მოგონებები ადამიანს ყოველთვის თან დაჰყვება, რამდენადაც არ უნდა სცდილობდეს მისგან გაქცევას.
სწორედ ამ მდგომარეობაში იყო თეჰიონი. მისი მოგონებები ჯონგუკს უკავშირდებოდა, რომელიც მას მთელი ცხოვრება თან სდევდა.
თითოეული მომენტი საჰარაში გატარებული ძალიან კარგად ახსოვს, მაგრამ არა გუშინდელი დღე.
ნამჯუნი ნაცნობს კარებს უახლოვდება და სახლში შედის. ირგვლის სრული სიჩუმეა.
აივანზე გადის სადაც მოხუცი თავის ყვავილებთან ზის და წიგნს კითხულობს.
ნამჯუნი მის წინ ჯდება და ელოდება სანამ მოხუცი მას შეამჩნევს, მაგრამ თითქოს ის სრულიად გათიშული ჰკითხულობდა წიგნს და თითქოს გარე სამყარო მასში არ არსებობდა.
მხოლოდ ის და წიგნი იყვნენ ერთნი.
ყურადღების მისაქცევად კი ნამჯუნმა დაახველა, მოხუცმა თავი ასწია და მის წინ მჯდარი ახალგაზრდა, რომ დაინახა გაუღიმა ისევ ნაზად და თბილად, როგორც სჩვევია.
-როგორ ხართ ბატონო თეჰიონ?გუშინ ცუდად გამოიყურებოდით?
-კარგად ვარ, არა გუშინაც კარგად ვიყავი- მოხუცი წიგნს მაგიდაზე ათავსებს და ნამჯუნისკენ ტრიალდება.
-დღეს არ გავაგრძელოთ ისტორია?
-კი რა თქმა უნდა, სად გავჩერდი?-მოხუცი ცდილობს გაიხსენოს წინა დღის შეწყვეტილი ადგილი, მაგრამ მისთვის რთული აღმოჩნდა.
-მგონი ოაზისზთან მიდიოდით?
-აა ხო,-თეჰიონი მკრთალად უღიმის ახალგაზრდას და მის გონებაში ნელ-ნელა თავიდან იწყებს მოგონებები გახსენებას.-'პრინცის ოაზისი', ეს საოცარი იყო.
-----------------------------------------------
თეჰიონს დილით ისევ ჯონგუკის ყვირილი აღვიძებს,რომელიც გაღვიძებას სთხოვს.
მობეზრებული და გამოუძინებელი სახით გადის კარავიდან და ცდილობს გარემოს თვალი შეაჩვიოს.
თვალი მოავლო უდაბნოს დიუნებს.
მაგრამ მისი თვალები უკვე ჯონგუკისას შეხვდა,რომელიც მას პირდაღებული უყურებდა.
თეჰიონი გაოცებული უყურებს ბიჭს, თუ რამ გამოაშტერა იგი?
მაგრამ უცებ იაზრებს, საით არის ჯონგუკის მზერა მიმართული და უეცრად ტანზე იხედება, მხოლოდ ახლა მიხვდა, რომ მის წინ მხოლოდ საცვლების ამარა იდგა.
ლოყები უწითლდება და მაშინვე კარავში შედის.
-სულელი ხარ კიმ თეჰიონ, სულელი.როგორ ვერ გადაეჩვიე იმ ფაქტს, რომ სახლში არ ხარ და საცვლებით სიარული აქ არ შეგიძლია- თავი თავს ტუქსავდა და თან აჩქარებული გულისცემის დაწყნარებას სცდილობდა.
კარავიდან დარცხვენილი გადის, რადგან სულ ცოტა ხნის წინ სრულიად შერცხვა მის წინაშე.
-აალაგე ყველაფერი და გავიდეთ - სრული უემოციობით ეუბნება ჯონქუქი მას და შორდება. ცდილობს, როგორმე თავისი შფოთი დამალოს, რათა არაფერი შეემჩნიოს მის წინაშე.
ალაგებას მორჩნენ და გაუდგნენ უდაბნოს ქვიშიან ბილიკებს.
თეჰიონი თავის ფოტოაპარატს ხელიდან არ უშვებს, უნდა ყველა მომენტი დააფიქსიროს მათ შორის ჯონგუკსაც უღებს. მისი იმდენი სურათი გადაიღო ვერ დათვლის, მაგრამ ყველა ზურგიდან და ჩუმად.
ჯონგუკი ისევ წინ მიუძღვის მას.
არც ერთხელ უკან არ მოუხედავს, ანდაც რატომ მოხედავდა თეჰიონს.
ის ხომ მისთვის უბრალოდ მეგზური იყო.
-მალე მივალთ?- ცდილობს ჩამოწოლილი სიჩუმე დაარღვიოს და მისი ხმა ისევ მოისმინოს.
-ასე ერთ საათში.
მხოლოდ ამ სიტყვით შემოიფარგლა ჯონგუკი. თითქოს, რაღაც ჩასწყდა მას, რადგან ასეთი სიტყვა ძუნწია მის მიმართ იგი.
მაგრამ გუშინ ღამით ის სხვა იყო რა იცვლება მასში? თითქოს ახლანდელი ჯონგუკი სხვა და ის, ვინც გუშინ ღამე იყო სხვა.
"ნუთუ პიროვნების გაორება სჭირს"?
როგორ შეუძლია ასე მოქცევა უბრალოდ ვერ ხვდება.
რამდენად ჩაკეტილია, ან რამხელა კედელი აქვს აგებული ვინ იცის.
გზა ზედმეტად იწელება ოაზისისკენ და თითქოს ქვიშაში, არც არაფერი მოსჩანს ან რა დაინახოს ისიც კი არ იცის.
-მალე მივალთ- ამას ეუბნება და თეჰიონისკენ ტრიალდება-აი ის დიუნი დარჩა და გამოჩნდება პირველი ოაზისი.
თეჰიონი ქვიშის დიუმს გასცქერის, რომელიც ძალიან დიდია. იქ ასვლას კი სულ ცოტა ნახევარი საათი დასჭირდება და იმის იქით კი ლამაზ სამოთხეს იხილავს ოაზისის სახით.
უკვე ბოლო ნაწილი დარჩათ. თეჰიონი თვალებს ძლიერად ხუჭავს, რადგან სურს, როცა გაახელს პირველი დაინახოს ის.
-მოვედით
თეჰიონი თვალებს ახელს და მის წინ გადაშლილ სილამაზეს უყურებს ქვიშის დიუნებს შორის მოქცეულ სიმწვანეს.
ჯერ კიდევ ვერ უჯერებს თვალებს, რომ ამას ხედავს მის ფოტოაპარატს იმარჯვებს და თითოულს ნაწილს სხვადასხვა რაკურსით უღებს ფოტოებს, ეს მის ალბომში აუცილებლად უნდა მოხვდეს.
ნელ-ნელა ჩადიან ქვევით, და თეჰიონიც ნელ-ნელა ღელავს. ასეთი სილამაზე მართლაც არასდროს უნახავს.
ქვიშაში ჩაძირული სიმწვანე თავისი ლამაზი ლაგუნით.
ყველაფერი ეს სამოთხეა.
-ეს სასწაულია- ხმამაღლა ამბობს თეჰიონი და აქლემიდან ჩამოდის..
ფეხსაცმელს იხდის, ვერ იტანს ფეხსაცმელს. ამიტომ მინდორზე ფეხშიშველი დააბიჯებს, რათა ის მთლიანად შეიგრძნოს.
ეს ყველაფერი კი სასიამოვნო გრძნობას უტოვებს.
ჯონგუკი კი იქვე შორიდან უყურებს ამ უცნაურ პიროვნებას, რომელიც მას დღითიდღე აოცებს საქციელებით.
-ეს ყველაფერი მართლაც საოცარია - ხმამაღლა იძახის თეჰიონი და ბალახზე წვება.. ბავშვივით უხარია, რადგან ეს მხოლოდ ოცნება იყო,მაგრამ ახლა აღარ.
ჰაერს ღრმად ჩაისუნთქავს და ჯონქუქისკენ იხედება, რომელიც იმავე მგომარეობაში დგას და მას უყურებს.
არც არაფერს ამბობს ან აკეთებს. უბრალოდ თეჰიონს აკვირდება, როგორ შეუძლია ასეთი იყოს.
-ლამაზია ხო?- ჯონგუკი არღვევს დუმილს და თეჰიონს უყურებს.
-ლამაზი?არა ჯონგუკ ეს სამოთხეა.
ასეთ რაღაცას პირველად ვხედავ, მინდა, რომ სიცოცხლის თუნდაც უკანასკნელი დღე აქ გავატარო.
ჯონგუკი მკრთალად უღიმის მის წინ მჯდარ ბიჭს და მის გვერდით იკავებს ადგილს.
თეჰიონი ცოტათი კრთება ჯონგუკის ამგვარი საქციელის გამო.
ორი სხეული ბალახზე სხედან და მათ წინ მოქცეულ სილამაზეს უყურებენ.
თეჰიონი ხელზე შეხებას გრძნობს. ჯონგუკი ხელს ჰკიდებს მის ხელს. შეხება ელექტრო იმპულსივით ვრცელდება მის სხეულში.
და ხელს აშორებს ჯონგუკისას. დაბნეული იყურება მისკენ, რომელიც უკვე დიდი ხანია მისშტერებია თეჰიონს.
თვალები ერთმანეთს ხვდება და წამით ორივე ერთმანეთში იკარგება. თვალებში უყურებენ და არც ერთი არაფერს ამბობს.
თითქოს რაღაც მთავარი უკვე ნათქვამია.
თეჰიონი ლოყაზე თბილ შეხებას გრძნობს. ჯონგუკმა მას აკოცა. შეხება იმდენად თბილი იყო თეჰიონი იბნევა და თავს ხრის.
არ მოელოდა მისგან ამას. ცდილობს თავისი სიწითლე დაფაროს.
ჯონგუკი კი მის ნიკაპს ხელს ჰკიდებს და თავს აწევინებს.
უბრალოდ ასე უყურებს ისევ მას. არანაირი საუბარი.
თეჰიონი კი დაბნეული უყურებს მას ხან თვალებში, ხან ცხვირზე, ხან კი ტუჩებზე..
ხვდება ჯონგუკის მზერას, რომელიც მას ტუჩებზე უყურებს. ნერვიულობის ტალღა ერთიანად უვლის სხეულის ყველა წერტილში.
სასწრაფოდ თავისუფლდება მისგან და ბალახიდან დგება.
როგორღაც მისი აჩქარებული გულისცემა დამალოს.
და ლაგუნისკენ გარბის. ახლა კი, რაც სჭირდება ეს ცივი წყლით გაგრილებაა, რადგან გარეგანადაც და შინაგანადაც ხურს. ეს კი კოცნის ბრალია.
როგორ ურცხვად და უთქმელად შეეხო მის ლოყებს.
თეჰიონი ტანისამოსიგან თავისუფლდება და პირდაპირ ხტება ცივ წყალში.
წყლის ქვეშ დიდ დროს ატარებს, სწორედ ესაა მისი ჩვევა.
ჯონგუკი კი მას შორიდან უყურებს და მის დაბნეულობაზე ეცინება, როცა ხედავს როგორ იხდის თეჰიონი ტანსაცმელს თვალს ვერ აშორებს მის სხეულს.
მისი თითოეული ნაკვთს ათვალიერებს და შეისწავლის
სხეულში დიდი ენერგიის მოზღვავებას გრძნობს და ისიც თეჰიონისკენ მიდის.
ხედავს, როგორ ხტება ბიჭი წყალში. ისიც უყურებს და ელოდება მის ამოსვლას წყლიდან, მაგრამ თითქმის ერთ წუთზე მეტია მას არ ამოუყვინთავს.
ჯონგუკი ნერვიულობას იწყებს და ტანსაცმელს მაშინვე იხდის და სასწრაფოდ ხტება წყალში.
თეჰიონმა კი დროის შეგრძნება დაკარგა, როცა წყალშია ყველაფერს ივიწყებს არც ის ახსოვს რა ხდება მის გარშემო.
უეცრად სხეულზე ხელების შეხებას გრძნობს, რომელსაც ის ზევით აჰყავს.
წყლიდან ამოსვლისას ჯონგუკის ანერვიულებულ სახეს ეჩეხება. თეჰიონი დაბნეული უყურებს ბიჭს, რომლის სახე შიშისგან გაფითრებულია.
-რატო არ ამოყვინთე? -ანერვიულებული ხმით ეკითხება ბიჭი.
თეჰიონს კი გულის სიღრმეში ეცინება, რადგან ბიჭმა მასზე ასე ინერვიულა.
-მე უბრალოდ დიდ ხანს მიყვარს წყლის ქვეშ ყოფნა და ყველაფერ....-სიტყვას კოცნა აწვეტინებს.
ჯონგუკის ტუჩებს მისაზე გრძნობს. ის მას მთელი გრძნობით ჰკოცნის მის ზედა და ქვედა ტუჩს.
თეჰიონი დაბნეულია,მაგრამ მასაც ეს სურდა და ჰყვება კოცნაში.
ხელებს კისერზე ხვევს ეს კი ჯონგუკისთვის ნიშანია, რომ ბიჭსაც სურს.
კოცნა ორივეს სწყვეტს ამ სამყაროსგან.
თითქოს ისინი სულ სხვაგან არიან.
ჯონგუკი ახლა უკვე თეჰიონის ყელს მიუყვება და სველ კოცნებს უტოვებს.
თეჰიონი მის ხელებს ბიჭის ზურგზე დაასრიალებს..
ჯონგუკი ყელზე კბენს, რასაც თეჰიონი ყრუ კვნესა სდევს თან
ჯონგუკი ხელებს თეჰიონის ამდგარი ორგანოსკენ ჩაასრიალებს
-ააჰჰჰ, ჯონგუკ- ვნებამორეული ბიჭი ცბება შეხებაზე.
თეჰიონისთვის ეს შეხება პიკია.
ბიჭი კი გაჩერებას არ აპირებს.
ისევ კოცნის მას ტუჩებში, ამჯერად უფრო მეტს ითხოვს.
თეჰიონის გონება გაჩერებას ითხოვს, მაგრამ სხეულს სულ სხვა რაღაც უნდა..
ორივე ვნების მორევში ჩაიკარგა.
ჯონგუკი სხეულს თავისაზე იკრავს.
თეჰიონს ამდგარი ორგანო ეხება და კოცნას შორის ღრმად ამოიკვნესა.
ჯონგუკი კი არ ჩერდება უფრო იწვევს მის სხეულს.
თეჰიონს უნდა, მაგრამ ეს ზედმეტია მისთვის.
ხელებს მკერდზე ადებს ჯონგუკს და გაჩერებას სთხოვს.
გონს ეგება და ბიჭის სხეულს სცილდება.
თითქოს ახლა მიხვდა, რაც გააკეთა და სწრაფად გადის წყლიდან და მისი თვალთახედვიდან ქრება.
თეჰიონი ჯერ კიდევ გაბრუებული უყურებს მას და ისიც წყლიდან გადის, მაგრამ წინ დიდი პრობლემა აქვს მისი სხეული სადააცა აფეთქდება ეს უნდა მოაგვაროს.
უკვე თითქმის მოსაღამოვდა თეჰიონს კი ჯონგუკი თვალით არ უნახავს, მაგრამ ამი თ თვითონაც კმაყოფილი იყო, რადგან იმ ამბის შემდეგ ვერც ჩახედავდა თვალებში.
კარავის გაშლაც მოასწრო ამ დროში ახლა კი უბრალოდ კოცონის დანთებას ცდილობს.
მაგრამ ისევ წინანდელ მომხდარ ინციდენტზე ფიქრობს, და ხელს ცეცხლის ალით იწვავს.
ტკივილნარევ ხმას უშვებს.
-თეჰიონ სულ გაგიჟდი რაზე ფიქრობდი?ჰა ? - ანერვიულებული ჯონგუკი არსაიდან ჩნდება და ბიჭის წინ იმუხლება.
ხელს ჰკიდებს და წყლისკენ მიჰყავს, თეჰიონი კი მხოლოდ ძლიერ ტკივილს გრძნობს და გაუცნობიერებლად მიჰყვება მას.
წყალში ხელს ადებინებს ეს კი უფრო მტკინვეული ხდება თეჰიონითვის და ცრემლები თავისით მოდის თვალებიდა.
-რაზე ფიქრობდი თეჰიონ, ვერ ხედავ თავი დაიზიანე... სრულ ჭკუაზე ხარ შენ?- ჯონგუკი უკვე დამტუქსავ ტონს იყენებს
თეჰიონი კი თავს დაბლა ხრის, რადგან ვერ ეტყვის რაზე ფიქრობდა.
-აქ გედოს ხელი მოვალ დამელოდე.
ბიჭი თეჰიონს სცილდება და კარავისკენ მიდის, მაგრამ რამდენიმე წუთში ბრუნდება ბინტით და რაღაც მალამოთი.
-ამოიღე უნდა დავამუშავო.
თეჰიონიც მას ემორჩილება და დამწვარ ხელს უჩვენებს.
ცივი მალამლს შეხება უფრო უმწვავებს ტკივილს, მაგრამ ცდილობს სუსტი არ გამოჩნდეს.
ჯონგუკი კი მასზე ზრუნვას აგრძელებს..
-ვსიო მორჩა, და იცოდე აწი რამე საშიშს არ გაეკარო... -ტუქსავს ბიჭს და იქაურობას შორდება.
თეჰიონი კი უბრალოდ ზის და მომხდარის გადახარშვას ცდილობს.
თუ როგორ იზრუნა მასზე ჯონგუკმა. როგორ ნერვიულობდა.
ეს კი ტიპურ ჯონგუკს არ ჰგავს ნუთუ რამე შეიცვალა?
ნუთუ ოაზისში ყველაფერი შეიცვალა, მათ შორის.
ნუთუ ჯონგუკი მის მიმართაც იცვლება?...
ტკივილმა ნელ-ნელა გაუარა.
მთვარეს უყურებს, რომელიც ამ ადგილიდან საოცრად მოსჩანს.
ცდილობს მის თავში არსებული ქაოსი დააწყნაროს, მაგრამ რიცა ჯონგუკის სახელი წამოტივტივდება თავში ყველაფერი ირევა ისევ თავიდან.
კოცონთან არეული ფიქრებით ბრუნდება, სადაც იქვე მჯდარ ბიჭს ხედავს.
თვალს არიდებს და კარავში დაუმშვიდობებლად შედის.
ცდილობს დაიძინოს, მაგრამ არ გამოსდის. ვერ ხვდება რა დროა ახლა, თვალებს ერთმანეთს მაგრად აჭერს და ცდილობს დაიძნოს.
კარვის გაღების ხმა აკრთობს, მაგრამ ცდილობს თავი მოიმძინაროს.
მასთან ჯონგუკი შემოდის ამას ხვდება, მაგრამ რატომ...?
ბიჭი მის გვერდით წვება და ხელებს წელზე ხვევს.
მის თავს ყელში რგავს და სურნელს შეისუნთქავს თეჰიონი ცდილობს თავი არ გასცეს, რადგან ეს უარესად იმოქმედებს მის გრძნობებზე.
-ღამით დამშვიდობება არ გასწავლეს?- ამას ამბონს ჯონგუკი და ყელზე კოცნას უტოვებს.
და იძინებს.
თეჰიონი კი უბრალოდ გაშეშებული წევს ვერ ინძრევა, რადგან ბიჭის მკლავები ამის საშუალებას არ აძლევს.
ბოლოს ნებდება და ისიც მიჰყვება მის ნებას და იძინებს.
---------------------------------------------------
ნამჯუნი ზედმეტად აღტაცებულად უსმენს მოხუცის თითოეულ მონაკვეთს, რასაც ის ჰყვება.
ყველაფერი ეს კი მას ბედნიერებით ავსებს ამგვრი სიყვარულის გამო.
უყურებს მოხუცს, რომლის თვალებში წარსულის სევდა და ბედნიერება ერთმანეთში ირევა.
და სწორედ ეს იყო, მათი ისტორიის და სიყვარულის დასაწყისი
ყველაფერი კი "პრინცის ოაზისიდან" დაიწყო.
-----------------------------
ძაან მსუყე თავი დავწერე...:დდდ
მაგრამ იმედი მაქვს მოგეწონებათ 💜💜
მინდოდა უბრალოდ ეს ყველაფერი ასე გადმომეცა 💜💜