Memories Of Sahara

უდაბნოს ბოლო

ის, რაც ერთ დროს ბედნიერებას ნიშნავდა შეიძლება ერთ დღეში შეცვლილიყო.
ცხოვრება ხან ბედნიერებას გჩუქნის, ხან  კი უბედურებას უკან მოგაწევს.
როცა გგონია, რომ სამოთხეში ხარ ეს უბრალოდ ილუზიაა, რომელსაც შენ ქმნი, რომელსაც უბრალოდ ოცნებაში ხედავ.
რეალობა კი სხვაა, წარმოსახვისგან სამას სამოცი გრადუსით განსხვავებული..

-------------------
   წერილების ყუთს იღებს კარადიდან. ეს ის მოგონებების გასაღებია, რომელსაც უბრალპდ ვერ ეხება.
ჰგონია ისევ ეტკინება, რადგან სიმართლე სხვა აღმოჩნდეს..
მშიშარაა თან საშინლად.
ეგოისტია, რადგან არც ერთისთვის არ უპასუხია. ამით თავსაც იტანჯავდა და მასაც. არც ერთხელ მიუცია მისთვის ახსნის უფლება.
  ნუთუ მისგან ეს დაიმსახურა?.
შეიძლება ჯონგუკმა გული ატკინა, მაგრამ მან უარესი ჩაიდინა.
მისგან გაიქცა.
მისი ხელი გაუშვა.
არა დროებით, არამედ სამუდამოდ.

ყუთი  მისაღებში გააქვს, სადაც ნამჯუნი უცდის.
ისე მიეჯაჭვა ამ პიროვნებას უკვირს წარმოდგენა, დღე მის გარეშე. თითქოს შვილივითაა, რომელიც არასოდეს ჰყოლია. ადამიანი, რომელიც მისი ისტორიის ყველა ნაწილს ელოდება.
მადლობის მეტი რა ეთქმის, რადგან სიცოცხლის ბოლო დღეებს ვიღაცასთან მაინც ატარებს..
   წერილების ყუთს იქვე მაგიდაზე დებს და სავარძელში ჯდება.
ბიჭი ხმაზე კრთება და თავს სწევს მისი ბლოკნოტიდან.

-ეს რა არის?
-წერილები. ჯონგუკისაგან
-წაიკითხეთ?-  ნამჯუნი ყუთს თავსახურს ხდის და ხედავს წერილებს, რომლებსაც ხელიც არ ეტყობათ- არა ხო?
-ვერ შევძელი, მშიშარა ვარ.
-ბატონო თეჰიონ, ვალდებული ვარ რაღაც გითხრათ, რაც თქვენს გარეშე გავაკეთე..-  ნამჯუნი ხელებს ერთმანეთში ხლართავს, რადგან ეშინია მოხუცის რეაქციის, რომელიც შეიძლება ამას მოჰყვეს.

-გისმენ შვილო.

-მე.. მე ჯონგუკს დავურეკე- თავს მაღლა სწევს და ხედავს მოხუცის გაფითრებულ სახეს, რომელიც მისი სახელის ხსენებამ გამოიწვია.- ვიცოდი ეს არ უნდა გამეკეთებინა, მაგრამ თქვენზე ვღელავ ბატონო თეჰიონ,  ეს თქვენს გამო გავაკეთე, მიბრაზდებით?.

თეჰიონი ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა ბიჭის ნათქვამს. მან ჯონგუკს დაურეკა. ის გააკეთა, რაც თვითონ მან ვერ შეძლო.

-გინდა ისტორიის ბოლო მოისმინო?- მოხუცი თემას გაურბი, არ სურს რა თქვას, რადგან მისი გონება არეულია..-მერე მიხვდები რატო არ ვხსნიდი წერილებს..

-კარგით..

----------------------------------

-რა იქნება, როცა საჰარა დასრულდება ჯონგუკ?
- უეცრად ეს საიდან მოგაფიქრდა თეჰიონ?.- ჯონგუკი ბიჭის მხრიდან თავს სწევს და მის სახეს უყურებს..

-არ ვიცი, მაგრამ  ორივეს ჩვენი ცხოვრება აქვს. მე კორეაში წავალ ალბათ?- ბოლო სიტყვა ჩუმად  ჩაილაპარაკა, რადგან თუ გუკი მას დარჩენას სთხოვდა დარჩებოდა სამუდამოდ მასთან.
მისთვის ის ყველაზე ძვირფასი იყო.

-მოდი ხვალინდელი დღით ნუ ვიცხოვრებთ, ჯერ დღევანდელი მორჩეს.

ჯონგუკი ბიჭის სახეს მისკენ ატრიალებს და ნაზად კოცნის ტუჩებში.
  მალევე ბიჭს ქვევით აწვენს თვითონ კი მის ზევიდან ექცევა..
-დღეს ჩვენ ვართ, ხვალაც ჩვენ ვიქნებით და ასე იქნება სამუდამოდ.- კოცნებს შორის ამბობს კონგუკი   და ხელებს თეჰიონის მაისურის ქვეშ ასრიალებს.
 
თეჰიონი ბიჭს ხელს კისერზე  ხვევს და კოცნას უფრო აღრმავებს. ჯონგუკი ბიჭის ნიშანს ხვდება და  მოქმედებაზე გადადის. მაისურს აძრობს და ტუჩებიდან ყელზე ინაცვლებს.

ნაზ და სველ კოცნებს უტოვებს ყელზე. თეჰიონი კი ვნება ამღვრეული ეჭიდება უფროსის თმებს..
  თითოეულ წერტილს ნაზად ჰკოცნის უფროსი. თითქოს უნდა, რომ ზეპირად ახსოვდეს ბიჭის ყველა ნაწილი.
კისრიდან მკერდზე ინაცვლებს.
გამაგრებული  მკერდს ეხება ეს კი თეჰიონის  სიამოვნების კვნესას იწვევს..
ჯონგუკს კი სიამოვნებს, რომ ბიჭი ასე  მოქმედებს მასზე და  სწორედ ამიტომ ცდილობს ყველაფერი იდეალურად იყოს.

  ხელები შარვლისკენ მიაქვს  და წამში მის წინ სრულიად შიშველი თეჰიონის სხეული წევს.

-იდეალური ხარ..

თეჰიონი ბიჭის მზერაზე წითლდება. ისევ ვერ შეეჩვია ამას..
ჯონგუკი იხრება და ახლა უკვე თეჰიონის დაკბენილ ტუჩებს ვნებიანად ჰკოცნის. თეჰიონი კი ხელებს მის ზურგზე დაასრიალებს და სხეულიდან მაისურს აშორებს. წამით ორივე წყვეტს კოცნას, მაგრამ  ჯონგუკი მალევე უბრუნდება ძველ პოზიციას და ტუჩებს ახლა უფრო ვნებიანად აცხრება ენებს ერთმანეთში ხლართავენ, ჯონგუკი თეჰიონის ქვედა ტუჩს კბილებს შორის იქცევს. ამას კი თეჰიონის წამოკვნესება მოსდევს.

  მალევე ჯონგუკიც თავისუფლდება მატერიებისგან.

- მინდიხარ ჯონგუკ- ვნებიანი ხმით ამბობს თეჰიონი. ჯონგუკიც  აღარ აყოვნებს და მასში ათავსებს ორგანოს. მცირე ხანი ასე ჩერდება მასში, ელოდება ბიჭის ნიშანს. -გთხოვ დაიწყე.. - ნელ ბიძგებს იწყებს, რომელიც მალე გადადის სწრაფ და უხეშ ბიძგებში.  სრულიად ეთიშება ორივე ამ სამყაროს.

   თეჰიონი თავს სრულად გრძნონს.  დანაკლისს აღარ გრძნობს. ეს კი ჯონგუკის წყალობით. კარავში მისი კვნესის ხმა ისმის..
ჯონგუკი და თეჰიონი ერთნი არიან.
ერთმანეთს ეკუთვნიან. როგორც  სხეულებით ისე სულით.
ეს მარტო სექსი არ იყო?
უფრო მეტი...
ის, რაც აღწერის საზღვრებს სცდება.
ორივესთვის ეს გრძნობათა დიდი ზღვარი იყო.
თითოეული შეხება, რომელიც ორივეს სჭირდებოდა.
თითქოს სწორედ ეს იყო მათთვის ტკივილების და დარდის გასაქცევი გზა.

თეჰიონის კვნესა ბიჭისთვის მელოდია იყო. თითოეული მისი ნაწილი უყვარდა.
  ყველაფერი კი მისი იყო, რასაც არასოდეს დასთმობდა, რომ არა რეალობა, რომელიც უდაბნოს დასასრულს ელოდა.

  უკანასკნელ ბიძგს აკეთებს მასში.
და  თეჰიონს შუბლზე ჰკოცნის.

-მიყვარხარ თეჰიონ - ამას ამბობს და ბიჭს მკერდზე ძლიერად იხუტებს..

-მიყვარხარ ჯონგუკ- და კისერზე სველ კოცნას უტოვებს.

ორივე ღრმად სუნთქავს. ცდილობენ აჩქარებული გულისსცემა დაამშვიდონ..

  ერთმანეთზე მიხუტებულებს ჩაეძინათ.
სრული სიმშვიდე და იდილია სუფევდა  საჰარაშიც.
 
  თეჰიონზე პირველს გაეღვიძა. უყურებდა მის სახეს, რომელსაც ასე მშვიდად ეძინა, რომელიც ასე ნაზად სუნთქავდა მის მკერდზე.
  ხელებს მის მკლავზე დაასრიალებდა. თითოეული ნაწილი უყვარდა მასში. შეიძლება გიჟადაც შეერაცხა ვინმეს, მაგრამ მთავარი იყო ის, რომ მას თეჰიონი ჰყავდა..

  უყვარდა მისი პატარა ლამაზი ცხვირი. მარწყვივით ტუჩები, რომლებიც ძილის დროსაც ასე კარგად გამოიყურებოდნენ..
თეჰიონის თლილი და ლამაზი თითები.

გული ხომ თეჰიონს მისცა.
არ უნდოდა, რომ რეალობასთან შეხვედრა. არ უნდოდა თეჰიონის დაკარგვა.
არ უნდოდა მოგზაურობის დასრულება, მაგრამ ერთ დროს ხომ ყველაფერი სრულდება.
  კარგი სიზმარი მოგონებას გიტოვებს, მაგრამ აღარ მეორდება.
საჰარამაც ეს მოგონება დატოვა მასში.
თეჰიონის სახით.
არასოდეს წარმოედგინა, თუ უდაბნოზე მეტად ვინმე შეუყვარდებოდა.
  საჰარა მისი სახლი და მესაიდუმლე იყო ახლა კი ის ორივეს სახლი და მესაიდუმლეა..

მათი ნავსაყუდელი, რომელიც მუდამ მათში იქნება.

თეჰიონი ოდნავ ირხევა, და თვალებს ნაზად ახელს..
  ჯონგუკს თვალებში აშტერდება და თვალებით უღიმის.
ბედნიერია ჯონგუკის გვერდით..

-დიდი ხანია მიყურებ?
-მე სულ გიყურებ თეჰიონ..
-ახლა გავწითლდები- და ხელებს ლოყებზე იდებს, რომ მისი სიმხურვალე და სიწითლე დამალოს..

ჯონგუკი კი მის ხელებს აჩერებს თავისაში იქცევს და ტუჩებთან მიაქვს.
ნაზ ამბორს უტოვებს ხელის გულზე.

-მიყვარს, როცა შენზე ასე ვმოქმედებ, როგორ მორცხვობ, როცა კომპლიმენტს გეუბნები, როცა გეხები, როცა გკოცნი.
მაშინ საოცარი ხარ. ისეთი, რომ ვერ აღვწერ. კიდევ ვერ ვხვდები როგორ დაგიმსახურე ამ ცხოვრებაში.

თეჰიონს თვალებზე ცრემლი ადგება. თავს ოდნავ მაღლა სწევს და ჯონგუკის ტუჩებს ნაზ კოცნას უტოვებს და შემდეგ კისერში ეხუტება..
  მის სურნელს ღრმად უშვებს თავის ფილტვებში..
სურნელი, რომელიც აგიჟებს.

-მიყვარხარ ჯონგუკ და ამას ბევრჯერ  გეტყვი,  ჩემი სიზმარი ხარ, რომელიც რეალობაში ვნახე.
  სიზმარი უდაბნოზე, სადაც შენ დამიძახე მინდა გითხრა მოვედი.. შენთან და საჰარასთან მოვედი და აქ -მკერდზე ხელს ადებს..- სწორედ აი აქ დავიდე ბინა..

რას გრძნობდნენ ახლა ისინი?
სიყვარულს, რომელიც ამაღლებულია თავის მხრივ..

თეთრი მთვარე კი ლაღად დაჰნათოდა ქვიშის დიუნებს. ანათებდა უდაბნოს ბნელ კუნჭულსაც.
ღამე დღედ გადაქცეულა აქ.
ასეთი მშვიდი ღამე საჰარას არ ახსოვდა.
ალბათ თეჰიონსა და ჯონგუკს აძლევდა ერთად ყოფნის ბოლო დღეებს.

დილა ისევ ჯონგუკის ბუზღუნით იწყება, რომელიც ისევ თეჰიონის ძილს ეხება..
  ეს თითქოს თეჰიონისთვის დილის ბედნიერების რუტინაა, რომელსაც მიეჩვია უფროსისგან, მაგრამ ამ მავნე ჩვევას კი ვეფ იშორებს..

უბრალოდ უყვარს მობუზღუნე ჯონგუკის ნახვა ყოველ დილით..

ახლა უკვე ქვიშის დიუნებში ორივე ფეხით მიაბიჯებს თან კვალდაკვალ აქლემი მიჰყვება მათ.

მათ ირგვლივ სიჩუმეს დაეკავებინა ადგილი თითქოს  აქ სიტყვები ზედმეტი იყო.

უკვე თვეზე მეტი გავიდა. ერთად იყვნენ და ერთმანეთით ტკბებოდნენ. გრძნობა, რომელიც მათ აკავშირებდათ თანდათან უფრო ძლიერდებოდა.

ერთი რაღაც იყო, რაზეც ორივემ პირობა დადო არავის ეტყოდნენ

  ეს იყო ის რაც მათ უდაბნოში იპოვნეს.

ეს მეტი იყო ვიდრე უბრალოდ გატაცება.

თეჰიონი ბიჭს უახლოვდება და ხელს ჰკიდებს. ჯონგუკი კრთება მოულოდნელი შეხებისგან, მაგრამ თეჰიონის ეს ჟესტი მის სახეზე ღიმილს იწვევს.

-არ მჯერა, რომ სრულდება- სიჩუმე  ისევ თეჰიონმა დაარღვია. ხმაში იტყობოდა რამდენად სწყინდა ის ფაქტი, რომ ეს დრო ასე მალე გავიდა.

ახლა მის წინ რეალობა იქნებოდა.

-ერთ დღეს ყველაფერი სრულდება თეჰიონ..

-მაგრამ არა სიყვარული.

ბიჭს თეჰიონის პასუხზე ეცინება და ხელს ძლიერად უჭერს.

დიუნებიც უკან მოიტოვეს. საჰარა უკან დარჩა. ერთად გატარებული დღეები იქ დატოვეს.
  და ახლა რა იქნება?.

"თუ დარჩენას მთხოვს დავრჩები"- გაიფიქრა თეჰიონმა.
იმ უკანასკნელ ძაფს ებღაუჭებოდა რომელზეც არ იცოდა, რომ უკვე გასკდა..

-თეჰიონ, დამპირდი

-რას?-გაკვირვებული უყურებს ბიჭი უფროსს..

-რომ სანამ არ მომისმენ დასკვნებს არ გამოიტან.

-ეს რა შუაშია ჯონგუკ?

-თეჰიონ.. მე

-მამაააა, დაბრუნდი..

მათ წინ პატარა ბიჭი ჩნდება, რომელმაც რამდენიმე წამის წინ  მას მამა უწოდა.
  თეჰიონი გაკვირვებული, თან დაბნეული და გაბრაზებული სახით უყურებს ჯონგუკს, რომელიც დამნაშავესავით დგას თავჩახრილი.

პატარა ბიჭი მათკენ მორბის..
ჯონგუკი თეჰიონს ხელს უშვებს..
პატარა ბიჭი კი ჯონგუკს ეხუტება.

-მამა მომენატრე.

თეჰიონს ჯერ კიდევ ვერ გაეაზრებინა მომხდარი..
უყურებს მამა-შვილს, რომლებიც ერთმანეთს ეხვევიან.
გული საშინლად სტკივა. თურმა არ იცნობდა ჯონგუკს..
არ იცოდა მასზე არაფერი..
გაქვავებული დგას ერთ ადგილზე.

-მამა დედამ ბევრი რაღაც მიყიდა.- თეჰიონი ხედავდა როგორი გახარებული ყვებოდა ბიჭი ამბებს.
  ცოლიც ჰყავს გაიფიქრა და თვალზე ცრემლები მოაწვა.
თავი ასე გამოყენებულად  არასოდეს უგრძვნია..

არ უნდა იტიროს მათ წინაშე..
თავის  ზურგჩანთს იღებს და იქაურობას სწრაფი ნაბიჯებით სცილდება..
  ჯონგუკი მაშინვე გონს ეგება და უკან  მისდევს..

-თეჰიონ, თეჰიონ   მოიცადე გთხოვ..

თეჰიონი ხმაზე ტრიალდება. ჯონგუკი ხედავს ბიჭის ცრმლიან თვალებს..
გულზე საშინელ ტკივილს გრძნობს. იცის დამნაშავეა, მაგრამ ბოლომდე არ აღიარებს..

-თეჰიონ მომისმინე გთხოვ..

-რა მოგისმინო ჯონგუკ რა, ის რომ ცოლი გყავს და ის, რომ შვილი გყავს, მაშინ მე ვინ ვარ რიგითი გასართობი.. სიტყვები, რომელსაც მეუბნებოდი ფარსი იყო ვხედავ..
  აღარ მინდა შენი დანახვა, არც ახლა, არვ ხვალ და არც არასდროს.

თეჰიონმა ბიჭის ხელი მოიცილა და იქაურობას სწრაფი ნაბიჯებით გასცილდა.
ჯონგუკი კი უბრალოდ იდგა და უყურებდა მიმავალს. უფიქრია შეჩერებაზე, მაგრამ ეშინია მისი რეაქციის...

  ცრემლიანი თვალებით მიაბიჯებდა კაიროს ქუჩებში..
ცხოვრება თავზე ჩამოექცა. ეგონა იპოვა ის ვისაც ეძებდა, მაგრამ ყველაფერი ტყუილი აღმოჩნდა..

ჯონგუკმა ის მოატყუა.

იმ დღესვე იყიდა ბილეთები და კორეაში დაბრუნდა..
აღარ შეეძლო იქ გაჩერება სადაც ყველგან მისი სახე ტრიალებდა, სადაც ის მოგონებები იყო..

ყველაფერ ამას კი  მისთვის მხოლოდ ტკივილი მოჰქონდა..

კორეაში დაბრუნება ერთით შვება იყო, მაგრამ რასაც ვერ ამოშლია ცხოვრებიდან ეს მოგონებებია.

საჰარა და მოგონებები..
სურათები და წერილები, რომელსაც ყოველ სამ თვეში ერთხელ იღებდა..

და ახლა მარტოა.
საკუთარ თავთან და მოგონებებთან ერთად.

----------------------

-მაპატიეთ! ამას, რომ ვამბობ ბატონო თეჰიონ მაგრამ ეგოისტი ბრძანდებით.. უნდა მიგეცათ ახსნის უფლება მისთვის, მაგრამ გამოიქეცით

-ალბათ მართალი ხარ შვილო. საკუთარი თავის გარდა არაფერი მაინტერესებდა..
  იცი ვიყავი კაიროში, მაგრამ შორიდან ვნახე.
ესეც კი საკმარისი აღმოჩნდა გრძნობა ისევ თავიდან დაბადებულიყო.
  ისევ თავიდან დანთებულიყო ცეცხლი  გულში..
და ისევ ის განმეცადა, რაც ადრე..

-წერილები მაინც წაგეკითხათ. იქნებდა იქ გიხსნით ყველაფერს..

-მეშინია, რომ მე ვიქნები ამაში დამნაშავე, მე დავაშავე დავტოვე, აუხსნელად..
  საშინლად მტკივა.

მოხუცი გულზე ხელს იკიდებს და ცრემლებად იხრჩობა.

ნამჯუნი უყურებს მოხუცის ტანჯვას. ხედავს, რომ სიყვარული მის მიმართ არ განელებულა..
  ის ისევეა მასზე შეყვარებული, როგორც  წლების წინ..

ტელეფონზე ზარს გამოჰყავს ნამჯუნი ფიქრებიდან..

ეკრანს უყურებს და შემდეგ თეჰიონს, რომელიც ბიჭს ინტერესიანი თვალებით ეკითხება ვინ არისო.

-ჯონგუკია- ხმადაბლა პასუხობს ნამჯუნი და ხედავს, როგორ შეწყვიტა მოხუცმა სუნთქვა.

-უპასუხე, ოღონდ დინამიკზე ჩართე.

მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა..

ნამჯუნი ტელეფონს იღებს და დინამიკზე რთავს..

-ნამჯუნ, მე ვარ ჯონგუკი..

ხმის გაგონებაც საკმარისი აღმოჩნდა მოხუცისთვის, რომ ცრემლებს თავისით დაეწყო ლოყაზს გზის გაკვლევა..

-თეჰიონი, ის ხომ კარგადაა?- ამდენი ხნის შემდეგაც კი მასზე ფიქრობს.

-კი, კარგადაა.- ნამჯუნი მოხუცს უყურებს, რომელიც ხმის გაგონებისას ტირის, მაგრამ ჩუმად..

-მენატრება..- ეს ბოლო წვეთი აღმოჩნდა მოხუცისთვის სკამიდან სწრაფად დგება, მაგრამ თავს ვერ იკავებს და იატაკზე ეცემა.

-ბატონო თეჰიონ- ნამჯუნი ტელეფონს მაგიდაზე აგდებს და მოხუცისკენ მიდის.- ბატონო თეჰიონ გონს მოდით რა დაგემართათ?..-ხმამაღლა ყვირის, მაგრამ მოხუცისგან პასუხი არ ისმის..

ტელეფონის მეორე მხრიდან კი ჯონგუკი ყვირის.
ცდილობს გაიგოს, რა დაემართა თეჰიონს.
მისი თეჰიონი ცუდადაა.

ნამჯუნი ტელეფონთან ბრუნდება..
ჯონგუკს ზარს უთიშავს და სასწრაფოში რეკავს.

ცდილობს თეჰიონი გონს მოიყვანოს, მაგრამ უშედეგოდ..

ცრემლები მოსდის.

ნუთუ ასეთი დასასრული არგუნა ღმერთმა.. ნუთუ ისინი ვერ შეხვდებიან..

---------------------

-მამა რა გჭირს..?- აფორიაქებული ბიჭი შემოდის ოთახში, რომელიც იატაკზე დამხობილ მამამისს უყურებს, რომელიც ხელებს ძლიერად ურტყამს იატაკს და მოთქვამს..

-თეჰიონი, თეჰიონი..

-მამა, რა მოხდა?..

-ედვან ის?.

-მამა თავი ხელში აიყვანე.. -ბიჭი მკლავებზე ხელს კიდებს და მოხუცის წამოყენებას ცდილობს..-მე მასთან წაგიყვან, კორეაში წაგიყვან.

მას აუცილებლად ნახავ..
თუნდაც ეს ბოლო იყოს..
---------------
  ყველაფერს თავისი იდეალური დასასრული არ ექნება..
არც სიყვარულია გამონაკლისი ამ დროს..
არც თეჰიონი და არც ჯონგუკი, მაგრამ თუ გიყვარს იბრძვი..
  ნუ იქნები ეგოისტი.
და მაინც რა ანგრევს ურთიერთობებს?.
პირველი ეს ტყუილია.
მეორე ეს არ გაგება..
მესამე კი ნდობის დაკარგვა.. და როგორც ღამე სრულდება მზის ამოსვლისას ისე სრულდება ჩვენი  უნდობლობით ურთიერთობა....

           კიმ ნამჯუნი....