Vermoeid gooi ik de deur van mijn kamer achter mij dicht.
De dokter vond dat ik er blijkbaar goed genoeg uitzag om me terug naar mijn eigen kamer te sturen. Mij hoor je niet klagen, maar ik ben het niet helemaal eens met het feit dat ik "kerngezond" ben, zoals de dokter het daarjuist tegen me zei. Het lijkt wel of alle energie uit mijn lichaam is gezogen. De wandeling tot aan mijn kamer voelt dan ook aan als een marathon.
Ik laat me uitgeput in de zetel vallen en zet de tv aan, in een poging mijn gedachten wat te verzetten. Na tien minuten druk ik echter weer op de knop om de tv uit te schakelen. Ik heb behoefte aan gezelschap. Ik kan gewoon naar de kamer lopen die zich naast de mijne bevindt om te kijken of Livia er is, maar zelfs die paar stappen zijn er teveel aan dus neem ik mijn gsm en stuur een berichtje naar Livia:
Hey, ik zit hier eenzaam te wezen in mijn zetel en kan wel wat roddels gebruiken :)
Het duurt niet lang of ik krijg een antwoord:
Ik kan ook wel wat roddels gebruiken, maar ik moet het jammer genoeg doen met mevrouw Hall's saaie biologieles :(
Nu pas besef ik dat het maandag is en dat Livia dan natuurlijk op school is. Ik zucht hardop en typ een berichtje terug:
Pfff, helemaal vergeten dat het maandag is. Tja, dan wordt het maar de tv.
Mijn gsm zoemt een paar seconden later.
Sorry :/
Ik leg mijn gsm weg en besluit dan maar mijn vrije tijd te vullen door een extra lange douche te nemen.
Wanneer ik een half uur later uit de dampende badkamer kom gewandeld voel ik me gelukkig al veel beter. Ik ga naar de ingebouwde kledingkast en neem een zwart topje en een legging uit het rek, maar op het moment dat ik de grijze handdoek die ik rond me had gewikkeld af doe en me wil aankleden valt mijn oog op de reflectie van mijn rug in de spiegel achter me.
Ik hap naar adem. Over heel de lengte van mijn rug, van tussen mijn schouderbladen tot aan de kromming onderaan, loopt een ingewikkeld lijnenpatroon van zwarte krullen en tekens. De tekening bedekt heel de huid ter hoogte van waar mijn ruggengraat loopt. Ik merk dat ik sta te trillen en ik denk terug aan de helse pijn die zich gisteren op exact dezelfde plaats bevond. Voor ik het weet ben ik naar Aiden aan het bellen. (Livia heeft zaterdag een sms-groep aangemaakt met Aiden, Rafaël, mij en zichzelf in. "In geval van nood" had ze gezegd.)
'Caila?'
'Hoe normaal is het dat mijn Merk op exact dezelfde plaats verschijnt als waar gisteren nog het vuur doorstroomde tijdens de ceremonie?' ratel ik.
'Je hebt je Merk?'
'Ja!' Ik sta nog steeds te trillen en voel me licht in mijn hoofd.
'Alles oké?' Zijn stem klinkt bezorgd.
Ik word opgeschrikt door een windvlaag. Mijn hart gaat ondertussen als een razende tekeer. Plots voel ik iets nats aan mijn voeten en mijn blik gaat naar mijn hand…
'Caila?' klinkt Aidens stem uit mijn gsm.
'A-Aide, er is iets mis.'
'Caila?! Wat is er aan de hand?'
Het water dat eerst uit mijn vingers vloeide verandert nu in een vuurbol. Ik slaak een kreet, bang dat ik mijn hand ga verbranden aan de gloeiende vlammen.
'De elementen, ze-'
'Waar ben je?'
'De Underground, mijn kamer' weet ik nog net uit te brengen voor ook in mijn andere hand een vuurbol verschijnt en mijn gsm vernielt.
Het vuur wordt heviger en wanneer ik haastig naar de badkamer ren en mijn handen onder het water steek om het te doven, ontploft de kraan voor mijn neus. Het water spuit tegen het plafond. Ik weet niet meer wat te doen en mijn paniek neemt het over. Een hevige wind rukt aan mijn haren en vormt zich tot een kleine tornado rond me heen. De deur van mijn kamer vliegt open en Aidens blauwe ogen kijken me recht aan. Hij zet een stap in de kamer. Zijn roestbruine haar waait alle kanten op, maar hij zet nog een stap.
'Caila! Je moet diep in en uit ademen!' schreeuwt hij boven het geluid van de gierende wind uit terwijl zijn blik me geen moment loslaat.
Ik doe wat hij zegt, maar het helpt niet. 'Het gaat niet!' schreeuw ik terug terwijl mijn hele lichaam nog steeds ongecontroleerd trilt.
Aiden waagt zich naar voor en tegelijkertijd zie ik zijn ogen veranderen. De altijd zo helderblauwe kleur loopt over in een diep zwart. Ik verwacht dat hij moet vechten tegen de enorme, ongecontroleerde windstoten die ik door de kamer jaag, maar in plaats daarvan verschijnt er een soort doorzichtige koepel om hem en wandelt hij er moeiteloos doorheen. Voor ik het weet staat hij vlak voor me. Zijn handen omklemmen mijn bovenarmen.
'Het komt goed, Caila.' Zijn handen verplaatsen zich naar onder en hij neemt mijn handen in de zijne.
De vlammen doven uit onder zijn aanraking, maar de draaikolk blijft om ons heen kolken. Aiden brengt mijn handen naar zijn borstkas en legt ze daar neer.
'Let op mijn ademhaling en probeer op hetzelfde ritme te ademen' zegt hij zonder mijn blik los te laten.
Ik focus me op zijn rijzende en dalende borstkas terwijl ik recht in zijn oneindige zwarte ogen kijk. Plots is er niets meer buiten die ogen en zijn kloppende hart onder mijn hand. Ik weet niet wat er gebeurt, maar het lijkt wel of de tijd stil staat. Het volgende moment zitten we op de grond terwijl Aiden me beschermend in zijn armen houdt.
~
Ik zit roerloos onder een deken in de grijze zetel en kijk toe terwijl Aiden alle rommel opruimt. Wanneer hij de watertoevoer heeft afgezet zodat de kraan in de badkamer eindelijk geen water in heel mijn kamer spuit begint hij met het verzamelen van het water tot één grote waterbol. Wanneer alles van het water is ontdaan laat hij de bol gecontroleerd ontploffen boven de gootsteen. Het water vloeit weg. Daarna rest er enkel nog het op zijn plaats zetten van alle omvergewaaide spullen.
Een uur later is de kamer weer zoals ze daarvoor was, afgezien van het kraantje in de badkamer en de tv is er gelukkig niets kapot. Aiden gaat met een zucht naast me in de zetel zitten en zegt niets. Daar zitten we dan: naast elkaar, zonder een woord te zeggen, voor ons uit te staten.
'Je bent niet bang van naalden.' Mijn stem vult de ruimte.
'Wat ?'
'Bij biologie, toen we onze bloedgroep moesten bepalen. Je zei dat je bang was van naalden, maar eigenlijk wou je gewoon niet dat ik zag dat je een onbestaande bloedgroep hebt.'
Hij kijkt me aan en knikt. 'Ja, inderdaad.''
Stilte.
'Wat is de Grens?' Als we hier naast elkaar gaan zitten kan ik even goed al mijn vragen op hem afvuren.
'Waar heb je dat gehoord?'
'Die avond dat je me bij je thuis zag met Livia. Ik bleef slapen en hoorde je 's nachts met Rafaël praten.'
'Ah zo,' zegt hij enkel, 'de Grens is de plaats waar ons gebied overloopt in dat van Alton en zijn volgelingen.'
'Leeft Alton nog?'
'Voor zover we weten nog wel. Hij was een wetenschapper voor hij een van de meest gevreesde mensen uit onze wereld werd. Het gerucht gaat dat hij op de een of andere manier een middel heeft gevonden om zijn leven te verlengen. Onsterfelijk is hij echter niet. Ook zijn leven komt ooit aan een eind. Zijn zoon is volgens onze spionnen echter al klaar om hem op te volgen.'
'Hij heeft een zoon?'
'Ja.' Er trekt een spiertje bij zijn kaak.
Stilte.
'Sorry.'
'Waarvoor?'
'Mijn uitbarsting van daarnet.'
'Dat is niet jouw fout. Zoiets gebeurt wel vaker bij een Jager of Gemerkte die net zijn elementen heeft.'
'Dus er worden hier elke maand wel kamers vernield door uitbarstingen van nieuwelingen?'
Hij schudt zijn hoofd. 'Nee… bij jou was het heftiger. Je moet gaan trainen om het te leren beheersen.'
'Kan jij het me leren?'
'Misschien, maar je hebt ook hulp nodig van de magiër want anders ben ik bang dat je nog heel de Underground vernield.'
Ik rol met mijn ogen. 'Zo krachtig zijn mijn elementen nu ook weer niet.'
Aidens wenkbrauwen fronsen. 'Als dat van daarnet nog maar de helft was van je échte kracht, dan ben ik ervan overtuigd dat je met gemak heel Ashville van de kaart veegt…'