Ο Αλέξης είδε οτι η Αυγή είχε χάσει εντελώς το χρώμα της και έτρεμε. Αμέσως βρέθηκε δίπλα της και την σήκωσε στα χέρια του, ενώ ο κόσμος φώναζε το όνομά της ενθουσιασμένος, αφού ο βασιλιάς Κωνσταντίνος φρόντισε να αναγγείλει στους υπηκόους του οτι η Αυγή ήταν η αρχιέρεια του βασιλείου που είχε επιστρέψει για να τους βοηθήσει.
Όταν ο Αλέξης την πήγε στο δωμάτιό της, η Αυγή άνοιξε τα μάτια της και ψιθύρισε : "Αισθάνομαι πολύ αδύναμη."
Εκείνος την ακούμπησε απαλά στο κρεβάτι της : " Είναι φυσικό. Αυτό που έκανες απαιτεί τεράστια ποσά ενέργειας. Τώρα πρέπει να ξεκουραστείς. Τα πήγες πολύ καλά σήμερα. Οι άνθρωποι που υποφέρουν, πήραν δύναμη εξαιτίας σου . "
Πριν τελειώσει την πρότασή του η Αυγή κοιμόταν. Όταν ο Αλέξης βγήκε από το δωμάτιο έδωσε εντολή σε μια γυναίκα απο το προσωπικό να τον ειδοποιήσει σε περίπτωση που συμβεί το παραμικρό.
Εκείνος επέστρεψε στο σημείο που βρισκόταν ο βασιλιάς με την ομάδα του. Ο Κωνσταντίνος μόλις τον αντιλήφθηκε σταμάτησε να σκάβει και γύρισε προς το μέρος του: " Πως είναι η Αυγή;"
"Δεν είναι καλά. Νομίζω οτι αυτό που έκανε την εξάντλησε."
"Αυτό που έγινε σήμερα νομίζω οτι ήταν ένα δώρο από τους θεούς. Οι ανθρωποί μας ήταν απελπισμένοι αλλά τώρα που είδαν αυτό που έκανε η Αυγή θεωρούν οτι δεν πρέπει να φοβούνται τίποτα γιατί πιστεύουν οτι οι θεοί μας την έστειλαν και να σου πω το ίδιο πιστεύω και εγώ."
Ο Νέστορας που μόλις είχε φτάσει στο σημείο τους πλησίασε. Ο Κωνσταντίνος τον κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα αλλά ο Αλέξης ηταν αυτός που μίλησε : " Νέστορα... που ήσουν κρυμμένος;"
Το βλέμμα του μεγάλου άντρα σκοτείνιασε : " Δεν ήμουν κρυμμένος, προσευχόμουν στον ναό."
"Θα ήταν πιο χρήσιμο να ερχόσουν εδώ για να βοηθήσεις τον κόσμο και μετά να πήγαινες να προσευχηθείς. "
Ο Νεστορας στον δρόμο είχε ακούσει τους ψίθυρους του κόσμου για την εγγονή του. Ακόμη δεν είχε φτάσει και είχε καταφέρει να κάνει τον κόσμο να την αγαπήσει όπως και η μητέρα της πριν από αυτήν. Ο ίδιος όσο και αν προσπαθούσε από όταν είχε αναλάβει την θέση του αρχιερέα δεν μπορούσε να αναπτύξει τις δυνάμεις του και έτσι είχε χάσει τον σεβασμό του κόσμου που είχε καταλήξει απλά να τον φοβάται για τις μικρές δυνάμεις του. Ο βασιλιάς τον σεβόταν μόνο επειδή δεν υπήρχε κανείς άλλος για να πάρει την θέση του αλλά ήξερε οτι τώρα που επέστρεψε η Αυγή η θέση του θα γινόταν δική της.
Έσφιξε τα χείλη του: " Η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να βοηθήσω στην διάσωση ούτως ή άλλως."
" Κανείς δεν περίμενε να πάρεις το φτυάρι αλλά θα έπρεπε να είσαι εδώ για να παρηγορήσεις τον κόσμο που υποφέρει και χρειάζεται να αισθάνεται οτι οι θεοί είναι δίπλα του αλλά ευτυχώς ήταν εδώ η αρχιέρεια." Είπε αυστηρά ο Κωνσταντίνος πιάνοντας και πάλι το φτυάρι.
Ο Αλέξης ανησύχησε παρατηρώντας το σκοτάδι στα μάτια του Νέστορα, με την τελευταία παρατήρηση του βασιλιά.
Η Αυγή άνοιξε τα μάτια της και είδε την Ορόρα να κάθεται σε ένα βράχο απέναντί της. Πάλι βρισκόταν στην σπηλιά με τις ζωγραφιές που έμοιαζαν ζωντανές. Το πρόσωπο της μεγάλης γυναίκας έδειχνε στεναχωρημένο.
Τώρα που ήξερε οτι η Ορόρα ήταν γιαγιά της προσπαθούσε να βρει ομοιότητες στα χαρακτηριστικά τους αλλά δεν υπήρχε καμία.
"Δεν έπρεπε να γυρίσεις εδώ. Δεν μπόρεσα να παλέψω με την μοίρα σου. Πως όμως είναι δυνατόν να αποδεχτώ ότι αυτό είναι το γραφτό σου;..." Μονολόγησε.
"Ορόρα, για τι πράγμα μιλάς; Τι θέλεις να μου πεις; "
"Τίποτα... Δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορώ να κάνω για εσένα." Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα: " Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω να προσέχεις πολύ τον ..."
Όλα χάθηκαν από μπροστά της και η Αυγή άνοιξε τα μάτια της. Ήταν στο κρεβάτι της και έξω επικρατούσε σκοτάδι. Το δωμάτιο φωτιζόταν από την τρεμάμενη φλόγα ενός κεριού. Έκανε να σηκωθεί αλλά ζαλίστηκε και έπεσε πίσω στα μαξιλάρια βογκώντας.
"Μην προσπαθείς να σηκωθείς ακόμη. Δείχνεις πολύ αδύναμη."
Η βαριά φωνή την έκανε να τιναχτεί τρομαγμένη και ο Αλέξης είπε απολογητικά: " Συγνώμη, σε τρόμαξα."
Ήταν καθισμένος σε μια πολυθρόνα που βρισκόταν σε μια σκοτεινή άκρη του δωματίου. Σηκώθηκε και πλησίασε το κρεβάτι της.
"Γιατί βρίσκεσαι εδώ; Τι ώρα είναι;"
"Σε λίγο θα ξημερώσει και έμεινα γιατί ήθελα να σε προσέχω."
"Τι έγινε με τους παγιδευμένους;"
"Βρέθηκαν όλοι, αλλά δυστυχώς όχι όλοι ζωντανοί." Ήταν στεναχωρημένος.
"Λυπάμαι." Είπε εκείνη με ειλικρίνεια.
"Τουλάχιστον οι άνθρωποι πήραν θάρρος από αυτό που έκανες και μειώθηκε η απελπισία τους. Μπορούν να ελπίζουν. Η παρουσία σου ήταν ευλογία για το βασίλειο." Ο Αλέξης πήγε στο τραπέζι και έπιασε μια κούπα στα χέρια του και επέστρεψε κοντά της: " Χθες δεν έφαγες όλη μέρα. Πρέπει οπωσδήποτε να φας αυτή την σούπα για να πάρεις δυνάμεις. Στη θέα του πιάτου η κοιλιά της γουργούρισε και εκείνος γέλασε.
Εκείνη έπιασε την κούπα με την χλιαρή πια σούπα και άρχισε να τρώει. Πραγματικά πεινούσε. Όταν άρχισε να χορταίνει τον ρώτησε : " Γιατί έμεινες εσύ εδώ; Γιατί δεν άφησες κάποια από τις κοπέλες μαζί μου;"
"Σου είπα οτι είσαι εξαιρετικά πολύτιμη. Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να σε φυλάξει καλύτερα από μένα;"
" Ναι αλλά έχεις και άλλες υποχρεώσεις και δεν νομίζω οτι κοιμάσαι άνετα σε αυτήν την πολυθρόνα."
" Μην ανησυχείς για εμένα. Έχω μάθει να κοιμάμαι παντού και δεν χρειάζομαι και πολύ ύπνο." Ο Αλέξης πήρε την σχεδόν άδεια κούπα από τα χέρια της : " Τώρα κοιμήσου. Μην ανησυχείς εγώ θα είμαι εδώ να διώχνω τους μπαμπούλες."
Η φράση του της έφερε μια εικόνα στο μυαλό. Εκείνη και ο Αλέξης παιδιά, ξάπλωναν σε ένα κρεβάτι στην άκρη ενός σχεδόν σκοτεινού δωματίου, ενώ δύο γυναίκες από τις οποίες η μία ήταν η μητέρα της μιλούσαν χαμηλόφωνα καθισμένες σε έναν καναπέ.
Ο Αλέξης παιδί της είπε ακριβώς την ίδια φράση: "Τώρα κοιμήσου. Μην ανησυχείς γιατί εγώ θα είμαι δίπλα σου να διώχνω τους μπαμπούλες."