დილით
ლეა POV:
ყველაფერი ძალიან მტკივა.
ჯიმინს ხელი ძლიერად აქვს ჩემზე შემოხვეული.
ვეცადე ავმდგარიყავი მაგრამ ხელს ისე ძლიერად მიჭერდა სუნთქვა მიჭირდა.
ჯმ: სად მიდიხარ?
ლეა: ა... არსად...
ჯმ: ხოდა მაშინ ნუ ინძრევი.
ლეა: კა... რგი...
ჯმ: რა ხდება? ა... სეე... რა... ტო მელაპარაკები?
ლეა: ხელს... ძლიერად... მიჭერ.
ჯმ: *ვიცინი* აჰ ჰოო.
ხელი ოდნავ მოვუშვი.
ლეა: შეიძლება რომ ჩავიცვა?
ჯმ: რატო შიშველი ცუდად ხარ?
ლეა: მცივა...
ჯმ: აჰჰ... ადექი ჩაიცვი.
ლეა: ავდექი და ნაბიჯი ძლივს გადავდგი.
ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მაწამეს.
გუშინდელიდან მოყოლებული ფეხები ძალიან მტკივა.
ჯმ: რაო პატარავ ვერ დადიხარ?
*ვიცინი*
ლეა: როგორ მინდა ახლა რომ ვწვდე თმაში და კედელზე ვარტყმევინო თავი.
პასუხი არ გამიცია.
რა ჩავიცვა?
ჯმ: ჩემი ტანსაცმელი ჩაიცვი რამე.
ლეა: უჯრიდან თბილი ჰუდი ამოვიღე და ჩავიცვი.
შეიძლება...
ჯმ: გადი.
ლეა: იქნებ რას გთხოვ?
ჯმ: საპირფარეშოში არ მიდიხარ?
ლეა: კი...
ოდნავ გამეღიმა.
ოთახის კარი გამოვიხურე და შევედი საპირფარეშოში.
მალევე დავბრუნდი ოთახში.
ჯიმინი სრულიად შიშველი იყო.
არ გინდა რომ ჩაიცვა?
ჯმ: და რატო?
ლეა: არ მინდა მაგ რაღაცის დანახვა.
ჯმ: *ვიცინი* გაშინებს?
ლეა: არა... უბრალოდ...
ენა დამება.
ჯმ: კარგი კარგი ჩავიცმევ.
ლეა: ჯიმინმა ტანსცმელი ჩაიცვა და საფულეს ხელი დაავლო.
ჯმ: წავალ რამე საჭმელს ვიყიდი.
ლეა: კარგი...
ჯმ: გაქცევას ტყუილად ნუ ეცდები ყველაფერი ჩაკეტილია.
ლეა: კარგი...
ჯიმინი წავიდა.
გაქცევა მართლა არც მიცდია რადგანაც ვიცოდი ვერ გავიქცეოდი.
მალევე ჯიმინიც დაბრუნდა.
2 დიდი პარკი მოიტანა.
ჯმ: რამიონი გიყვარს?
ლეა: ჩემს არჩევანზე დადიხარ?
ჯმ: რამდენს საუბრობ სიხარულო, ხომ არ გინდა...
ლეა: არა არა, მიყვარს შევჭამ.
ჯმ: კარგია დამჯერი გოგო.
ლეა: თავზე ხელი გადამისვა.
სკამი გამომიწია.
ჯმ: დაჯექი...
ლეა: ჭამა დავიწყეთ.
რამიონი ცხელი იყო და პირი დამწვა.
აჰჰ... რა ცხელია...
პირი დამეწვა...
ჯიმინმა თვალები გადაატრიალა, ფეხზე წამოდგა და წყალი მომიტანა.
ჯმ: დალიე...
ლეა: მადლობა...
ჯიმინი ისევ თავის ადგილს დაუბრუნდა და ჭამა გააგრძელა.
ჯმ: ნელა ჭამე ისევ არ დაიწვა.
ლეა: კარგი...
საჭმლის ჭამა დავასრულეთ.
ჯმ: მოწესრიგდი, მივდივართ.
ლეა: სად?
ჯმ: შენთვის ტანსაცმელი უნდა ავარჩიოთ.
ლეა: ცოტა არ იყოს გამიკვირდა მისი ეს საქციელი.
კარგი...
15 წუთში უკვე მზად ვიყავი.
ჯმ: ამდენ ხანს რას აკეთებ?
ლეა: მოვედი...
მანქანაში ჩავჯექი.
30 წუთის შემდეგ
დიდ სავაჭრო ცენტრში მივედით.
ლეა: ვაუუ რა ლამაზია აქაურობა.
ჯმ: წამოდი პირველი ტანსაცმელების შექციაში მივიდეთ.
ლეა: კარგი...
ყველა დამცინოდა.
მხოლოდ ჯიმინის დიდი ჰუდი მეცვა რომელიც კაბასავით მქონდა.
ტანსაცმელი ავარჩიე, და სალაროსთან მივედი რომ მეკითხა სად იყო გამოსაცვლელი.
ჯიმინი ოდნავ მოშორებით იდგა.
ლეა: უკაცრავად სად შეიძლება რომ გამოვიცვალო?
-შენ მაგ ტანსაცმელს ვერ ჩაიცმევ.
ლეა: რატომ?
-იმიტომ რომ მათხოვარს ამ ტანსაცმელებს არ ვაძლევთ.
ლეა: რა?
ცრემელბი წამომივიდა.
მე ხომ მათხოვარი არ ვარ.
ვერც კი შევეპასუხე.
ჯიმინ POV:
დავინახე რომ ლეა სალაროსთან საუბრობდა, და უცბად ატირდა.
მისკენ დავიძარი.
ჯმ: აქ რა ხდება?
-არაფერი ბატონო ეს მათხოვარი...
ჯმ: ეს გოგო მათხოვარი არ არის ის ჩემი ცოლია, და რასაც ის გეტყვით ყველაფერს გააკეთებთ, გასაგებია?
-დიახ ბატონო...
ლეა: ჯიმინმა სუბრის დროს ხელი მომკიდა, ამ დროს თავი ძლიერად ვიგრძენი.
მაგრამ გუშინ სულ სხვა ადამიანი იყო დღეს კი სულ სხვაა.
ჯმ: შენ კიდე წადი გამოიცვალე.
*მკაცრი ტონით თქვა*
ლეა: გასახდელში შევედი ჯიმინი გარეთ მიცდიდა.
გამოვედი...
ეს კარგია ჯიმინ?
ჯმ: კი...
ლეა: კარგი...
ისეთი თვალებით შემომხედა მეგონა შემჭამდა.
ტანსაცმელები ვიყიდე და უკან ვბრუნდებით.
ჯიმინს ვუყურებ.
ჯმ: რატომ მიყურებ?
ლეა: რა? იცი...
ხომ არაფერ დავაშავე?
ჯმ: არა, რატომ მეკითხები?
ლეა: უბრალოდ... მგონი გაბრაზებული ხარ...
ჯმ: იმ ასისტენტზე გავბრაზდი.
ლეა: კარგი...
სახლში მივედით.
ჯიმინმა პიჯაკი გაიხადა და საწოლზე წამოწვა...
ჯმ: მოდი აქ...
ლეა: რა?
ჯმ: მოდითქო...
ლეა: მივედი მან კი ჩამიხუტა.
ჯმ: ცოტა ხნით ასე იყავი...
ლეა: კარგი...
****************
ახალი თავი.
იაქტიურეთ...
(ისე მაგრამ გავაბანძე ეს ფიკი არც მანამდე იყო გადასარევი)