Relaxing heart,
skipping beat,
broken vow.
Enjoying the moment
Sinusuot ko na ang kwintas ko sa loob ng isang tricycle, hinihintay ko na lang siyang lumabas, pinauna niya kasi akong maligo at magbihis, ayan tuloy nahuli siya ngayon.
Suot-suot ko lang yung isang t-shirt ni jap. dahil sabi niya nga, bibili kami ng bago kong damit for our so called relaxation moment or in short, 'date'.
Tinitigan ko ang sarili ko sa side mirror and i just can't get enough from the issue yesterday, about my rumored cousin which is carla.
Si carla na sumubok pumatay sa'kin at nang-api sa mga bestfriend ko. Si carla na nagpahirap sa lahat ng tao sa buhay ko. Si carla, at siya ang pinsan ko.
Pinagmasdan ko ng maigi ang mukha ko at tinitignan ko kung may parte ba sa mukha ko na kamukha si carla and as usual, i can't see any similarities between me and carla's face and what the hell guys? Ibang-iba rin ang ugali niya sa ugali ko, okay?
Nakita ko na ang paglabas ni japeth sa pintuan, habang suot-suot ang napakadisenteng white polo-shirt, black short and blue rubber shoes.
Fuck, mas masarap pala siyang tignan kapag naka ganiyan siya kaysa, nakahuba-- ahm, yup, aalis na nga kami, oo nga.
"Ang tagal mo naman" paumpisa kong sabi sa kaniya habang siya naman ay tumabi na sa akin sa loob, habang si kuyang driver naman ay inumpisahan ng mag paandar.
"Wow, sino kaya boss? Ha? Sino talaga sa'ting dalawa ang matagal mag-ayos, kurutin kita diyan e" makulit niyang sabi at kiniliti ako kaya naman napaigtad ako habang tumatawa
"Saan pala tayo didiretso pagkatapos nating bumili ng damit ko?" pagiba ko ng usapan
"Bahala na boss, kung saan tayo dadalhin ng panahon" tugon niya at tinitigan ako.
Nowwwww fuckkkk, it's really exagerating, fuck. I can stare at this side forever. His hair are now waving in the right side and the fuck guys? Kitang-kita ko ang pagka-brown ng mata niya? FUCK!
"Huy, nakatitig ka na naman sa'kin" nagulat ako dahil hindi na pala siya sa'kin nakatingin, bagkus ay natulala na ako sa labas. Shit.
Mga ilang minuto rin ng pagbiyahe ang ginawa ng tricycle ng makarating na kami sa dapat naming puntahan.
And as expected, sa isang bilihan ito ng damit tumigil. Bumaba na kaming dalawa at nagbayad na si japeth kay manong.
After that, we went inside of the store, i get the pink jacket, parang bagay kasi ito sa suot ni japeth na puting polo, para naman magmukha akong bata talaga.
Ngumiti ako habang tinitingnan ang sarili sa salamin sa loob ng dressing room. Nakaka-excited lumabas, naghihintay kasi siya sa'kin, para tignab kung bagay nga ito sa'kin at siyempre kung bagay ba sa kaniya.
Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan at doon ko nakita si japeth habang nakatalikod at nakapamulsa, shocks, kahit nakaganon lang siya, ang hot niya pa ring tignan.
Lumabas na ako atsaka siya sinitsitan bilang senyas na tapos na ako magsukat. Inikot niya na ang buo niyang katawan, at doon niya nasagap ang kasuotan ko.
Ngumiti siya at dahan-dahang lumapit sa akin, he was stunningly go behind me, and grab my hair upward. What is he doing?
Naramdaman ko ang pag-ikot ng kamay niya sa leeg ko and guess what? He just put a necklace on my neck, ofcourse.
Ang itsura ng kuwintas was shining silver, at ang nasa dulo nito ay may nakasulat na "JJ" that gives me reason to flashback when he wrote the same thing in a tree at San Agustin Hills. Shocks.
"Ayan! ayos!" Sabi niya.
Tinignan ko yung puno, at ang nakasulat na do'n ay dalawang malalaking letrang "J". What the hell is that?
"Ayan, bagay na bagay." Dugtong niya pa habang nakangisi.
"Anong bagay? E wala namang nakalagay na pangalan?" Pagtataka ko.
"Secret"
Alam ko naman na kung anong ibig-sabihin no'n, kesyo Japeth & Janine at kami ang bagay. Pero ayoko kasing mag-assume. Nakakatanga.
"You remember?" biglang entrada ni japeth kaya tumingin na lang ako sa kaniya, hinawakan ko ang kamay niya and then i smiled at him,
"I will never forget that boss, never in my life, by the way, thanks for this." i finally uttered.
"You're very welcome my boss." Sinuklian niya rin ako ng ngiti kaya lalong sumaya ang puso ko, feeling ko lagi akong natutunaw sa mga titig at ngiti niya, what the hell.
"So... Saan talaga ang direksyon ng buhay natin, ha?" may makulit kong pagsabi kaya lalo siyang ngumiti sa akin,
"I know it's not that special compare to other kind of dates, but, i hope, you'll love it boss" may pagka-malambing niya namang tugon.
Hinatak niya ang kamay ko papunta sa cashier at binayaran niya na ang suot kong jacket.
We can be recognize now as couples, dahil nga parehas na ang kulay ng suot namin, but, i don't care, even if they won't recognize us, as a couple, well, i do, so back off.
Nakasakay na kami sa tricycle at mahabang oras na rin kaming bumabiyahe kaya lalo akong nae-excite kung saan kami pupunta.
Pagkatigil ng tricycle ay napansin kong bundok itong pinuntahan namin, well, this is manila so, hindi ito masiyadong katulad ng bundok sa probinsiya specifically, San Agustin Hills, dahil may iilan ng bahay ang nakatira sa paanan ng bundok, at kulang-kulang rin ang mga puno rito, pero bundok pa rin naman.
Mediyo nagtaka ako kung bakit kami dito pumunta, it's as weird as his condition in life. Fuck. Japeth, isang taon lang naman ang nakalipas but you've change a li'l bit huh? Mysterious ka na ngayon.
"So, ano talagang ginagawa natin dito?" i asked out of curiosity,
Before he answer, he hold my hand very tight but with care, he stared at my eyes and then smiled very wide.
Tumitig din ako sa mata niya, and then i noticed that he's crying,
"Hala? Uy? Boss? May problema ba? Bakit? Bakit ka umiiyak?" may pag-aalala kong mga tanong, until he answered,
"Boss, i want you to walk upto the mountain" pag-utos niya sa'kin na hindi ko maintindihan anong dahilan,
Magsasalita pa sana ako but he continued, "Just do my favor" dugtong niya, so i released my hand and walked.
After a while, tumingin ako sa likod ko kung anong ginagawa niya, he's now literally crying, WHAT THE FUCK JAPETH??! ANO BA?!!
Mabilis akong bumalik sa kinatatayuan niya at hinagod ko ang buhok nito na basang-basa na rin dahil sa luha
"What's the problem boss? Tell me, please~" mangiyak ngiyak ko na ring pagpapakiusap, bakit ka ba umiiyak japeth? Ano ba?!
"Nothing really, i'm just emotional" pinunasan niya ang luha niya and then he grab my hand again, "I just remembered that time, in san agustin hills, when you are walking up to the hill while i'm taking you some stolen shots from afar, at palingon-lingon ka rin dahil nagtataka ka kung ano bang ginagawa ko" dugtong niya pa,
Napatulala lang ako sa maluha-luha niya pang mga mata,
"And i am crying now... Because that time... I made a promise, I promise to myself, i promised that i will give you anything, i will not make your life miserable, back then, i just did it. Sinira ko ang buhay mo, sinira kita, nasira kita, and now, i have nothing to do to build you again~" humahagulgol niyang sabi habang mahigpit na hawak ang kamay ko,
Tumulo na rin ang luha ko at umiling-iling sa mga sinabi niya,
"N-no, no japeth, you don't make my life miserable, you don't ruin anything from me, please, wag mong sisihin ang sarili mo, wala kang kasalanan, please" tinitigan ko pa ang malulungkot niyang mata habang maga pa ito dahil sa pag-iyak.
Iniiwas niya ang tingin sa akin habang umiiyak na parang bata, hinawakan ko ang mukha niya at pilit na itinutok 'to sa akin,
"Japeth, wag mong sisihin ang sarili mo, wala kang kasalanan kahit isa, please, wag kang mag-isip ng ganiyan, please jap." sabi ko kaya lalo akong naiyak.
They are always saying that men, will be men, hindi 'to iiyak, dahil ayaw niyang makita mo siyang mahina, but i think, this burden that japeth is just carrying right now is just as heavy as what the earth weighs.
But, true men will never be afraid to cry in front of you if he really trust you.
I can say how much i love this person, marami na kaming napag daanang unos but he always stands as strong guy, but now? it seems like he's a baby, crying in front of me.
Hinawakan ko ang kamay niya at nag umpisa na kaming maglakad paitaas sa matarik na bundok.
This time, hindi na ako mababahala kung anong gagawin niya, because we're walking now together.
I will hold you tight japeth, so i hope, no one will let go.
I hope.
Yes.
I will chase every beat of your heart.
I promise.