Unicode
နေ့ရက်တိုင်းမမအနားမှာအတူတူရှိနေရသည်ကိုပျော်ရွှင်သည်။
"မမလီလီတို့ခရီးထွက်ကြရအောင်"
"ဘယ်သွားချင်လို့လဲ"
"မမနဲ့သာဆိုဘယ်နေရာကိုဘဲဖြစ်ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်"
မမကကျွန်မရဲ့အဖြေကိုသဘောကျစွာဖြင့် တစ်ခစ်ခစ်ရယ်သည်။
"အဲ့ဒါဆိုလဲဘယ်မှာမသွားနဲ့တော့။ အခုလဲကိုယ်နဲ့တူတူရှိနေတာဘဲ အိမ်မှာဘဲနေတော့"
မမကရုပ်တည်ကြီးနဲ့ကျွန်မကိုနောက်ပြန်သည်။
"ဟာမမနော် လီလီကအတည်ပြောနေတာ။ မမနဲ့တူတူခရီးတစ်ခုလောက်သွားချင်လို့"
"ဂျယ်ဂျူးကျွန်းသွားမလား"
"ဟုတ်ကောင်းသားဘဲ သွားမယ်လေ။ မနက်ဖြန်သွားဖို့အတွက်စီစဉ်လိုက်တော့မယ်"
"ချယ်လေးကိုရောခေါ်အုံးမလား"
"...."
မမကသူ့ညီမကိုတော့အတော်ချစ်သည်။ ချယ်ပြောလဲပြောချင်စရာ ကျွန်မကမမကျွန်မကိုဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်းကြွားရင် ချယ်က 'ငါ့လောက်တော့နင့်ကိုပိုမချစ်ပါဘူး' ဟုအမြဲပြောကာစနောက်တတ်သည်။
ထိုသို့ပြောတိုင်းကျွန်မနဲ့ချယ်အမြဲရန်ဖြစ်ရသည်။ ချယ်နောက်သည်ဆိုတာသိသောလဲ ကျွန်မရင်ထဲမှာ မမကကျွန်မထက်သူများကိုပိုချစ်သည်ဆိုတာကို မခံစားနိုင်ပါ။
လွန့်ခဲ့သောနေ့ကလဲ ချယ်နဲ့ရန်ဖြစ်ပြီး မမအိမ်သို့ပြန်လာကာ မမအားငို၍တိုင်ပြောခဲ့သေးသည်။
မမကတော့ချယ်ကစတာပါ လီလီကို မမကချစ်ပါတယ်လို့ပြောကာပြန်ချော့ခဲ့သည်။ မမကိုမယုံဘူးဟုပြန်ပြောတော့ မမက ' ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ လာလီဆာဆိုတဲ့မိန်းကလေးကို Jennie Kim ကအချစ်ဆုံးပါ"ဟုပြန်ဖြေခဲ့သည်။
ကျွန်မငိုတိုင်းမမကကျွန်မကိုချစ်ကြောင်းအထပ်ထပ်ပြောကာချော့တတ်သည်။
ထို့ကြောင့် မမရှိက 'ချစ်တယ်'ဆိုသည့်စကားကိုကြားရဖို့အတွက် ကျွန်မမျက်ရည်တွေခမ်းခြောက်သည်အထိငိုမည် ဟုရူးမိုက်စွာတွေးမိခဲ့သေးသည်။
ကျွန်မကသာ မနက်နေထွက်သည်မှစ၍ ညနေ နေဝင်ပြီးမိုးချုပ်သွားသည်အထိ မမကို ချစ်ကြောင်းအမြဲဆိုသော်လည်း မမကတစ်နေ့လုံးနေမှ ကျွန်မကို 'ချစ်တယ့်' အကြောင်း တစ်ခါလောက်သာပြောသည်။
ကျွန်မထို့သို့မေးတိုင်းမမပြန်ဖြေတတ်သည်က
နေ့တိုင်းအချိန်တိုင်းချစ်တယ်လို့ပြောနေမှ တကယ်ချစ်တယ်လို့ဆိုလိုတာမှမဟုတ်တာ။
ကိုယ်ရင်ထဲမှာ တကယ့်ကိုနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းအချစ်စစ်နဲ့ချစ်နေရင်ပြီးတာဘဲ။
ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို အမြဲအလွယ်ခဏခဏပြောနေရင် မလေးနက်ဘူးတဲ့။ သူ့ရဲ့အပြုအမူ မျက်ဝန်းတွေကတစ်ဆင့် တကယ်ချစ်တယ် မချစ်ဘူးဆိုတာပေါ်တယ်တဲ့လေ။
ဟုတ်ပါသည်။ ကျွန်မကိုကရူးတာပါ။ မမလို လူဂွစာလူမျိုးကိုချစ်သူတော်ထားမိတာကျွန်မမေ့သွားခဲ့တာပါ။ တစ်ခါတစ်လေမမအတွေးတွေကလိုက်လို့ကိုမမှီတာ။
ကိုယ့်ချစ်သူကိုယ်ချစ်တယ်ပြောရတာတောင် ကလေးဆန်လို့မပြောချင်ဘူးတဲ့လေ။
မမကလေတစ်ခြားနေရာတွေမှာ ရက်ရောသလောက် ချစ်တယ်ပြောတဲ့နေရာမှာတော့ ကပ်စီးတော်တော်နဲသည်။
~~~~
ကျွန်မအတွေးလွန်နေတာဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ မမကျွန်မပုခုံးကိုလာလှုပ်မှသတိဝင်တော့သည်။
"လီလီဘာတွေ တွေးနေတာလဲ။ ကိုယ်ပြောနေတာကိုရောကြားရဲ့လား"
"အော်အင်း"
"ချယ်ကိုဘာလို့ခေါ်မှာလဲ။ လီလီကမမနဲ့တူတူသွားချင်လို့ပါဆို။ နောက်ပြီးအားနာစရာကြီးမခေါ်ပါနဲ့ ချယ်လေးက third wheel ဖြစ်နေမယ် ဟီးဟီး"
"ဟုတ်ပါပြီ လီလီ့သဘော"
ကျွန်မ မမရင်ခွင်ထဲသို့ခေါင်းလေးတိုးဝင်က ကြောင်လေးတစ်ကောင်ကသူ့သခင်ကိုပွတ်သီးပွတ်သတ်လုပ်၍ချွဲသလိုမျိုးလုပ်လိုက်သည်။ ကျွန်မအဲ့လိုလုပ်တိုင်း မမကကျွန်မဆံပင်တွေကိုပွတ်သတ်ပေးတာလေးကိုသဘောကြသည်။
မမရဲ့အထိအတွေ့တွေကိုကျွန်မမက်မောခုံမင်ရသည်။
မမကခေါင်းကိုငုံက ကျွန်မနှုတ်ခမ်းကိုမထိတထိလာနမ်းကာစနေသည်။ ကျွန်မအတင်းတိုးဖယ်ကာရှုန်းတော့
"ဟာလီလီငြိမ်ငြိမ်နေလေကွာ"
"ဘေးဖယ်ထတော့မယ်"
"ဘာလို့တုန်း။ ဘာဖြစ်သွားပြန်တာလဲ"
"မမကိုကြောက်လို့"
"ဟင်ကိုယ့်ကိုကြောက်ရအောင်ကိုယ်ကဘာလုပ်နေလို့လဲ"
"ဟုတ်တယ်လေ မမနမ်းရင်ကြောက်စရာကြီး"
"ဘုရားရေကိုယ်က!"
မမကမျက်လုံးလေးပြူကာသူ့ကိုယ်သူလက်ညိုထိုးပြ၍ ကျွန်မကိုတစ်အံ့တစ်သြကြည့်နေသည်။
"မမကနမ်းရင်ရိုးရိုးနမ်းတာမှမဟုတ်တာ။ လီလီ့နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်လဲကိုက်သေးတယ်။ နာတယ်မမရ။ မယုံရင်ကြည့်ကြည့်ပါလား။ ဒီမှာမမကိုက်ထားလို့ပေါက်သွားတာကို"
ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ မမအရှေ့ကိုထိုးပြလိုက်သည်။
"မမနမ်းပြီးရင်နောက်နေ့ အစားစာရင်တောင်ဖြေဖြေစားရတယ်။ နှုတ်ခမ်းပေါက်သွားတဲ့နေရာကစပ်လို့"
ကျွန်မမကျေမနပ်ပုံစံလေးဖြင့် မမကိုရန်တွေ့သလိုဆိုတော့-
"အဲ့တော့ကိုယ့်ကိုပေးမနမ်းတော့ဘူးပေါ့"
"ပါးကိုတော့နမ်းခွင့်ပေးတယ်" ကျွန်မပါးလေးကိုဖောင်းကာမမဘက်သို့ထိုးပေးလိုက်သည်။
မမကကျွန်မကိုအတင်းဖက်ကာ သူ့နှာခေါင်းလုံးလုံးလေးပါးထဲနစ်ဝင်သွားသည်အထိဖိကပ်ကာနမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ_
"ကိုယ့်ကြောင့်ပေါက်သွားတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုမနာအောင်ပြန်လုပ်ပေးမယ်လာ"
ကျွန်မပါးနှစ်ဖက်ကိုသူ့လက်ဝါးနုနုဖြင့်ကိုင်က နှုတ်ခမ်းလေးကိုနူးညံ့စွာ အပေါ်အောက်တစ်လှည့်စီစုပ်ကာအနမ်းပေးနေသည်။ မမနှုတ်ခမ်းပါးတွေက နူးညံ့တယ်၊ချိုမြတယ်၊ တစ်သက်လုံးမလွတ်ချင်တော့လောက်အောင်အထိစွဲလမ်းစေနိုင်သည်။
"ကယ်မနာတော့ဘူးမလား"
ကျွန်မပါးနှစ်ဖက်ရဲတက်လာကာ ရှက်ရှက်ဖြင့် မမပုံခုံးကြားအတင်းတိုးဝင်ကာမျက်နှာကိုကွယ်ထားလိုက်သည်။ အခုချိန်ကျွန်မမျက်နှာတစ်ခုလုံး ခရမ်းချဉ်သီးလိုနီးရဲနေမည်မှာအသေအချာပင်ဖြစ်သည်။
~~~~
"ရာသီဥတုကအေးတော့ အနွေးထည်တွေထည့်ရမယ်။ လေယာဉ်ပေါ်မှာစားဖို့မုန့်တွေလဲယူသွားရမယ်"
"အာ! camera အဲ့ဒါအရေးကြီးဆုံးဘဲမေ့တော့မလို့"
ကျွန်မတစ်ယောက်ထဲ ခရီးသွားရန်ထည့်ရမည့်ပစ္စည်းပုံတွေကြားထိုင်ကာ ဗျာများနေရသည်။
မမကတော့ အင်္ကျီ လေး၊ ငါးစုံလောက်ထည့် လိုအပ်တာတွေထည့်ပြီး ပြင်ဆင်လို့ပြီးပြီဆိုကာ အိမ်ယာပေါ်မှာအိပ်တောင်နေပြီ။
"လီလီသွားမှာ ၃ရက်ထဲလေ။ ဘာတွေအများကြီးထည့်နေတာလဲ"
"နောက်မှလိုတာရှိရင် ဟိုမှာထပ်ဝယ်လို့ရတာဘဲ"
"အရေးကြီးတာတွေထည့်ပြီးရင် အိတ်ပိတ်လိုက်တော့။ လာအိပ်ရအောင် မနက်လဲအစောကြီးထရမှာ။ အိပ်ရာထနောက်ကျလို့ လေယာဉ်ချိန်မမှီဘဲနေအုံးမယ်"
ကျွန်မလဲမမပြောစကားနားထောင်ကာ ပြင်ဆင်ခြင်းကိုအဆုံးသတ်လိုက်တော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~ Back To You ~~~~~~~~~~~
ကျွန်မတို့ဂျယ်ဂျူးသို့သွားသောလေယာဉ်ပေါ်သို့ရောက်သောအခါ နေရာစနစ်တကျယူပြီး မမကတော့လေယာဉ်ပေါ်ရောက်တာနှင့်စအိပ်တော့သည်။
ကျွန်မကတော့ပါလာသည့်မုန်တွေတစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုးစား၍ဂိမ်းဆော့ကာလေယာဉ်ပေါ်မှာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
၁နာရီကျော်ကျော် လေယာဉ်စီးပြီးသည့်နောက် ဂျယ်ဂျူးကျွန်းသို့ရောက်ခဲ့ပါပြီ။ ကျွန်မလေဆိပ်ပေါက်ဝရောက်တော့ ဂျယ်ဂျူးရဲ့လေကိုတစ်ဝကြီးရှုထုတ်လိုက်သည်။
ဦးဆုံးတည်မည့်ဟိုတယ်ကိုသာအရင်သွားကြသည်။ ဟိုတယ်ရောက်တော့ ဟိုတည်ဝန်ထမ်းမှ ကျွန်မတို့အထုပ်တွေကိုယူကာ အခန်းစီသို့သယ်သွားပေးသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ပစ္စည်းတွေကိုနေရာချပြီး မမကရေအရင်ချိုးမည်ဟုဆိုကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။
"မမ အခုပြီးရင်ဘယ်သွားကြမလဲ"
"အင်းအရင်ဆုံး မြင်းသွားစီးကြမလား"
ဟင့်ရောက်ရောက်ချင်းမြင်စီးမယ်တဲ့လား။
"လီလီမှမစီးတတ်တာ။ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"မမသင်ပေးမှာပေါ့"
"ဟုတ်ဒါဆိုလဲသွားကြမယ်လေနော်"
~~~~
မြင်းစီးကွင်းရောက်တော့ မမကသူနှင့်အဆင်ပြေမည်ဟုထင်သောမြင်းတစ်ကောင်အားရွေးလိုက်သည်။
ကျွန်မကမစီးတတ်သဖြင့် မမနှင့်တူတူလိုက်စီးရန်သာဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကျွန်မကိုအရှေ့မှာထိုင်ခိုင်းကာ မမကအနောက်မှနေ၍ မြင်းဇက်ကြိုးကိုထိန်းပေးသည်။
"မမကမြင်းစီးသင်ထားတာလား"
"ကိုယ်အရင် New Zealand မှာနေတုန်းကစီးဖူးတယ်လေ"
လမ်းတစ်လျှောက်ဖြည်းဖြည်းချင်းစီးလာရာမှ မမကသူ့ခြေထောက်ဖြင့်ကန်လိုက်ရာ မြင်းကတစ်ဟုန်ထိုးပြေးပါလေရော။ ကျွန်မမှာကြောက်အားလန့်အားဖြင့်အသက်တောင်ဖြောင့်အောင်မရှုနိုင် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ဘုရားတနေရသည်။
"မမလီလီကြောက်တယ် အရှိန်လျော့လို့မရဘူးလား"
"မကြောက်ပါနဲ့ ကိုယ်ဖက်ထားတယ်။ ပြုတ်မကျဘူးစိတ်မပူနဲ့"
"လီလီမျက်လုံးကြီးမမှိတ်ထားနဲ့လေ။ ဖွင့်ကြည့်ပါအုံးရှု့ခင်းတွေဘယ်လောက်လှလဲဆိုတာ"
မမပြုတ်မကျအောင်ထိန်းပေးမယ်ဆိုသည့်အသိနှင့်စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးလျော့ကာ မျက်လုံးကိုဖွင့်၍ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုစူးစမ်းလေ့လာလိုက်သည်။
ကျွန်မတွေးမိသည်တစ်ခုက ယခုကျွန်မတို့ပုံစံက နန်းတွင်းကားတွေထဲကလို မင်းသားကမင်းသမီးကိုမြင်းပေါ်ခေါ်တင်ကာတစ်နေရာရာကိုစီးသွားသလိုမျိုး။ ကျွန်မတို့ပုံစံကရုပ်ရှင်ဆန်ဆန်ပါဘဲ။
အရှိန်နှင့်သွားနေသည်ဖြစ်၍လေတစ်ချက်တိုက်လိုက်တိုင်းလွင့်ပြန်လာသော ကျွန်မရဲ့ဆံပင်တွေကို မမကအနောက်ကနေခိုးနမ်းကာ တစ်ချက်ချက်ဆို ကျွန်မပုခုံးသားတွေပေါ်မမရဲ့နှုတ်ခမ်းကကျရောက်လာတတ်သေးသည်။
ကျွန်မကတော့ပြုတ်မကျအောင် မြင်းဇက်ကြိုးဆွဲထားသည့်မမလက်ကိုသာ အားကိုးတစ်ကြီးဆုတ်ကိုင်ထားမိသည်။
~~~~
မြင်းစီးကွင်းမှအပြန် ကျွန်မတို့ အနီးအနားမှာရှိတဲ့ကမ်းခြေစီသို့ထွက်ခဲ့ကြသည်။
ကမ်းခြေရောက်တော့မမက ကလေးတစ်ယောက်လိုလွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာပြေးလွှားဆော့ကစားနေသည်။ ကျွန်မလဲမမရဲ့ချစ်စဖွယ်ပုံလေးတွေကို မလွတ်တမ်းရိုက်ကာ အမှတ်တရအဖြစ် မှတ်တမ်းတင်ထားလိုက်သည်။
ကျွန်မကိုလဲသူနှင့်အတူတူဆော့ရန် လက်ယက်ကာလှမ်းခေါ်နေသည်။ ကျွန်မလဲမမနောက်သို့ပြေးကာလိုက်သွားလိုက်တော့သည်။
သဲသောင်ပြင်ပေါ်ထိုင်ကာ နေဝင်ဆည်းဆာကိုချစ်ရသူနဲ့အတူတူကြည့်ချင်သည်မှာ ကျွန်မရဲ့ဆန္ဒတစ်ခုဖြစ်သည်။
ကျွန်မမမရဲ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးအားအသဲယားစွာဖြင့်နမ်းလိုက်သည်။
"မမရဲ့ပါးလေးတွေကိုနမ်းပြီးသွားရင် ဖက်ထုပ်တို့ပေါက်စီတို့တောင်စားရတာအရသာမရှိတော့ဘူး"
"မမရဲ့ပါးကိုဘဲထပ်ခါထပ်ခါနမ်းချင်တယ်" ကျွန်မအဲ့လိုပြောလိုက်တော့မမက
"ကိုယ့်ပါးကအစားအသောက်တွေထပ်တောင်ပိုကောင်းနေတယ်ပေါ့"
"မမ"
"လီလီကိုဘာလို့လက်ခံခဲ့တာလဲ။ မမထက် ၅ နှစ်တောင်ငယ်တယ်။ နောက်ပြီး မမသာရွေးချယ်မယ်ဆိုလီလီထက်အများကြီးသာတဲ့လူကိုတွဲနိုင်တာကိုလေ"
"ဘာလို့လီလီကိုမှလဲဆိုတာကိုသိချင်တာလား" ကျွန်မခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတော့
"ချစ်လို့"
"......"
"ကိုယ့်က ကလေးကိုချစ်လို့ပေါ့"
"......"
မမကကျွန်မကိုချစ်တယ်လို့ပြောပြီး ကျွန်မကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲလိုက်ကာ လှပသောအနမ်းတစ်ခုကိုပုံဖော်လိုက်သည်။
သဲသောင်းပြင်ပေါ်မှာအနမ်းချင်းဖလှယ်နေကြတဲ့ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ကာ နေမင်းကြီးကလဲ ရှက်လို့ထင်ပါရဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်းအောက်သို့ဆင်းကာပျောက်ကွယ်သွားသည်။
သေချာပါသည် လာလီဆာဆိုတဲ့ကောင်မလေးရဲ့ကမ္ဘာကို Jennie Kim ဆိုသည့်မိန်းကလေးတစ်ဦးသာပိုင်ဆိုင်ပါသည်။
" မမရဲ့အနမ်းတွေနဲ့ကျွန်မကိုရှုန်းမထွက်နိုင်အောင်ပြုစားပါ။"
~~~~~~~~~~~~ Back To You ~~~~~~~~~~
10.04.2019
Zawgyi
ေန႔ရက္တိုင္းမမအနားမွာအတူတူရွိေနရသည္ကိုေပ်ာ္ရႊင္သည္။
"မမလီလီတို႔ခရီးထြက္ၾကရေအာင္"
"ဘယ္သြားခ်င္လို႔လဲ"
"မမနဲ႔သာဆိုဘယ္ေနရာကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္"
မမကကၽြန္မရဲ႕အေျဖကိုသေဘာက်စြာျဖင့္ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္သည္။
"အဲ့ဒါဆိုလဲဘယ္မွာမသြားနဲ႔ေတာ့။ အခုလဲကိုယ္နဲ႔တူတူရွိေနတာဘဲ အိမ္မွာဘဲေနေတာ့"
မမက႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ကၽြန္မကိုေနာက္ျပန္သည္။
"ဟာမမေနာ္ လီလီကအတည္ေျပာေနတာ။ မမနဲ႔တူတူခရီးတစ္ခုေလာက္သြားခ်င္လို႔"
"ဂ်ယ္ဂ်ဴးကၽြန္းသြားမလား"
"ဟုတ္ေကာင္းသားဘဲ သြားမယ္ေလ။ မနက္ျဖန္သြားဖို႔အတြက္စီစဥ္လိုက္ေတာ့မယ္"
"ခ်ယ္ေလးကိုေရာေခၚအံုးမလား"
"...."
မမကသူ႔ညီမကိုေတာ့အေတာ္ခ်စ္သည္။ ခ်ယ္ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာ ကၽြန္မကမမကၽြန္မကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းႂကြားရင္ ခ်ယ္က 'ငါ့ေလာက္ေတာ့နင့္ကိုပိုမခ်စ္ပါဘူး' ဟုအၿမဲေျပာကာစေနာက္တတ္သည္။
ထိုသို႔ေျပာတိုင္းကၽြန္မနဲ႔ခ်ယ္အၿမဲရန္ျဖစ္ရသည္။ ခ်ယ္ေနာက္သည္ဆိုတာသိေသာလဲ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မမကကၽြန္မထက္သူမ်ားကိုပိုခ်စ္သည္ဆိုတာကို မခံစားႏိုင္ပါ။
လြန္႔ခဲ့ေသာေန႔ကလဲ ခ်ယ္နဲ႔ရန္ျဖစ္ၿပီး မမအိမ္သို႔ျပန္လာကာ မမအားငို၍တိုင္ေျပာခဲ့ေသးသည္။
မမကေတာ့ခ်ယ္ကစတာပါ လီလီကို မမကခ်စ္ပါတယ္လို႔ေျပာကာျပန္ေခ်ာ့ခဲ့သည္။ မမကိုမယံုဘူးဟုျပန္ေျပာေတာ့ မမက ' ဒီကမ႓ာေပၚမွာ လာလီဆာဆိုတဲ့မိန္းကေလးကို Jennie Kim ကအခ်စ္ဆံုးပါ"ဟုျပန္ေျဖခဲ့သည္။
ကၽြန္မငိုတိုင္းမမကကၽြန္မကိုခ်စ္ေၾကာင္းအထပ္ထပ္ေျပာကာေခ်ာ့တတ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မမရွိက 'ခ်စ္တယ္'ဆိုသည့္စကားကိုၾကားရဖို႔အတြက္ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြခမ္းေျခာက္သည္အထိငိုမည္ ဟု႐ူးမိုက္စြာေတြးမိခဲ့ေသးသည္။
ကၽြန္မကသာ မနက္ေနထြက္သည္မွစ၍ ညေန ေနဝင္ၿပီးမိုးခ်ဳပ္သြားသည္အထိ မမကို ခ်စ္ေၾကာင္းအၿမဲဆိုေသာ္လည္း မမကတစ္ေန႔လံုးေနမွ ကၽြန္မကို 'ခ်စ္တယ့္' အေၾကာင္း တစ္ခါေလာက္သာေျပာသည္။
ကၽြန္မထို႔သို႔ေမးတိုင္းမမျပန္ေျဖတတ္သည္က
ေန႔တိုင္းအခ်ိန္တိုင္းခ်စ္တယ္လို႔ေျပာေနမွ တကယ္ခ်စ္တယ္လို႔ဆိုလိုတာမွမဟုတ္တာ။
ကိုယ္ရင္ထဲမွာ တကယ့္ကိုနက္နက္႐ွဳိင္း႐ွဳိင္းအခ်စ္စစ္နဲ႔ခ်စ္ေနရင္ၿပီးတာဘဲ။
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို အၿမဲအလြယ္ခဏခဏေျပာေနရင္ မေလးနက္ဘူးတဲ့။ သူ႔ရဲ႕အျပဳအမူ မ်က္ဝန္းေတြကတစ္ဆင့္ တကယ္ခ်စ္တယ္ မခ်စ္ဘူးဆိုတာေပၚတယ္တဲ့ေလ။
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္မကိုက႐ူးတာပါ။ မမလို လူဂြစာလူမ်ိဳးကိုခ်စ္သူေတာ္ထားမိတာကၽြန္မေမ့သြားခဲ့တာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမမအေတြးေတြကလိုက္လို႔ကိုမမွီတာ။
ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုယ္ခ်စ္တယ္ေျပာရတာေတာင္ ကေလးဆန္လို႔မေျပာခ်င္ဘူးတဲ့ေလ။
မမကေလတစ္ျခားေနရာေတြမွာ ရက္ေရာသေလာက္ ခ်စ္တယ္ေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ကပ္စီးေတာ္ေတာ္နဲသည္။
~~~~
ကၽြန္မအေတြးလြန္ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ မမကၽြန္မပုခံုးကိုလာလႈပ္မွသတိဝင္ေတာ့သည္။
"လီလီဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ ကိုယ္ေျပာေနတာကိုေရာၾကားရဲ႕လား"
"ေအာ္အင္း"
"ခ်ယ္ကိုဘာလို႔ေခၚမွာလဲ။ လီလီကမမနဲ႔တူတူသြားခ်င္လို႔ပါဆို။ ေနာက္ၿပီးအားနာစရာႀကီးမေခၚပါနဲ႔ ခ်ယ္ေလးက third wheel ျဖစ္ေနမယ္ ဟီးဟီး"
"ဟုတ္ပါၿပီ လီလီ့သေဘာ"
ကၽြန္မ မမရင္ခြင္ထဲသို႔ေခါင္းေလးတိုးဝင္က ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကသူ႔သခင္ကိုပြတ္သီးပြတ္သတ္လုပ္၍ခၽြဲသလိုမ်ိဳးလုပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မအဲ့လိုလုပ္တိုင္း မမကကၽြန္မဆံပင္ေတြကိုပြတ္သတ္ေပးတာေလးကိုသေဘာၾကသည္။
မမရဲ႕အထိအေတြ႕ေတြကိုကၽြန္မမက္ေမာခံုမင္ရသည္။
မမကေခါင္းကိုငံုက ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းကိုမထိတထိလာနမ္းကာစေနသည္။ ကၽြန္မအတင္းတိုးဖယ္ကာ႐ွဳန္းေတာ့
"ဟာလီလီၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလကြာ"
"ေဘးဖယ္ထေတာ့မယ္"
"ဘာလို႔တုန္း။ ဘာျဖစ္သြားျပန္တာလဲ"
"မမကိုေၾကာက္လို႔"
"ဟင္ကိုယ့္ကိုေၾကာက္ရေအာင္ကိ္ုယ္ကဘာလုပ္ေနလို႔လဲ"
"ဟုတ္တယ္ေလ မမနမ္းရင္ေၾကာက္စရာႀကီး"
"ဘုရားေရကိုယ္က!"
မမကမ်က္လံုးေလးျပဴကာသူ႔ကိုယ္သူလက္ညိဳထိုးျပ၍ ကၽြန္မကိုတစ္အံ့တစ္ၾသၾကည့္ေနသည္။
"မမကနမ္းရင္႐ိုး႐ိုးနမ္းတာမွမဟုတ္တာ။ လီလီ့ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္လဲကိုက္ေသးတယ္။ နာတယ္မမရ။ မယံုရင္ၾကည့္ၾကည့္ပါလား။ ဒီမွာမမကိုက္ထားလို႔ေပါက္သြားတာကို"
ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာ မမအေရွ႕ကိုထိုးျပလိုက္သည္။
"မမနမ္းၿပီးရင္ေနာက္ေန႔ အစားစာရင္ေတာင္ေျဖေျဖစားရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားတဲ့ေနရာကစပ္လို႔"
ကၽြန္မမေက်မနပ္ပံုစံေလးျဖင့္ မမကိုရန္ေတြ႕သလိုဆိုေတာ့-
"အဲ့ေတာ့ကိုယ့္ကိုေပးမနမ္းေတာ့ဘူးေပါ့"
"ပါးကိုေတာ့နမ္းခြင့္ေပးတယ္" ကၽြန္မပါးေလးကိုေဖာင္းကာမမဘက္သို႔ထိုးေပးလိုက္သည္။
မမကကၽြန္မကိုအတင္းဖက္ကာ သူ႔ႏွာေခါင္းလံုးလံုးေလးပါးထဲနစ္ဝင္သြားသည္အထိဖိကပ္ကာနမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ_
"ကိုယ့္ေၾကာင့္ေပါက္သြားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုမနာေအာင္ျပန္လုပ္ေပးမယ္လာ"
ကၽြန္မပါးႏွစ္ဖက္ကိုသူ႔လက္ဝါးႏုႏုျဖင့္ကိုင္က ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုႏူးညံ့စြာ အေပၚေအာက္တစ္လွည့္စီစုပ္ကာအနမ္းေပးေနသည္။ မမႏႈတ္ခမ္းပါးေတြက ႏူးညံ့တယ္၊ခ်ိဳျမတယ္၊ တစ္သက္လံုးမလြတ္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္အထိစြဲလမ္းေစႏိုင္သည္။
"ကယ္မနာေတာ့ဘူးမလား"
ကၽြန္မပါးႏွစ္ဖက္ရဲတက္လာကာ ရွက္ရွက္ျဖင့္ မမပံုခံုးၾကားအတင္းတိုးဝင္ကာမ်က္ႏွာကိုကြယ္ထားလိုက္သည္။ အခုခ်ိန္ကၽြန္မမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိုနီးရဲေနမည္မွာအေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။
~~~~
"ရာသီဥတုကေအးေတာ့ အေႏြးထည္ေတြထည့္ရမယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာစားဖို႔မုန္႔ေတြလဲယူသြားရမယ္"
"အာ! camera အဲ့ဒါအေရးႀကီးဆံုးဘဲေမ့ေတာ့မလို႔"
ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ခရီးသြားရန္ထည့္ရမည့္ပစၥည္းပံုေတြၾကားထိုင္ကာ ဗ်ာမ်ားေနရသည္။
မမကေတာ့ အက်ႌ ေလး၊ ငါးစံုေလာက္ထည့္ လိုအပ္တာေတြထည့္ၿပီး ျပင္ဆင္လို႔ၿပီးၿပီဆိုကာ အိမ္ယာေပၚမွာအိပ္ေတာင္ေနၿပီ။
"လီလီသြားမွာ ၃ရက္ထဲေလ။ ဘာေတြအမ်ားႀကီးထည့္ေနတာလဲ"
"ေနာက္မွလိုတာရွိရင္ ဟိုမွာထပ္ဝယ္လို႔ရတာဘဲ"
"အေရးႀကီးတာေတြထည့္ၿပီးရင္ အိတ္ပိတ္လိုက္ေတာ့။ လာအိပ္ရေအာင္ မနက္လဲအေစာႀကီးထရမွာ။ အိပ္ရာထေနာက္က်လို႔ ေလယာဥ္ခ်ိန္မမွီဘဲေနအံုးမယ္"
ကၽြန္မလဲမမေျပာစကားနားေထာင္ကာ ျပင္ဆင္ျခင္းကိုအဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~ Back To You ~~~~~~~~~~~
ကၽြန္မတို႔ဂ်ယ္ဂ်ဴးသို႔သြားေသာေလယာဥ္ေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေနရာစနစ္တက်ယူၿပီး မမကေတာ့ေလယာဥ္ေပၚေရာက္တာႏွင့္စအိပ္ေတာ့သည္။
ကၽြန္မကေတာ့ပါလာသည့္မုန္ေတြတစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳးစား၍ဂိမ္းေဆာ့ကာေလယာဥ္ေပၚမွာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။
၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလယာဥ္စီးၿပီးသည့္ေနာက္ ဂ်ယ္ဂ်ဴးကၽြန္းသို႔ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မေလဆိပ္ေပါက္ဝေရာက္ေတာ့ ဂ်ယ္ဂ်ဴးရဲ႕ေလကိုတစ္ဝႀကီး႐ွဳထုတ္လိုက္သည္။
ဦးဆံုးတည္မည့္ဟိုတယ္ကိုသာအရင္သြားၾကသည္။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ ဟိုတည္ဝန္ထမ္းမွ ကၽြန္မတို႔အထုပ္ေတြကိုယူကာ အခန္းစီသို႔သယ္သြားေပးသည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ပစၥည္းေတြကိုေနရာခ်ၿပီး မမကေရအရင္ခ်ိဳးမည္ဟုဆိုကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဝင္သြားသည္။
"မမ အခုၿပီးရင္ဘယ္သြားၾကမလဲ"
"အင္းအရင္ဆံုး ျမင္းသြားစီးၾကမလား"
ဟင့္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းျမင္စီးမယ္တဲ့လား။
"လီလီမွမစီးတတ္တာ။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မမသင္ေပးမွာေပါ့"
"ဟုတ္ဒါဆိုလဲသြားၾကမယ္ေလေနာ္"
~~~~
ျမင္းစီးကြင္းေရာက္ေတာ့ မမကသူႏွင့္အဆင္ေျပမည္ဟုထင္ေသာျမင္းတစ္ေကာင္အားေရြးလိုက္သည္။
ကၽြန္မကမစီးတတ္သျဖင့္ မမႏွင့္တူတူလိုက္စီးရန္သာဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မကိုအေရွ့မွာထိုင္ခိုင္းကာ မမကအေနာက္မွေန၍ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကိုထိန္းေပးသည္။
"မမကျမင္းစီးသင္ထားတာလား"
"ကိုယ္အရင္ New Zealand မွာေနတုန္းကစီးဖူးတယ္ေလ"
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီးလာရာမွ မမကသူ႔ေျခေထာက္ျဖင့္ကန္လိုက္ရာ ျမင္းကတစ္ဟုန္ထိုးေျပးပါေလေရာ။ ကၽြန္မမွာေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္အသက္ေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္မ႐ွဳႏိုင္ မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ဘုရားတေနရသည္။
"မမလီလီေၾကာက္တယ္ အရွိန္ေလ်ာ့လို႔မရဘူးလား"
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကိုယ္ဖက္ထားတယ္။ ျပဳတ္မက်ဘူးစိ္တ္မပူနဲ႔"
"လီလီမ်က္လံုးႀကီးမမွိတ္ထားနဲ႔ေလ။ ဖြင့္ၾကည့္ပါအံုး႐ွဳ႕ခင္းေတြဘယ္ေလာက္လွလဲဆိုတာ"
မမျပဳတ္မက်ေအာင္ထိန္းေပးမယ္ဆိုသည့္အသိႏွင့္စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ်ာ့ကာ မ်က္လံုးကိုဖြင့္၍ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုစူးစမ္းေလ့လာလိုက္သည္။
ကၽြန္မေတြးမိသည္တစ္ခုက ယခုကၽြန္မတို႔ပံုစံက နန္းတြင္းကားေတြထဲကလို မင္းသားကမင္းသမီးကိုျမင္းေပၚေခၚတင္ကာတစ္ေနရာရာကိုစီးသြားသလိုမ်ိဳး။ ကၽြန္မတို႔ပံုစံက႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ပါဘဲ။
အရွိန္ႏွင့္သြားေနသည္ျဖစ္၍ေလတစ္ခ်က္တိုက္လိုက္တိုင္းလြင့္ျပန္လာေသာ ကၽြန္မရဲ႕ဆံပင္ေတြကို မမကအေနာက္ကေနခိုးနမ္းကာ တစ္ခ်က္ခ်က္ဆို ကၽြန္မပုခံုးသားေတြေပၚမမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကက်ေရာက္လာတတ္ေသးသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ျပဳတ္မက်ေအာင္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးဆြဲထားသည့္မမလက္ကိုသာ အားကိုးတစ္ႀကီးဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။
~~~~
ျမင္းစီးကြင္းမွအျပန္ ကၽြန္မတို႔ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ကမ္းေျခစီသို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ကမ္းေျခေရာက္ေတာ့မမက ကေလးတစ္ေယာက္လိုလြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနသည္။ ကၽြန္မလဲမမရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္ပံုေလးေတြကို မလြတ္တမ္း႐ိုက္ကာ အမွတ္တရအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္သည္။
ကၽြန္မကိုလဲသူႏွင့္အတူတူေဆာ့ရန္ လက္ယက္ကာလွမ္းေခၚေနသည္။ ကၽြန္မလဲမမေနာက္သို႔ေျပးကာလိုက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
သဲေသာင္ျပင္ေပၚထိုင္ကာ ေနဝင္ဆည္းဆာကိုခ်စ္ရသူနဲ႔အတူတူၾကည့္ခ်င္သည္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵတစ္ခုျဖစ္သည္။
ကၽြန္မမမရဲ႕ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးအားအသဲယားစြာျဖင့္နမ္းလိုက္သည္။
"မမရဲ႕ပါးေလးေတြကိုနမ္းၿပီးသြားရင္ ဖက္ထုပ္တို႔ေပါက္စီတို႔ေတာင္စားရတာအရသာမရွိေတာ့ဘူး"
"မမရဲ႕ပါးကိုဘဲထပ္ခါထပ္ခါနမ္းခ်င္တယ္" ကၽြန္မအဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့မမက
"ကိုယ့္ပါးကအစားအေသာက္ေတြထပ္ေတာင္ပိုေကာင္းေနတယ္ေပါ့"
"မမ"
"လီလီကိုဘာလို႔လက္ခံခဲ့တာလဲ။ မမထက္ ၅ ႏွစ္ေတာင္ငယ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး မမသာေရြးခ်ယ္မယ္ဆိုလီလီထက္အမ်ားႀကီးသာတဲ့လူကိုတြဲႏိုင္တာကိုေလ"
"ဘာလို႔လီလီကိုမွလဲဆိုတာကိုသိခ်င္တာလား" ကၽြန္မေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပေတာ့
"ခ်စ္လို႔"
"......"
"ကိုယ့္က ကေလးကိုခ်စ္လို႔ေပါ့"
"......"
မမကကၽြန္မကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္မကိုယ္လံုးေလးကိုဆြဲလိုက္ကာ လွပေသာအနမ္းတစ္ခုကိုပံုေဖာ္လိုက္သည္။
သဲေသာင္းျပင္ေပၚမွာအနမ္းခ်င္းဖလွယ္ေနၾကတဲ့ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ ေနမင္းႀကီးကလဲ ရွက္လို႔ထင္ပါရဲ႕ တစ္ျဖည္းျဖည္းေအာက္သို႔ဆင္းကာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ေသခ်ာပါသည္ လာလီဆာဆိုတဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕ကမ႓ာကို Jennie Kim ဆိုသည့္မိန္းကေလးတစ္ဦးသာပိုင္ဆိုင္ပါသည္။
" မမရဲ႕အနမ္းေတြနဲ႔ကၽြန္မကို႐ွဳန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ျပဳစားပါ။"
~~~~~~~~~~~~ Back To You ~~~~~~~~~~
10.04.2019
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
. အခုဆိုေရးတာ အပိုင္း ၈ ထိေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ဇာတ္လမ္းအေပၚ readers တို႔ရဲ႕အျမင္ကိုလဲသိခ်င္ပါတယ္။ သေဘာက်ၾကရဲ႕လား။ ကိုယ္ကေရးေတာ့ေရးလိုက္ပင္မဲ့စာဖတ္သူတို႔ အျမင္ေလးေတြ သေဘာထားေလးေတြကိုလဲသိခ်င္ပါေသးတယ္။ comments ေတြပါေတြဝင္ေရးလို႔ရပါတယ္။ စိတ္မဆိုးတတ္ပါဘူးလို႔😂