Chapter 4
Kring!! Kring!! Kring!!
“Hello” pupungas-pungas na sagot ng lalaking sumagot.
“Hello emokong, good morning!” masaya kong bungad sa kanya.
“Ikaw nanaman? Anak ng putting-tupa naman oh, hindi mo ba ko tatantanan? At ano namang emokong ang pinagsasasabi mo ha?”
“Mukha atang tototoo ang kasabihan magbiro ka na sa lasing huwag lang sa bagong gising,tapos hang-over din. Ang aga-aga mong amplaya dyan, tsini-check ko lang kung buhay ka pa eh.” pang-iinis ko naman sagot. “Yung emokong, short for emo na mokong. Hahaha.”
“May gana ka pang tumawa dyan ha? Matapos mong bitinin ang pagpapakamatay ko kagabi at pagkwentuhin at tulugan ay nakuha mo pang tumawa.”
“Aba high blood talaga?! Dapat nga pasalamat ka dahil buhay ka pa.”
“Magpasalamat your face.”
Tuuuuuuuuuuuuuuuut
“Ilang beses kaya ako balak bagsakan ng telepono ng lalaking to? Nakakainis na to ah. Humanda ka sa akin.” at muli kong dinial ang kanyang numero.
Kring!! Kring!! Kring!!
“Sagutin mo na mokong ka.” gigil kong sambit.
“The number you are calling cannot be reach.” mula sa kabilang linya.
”Hahaha…At kelan ka pa naging voice prompt emokong?” natatawa kong sagot.
“Ano nanaman ba kasing gusto mo? Patulugin mo naman ako, napuyat ako sa pagpapakamatay oh.”
“Bumangon ka na dyan at hapon na. Nandito ako sa mall ngayon, puntahan mo ko. Gutom na rin ako, gusto ko kumain sa Tokyo-Tokyo. Dun na tayo magkita, Bilisan mo na at hihintayin kita. Ayoko mamatay sa gutom.”
“Hala, may sayad ka bang babae ka? Huwag mo nga akong idamay sa kapraningan mo.”
“Sayad? Baliw? Baka nakakalimutan mo, utang mo sa akin ang buhay mo kaya huwag ka na umangal dyan. BILIS!”
“Utang? Sino ba nagsabi sayong masaya akong buhay pa ako? Ang laki ng problema mo, patingin ka na sa doctor.”
“TEKA! Huwag mo sabihin bababaan mo nanaman ako ng telepono? Kumita na yan kanina. At kahit babaan mo ko, tatawag ulit ako sa...”
Tuuuuuuuuuuuuut
“Aba naman talagang binabaan ako.”
Kring!! Kring!! Kring!!
“May sa demonyo ka bang babae ka? Pinatay ko na telepono ko nakakatawag ka pa rin? Sa totoo lang ilang beses ko na tong pinatay pero tawag ka pa rin ng tawag.” pang-gagalaiti nyang sabi.
“Demonyo? Sa ganda kong to? Angel ako hindi demonyo? Nandito na ko sa Tokyo-Tokyo, SM Mall of Asia. Kulay pula ang suot kong dress. Long wavy hair and I wear glasses. Oh sige na, see you later, bye.”
“Anak ng?! Hoy sanda…”
Tuuuuuuuuuuuuuuuuut
Hindi ko na hinintay ang sasabihin nya. Ibinaba ko na ang aking cellphone at umaasang sana dumating sya. “Hahaha, nakaganti rin ako sa mokong na yun.”