Η Αυγή μπήκε στο παλάτι μαζί με τον Νέστορα. Αμέσως πήγε κοντά τους ο Αλέξης, σαν να τους περίμενε. Το βλέμμα του ήταν ανήσυχο: " Που ήσουν; Ανησύχησα όταν δεν σε βρήκα στο δωμάτιό σου." Είπε απευθυνόμενος σε εκείνη.
Ο Νέστορας ήταν αυτός που απάντησε : " Πήγαμε στο σπίτι να δει το δωμάτιο της μητέρας της."
Η σιωπή της και η έκφραση του προσώπου της προβλημάτισε τον Αλέξη που συνέχισε να την κοιτάζει όσο άκουγε τον παππού της. Όταν εκείνος τελείωσε την πρότασή του, ο Αλέξης του είπε : " Σε περιμένει ο Κωνσταντίνος. Πλησιάζει η τελετή της Ανοιξης και θέλει να σου μιλήσει. Φοβάται οτι ο κόσμος μετά τα τελευταία γεγονότα έχει χάσει την πίστη του σε εκείνον και σε εσένα."
Ο Νέστορας αφού την χαιρέτησε έφυγε βιαστικός για το γραφείο του βασιλιά και ο Αλέξης γύρισε για να της μιλήσει αλλά εκείνη τον πρόλαβε : " Με συγχωρείς αλλά θα ανέβω στο δωμάτιό μου. Θέλω να ξαπλώσω λίγο."
"Είσαι καλά; Πως και θέλεις να ξαπλώσεις τέτοια ώρα;"
"Με πονάει λίγο το κεφάλι μου." Με αυτά τα λόγια του γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες.
Ο Αλέξης έμεινε ακίνητος να την παρακολουθεί προβληματισμένος.
Η Αυγή μέσα στο δωμάτιό της κάθισε στο κρεβάτι και έβγαλε το ημερολόγιο. Η μητέρα της μέσα στις σελίδες του άφηνε να φανούν όλη της η πίκρα και η απόγνωση για τον χαμένο της έρωτα. Έγραφε πως κλείστηκε στο σπίτι και δεν ήθελε να βγαίνει καθόλου προκαλώντας απελπισία στην μητέρα της. Όσο έμενε απομονωμένη ανακάλυπτε τις δυνάμεις της και με την βοήθεια της μαμάς της τις ανέπτυσσε. Ο πατέρας της έδειχνε μέσα από τα γραπτά της να μην ενδιαφέρεται και πολύ για το σπίτι και την οικογένειά του. Τον περιέγραφε σαν έναν άνθρωπο εγωκεντρικό με μεγάλες φιλοδοξίες, που τον κολάκευε το γεγονός οτι ο νέος βασιλιάς τον καλούσε συχνά στο παλάτι. Τον καλούσε μαζί με την οικογένειά του αλλά η Αυγή αρνιόταν πάντα να ακολουθήσει τον πατέρα της και η Ορόρα που γνώριζε τον πόνο της, δεν την πίεζε ώσπου ο βασιλιάς ζήτησε ωμά από τον Νέστορα να παρουσιάσει την κόρη του στην βασίλισσα.
Η Αυγή δεν μπορούσε να αποφύγει άλλο την συνάντηση με τον άντρα που της προκάλεσε τόσο πόνο. Το ημερολόγιο έδειχνε την αγωνία της : ' Τα πόδια μου έτρεμαν καθώς έμπαινα στην αίθουσα του θρόνου. Δεν ήθελα να τον ξαναδώ. Αφού η ανάμνησή του μου προκαλούσε τόσο πόνο πως θα μπορούσα να τον αντικρύσω;
Στα πρώτα μου βήματα αισθάνθηκα τα μάτια του πάνω μου. Δεν τόλμησα να τον κοιτάξω. Όταν τον πλησίαζα ο θυμός μου συναγωνιζόταν τον πόνο μου. Προτίμησα να κοιτάξω την γυναίκα δίπλα του. Περίμενα οτι η εικόνα της δίπλα του θα έσκιζε την καρδιά μου όμως το γαλήνιο χαμογελαστό πρόσωπό της μου προκάλεσε αμέσως συμπάθεια. Ήταν μεγαλύτερη από εμένα και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Δεν μπόρεσα να την αντιπαθήσω. Άλλωστε τι έφταιγε και εκείνη... Ήταν άλλο ένα πιόνι σε ένα σκάκι που άλλοι έπαιρναν τις αποφάσεις.
Πλησιάζοντάς τους αποφάσισα να ξεχάσω το παρελθόν. Τι νόημα θα είχε να κολλήσω σε εκείνο; Όταν έφτασα μπροστά τους αισθάνθηκα την καρδιά μου ανάλαφρη για πρώτη φορά μετά από μήνες.
Ο πατέρας μου με σύστησε στην βασίλισσα που μου έπιασε αμέσως την κουβέντα όμως αισθανόμουν το βλέμμα του Νικόδημου να είναι συνεχώς επάνω μου.
Η βραδιά κυλούσε ήρεμα. Οι άντρες είχαν κάνει πηγαδάκια και συζητούσαν ενώ οι γυναίκες είχαν μαζευτεί σε ένα άλλο δωμάτιο. Το καλοκαίρι ήταν ζεστό και γι αυτό κάποια στιγμή ξεγλίστρησα στον κήπο που είχε δροσιά. Η πανσέληνος ήταν λαμπερή και φώτιζε σχεδόν σαν μέρα τα μονοπάτια. Άρχισα να περπατάω αργά, αφηρημένη.
Δεν περίμενα οτι ο Νικόδημος θα με ακολουθούσε. Όταν το χέρι του τυλίχτηκε γύρω μου σφίγγοντάς με στο στήθος του, θα φώναζα αν το άλλο χέρι του δεν έκλεινε το στόμα μου. "Σςς εγώ είμαι." Μου ψιθύρισε και με φίλησε στο μάγουλο.
Του έδωσα μια γερή αγκωνιά και κατάφερα να ελευθερωθώ από το κράτημά του. Ο θυμός μου είχε καταπιεί όλα τα υπόλοιπα αισθήματά μου: " Μεγαλειότατε, τι δουλειά έχετε εδώ;"
"Έλα Πέτρα, μην με πειράζεις! Ξέρεις πόσο μου έλειψες; " Ετοιμάστηκε και πάλι να με αγκαλιάσει αλλά έκανα ένα βήμα πίσω κι εκείνος πάγωσε.
"Ο μόνος άνθρωπος που πρέπει να σου λείπει είναι η βασίλισσα σου. Εμείς τελειώσαμε την στιγμή που δέχτηκες τον γάμο. Είμαστε πλέον δύο ξένοι. "
Γύρισα για να επιστρέψω στο δωμάτιο των γυναικών αλλά το χέρι του που έσφιξε το δικό μου με σταμάτησε: " Ξέρεις πολύ καλά οτι έπρεπε να κάνω αυτό τον γάμο όμως δεν μπορώ να παραιτηθώ από εσένα. Εσύ είσαι δική μου. Εμείς ανήκουμε ο ένας στον άλλο."
Δεν πίστευα αυτά που άκουγα. Με απογοήτευσε η συμπεριφορά του: " Το οτι αποφάσισες να παντρευτείς μια άλλη γυναίκα σημαίνει οτι δεν ανήκαμε ο ένας στον άλλο. Άκου Νικόδημε, η γυναίκα σου φαίνεται καλός άνθρωπος. Από εδώ και πέρα αφοσιώσου σε εκείνη που διάλεξες." Έκανα να φύγω αλλά και πάλι με σταμάτησε και προσπάθησε να με αγκαλιάσει:
"Εγώ μόνο εσένα ήθελα και εσένα χρειάζομαι. Τα αισθήματα μου είναι μόνο για εσένα."
Το σαρκαστικό γέλιο που μου ξέφυγε τον έκανε να με κοιτάξει ενοχλημένος.
"Τώρα σοβαρά μιλάς; Δεν το λέω επειδή με αφορά πια, αλλά σου επισημαίνω οτι η γυναίκα σου είναι έγκυος από εσένα. Άρα την χρειάστηκες και συνεχίζεις να την χρειάζεσαι. Ξέχασέ με εμένα. Εμείς τελειώσαμε."
Πρώτη φορά έβλεπα στο πρόσωπό του αυτό το σκληρό βλέμμα όταν μου είπε : " Όχι εμείς δεν μπορούμε να τελειώσουμε ποτέ. Θα μείνεις για πάντα δική μου."
"Παραλογίζεσαι. Εμείς δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ ξανά μαζί." Απάντησα όσο πιο αποφασιστικά μπορούσα αλλά το ύφος του με έκανε για πρώτη φορά να τον φοβηθώ ενώ το χέρι του που έσφιγγε το δικό μου με πονούσε.
Η φωνή της μητέρας μου που με έψαχνε, ήταν αυτή που τον έκανε να συνέλθει: " Μην νομίζεις οτι τελειώσαμε. Θα τα ξαναπούμε." Είπε απειλητικά πριν εξαφανιστεί μέσα στις σκιές.