GENEVIEVE
Agad akong napabangon sa hindi malaman na dahilan, resulting from a pang of pain in my head. Napahawak ako roon saka dahan-dahan na umusod sa may headboard ng kama. Nabaling ang tingin ko sa bintana. Nasa labas pa kaya sila? I hugged my knees with my chin on it while my eyes are still on the window.
I've heard a sudden creaked behind the door but I chose to stayed on my position looking straight outside of the window. Mayamaya lang din ay bumungad na sa akin ang guwapong mukha ng boyfriend ko. It's easy to determine his presence kaya hindi na ako nagtaka.
"Good morning," he greeted me with a smile on his lips.
Hindi ko magawang makapagsalita kaya tanging ngiti na lang din ang iginawad ko sa kanya. Naupo siya sa tapat ko kaya umayos na ako ng upo at hinintay kung ano man ang sasabihin niya.
"They're still here."
Hindi ko maiwasang madismaya dahil sa sinabi niya. Expected ko na iyon pero siyempre may part pa rin sa 'kin na umaasang wala na sila.
"And I, uh, I asked Von to come over here. We need an explanation from him," he added.
"Explanation? For what?" Kumunot naman ang noo ko.
"I'm sorry, Eve. This is all my fault." Napayuko siya. Nakita ko rin ang ilang butil ng luha na pumatak sa bedsheet ko.
Hindi ko maiwasang magulat pero sa kabilang banda, napangiti ako dahil sa sinseridad na pinapakita niya sa 'kin. I cupped his right cheek at agad niya namang hinawakan ang kamay ko.
"Wala kang kasalanan. Stop blaming yourself because of me. Hey, it's okay. It's gonna be okay," sabi ko sa kanya pero wala siyang naging imik dahil patuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha niya.
Ngayon ko lang siya nakitang ganito at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Ngayon niya napatunayan sa 'kin na totoo ang pagmamahal niya sa 'kin. May kirot sa dibdib ko pero alam kong hindi iyon negatibo. His love for me is overflowing and I can feel it. Ramdam na ramdam ko iyon ngayon. Well, kailan naman hindi?
"Let's go downstairs. Pinaghanda kita ng agahan."
"Tissue?" I offered but he refused.
"I'm just going to prepare. Mauna ka na sa baba, susunod ako," dagdag ko saka na tumayo sa kama nang matigilan ako dahil sa mapanghusga niyang tingin.
"What?" Nakataas kilay kong tanong sa kanya.
"I love... what I'm seeing right now," he said huskily as he ran his fingers through his hair. Hindi rin nakatakas sa paningin ko ang pagkagat niya sa ibabang labi niya. Sinundan ko ang tingin niya at nakapokus ito sa katawan ko.
"Oh, my God, Binx Cristobal!" Bigla akong namula at agad na kumaripas ng takbo papasok ng CR.
I'm wearing my usual cotton shorts and sando without bra. 'Without bra'! My goodness! He already saw everything! I mean, not totally pero heck, ang sandong gamit ko ay manipis lang. Nakakahiya!
Agad kong tinabunan ang mukha ko gamit ang tuwalya sa loob ng banyo saka umiling-iling. Kahit na boyfriend ko siya, hindi niya pa rin dapat iyon nakita. I feel so embarassed! It feels like I just want to stay here in my room through out the whole day because of what happened! Goodness gracious!
"It's okay, B. I'm your boyfriend and soon-to-be husband in 5 years or more so araw-araw ko na iyan makikita." Narinig kong saad niya at ramdam ko ang pang-iinsulto niya sa 'kin doon. Damn!
"I hate you, Binx! I really really hate you!" sigaw ko sa kanya na maluha-luha na. Kung hindi iyon big deal sa kanya pwes sa akin oo! Hello? Babae ako! Sensitive ako pagdating sa mga ganito. 'Nong nakita ko nga sila... ugh, never mind.
I heard him chuckled, "I'll wait for you downstairs. Hurry up. Bawal ka magbabad sa tubig and don't forget to apply the barrier methods."
Napairap-irap na lang ako sa ere. Wait ka diyan, baka nga gusto mong mag-stay at makita akong nagbibihis sa harap mo or worst ikaw ang mag-apply ng barrier methods. Oh, what am I thinking?
I applied emulsion cream and other barrier methods to lessen the effects of hives if I'm exposed to the water and their different temperatures. Through the use of barrier methods, it protects my skin from the water. May made-develop pa rin namang hives sa balat ko pero minimal na lang at hindi ganoon kakati at kasakit. Minuto lang din ako pwedeng maligo pero ngayon, mas pinili kong mag-half bath lang dahil natatakot pa rin ako sa epekto.
Mabilis ang mga naging galaw ko at sa loob lamang ng tatlong minuto ay tapos na ako. Bigla kasi akong nataranta nang makita kong namumula na naman ang balat ko though, hindi naman siya makati dahil sa gamot na nilagay ko.
Nang makapagbihis na ay agad na akong bumaba at nakita ko sila na kumakain na at nag-uusap. Nang makita ako ni Binx ay agad niya akong nilapitan at tinulungan sa pag-upo sa pamamagitan ng paghila ng silya. Bigla ko ulit naalala 'yong nangyari kanina kaya naman ay hindi ko maiwasang makaramdam ng pagkailang sa kanya lalo na't katabi ko siya at kaharap ang mga magulang ko.
"That friend of yours... Nagagalit ako sa kanya pero sinusubukan ko pa ring tingnan sa ibang anggulo ang sitwasyon na nagawa niya. Sana lang ay may maibigay siyang sapat na rason sa ginawa niya," pagbubukas ng usapan ni mommy.
I know it's Von. Siya pala ang nagsabi sa media ng lagay ko kaya kumalat ng ganito. Nagalit ako sa kanya kanina, oo, pero hihintayin ko pa rin ang eksplanasyon niya. Ayokong pairalin uli ang emosyon ko dahil baka kung saan na naman ito mauwi.
"Nakausap ko na po siya, Tita. Mayamaya lang ay nandito na iyon. In behalf of him, humihingi po ako ng pasensiya dahil sa ginawa niya," sabi naman ni Binx.
"No, Binx. It's his fault, not yours. Let's just wait for him. I desperately want to know why and hear his side."
Wala akong naging imik sa naging pag-uusap nila. Nang matapos na rin kami sa pagkain ay hinintay na namin sa sala si Von. Konti lang din ang kinain ko dahil na rin sa mga bawal and such. Limitado na ang mga bagay sa buhay ko at nag-iingat talaga sila na huwag matrigger ang hives dahil alam nilang magiging komplikado na naman ito. Ganoon din naman ako. Kahit gustong-gusto kong kumain at bawiin ang timbang ko ay hindi ko magawa because of complications.
Wala pang kalahating oras nang magkagulo sa labas. Mukhang nandito na si Von.
Mayamaya lang ay biglang bumukas ang pinto at iniluwal siya. Diretso siyang lumapit sa 'kin saka lumuhod na siyang ikinagulat at ikinataranta ko.
"Von-"
He cut me off.
"Eve, I'm sorry. Patawarin mo ako. Lasing ako 'nong gawin ko iyon. Ma...maniwala ka. Hindi ko alam na... na nasabi ko na pala 'yong tungkol sa sakit mo sa video na ginagawa namin noon. Eve, I'm sorry. I'm really really sorry. Hindi ko sinasadya. Hindi ko alam na aabot sa ganito. I'm sorry, Eve."
"Von, it's okay. Tumayo ka na-"
"It's not okay! Look what you did, Von. Von, tama ba? Dahil sa ginawa mo, hindi na kami nilulubayan ng mga tao. Nawawalan na kami ng privacy! Hindi mo ba inisip na kahit lasing ka ay hindi dapat isinisiwalat sa publiko ang ganoon na mga bagay! My God! Bakit ka ba kasi pinagkatiwalaan ni Binx? Kaibigan ka pa naman! Ha!"
Napapikit ako ng mariin at napabuntong-hininga nang sumabat si mommy sa usapan.
"I remember you. Devon Hussein, right?" si dad naman. Nakita ko ang pagharap sa kanila ni Von pero hindi pa rin siya tumatayo. Binigyan niya ng sunod-sunod na tango si dad.
"Dad-"
"Kasama ka noon sa pagbisita ni Binx kay Eve. I thought we can trust you but you just made everything worst. I don't think I can forgive you now. Mga magulang kami ni Eve kaya sana maintindihan mo. Ginagawa lang namin ang lahat para maprotektahan siya. Tell me, can you fix this?" Kalmado si dad pero ramdam ko ang galit na namumuo sa bawat katagang binitawan niya.
"Hindi ko po... alam..." Von said while stuttering.
"Oh, my God! Anong klase kang kaibigan-"
"Mom! Dad!" Tumaas na ang boses ko nang hindi ko na makayanan. "I'm supposed to be the one talking to him. Please, mom, dad, huwag na po muna kayong magsalita. Let me handle this," I felt Binx's hand on my waist but I didn't bother to look.
"Genevieve! We are your parents so-"
"And I am your daughter. Ako po ang sangkot dito kaya please lang po, hayaan niyo po muna akong magsalita. Pakinggan niyo po muna kami ni Von. Huwag na po nating pairalin ang galit dahil wala na iyon magagawa. Nangyari na po, eh. Please po, please."
Natigil si mommy at binigyan niya ako ng makahulugan na tingin bago siya umalis sa senaryo. Tiningnan ko rin si daddy pero hindi nagtagal ay sinundan niya na rin si mommy. I sighed saka napahawak sa sentido.
Mababait ang mga magulang ko pero kapag nagalit na sila ay hindi ko na alam. Sari-saring emosyon ang pinapakita nila yet mararamdaman mo talaga ang galit nila so it scares the hell out of me. Ayokong nakikitang nasasaktan at nalulungkot sila pero mas ayokong nakikitang nagagalit sila. That scares me the most and I don't know why.
"Von, maupo ka. Sasakit ang tuhod mo kapag nagtagal ka pa riyan," mahinahon na sabi ko kay Von. Gusto ko siyang sumbatan pero alam kong mali.
"Eve, lasing ako 'non at hindi ko alam ang ginagawa ko. Patawarin mo ako."
"Kahit na lasing ka ay maayos pa rin ang pag-iisip mo, Von. Katawan lang ang mahina at natamaan ng alak, hindi utak," I said to him na siya namang ikinatahimik niya. "But it's okay Von. Nangyari na. Ano pa ang magagawa natin?"
Napatingin ako kay Binx dahil sa paghawak niya naman sa kamay ko. I gave him a warm smile.
"I'll talk to them," dagdag ko, dahilan ng pagbago ng mood ni Binx.
"No," mariin na sabi niya saka hinigpitan ang hawak sa kamay ko.
Please Binx, try to understand me...
"But Binx, iyon lang ang paraan para makampante sila at makuha na nila ang gusto nila nang sa ganoon ay makaalis na rin sila rito. Mabilis lang naman Binx-"
"I said, no. Kahit na ano pang sabihin mo... No. Do you understand me, Eve? No words can make them leave this goddamn house!" Agad siyang umalis.
I understand, Binx. Pero subukan mo naman akong pakinggan. Gusto ko lang naman itong maayos at matapos na. So, I'm willing to do everything just to get my normal life back.
I let out a low suspire. Ano na bang nangyayari? Masyado nang magulo. Hindi ko na alam kung sino sa kanila ang makakausap ko ng matino. Hindi ko alam kung may sense pa ba ang lahat ng pinag-uusapan at pinag-aawayan namin dito. It's making me dizzy.
"Eve, hindi sa nangingialam ako pero may punto ka sa sinabi mo. Mas mabuti pa ngang kausapin mo sila para matapos na. Hindi ka naman lalapit sa kanila nang tuluyan, di ba?" suhestiyon naman ni Von.
"Hindi ko alam, Von," nanghihina kong sabi sa kanya saka tumayo mula sa pagkakaupo at lumapit sa bintana para makita at maobserbahan ulit ang kilos at galaw ng mga tao sa labas.
Parang hindi naman nababawasan ang mga tao sa labas bagkus ay parang lalong dumadami. I need to fix this. Sana lang ay matapos na sa gagawin kong ito. Please, make it work.
Nag-ipon ako ng lakas ng loob bago lumabas ng bahay. Mas lalong umingay ang mga tao sa likod ng higanteng gate nang makita nila ang paglabas ko. Ang iba ay nag-unahang makalapit sa gate at ang iba nama'y binabato na ako ng mga tanong na hindi ko maintindihan.
They... they are so desperate...
Tumigil ako ilang pulgada ang layo mula sa gate at tinignan ang napakaraming tao na animo'y nasa isang concert ako. The flashes of cameras are everywhere and it's giving me a reason to feel weak.
"Magandang umaga po sainyong lahat. Gusto ko lang pong sabihin sainyo na..." Natigil ako nang biglang nanlabo ang paningin ko dahil sa tuloy-tuloy na pag-flash ng camera at dumagdag pa ang ingay nila.
I felt a sudden little sting at the back of my head. What the... what is happening to me?
Oh, this is bad! I never thought na magiging mailap ako pagdating sa mga ganito but I'm trying! Mukhang marami nga ang nabago ng ospital at sakit ko sa buong pagkatao ko. And sometimes, I don't understand myself anymore.
"Gusto ko lang pong sabihin na..." ulit ko pero natigil ulit ako nang may humigit sa kamay ko at muntikan pa akong mawalan ng balanse dahil doon.
"I told you already! Ba't ba ang tigas ng ulo mo, Genevieve?! Damn it!" Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko bago kami naglakad papasok sa bahay.
"Binx-"
"Hindi mo ba alam na puwede mong ikapahamak iyon, Eve?! Damn! I told you not to do it but you did! Hindi sila titigil dahil lang sa ilang salita bagkus ay lalo silang magiging uhaw sa impormasyon! Hindi mo ba iyon naisip, Eve?! Ha?! You're being a crappy sh*t!"
Naramdaman ko ang pag-init ng mga mata ko at hindi pa nagtagal ay bumuhos na doon ang mga luha pero agad ko iyong pinunasan at sinusubukang patigilin lalo na't nakatingin pa rin sakin si Binx.
Ito ang pinakaayaw ko kaya lahat ginagawa ko para lang hindi niya ako makitang umiiyak. Everytime I do that, I feel so weak at gusto kong sa kanya na lang kumapit but now, wala akong ibang kakapitan kundi ang sarili ko because of the difficulties that we're experiencing.
"I'm sorry..." tanging nasabi ko dahil parang may nabara yata sa lalamunan ko. Hindi ko na matuloy 'yong iba kong sasabihin.
Nakita ko naman sa ekspresyon niya ang unti-unting pagbago at paglambot nito nang makita niya ang itsura ko.
No! Pagalitan mo pa ako Binx! I deserve it! I deserve every hurtful words from you!
"F*ck!" malutong na mura niya saka ako yinakap ng mahigpit. "I'm sorry, I'm sorry, nadala lang ako. I'm sorry," bulong niya habang nakayakap sa 'kin. Napapikit ako at naramdaman ko ang sunod-sunod na pagluha ko hanggang sa tuluyan na akong mapahagulhol.
Kahit na anong pilit ko, hindi ko kaya. Hindi ko talaga kaya.
"How... how can we stop them?"
"Let's talk about it later," turan niya sa 'kin bago niya ako hinalikan sa ulo at umalis.
Wala na bang mananatili sa tabi ko ngayon? Bakit palagi na lang silang umaalis?
Wala akong ibang nagawa kundi ang titigan ang likod niyang unti-unting lumalayo sa 'kin hanggang sa tuluyan na itong naging malabo. Biglang nanlambot ang mga tuhod ko so I sat on the tiled floor as the tears continue to escape from my eyes.