Uren later staarde ze met wijd open ogen naar het bed boven zich. Emily en Yusra lagen al lang weer in hun eigen bed. Storm moest hebben geslapen, want ze kon zich niet herinneren dat haar vriendinnen naar de kamer terug waren gekeerd. Toch voelde het niet alsof ze het had gedaan. Ze was klaarwakker en het leek er niet op dat haar ogen nog dicht zouden kunnen vallen.
De waarschuwing van hun docent had meer impact op haar gehad dan ze had gewild. De woorden spookten nog steeds door haar hoofd. Het idee dat de politie er misschien bij betrokken werd, voelde vreemd. Linsay zou er alles aan doen om dat te voorkomen, toch? Het meisje had zelf ook geheimen.
Storm draaide zich om en keek de donkere kamer door. Het voelde zo vreemd om schuldig te zijn. En ergens, verborgen achter haar angst, voelde het fijn. Ze was eindelijk de sterkste.
Ze pakte haar mobiel van onder haar kussen en opende instagram. De stilte van de nacht werd enkel doorbroken door een regelmatig zacht gekraak. Waar het geluid vandaan kwam, wist ze niet en het deed rillingen over haar rug open. Ze beet zacht op haar lip en deed haar oortjes in. Zonder op te letten wat ze aanklikte, drukte ze op een van de nummers in haar afspeellijst. De duistere intro tonen van Bluefire drongen zich een weg haar hoofd binnen. Het was alsof ze niet aan de nacht kon ontvluchten.
Toch was er ergens het besef dat de tekst van het nummer wel eens haar levenslied kon zijn. Het ging over haat, liefde en de lijn er tussen in. Storm trok haar dekens wat strakker om zich heen. Wat zou er gebeuren als ze over de lijn stapte? Als ze de foto in haar telefoonhoesje in stukken scheurde en zich overgaf aan de nacht? Zou dat het waard zijn?
Een zachte pling doorbrak haar gedachtestroom. In het zwarte balkje bovenaan haar oplichtende scherm stond een melding. 03:01 was de tijd naast het bericht. Ze was blijkbaar niet de enige die wakker lag.
Wat nieuwsgierig klikte Storm op het bericht dat op haar scherm was verschenen. Ze zag dat ze een appje had gekregen. Wie stuurde dat rond deze tijd? vroeg zich af. Diegene moest wel heel ongeduldig zijn om niet tot de ochtend te kunnen wachten. Of een serieus slaapprobleem hebben. Dat laatste kon ze wel begrijpen. Zelf was ze nooit een goede slaper geweest.
Een paar jaar terug last gehad van gruwelijke nachtmerries. Het waren levensechte dromen geweest die zelfs overdag niet uit haar hoofd verdwenen. Daardoor had ze toentertijd niet meer durven te slapen. De angst voor de nachtelijke monsters was te groot geweest. Gelukkig had ze daar al heel lang geen last meer van gehad. Al hadden de dromen hun littekens achter gelaten. De nachtelijke geluiden maakten haar nog altijd bang.
Toen ze de naam zag, wist Storm dat het niet waarschijnlijk was dat degene die het bericht had gestuurd, lastig werd gevallen door monsters. Voor zover ze wist had diegene geen slaapproblemen. Tenzij Storm ze met haar brief had veroorzaakt. Ergens hoopte ze dat dat het geval was, want Linsay was de enige op deze aardbol wie ze nachtmerries gunde.
Linsay
Hey Storm
Het was een simpele begroeting, maar de rillingen liepen haar er door over de rug. Ze wist dat het alles behalve vriendelijk bedoeld was. Linsay appte alleen als ze iets van haar wilde. Haar voormalige vriendin zocht geen vriendelijke woorden. Ze deed alleen dingen waar ze zelf voordeel van had. Je kon het egoïstisch noemen, maar de meeste mensen waren zo.
Storm
Waarom app je me zo laat?
Ongeduldig wachtte ze op een antwoord op haar vraag. Ze was nieuwsgierig wat Linsay wilde. Maar ergens was Storm ook wel een beetje gespannen. Het zou heel goed kunnen dat het over de brief ging. Wat was het anders? Haar voormalige vriendin wist dat zij een dader was geworden. Alsof het slechts een cocon was had Storm haar slachtofferrol achter zich gelaten. Enkel was wat naar buiten was gekomen geen vlinder.
Zacht tikkend op de rand van haar bed keek ze naar het scherm. Er kon nu elk moment een beschuldiging komen. Toch voelde ze zich rustiger dan eerst. Waar de bezorgde blikken van haar eigen vrienden en de woede van docent haar angst aan hadden gejaagd, deed Linsay dat niet. Zolang ze het meisje geen bewijs gaf, was ze veilig. Storm glimlachte zwak. Als haar vriendinnen haar niet konden stoppen, dan zou haar vijand dat zeker niet doen. Ze was niet bang.
Na twee lange minuten verscheen eindelijk een reactie op haar scherm. En ondanks het feit dat ze zichzelf zojuist had overtuigd dat het goed zou komen, schoot haar hartslag omhoog.
Linsay
Dat weet je best
Een onrustig gevoel drong haar hoofd binnen. Elk woord kon tegen haar worden gebruikt. Moest ze antwoorden? In politieseries kwamen er altijd problemen van praten, zelfs als de verdachte iets onzinnigs zei, werd het tegen hem gebruikt. Storm las de woorden opnieuw. Ja, ze wist het en haar zwijgen zou dat net als een antwoord verraden. Waarom zou je stil blijven als je niks te verbergen had?
Linsay had geen grond om op te staan, herinnerde zichzelf. Ze moest in haar rol blijven. De brave Storm zou moeten blijven bestaan, al was dat niet wie ze was. Ze typte een zo neutraal mogelijk bericht.
Na het drie keer doorgelezen te hebben, drukte ze op het pijltje.
Storm
Serieus, het is midden in de nacht.
Al snel kreeg ze een antwoord. Het was duidelijk dat haar voormalige vriendin haar in de val probeerde te lokken. Helaas zag Linsay een ding over het hoofd. Storm wist precies hoe Linsay in elkaar stak. Ze kende haar angsten en nog belangrijker, ze kende de waarheid. Haar voormalige vriendin was in al die jaren niks veranderd. Zij wel.
Ze was niet meer het meisje met de vlinderdekens, ze droeg niet langer make-up en bang om vies te worden, was ze ook niet langer. Zelfs haar ongeduld was met de jaren verdwenen. Nee, Storm was veranderd sinds het logeerpartijtje. Misschien dacht Linsay te weten wie ze was, maar ze zou het fout hebben. Ze wist niks van de gevolgen van haar daden. Ze wist niks over wie Storm was geworden.
Linsay
Als je niet stopt, zorg ik ervoor dat je problemen krijgt.
Storm keek naar het antwoord, terwijl de angst plaatsmaakte voor woede. Het was een loos dreigement. Ze had de neiging om te antwoorden dat het haar nooit zou lukken. Ze wilde zeggen dat Linsay de enige was die problemen zou krijgen en dat dat haar eigen schuld was, maar dat leek haar niet verstandig. Linsay wist dan wel dat ze de brieven had opgehangen, maar ze moest haar geen bewijs in de handen spelen. Ze moest zich inhouden, voor nu dan. Haar masker was een schild.
Storm
Waar moet ik mee stoppen? Ik snap je niet, maar het is 3:13. als er iets is kunnen we het beter overdag bespreken.
Met ingehouden woede verstuurde ze het berichtje. Geduldig blijven, dwong ze zichzelf. Haar kans kwam nog wel. Het was een kwestie van tijd. Hardlopers waren doodlopers.
Terwijl de gedachten door haar hoofd spookte, kon ze een zachte giechel niet onderdrukken. Zelf was ze altijd een hardloper geweest. Zo hopeloos had ze aan de wereld proberen te ontsnappen. Toch weigerde ze een doodloper te zijn. Ze ging altijd door, al kon ze niet meer. Voor haar bestond het einde niet.
Linsay
Stop met spelletjes spelen. Ik weet wie je bent
Storm schudde haar hoofd zacht heen en weer. Het was makkelijk om de frustratie van Linsay in het bericht te lezen. Ze hoopte natuurlijk dat het makkelijk zou zijn om haar te doen stoppen. Vroeger was het inderdaad zo geweest, maar ze had van haar fouten geleerd. Haar woede gaf ze niet meer aan het meisje aan de andere kant van het scherm, zodat die hem tegen haar gebruiken.
Haar vingers gleden naar de foto tussen haar hoesje. Voorzichtig haalde ze hem tevoorschijn, terwijl ze nadacht over haar volgende zet. Voordat een reactie kon typen,
volgde er een tweede bericht van Linsay.
Linsay
Ik stap naar de politie.
Een rilling kroop over Storms rug, gevolgd door een glimlach. Dan ging ze maar. Alle sporen waren uitgewist en haar woede had ze keurig verborgen. Als Linsay geloofd wilde worden, moest ze haar geheimen vertellen. De rollen waren omgedraaid.
Zonder te aarzelen typte haar antwoord. Twee blauwe vinkjes kwamen onder het bericht te staan, maar een reactie bleef weg.
Na tien minuten naar een niet-veranderend scherm te staren, sloot ze de app af en zette haar muziek uit. Een simpele zin was genoeg geweest om haar tegenstander het zwijgen op te leggen. Het was schaakmat.
StormDoe maar, we zullen zien wie er straf krijgt.
Een stuk kalmer dan eerst staarde ze naar het plafond. Haar vingers gleden over het fotopapier, op zoek naar de rand. Haar nagels drukten tegen de foto en langzaam oefende ze kracht uit. Een scheurend geluid vulde de kamer. Het leek alsof ze met de foto een stukje angst van zich afscheurde. Want toen ze voorzichtig het bed uitstapte en haar blote voeten de koude vloer raakten, was ze niet bang meer. Zelfs niet voor monsters.
Langzaam liep ze richting de deur van het kleine badkamertje en liep naar binnen. De twee helften van de foto liet ze in het toilet vallen. Even keek ze erna, voor ze zo voorzichtig mogelijk op de doorspoelknop drukte. Het harde geluid van stromend water vulde de donkere ruimte. Snel keek ze achter zich, maar er kwam geen reactie van haar slapende vriendinnen. Al hoorden ze het, dan was er nog niks verdachts aan een toiletbezoek. Niemand wist van de foto en niemand zou er ooit nog van weten. De oude vriendschap tussen Storm en Linsay was voorgoed ten einde en een sorry zou hem niet meer herstellen.
Toen ze terug naar haar bed sloop, was haar hart gekalmeerd. Rustig sloot ze haar ogen, terwijl de nacht zich als een deken over haar heen trok. De golven van de zee klonken in de verte als een vaste melodie die door de hele school te horen was. Een koude wind bracht de zoute lucht door het raam naar binnen en sleurde een klein stukje van Storm mee terug naar buiten.