στο τραπέζι." Είπε δείχνοντας μου μια σιδερένια πόρτα μες στην αποθήκη.
Σηκώθηκα και πήγα μέσα, ήταν ένα πολύ μικρό δωμάτιο με ένα παράθυρο στο πάνω μέρος του, στο οποίο βρισκόταν κάτι σαν κουζίνα, με ένα τραπέζι στην άκρη. Πήρα ένα ποτήρι με νερό και ήπια και ύστερα πήγα πίσω στους άλλους με το βαλιτσάκι.
Έκλεισα τη πόρτα και όπως γύρισα προς το μέρος τους, ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Η Βίβιαν έβγαζε τη ματωμένη μπλούζα του άντρα. Και ξέρω ποιανού είναι αυτό το σώμα. Γαμώτο, αυτός είναι. Τα μάτια μου βουρκώνουν γι'ακομη μια φορά και φοβάμαι να μάθω την αλήθεια.
Αφήνω το βαλιτσάκι και η Βίβιαν αρχίζει να του βάζει φάρμακα και άλλα που δεν ξέρω. Μάλλον τα έχουν συνηθίσει αυτά εδώ.
"Πρέπει να σου βγάλω τη κουκούλα" είπε η Βίβιαν στον Κώστα.
"ΟΧΙ!" Φώναξα και με κοίταξαν περίεργα.
"Εννοώ... Θέλω να... Εγώ..." Μπέρδεψα τα λόγια μου αφού ήμουν προσηλωμένη στα μάτια του. Θέλω να τον κοιτάζω όσο του βγάζω τη μάσκα. Πόσα ψέματα μου έχει πει? Πόσες φορές κινδύνεψε να πεθάνει όπως σήμερα? Εχει σκοτώσει ποτέ?
Χιλιάδες ερωτήματα στο κεφάλι μου αυτή τη στιγμή.
Χτυπάει το κινητό της Βίβιαν και βγαίνει έξω απαντώντας.
Σηκώνομαι από τη σκουριασμένη μεταλλική καρέκλα που καθόμουν και κάθησα δίπλα του στον καναπέ.
Χωρίς να του μιλήσω, έπιασα την άκρη της κουκούλας και την ανέβασα αργά προς τα πάνω. Παρατηρώ τα ματωμένα του σαρκώδη χείλη, την μύτη του, τις γωνίες του, τα μάτια του. Μα πώς δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα? Είναι όντως αυτός, ο μασκοφόρος είναι ο Κώστας.
Πετάω την κουκούλα στο πάτωμα αφού την έβγαλα και έπιασα το πρόσωπο του με τα χέρια μου. Τα μάτια μου ήταν υγρά και με είχε πιάσει ένα ελαφρύ τρέμουλο.
"Συγγνώμη" είπε χαμηλόφωνα και μου χαϊδεψε το μάγουλο.
Συγγνώμη?
Ήθελα να μιλήσω αλλά ένιωθα πως δεν έβγαινε η φωνή.
"Θα σου εξηγήσω..." Συνέχισε και μου μάζεψε ένα δάκρυ που έπεσε στο μάγουλο μου.
Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και έκανα ένα βήμα πίσω.
"Θα σου πω τα πάντα, στο υπόσχομαι" είπε πιο δυνατά.
"Δεν... Κώστα...δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό... θέλω χρόνο." Είπα και με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο απελπισία.
"Μην φύγεις, σε παρακαλώ..." Πήγε να σηκωθεί αλλά πήγα κοντά του και τον ξάπλωσα πίσω στον καναπέ. Είναι τραυματισμένος.
Έκανα να πάω προς τη πόρτα αλλά μου κράτησε το χέρι δυνατά.
"Δάφνη, μείνε εδώ. Σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι..." Είπε πάλι χαμηλόφωνα και ένιωσα τη καρδιά μου να χτυπάει εντονότερα.
Δεν μπορώ να τον αφήσω. Είναι σε πολύ χάλια κατάσταση.
Θέλω να του φωνάξω και να φύγω, και θέλω να τον φιλήσω και να κάτσω μαζί του εδώ.
Ακουμπάω το πόμολο της πόρτας και ακόμα σκέφτομαι. Θα φύγω. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, έχει εδώ τη Βίβιαν έτσι κι αλλιώς.
Και ύστερα μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα του. Ευάλωτος, χτυπημένος.
Την επόμενη στιγμή, όλες αυτές οι σκέψεις μου έχουν φύγει, γυρνάω προς το μέρος του, περπατάω γρήγορα και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του έντονα, ξαφνιάζοντας τον.
"Είμαι τόσο θυμωμένη μαζί σου" είπα ψιθυριστά, ενώ ξεκολλήσα τα χείλη μας.
"Αν μου δείχνεις έτσι τον θυμό σου, θα φροντίσω να σε εξοργίζω συχνότερα" απάντησε με ένα στραβό χαμόγελο.
•
•
•
•
•
ΑΛΟΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑ 👽
Ναι άργησα πάλι, το ξέρω:(
Πώς είστε? Καλά? Πάντα καλά.
Ελπίζω να σας άρεσε το σημερινό περίεργο κεφάλαιο 😂❤️
Ρε παιδιά είδατε χθες Eurovision? Εσείς ποιος θέλατε να νικήσει?
Εγώ Ιταλία ή Σουηδία ήθελα 😢
Φέτος δεν μου άρεσαν πολλά, για κάποιο λόγο τα περισσότερα μου φαίνονταν βλακείες. Γούστα.
Κυριακή βράδυ, πωπω αύριο έχω σχολείο 😭
Σε μισή ώρα θα γράφει το κινητό μου Δευτέρα 20 Μαϊου και θα φρικάρω😂
Πώς τελείωσε φέτος έτσι αυτή η χρονιά πάντως. Ούτε που το κατάλαβα. Πολύ γρήγορα. Βέβαια νομίζω ότι κάθε χρόνο λέω το ίδιο πράγμα αλλά δεν πειράζει 😂
ΆΝΤΕ ΝΑ ΈΡΘΕΙ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΤΟ ΠΕΡΙΜΈΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΈΜΒΡΙΟ ΡΕΙΙΙ😂
Λοιπόν πάω να κάνω κάτι ασκησούλες για το σχολείο *ουψ*
ΜΕΊΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΈΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟΟΟ 😁✨
ΜΠΆΙΙΙΙΙΙ
~Άννα~