Twee stevige handen legden zich op Storms schouders. Een huivering kroop als een slang over haar rug. Ze was betrapt. Met een ruk draaide ze zich om. Haar ogen vonden geen docent die haar naar de decaan wilde slepen. Er was niemand in de hal die haar beschuldigde. Het waren de bruine ogen van Emily die haar aankeken.
'Wil je dat nooit meer doen?' vroeg Storm, opgelucht dat zij het was.
'Sorry, ik wist niet dat ik je zo zou laten schrikken.' Emily liet haar los en begroette Yusra met een omhelzing.
'Kan gebeuren,' zei Storm zacht, waarna ze een diepe ademteug nam. Ze was veilig.
'Hoe is het met je been?' Yusra keek hun vriendin afwachten aan.
'Alles ziet er nog altijd erg goed uit en de prothese past nog goed,' vertelde Emily, terwijl ze met z'n drieën richting het lokaal liepen. Haar ogen gleden naar de grote wereldkaart die er sinds het begin van het schooljaar hing. De onderkant stond nu al vol met penkrabbeltjes die sommige leerlingen er respectloos hadden neergezet. 'Wat zonde, hè.'
'Als je iets op zo'n kaart zet, maak dan een tekening. Wat heeft een naam voor zin,' klaagde Yusra, die waarschijnlijk verantwoordelijk was voor de slordige krabbel van een of ander katachtig wezen. Storms ogen gleden van het onding, naar de vele namen, op zoek naar Linsay's handschrift. Ze kon het nergens ontdekken, maar wist dat het er was. Linsay zou dat zeker weten doen. Zo was ze. Ze liet waar ze kon haar sporen achter, alsof het haar eigendom was.
'Dames, schieten jullie op?' De stem van meneer Thomson galmde over de gang. Hun aardrijkskundedocent zag er niet vrolijk uit. De schele ogen van de dikke man gleden over de naar binnenkomende leerlingen en zijn mond was een strakke, kille streep. Het was alsof hij een grote beer was op zoek naar een prooi.
Wat zenuwachtig liep Storm het lokaal in, zich verschuilend achter Emily. Er was iets mis, dat besefte ze heel goed. De anders zo vrolijke man leek in een erg slechte bui. Ze wist precies wat er aan de hand was. Iedereen wist het, behalve Emily, want die keek nooit in de groepsapp.
Haar roodharige vriendin stootte Yusra aan. 'Heb ik wat gemist?' vroeg ze toen ze op een van de houten stoelen ging zitten. Alle anderen zaten al op hun plek. Behalve Linsay, maar die zou dit uur waarschijnlijk ook niet meer komen.
Yusra knikte zacht en vertelde op fluistertoon over de brief. Storm luisterde mee en knikte af en toe. Ze was er vrij zeker van dat haar vriendin het silhouet van de jongen die hem op had gehangen niet had gezien. Ook had de conciërge niet als een bloedhond gegromd, toen hij de woorden las, maar verder bleef ze dicht bij de waarheid.
Toen Yusra halverwege haar verhaal was, gooide de docent de deur dicht. De luide klap galmde door het lokaal. Het was genoeg om iedereen stil te krijgen. Hij beende met grote passen naar het digibord en ging er wijdbeens voor staan. 'Iemand heeft een ongepast bericht op het prikbord achter gelaten,' opende hij de les. Zelfs de jongens die achter in het lokaal tegen de muur leunden, gingen rechtop zitten bij het horen van zijn boze stem. Het was duidelijk dat hij het vreselijk vond dat zoiets op zijn werkplek gebeurde. 'Deze bedreiging was gericht aan een van onze leerlingen en dat so-' Hij kreeg geen tijd om zijn zin af te maken.
'Aan Linsay,' riep Vincent door het lokaal. Er werd wat nerveus gelachen. Iedereen wist dat dit niet het moment was om de man te onderbreken. Al wisten ze al lang wat er gaande was. Storm moest haar best doen om een zenuwachtige grijns te onderdrukken. Ze wist dat ze niet zou moeten lachen om wat ze had gedaan. Het was vreselijk, het was verkeerd en zo gemeen. Maar toch, ze had Linsay wel een boodschap gegeven.
'Mond dicht,' riep de man geïrriteerd. Zijn donkere ogen schoten de ruimte door, op zoek naar de schuldige, op zoek naar haar. Een golf van misselijkheid ging door haar lichaam. Ze klemde zich vast aan de rand van haar stoel.
Hij leek het niet te zien. 'Als iemand nog iets zegt, lacht of een ander geluid maakt, kan die vertrekken. Dit is een serieus onderwerp en ik verwacht respect.' Opnieuw viel een stilte, ditmaal nog dringender dan eerst.
'We nemen dit erg serieus en we gaan met Linsay en haar ouders in gesprek of ze aangifte willen doen. Dit soort bedreigingen zijn ontoelaatbaar.' Storm had het gevoel dat ze grote problemen zou hebben, als Thomson erachter kwam dat zij hier achter zat. Hij leek wel in staat om de dader eigenhandig te vermoorden. Het was toch wel een hele presentatie. De vriendelijkste docent van de hele school zo boos krijgen dat hij tot moord in staat was. Dat was nog niemand anders gelukt. Enkel wist Storm niet of ze er trots op moest zijn. Ze was te bang om de kleine overwinning te vieren. Ze had het niet bereikt, zoals ze het het liefste had gedaan. Maar aan het eind van de dag ging het daar helemaal niet om. In een oorlog keek je eerst naar de overwinning. De slachtoffers telde je pas als alle kogels geschoten waren en het slagveld was verlaten.
'Als je deze brief hebt geschreven, heb je nu nog de kans om het zelf aan te geven. Als de dader zelf naar voren komt, is er misschien nog ruimte voor een compromis,' sprak de man hen toe. Zijn ogen gleden opnieuw de klas rond, alsof hij ervan overtuigd was dat hij de dader kon zien. Het maakte Storm nerveus. Even was ze bang dat zijn ogen op haar zouden blijven haken. Seconden tikten langzaam voorbij en de stilte was om te snijden. Ze friemelde nerveus aan het uiteinde van haar mouw.
De man bleef het lokaal rond kijken. 'Als je deze afschuwelijke brief hebt opgehangen, nu is je kans.' Hij sprak de woorden langzaam uit. Als hij minder boos was geweest, had ze het misschien over haar lippen gekregen, maar nu slikte ze de waarheid weg als een bittere pil. Toch wilde ze het zo graag zeggen, dat de tranen bijna in haar ogen sprongen.
Stop, dwong ze haar gedachten. Ze moest ze niet zo aanstellen. Als ze dit al lastig vond dan ging de rest nooit goed komen. Storm kneep haar vingers tot een vuist. Bekennen leverde een schorsing op.
Haar ogen volgden de docent die de leerlingen commandeerde de foto's van hun mobiel te verwijderen. Net als de anderen haalde ze haar telefoon uit haar zak, dankbaar voor de gelegenheid om weg te kijken. Bekennen zorgde ervoor dat ze in de problemen kwam met de politie, herinnerde zichzelf, terwijl ze de foto's verwijderde. De waarheid vertellen zou ervoor zorgen dat ze de spot en afgunst van de leerlingen over zich heen kreeg. Als ze haar angst nu niet weg stopte, won Linsay. Dat kon ze niet laten gebeuren.
Haar ogen gleden even over de regels van de brief, voordat ze hem verwijderde, maar niet zonder een van de zinnen goed in zich op te nemen. "Mijn genade heeft een grens."
Vandaag was haar woede sterker dan haar angst. Ze dwong zichzelf te glimlachen, zodat haar hart minder hard klopte. Direct drong het tot haar door, dat lachen misschien een beetje ongepast was. Schichtig keek ze om zich heen of iemand het had gezien
Gelukkig keek de docent niet langer het lokaal rond. Hij had zich naar het bord omgedraaid en schreef met een zwarte stift wat op. De les zou beginnen en alles ging eindelijk terug naar hoe het hoorde te zijn. Storm haalde haar boeken uit haar tas en probeerde de rest van het uur te doen, alsof ze oplette. Iets wat niet lukte.
Het scheelde dat niemand zijn hoofd er echt bij had. Allemaal waren ze onder de indruk van wat er gebeurd was. Op de kleine school gebeurde normaal nooit iets spectaculairs en nu was iedereen goed wakker geschud. Het was voor Storm een goede reden om er ook niet helemaal bij te blijven. Maar toen ze aan het eind van de dag uitgeput op haar bed neerplofte, brak de glimlach die ze de rest van dag als masker had gedragen.
'Gaat het wel?' vroeg Yusra direct bezorgd. Haar vriendin was het weekend nog niet vergeten.
'Ik ben gewoon moe,' antwoordde Storm, terwijl ze naar de lattenbodem van het bed boven zich staarde.
'Je bent de laatste tijd nogal gespannen,' bracht Emily in. Zonder haar vriendin aan te kijken, wist Storm dat ze naar haar keek. Haar kamergenoten verwachtten een verklaring.
'Ik maak me zorgen over Linsay.' Een rilling trok over Storms rug bij het uitspreken van de woorden. 'Dit komt niet goed.'
'Hoe bedoel je?' Emily nam plaats op haar eigen bed en wikkelde de deken om zichzelf heen. Er was een vreemde toon in haar stem te horen: wantrouwen.
Storm haalde diep adem. Ze wilde niet liegen, maar op Emily's genade hoefde ze niet te rekenen. 'Linsay en ik waren vroeger vriendinnen. We zijn inmiddels uit elkaar gegroeid, alleen betekent dat niet dat ik niet meer om haar geef.' Haar stem piepte zacht. Het was de halve waarheid. Iets waarvan haar moeder zei dat het een hele leugen was.
'Dat kan ik me voorstellen.' zei Yusra medelevend. 'Weet je wie hier achter zit?'
'Nee, maar Linsay heeft veel verkeerde vrienden. Ze kan wel eens diep in de problemen zitten.' Storm zuchtte zacht. 'Ze had het al zwaar genoeg zonder dit.'
'Sorry, dat wist ik niet.' Emily's ogen gleden naar Yusra en toen weer terug naar Storm. 'Wil je even alleen zijn? Dan gaan wij wel naar Miriam, en zo.'
Storm gaf haar een zacht knikje. Ze wilde niets liever dan haar ogen sluiten, zodat vandaag snel gisteren zou worden. Morgen was ze sterker, beloofde ze zichzelf. Een belofte waarvan ze niet wist of ze hem kon houden.