ფერად ფერად ბუშტებში იყო ეზო ჩაძირული,ბავშვები სიცილ-კისკისით დარბოდნენ და ათასგვარ თამაშს თამაშობდნენ,მიხაროდა ამ ყველაფრის დანახვა ,რადგან იმ ძვირფას გრძნობას აღვიძებდა ჩემში რომელსაც "ჩვეულებრივობის"განცდა
ერქვა...ჩვენ ჩვეულებრივ სხვა ოჯახებს ვგავდით ამ წამს, ეს კი ძაალიან მსიამოვნებდა,მანამ სინდის არ მოვკარი თვალი ,რომელიც უბრალოდ იჯდა და მოწყენილი თავის გრძელ ფუმფულა კაბას ეთამაშებოდა ,მრ კი გამიკვირდა ასე რატომ იჯდა,როდესაც ყველა მისთვის იყო ამ ეზოში შეკრებილი!
მისკენ სწრაფი ნაბიჯით წავედი და ისე,რომ ვერც დამინახა მის წინ ჩავიკუნტე და ხელები ხელებზე მოვკიდე.
"სინდი,რატო სხვა ბავშვებთან ერთად არ თამაშობ?"ვიკითხე დააბნეულმა,რაზეც გაბუტული სახით ამომხედა,მაგრამ მგონი არაფრის თქმას არ აპირებდა...
რაზეც ღრმად ჩავიხვნეშე ფეხზე წამოვდექი და გვერდით მივუჯექი.
"იცი როდესაც სულ პატარა ვიყავი მეგონა,რომ არავის არ მოუნდებოდა ჩემთან თამაში, რადგან მშობლები არ მყავდა და ობოლი ვიყავი ,მაგრამ ერთ დღეს მივხვდი,რომ ამას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს.
სულ ერთია შენ რითი გაანსხვავდები სხვებისგან და როგორი ოჯახი გყავს,ეს არ გიშლის ხელს,რომ შენი ასაკის ბავშვებთან ერთად გაერთო"ვუთხარი და სიტყვა მომღიმარმა დავასრულე!
რადჰან ჩემი ბავშვობა გამახსენდა,ტკბილი და მწარე მოგონებებით აღსავსე.
"ეგ არაა პრობლემა"თქვა სინდიმ მოწყენით...
"ჰა? აბა რა ხდება პატარა?"ვიკითხე და სახეზე ხელი ნაზად მოვკიდე,ისე რომ ჩემთვის შეემოეხედა ,ნაწყენი ჩანდა.
"გეტყვი,მაგრამ არავის არ უთხრა"მითხრა და თვალებზე მომაშტერდა.
ალბათ ჩემს თვალებში ეძებდა ამაზე პასუხს.
"აჰ! არა საყვარელო,რა თქმა უნდა არავის არ ვეტყვი"ვუთხარი ღიმილით და ხელები ვუშვი.
"დედა...ჩემს სკოლაში ერთი ბიჭია და-"
აი გავიგე თუ არა ბიჭი მომიწია გაამეჩერებინა.
"ბიჭი? ვინმე მოგწონს სინდი?"თვალები გამიფართოვდა და თვალ წინ დამიდგა ყველაფერი!
არც ისეთი კარგი გრძნობა იყო.
"დედა დამაცადე!"
მითხრა ბუზღუნით,რაზეც თავი დავუქნიე და ვანიშნე გააეგრძელებინა.
"მოკლედ ერთი ბიჭია ჩვენს სკოლაში და...და...მოკლედ...არ ვიცი როგორ გითხრა...ცოტა მცხვენია"თქვა და გააწითლებულმა თავი ჩახარა,ვერ ვიჯერებ რომ ამ წამს მოვესწარი!
"გააგრძელე გთხოვ"
ვუთხარი თბილი გამოხედვით.
"მოკლედ ამ ბიჭს როცა ვხედავდი გული რაღაცნაირად მიჩქარდებოდა და უცნაურად ვგრძნობდი თავს,მერე მითხრეს სხვა გოგოებმა მოგწონსო და ერთ-ერთ სიციალურ ქსელში დავიმატე.
მოკლედ...დედა გთხოვ არ მეჩხუბო შენც კარგი?"
შენც? აჰა მამამისის ხელი ურევია ამაში! ბატონი თეჰიონის!
"რა მოხდა სინდი,ხომ იცი რომ არ გეჩხუბები არაფერზე, მითუმეტეს ამ დღეს"
ვუთხარი წარბის აწევით.
"დეე...ვწერდი იმ ბიჭს და რავი ...როგორღაც არ ვიცი როგორ მამამ წაიკითხა ყველაფერი და წეღან დამიძახა,მითხრა...მითხრა რომ"უკვე ხმა უკანკალებდა,ვერ გაადამირჩება თეჰიონი თუ ბავშვს აწყენინა!
"რა გითხრა"
იმ იდიოტმააა!
"მითხრა რომ ჯერ პატარა ვარ ბიჭებთან ურთიერთობისთვის და იმ ბიჭს კისერს მოტეხავს თუ კიდევ ერთხელ მომწერს,მერე კიდე შუბლზე მაკოცა და იმით დაასრულა,რომ ამ თემაზე ხვალ გააგრძელებს საუბარს"
ბავშვი სულ გააფითრებული იყო!
ეს უტაქტო არსება,როგორ მააღიზიანებს!
ამას უნდა ვუთხრა რომ ორსულად ვარ !??
ნუ ჯერ არ ვიცი ვარ თუ არა,მაგრამ რომ ვიყო ამას უნდა ვუთხრა?
აუტანელი.
"პატარა! რატომ იწყენ? დღეს ხომ შენი დააბადების დღეა? გიჟ მამაშენს რას უსმენ ,მეც მიშლის ეგ ბიჭებთან ლაპარაკს,მაგრამ ვაიგნორებ"დაავასრულე სიტყვა სიცილით ,რაზეც გამომივიდა და ჩემი გოგო გაავაცინე!
"ასე რომ ადექი ახლა და ბავშვებთან ერთად გაერთე!
არ გაიფუჭო ხასიათი ამ უაზრო წვრილმანის გამო,მამაშენს კი მე მივხედავ,ნახე როგორ ვუსაყვედურო"ვუთხარი თითის ქნევით,რაზეც უფრო გაეცინა!
"ხომ იცი რომ მამა არ დაგიჯერებს"თქვა სიცილით,რაზეც მეც სიმწრით გავიცინე და ტუჩები ამიკანკალდა ამ ძალით ღიმილზე....უყურე ამას,არ დაგიჯერებსო,მადლობა მწარე სიმართლისთვის,მე შენ გეხმარებოდი!
სჯობდა ეს დრამატული მომენტი არ გაგეფუჭებინა,ჰუჰ!
"ნუ...დამიჯერებს,სხვა გზა არ ექნება,რადგან დღეს ისეთ ამბავს ვეტყვი, დედოფალივით მომექცევა"ვთქვი სიამაყით და სიცილიც მივაყოლე,რაზეც სინდიმაც გამიღიმა და ფეხზე წამოდგა და ბოლოს და ბოლოს მოვკარი კიდეც თვალი როგორ გაიქცა ბავშვებისკენ საათამაშოთ!
მე კი ავდექი ფეხზე და თეჰიონისკენ გავემართე ,ისე გამოვლანძღავ ისე რომ არ ვიცი,ბავშვს დააბადების დღეს აშხამებს!
ბიჭებთან იდგა და ღიმილით საუბრობდა,მე კი პირდაპირ მივედი და ლაპარაკი დავუწყე.
"თეჰიონ მგონი ჭკუას დაგაკლდა იცი?"
საუბარი შეწყვიტა და ჩემსკენ გადმოიტანა მზერა,მის გარშემო კი ყველა დადუმდა და მე მომაშტერდა ,რაზეც უხერხულად ვიგრძენი თავი!
ცუდად მოვიქეცი პირდაპირ რომ საუბრით შემვიჭერი.
"ბიჭებო გაამარჯობა!"უხერხულად გავიღიმე და სათითაოდ მივესალმე ყველას,რაზეც ასევე იგივე გაიმეორეს მათაც და შვილის დააბადების დღეც მომილოცეს,სააყვარლები.
"ბოდიშით რომ შემოგეჭერით,მაგრამ ჩემი ქმარი მჭირდება ცოტახანს"
ვთქვი და დადუმებულ თეჰიონს მკლავში შევუცურე ხელი!
"სულ შენი არაა "მითხრა ჰობიმ და გამიცინა,რაზეც ასევე ღიმილით დავუქნიე თავი და თეჰიონი წამოვათრიე!
"თეჰიონ შენც უნდა თქვა მამა ვარო!
ბავშვს რატომ ეჩხუბები თავის დაბადების დღეზე?"
კედელზე იყო მიყუდებული,მანამ მე ხელებ გადაჯვარედინებული მის წინ ვჩხუბობდი,უდარდელად მიცქერდა თითქოს არც მისმენსო,ეს კი უარესად მააღიზიანებდა.
"აბა შენ გგონია ვიღაც არარაობას მივცემ უფლებას ჩემს შვილს ეფლირტაოს?
იმ თითებს საათითაოდ დავაცლი,რომლითაც ჩემს შვილს ამ სენტიმენტალურ ნაგავს წერს! "
"ის ჯერ ბავშვია თეჰიონ!
რას ემუქრები!? ბავშვები არიან!"
"ხო,ბავშვები არიან და ჩემი პრინცესა ჯერ ზედმეტად პატარა რომ ვინმე შეუყვარდეს"
"თეჰიონს შენ ამას ვერ გააკონტროლებ,ალბათ ამას ხვდები ხო?"
"დარწმუნებული ხარ? მე კი ვფიქრობ რომ გაავაკონტროლებ"
თქვა და ჩემსკენ წამოვიდა,შემდეგ კი ისე მოხდა რომ კედელს მე ავეკარი ის კი დევივით დაამადგა თავზე და მთლიანად დამჩრდილა თავისი მაღალი ფიგურით!
"ხო ,ვიცი რომ გიყვარს ყველაფრის კონტროლი,მაგრამ ეს ზედმეტია.
მის პირად ინფორმაციაში რატომ იქექები? რატომ კითხულობ ვის რას წერს? "
"საჭიროა,რადგან არ მინდა ვინმემ მოატყუოს და გული ატკინოს"
"ტკივილისგან მას სამუდამოდ ვერ დაიცავ თეჰიონ,ჯობს რეალური სამყარო დაინახოს,სადაც ტკივილიცაა...თვითონ მიხედავს თავის თავს."
"აჰა,ანუ გინდა მივცე უფლება ვიღაცას,რომ ჩემს შვილს გული ატკინოს?
ამას გულისხმობ?"
"ეგ არ მიგულისხმია"
"ხო სულ ერთია.
პატარაა და ემოციებს ვერ აკონტროლებს,არ იცის რას გრძნობს და ამის შეედეგად ვერც ხვდება ვის მიმართ უჩნდება ეს ყალბი გრძნობები "
"რა იყო რამე წაიკითხე კიდე ისეთი?"
"კი,წავიკითხე რომ ის არარაობა არსება ჩვენს გოგოს გულის ამრევ რაღაცებს ეკითხებოდა,ბიჭისთვის ნაკოცნი გაქვსო!
მზად ვარ ახლავე ვურტყა,სანამ სისხლს არ ვადენ ცხვირიდან"
"აჰა გავიგე...ცხრა წლის ბავშვს ემუქრები.
თეჰიონ,არ გინდა რომ რამე დალიო ,რა ვიცი მგონი არსებობს გიჟების წამლები "
ვუთხარი ცინიკური ღიმილით,რაზეც უფრო ახლოს მოიწია.
"ავვვ! როგორი ხუმარა ხარ პატარა,ერთადერთი წამალი ხომ იცი რომ შენ ხარ.
მე კი არ მინდა იმხელა დოზა მივიღო შენგან რომ შენ აღარაფერი დაგრჩეს,ამიტომ მიწევს გიჟად დარჩენა"მითხრა და ნაზად მაკოცა,მეც გამეღიმა და ხელები მჭიდროდ მოვხვიე...ამდენიხანი გავიდა და ჯერ კიდევ მუცელში პეპლებს ვგრძნობ,როდესაც მეხება ან მკოცნის,შესამიშნავი ქმარია .
ცოტა შეშლილიცა...
მკვლელიც...
სასტიკიც...
და უცნაურიც.
მაგრამ მოსიყვარულე და სანდო ქმარია .
მშვენიერი წამი იყო ,მანამ უეცრად მოულოდნელ ხმაზე არ შევხტი და ორივემ კოცნა არ შევწყვიტეთ...ეს გასროლის ხმა იყო!
თეჰიონი სასწრაფოდ მომშორდა და აშკარად შეევამჩნიე მის სახეზე პანიკა!
მე ჯერ კიდევ ვერ ვაცნობიერებდი სიტუაციას,ის კი როგორც ჩანს უკვე ხვდებოდა რაც იყო ეს!
(ჩართეთ მუსიკა)
"ს-ინდი!"პირზე ხელი ავიფარე და წინ წავედი სწრაფად,მანამ თეჰიონის ხელმა თავისკენ არ მინქაჩა და ბოლოს კედელს არ მიმაყუდა,ხელი უკან წაიღო და იარაღი ამოღო!
"სინდის მოგიყვან ,შენ კი სახლში შედი .
ფეხი არ გამოადგა, გესმის?!
არ გამოხვიდე გარეთ "
მითხრა გააფრთხილებით და იარაღი გაადატენა,ცრემლები მაწვებოდა უკვე.
"თეჰიონ, რა ხდება?! "ვიკითხე ნერვიულობით და აი გადმომვარდა ცრემლი!
"არ ვიცი,მაგრამ აქ უსაფრთხო არაა,სახლში შედი თორემ ჩემს დაცვებს ძაალით შეევაყვანინებ შენს თავს"
სულ ავკანკალდი უცბად.
"გთხოვ, შვილი დამიბრუნე"
მხოლოდ ესღა ვთქვი ხმის კანკალით და ავტირდი!
თეჰიონი კი იარაღით ხელში გაიქცა და მეც ადგილზე გავშეშდი...შეშინებული ვაცეცებდი თვალებს ,მეგონა რომ სინდი უკვე დაჭრილი იყო,იქნებ რამე დაუშავეს!?
იქნებ მოკლეს!
ხომ კარგადაა? ხომ კარგადაა?!
ბავშვების და ხალხის კივილი ისმოდა ყველგან !
ეს კი უარესად მაგიჟებდა,ეს სააშინელი ქაოსი ისეთ პანიკაში მაგდებდა,რომ რამის ბოლო ხმაზე მეყვირა!
და აი უკვე კართან ვიყავი ,ძაალიან ახლოს იყო იმ ადგილთან სადაც თეჰიონმა დამტოვა,სხვაგვარად ასე არ დამტოვებდა,მაგრამ ვერ შევდიოდი ვერა!
უნდა დავრწმუნებულიყავი,რომ სინდი უსაფრთხოთ იყო!
მე ვერ დავჯდებოდი შენობაში იმის მოლოდინში თუ როდის მომიყვანდნენ სინდის!
ხოდა მეც გაადაწყვეტილება მივიღე და კარში არ შევედი,ამის მაგივრად მოვტრიალდი და პირდაპირ მთავარი ეზოსკენ წავედი ,სადაც ყველაფერი ხდებოდა!
გავედი თუ არა ერთი მკვდარი სხეული დამხვდა წინ,რაზეც ხელი პირზე ავიფარე...ისინი ყველას ხოცავენ ვინც აქაა!
ნუთუ უმწეო ბავშვებსაც?!
აქაურობა ჯოჯოხეთს გავდა,შიშით ატირებული გავრბოდი და ყოველ კუთხეში მკვდარ სხეულებს ვაწყდებოდი!
ხალხი პანიიკაში იყო და ყვირილით აქეთ-იქით იფანტებოდნენ ,გარშემო დაამაყრუებელი სროლის ხმა ისმოდა,ფერად ფერადი ბუშტები დამსკდარი იყო,მაგიდები წაქცეული,ჭურჭელი დამტვრეული ,მწვანე ეზო სისხლისფრად იყო შეღებილი დახოცილი ხალხის გამო!
რამდენი მკვდარი სხეული შემხვდა არც კი ვიცი 15? 20? 30?!
არ ვიცი,არ ვიცი,მაგრამ მაინც ფეხზე ვიდექი მხოლოდ იმიტომ რომ არცერთი ბავშვი არ მენახა!
თორემ ჩემი გული ამდენს უკვე ვერ გაუძლებდა.
"სინდიი!"
აი ვიყვირე და აქეთ-იქით მორბენალი ბრბო გაადავწიე!
ისეთ პანიკაში იყვნენ რომ აქაურობას ვეღარ ახწევდნენ თავს!
ერთმანეთს უვლიდნენ ზედ,ეჯახებოდნენ და ძირს აგდებდნენ,გზას არ უთმობდნენ ერთმანეთს!
"სინდი!"ფეხს ავუჩქარე და უკვე ნერვიულობისგან ჩახრენწილი ხმით ვიყვირე,ცოტაც და გონებას დავკარგავდი!
მაგრამ თავი უნდა გამემაგრებინა,ჩემი შვილი ცოცხალი უნდა დამენახა,ამის ფიქრში ვიყავი უეცრად რომ ვიღაცას შევასკდი!
ზემოთ ახედვაც ვერ მოვასწარი,რათა გამეგო ვინ იყო ,მისმა უხეშმა ხელმა რომ მიმახვედრა ამას!
ეს ერთ-ერთი თავდამსხმელი იყო!
იარაღი ეჭირა ხელში და ხელი ჰქონდა ჩემს მკლავზე მოჭერილი!
"მგონი შენ ხარ ის გოგონა ბოსსმა რომ მოითხოვა"თქვა ბიჭმა მაცდური ღიმილით და უეცრად ზურგზე გაადამიკიდა!
"ზედმეტი არ იყვირო,თორემ შენი გაათიშვა მომიწევს"იყვირა ბოლო ხმაზე,მაგრამ ესეც კი ძლივს გავიგე ისეთი ხმაური იყო!
მხოლოდ მის ფეხებს და მწვანე ბაალახს ვხედავდი,ბიჭი გაარბოდა თან ძაალიან სწრაფად...მე კი გააშეშებული ხმასაც ვერ ვიღებდი,უბრალოდ შოკში ვიყავი,შეეშინებული და დაბნეული !
მეგონა ეს სიზმარი იყო ,ეს მკვდარი სხეულები ,ეს ყველაფერი რასაც ვხედავდი,ეს საბრძოლო ველს გავდა!
მძულდა ეს ამაზრზენი სისხლის სუნი,რომელიც ჰაერში ტრიალებდა,ეს შიშით სავსე ყვირილი,სიკვდილი,რომელიც აქაურობას ჩრდილივით გადაფარებოდა!
*სროლის ხმა*
საშინელ ხმაზე ვიყვირე და ყურებზე ხელი ავიფარე და არც კი დამრჩა დრო იმის გაასაზრებლად ვის ესროლეს ეს ტყვია,ბიჭი რომ ძირს დაეცა და მეც რომ გავუვარდი ხელიდან.
პირდაპირ ხმელ მიწაზე დავეცი მტკივნეულად და თავი ძლიერად დავარტყი,ისე რომ თვალი რომ გაავახილე დაცემულმა ძლივს ვხედავდი ყველაფერს და თავბრუ მეხვეოდა,მაგრამ ჩემსკენ მომავალი ვიცანი ფეხსაცმელით,ეს თეჰიონი იყო.
"გითხარი რომ სახლში შესულიყავი ამისი დედაც!"მითხრა თეჰიონმა და ხელში ნახევრად უგონო ამიტაცა...ხელები სუსტად მოვხვიე კისერზე და სისხლის წვეთები შევნიშნე ,რომელიც მის მკერდს ეცემოდა,ეს ჩემი სისხლი იყო.
თეჰიონი ჩემთან ერთად გარბოდა,ისე რომ ხელში ვეკავე ,ერთი ხელით კი იარაღით იცავდა თავს თავდამსხმელებისგან,რომლებიც რა თქმა უნდა მისკენ იწევდნენ განსაკუთრებით,სამიზნე ხომ ის იყო !
"თეჰი-იონ ს-ინ-დი...ს—-...სა—...სადდ-ა ?"
ძლივს გაადავაბი ასოები ერთმანეთს და სუსტად ვიკითხე,მაგრამ რა თქმა უნდა ამ ხმაურში ვერ გაიგო,თან მტრების მოგერიებით იყო დააკავებული.
სახლის კარამდე მივახწიეთ ,თეჰიონი გაუჩერებლად ისროდა და თან ზურგით კარს აწვებოდა უკნიდან,რომ გაეღო და აი ამოვეფარეთ კარს და თეჰიონმა მეორე ხელითაც დამიჭირა და თითქმის მის ტანს მოშორებული ჩემი სხეული გაამაგრა.
იქვე დივანზე დაამაწვინა და ძაალიან სწრაფად შეემათვალიერა ანერვიულებული მზერით,შემდეგ კი ორ წამში მოიხია თავისი საროჩკიდან პატარა ნაწილი ,გადაკეცა და თავზე დამადო.
"თავი გაქვს გატეხილი...მზად ვარ იმ ადამიანს ძირში მოვაჭრა თავი ვინც შენი სისხლის თუნდაც ერთი წვეთი დააღვარა"
ღრინვით თქვა და ფეზე წამოდგა...მე კი ჯერ კიდევ თავბრუ მეხვეოდა და ვერც ვლაპარაკობდი ამის გამო,ნახევრად გათიშული ვიყავი .
თეჰიონმა ამის შემდეგ იარაღი აიღო და პირდაპირ კარისკენ წავიდა ,მინდოდა გაამეჩერებინა და მეკითხა სინდი თუ ნახა,მაგრამ არ შეემეძლო!
"აქ იწექი ,შენთან ვინმეს გაამოვაგზავნი"
ძაალიან სწრაფად თქვა და კარი გაიხურა,შემდეგ კი კარის გაადაკეტვის ხმაც გავიგე,კარი გარედან ჩააკეტა.
ცუდად ვიყავი...ძაალიან ცუდად!
უკვე ბოლო ხმაზე ვიტირებდი ცოტახანში,რადგან მუცელი სააშინლად მტკიოდა,არ ვიცი ორსულად ვიყავი თუ არა ,მაგრამ თუ ვიყავი საავარაუდოდ ბავშვი მომცილდა .
ესღა გაავიფიქრე და თვალთ დაამიბნელდა.
ავტორის პოვ:
წვეულებაზე 300 კაცი იყო ,მაგრამ ამ 300 კაციდან 50 მკვდარი იყო,100 კაცამდე კი დააშავებული და დაჭრილი!
მთელი ეზო სასაკლაოს გავდა,ხალხი სააქონელივით ეყარა აქეთ-იქით,გარშემო კი სახიფათო სიჩუმე ტრიალებდა!
თეჰიონს კი შეშინებული სინდი ეჭირა ხელში, რომელიც მთელი ძალით ეხუტებოდა და სახე მის კისერში ედო,სულ კანკალებდა.
მან შვილი გაადარჩინა და იმდენი გააკეთა,რომ მტრების ამხელა რაზმი ფაქტობრივად სულ ამოხოცა თავის კაცებთან ერთად ,მაგრამ ის მაინც არ იყო კმაყოფილი...უნდა ყოფილიყო?
შვილის დააბადების დღე,რომელიც ასე კარგად უნდა დაამახსოვრებოდა ცხრა წლის გოგონას ,ხოცვა ჟლეტის დღეთ გაადაიქცა!
ამდენი ხალხი დაიხოცა,მისი ცოლი და შვილი დააშავდა,ორივე შეეშინებულია,შვილს კი ალბათ ეს ტრავმად სამუდამოდ დარჩება!
ის უკმაყოფილოა,გააბრაზებულია,მზადა თავისი ხელით გაატყაოს ის ვინც ეს დაგეგმა!
მაგრამ ვერა!
ვერ ნახა მთავარი პირი,რომელმაც დღეს შვილის დააბადების დღე ჯოჯოხეთად უქცია!
ეს კი ღრნიდა და ანადგურებდა შიგნიდან,მას უნდა გაერკვია ვინ იდგა ამ ყველაფრის უკან ,სანამ ის მის ოჯახს სერიოზულ საფრთხეს შეუქმნიდა...ფაქტი სახეზე იყო,მან ხელიდან გამოგლიჯა ორ მკვლელს საკუთარი შვილი და წუთი წუთზე მიუსწრო ცოლს,რომელიც ვიღაც არამზადას მხარზე გაადაკიდებული მიყავდა!
შვილი დაუბრუნა ცოლს როგორც დაპირდა და კარამდე ცოტათი დამშვიდებული მივიდა,რადგან ეგონა საფრთხე აღარ იყო გარშემო,მაგრამ იმ წამსვე მიხვდა რომ ცდებოდა ,კარი რომ დაინახა ღიაა და საკეტი გატეხილი!
ანერვიულებული შევარდა,ბავშვი სასწრაფოდ იქვე დასვა და იარაღით ხელში გაიჭრა წინ!
ცოლი კი არ დახვდა ადგილზე ,სადაც დაატოვა!
უკვე ბრაზისგან კაანკალებდა!
ნუთუ წაიყვანეს?
ნუთუ მოსტაცეს?!
ცოტაც და ჭკუიდან გაადავიდოდა!
მაგრამ უეცრად,სრულიად უიმედოდ დარჩენილს და გაანრისხებულს ორ წამიანი პატარა წამოძახილი მოესმა და იმ წამსვე მოქმედებაზე გაადავიდა!
იმ მიმართულებით გაიქცა საიდანაც ხმა მოესმა და აი მიაგნო თავის ცოლს!
კარს ამოფარებოდაა მისი მტერი და მისი ცოლი ბინძურ ხელებში მოექცია,მის პირზე ჰქონდა ხელი აფარებული.რომ მარიას ხმა არ გამოეცა!
მარია სააშინლად გამოყურებოდა,თვალები ტირილისგან სულ წითელი ჰქონდა და სულ კანკალებდა,შუბლი კი ისევ სისხლიანი ჰქონდა...
თეჰიონს პატარათიც არ უყოყმანია ბიჭს პირდაპირ შუბლში დასცა ტყვია!
რაზეც მარიას ყვირილმა შეძრა სახლი,ყურებზე აიფარა ხელი და შეშინებული ჩაიკუნტა,ეს ყველაფერი დღეისთვის უკვე ზედმეტი იყო ,უკვე მეორეთ სცადა ვიღაც სასტიკმა მკვლელმა მისი წაყვანა!
ვინ იყვნენ ისინი ?
რა უნდოდათ თეჰიონისგან და მისი ოჯახისგან?! რატომ ცდილობდნენ თეჰიონისთვის ყველაზე ძვირფასი წაერთვათ?! ცოლიც და შვილიც!
თეჰიონი მარიასკენ დაიხარა და ნაზად აყენა ფეხზე,სევდიანი თვალებით ჩააშტერდა მომტირალ ქალს,რომელიც ასე ძლიერ უყვარდა და გული გაუტყდა მისი ამ მდგომარეობაში ხილვისგან...აღარ დაფიქრდა და პირდაპირ მთელი ძაალით ჩაიკრა გულში.
"ნუ გეშინია...მე შენს გვერდით ვარ.
მე შენს გვერდით ვარ...სინდი დააგიბრუნე,ჩვენი შვილი დაავაბრუნე"შუბლი და სახე სულ დაუკოცნა აკანკალებულ მარიას და კიდევ ერთხელ ჩაიხუტა ძლიერ...
ორი საათის შემდეგ..
თეჰიონის პოვ:
იმ მკვდარი სხეულის წინ ვიდექი,რომელიც ბოლოს მოვკალი ,მარიას თვალწინ ...იმ პიროვნების წინ,რომელსაც ჩემი ცოლის წაყვანა უნდოდა.
ჩემმა კაცებმა მუცელზე მწოლიარე კაცის სხეული ამოატრიალეს და მისი სახის დაანახვისას უკვე ზიზღმა დამკრა მთელ სხეულში,ვიცოდი რომ ასე არ გაჩერდებოდა.
"ლეპი"
ჩავილაპარაკე და შუბლი შევკარი,ის უკვე კვდარი იყო ,მაგრამ დაარწმუნებული ვიყავი რომ ამ საქმეში მხოლოდ მისი ხელი არ ერია!
კიდეევ იყო ადამიანი,რომელიც ჯერ კიდევ საფრთხეს წარმოადგენდა ჩვენთვის ,მე კი ეს ადამიანი რაც შეიძლება მალე უნდა მეპოვა.
უცნობის პოვ:
გარშემო ყველაფერს ვამტვრევდი,რადგან გეგმა ჩამეშალა!
სულელი ლეპი ,ალბათ უკვე თეჰიონს გაუჩნდა ეჭვები რომ ის მარტო არ იქნებოდა,რა თქმა უნდა!
ის სუსტი და ლააჩარია ეს ყველა მააფიოზმა იცის,მარტო ვერ გააბედავდა მასთან დააპირისპირებას!
უნდა ვიმოქმედო,უნდა ვიმოქმედო!
რაღაც სხვა გზა მჭირდება,სხვა ხერხი!
უფრო ჭკვიანური,უფრო ფრთხილი და უსაფრთხო...თითქოს უწყინარი ,მაგრამ შეედეგიანი.
მათ შვილს თავისი ფეხით ვაიძულებ აქ მოსვლას,ის მალე გაიგებს რომ მათი შვილი არაა და ნუთუ არ მოუნდება ნამდვილი დედის ნახვა?
💚💚💚💚💚💚💚💚💚💚💚💚💚💚
ტეტააა რამხელა გამოვიდა!
მაგრამ ჯერ კიდევ წინაა დააძაბულობა,მგონი ხვდებით!
აბა რას იტყვით მოგეწონათ?
კომენტარებზე ვერ გიბრუნებთ პასუხებს,კიდევ ერთხელ შეეგახსენებთ და ამისთვის ბოდიშს გიხდით 😶❤️