Chapter 2
Tanghali nang ako ay magising. The beautiful tanawin here sa terrace ng University ang isa sa nakakapagpa kalma sa akin. I'm almost 2 hours late sa klase kaya rito ko na lang napiling tumabay, knowing our teacher na sobrang strict. Na kapag late ka, late ka. Bawal pumasok unless may kasama kang parents na kakausap sa kanila.
Kaya imbes na makipag bangayan pa ako sa terror na teacher na iyon ay mas pinili ko na lang na magpunta rito.
Natigil ako sa pagmumuni-muni ng may mapansing gumagalaw sa may dulo nitong terrace. May kung ano itong sinusulat sa pader, gamit ang spray paint.
"What the hell?" Kunot-nuong bigkas ko.
"Pretty girl like you should've be in the middle of the class, in the room, not here."
Sa tangkad niya ay halos mapatingala ako para magtama ang mga mata namin. I took a peek of the wall behind him. Ganoon na lang ang pagkunot ng noo ko sa nakita.
'The Siervos are the freaking biggest fucking liars in the country!'
'Sarrah Siervo's, the fucking conniving witch!'
What the heck are going on?
Sumiklab ang galit ko sa mga nabasang masasama patungkol sa pamilya namin, sa mommy ko. Sa galit ay galit ko siyang itinulak, dahilan para mapaupo siya sa lapag. Matindi ang kalabog ng dibdib ko sa nangyari.
"You shitty spoiled brat—"
"You fucking asshole! Yes, you are! Burahin mo 'yan!" I commanded. "How the fuck like you did that, huh?"
Lumalabas talaga ang pagiging demonyeta ko kapag pamilya ko na ang pinag-uusapan.
He aggressively looked at me. "I'm not pumapatol sa mga pretty girls like you, so you better shut your mouth, crazy but a beautiful girl!" Mula sa pagkakatumba ay unti-unti siyang tumayo, pinagpagan niya muna ang suot na while polo shirt.
He was looking at me while doing it.
"Huh?! Sorry not sorry, I'm not like you. Pumapatol ako sa mga lalaki, lalo na sa tulad mo, conyo bastard!" I hissed. "Ano, sapakan? Ready ako!" May panghahamon kong sabi kahit na nanginginig ang mga tuhod ko sa kaba.
Baka mamaya sapakin nito ang mukha ko tapos matumba ako! Hindi pa naman ako gaanong gamay sa taekwondo. Naglaro lang ako at hindi nagseryoso noong pinaturuan ako ni Dad.
Napalatak siya, halatang-halata sa mukha niya ang pagkamangha at gulat. "I've told you, hindi ako pumapatol sa mga babae." He sighed. "Bakit ba nagagalit ka? Hindi mo naman sila kaano-ano?" Lumebel siya ng tingin sa akin, yumuko siya para magpantay kami.
Gago pala ang isang 'to, e!
"Anong hindi? Are you dumb? At sinong hipokrita naman ang hindi magagalit? I am the unica hija's of Siervos! Pabo!" I rolled my eyes and flipped my hair.
To make him scared, I glared at him. Everyone said na nakakatakot daw ako kapag nagagalit, pero ang isang ito, tinawanan lang ako.
Magkasalubong ang mga kilay kong binigyan siya ng sapak sa balikat. Mukhang hindi niya inaasahan 'yon. "Ang lakas mo naman manuntok, siguro Roberto ka sa past life mo— aray! Ouch! I'm just kidding," his lips twisted sexily with a ghost of smile.
I frowned. I can't help but to mesmerise his manly features. Ngayon ko lang kasi nabigyan ng pansin ang mukha niya. He's tall. Charcoal grey cat eyes. Wavy mullet medium haircut. Para siyang pinag-isipang mabuting gawin ni Lord, hindi man lang nagkaroon ng isang pwedeng gawing pang-asar sa mukha, eh.
Sa paanong posisyon kaya siya ginawa? Why the hell am I thinking about it? As if namang gagawin ko.
"I'm glad, I'm not an ice-cream huh?"
Napabalik ako sa katinuan nang marinig ito mula sa kaniya.
"What do you mean?" I didn't get it.
"Sa paraan kasi ng pagtitig mo sa gwapo kong mukha, para na akong malulusaw. Want some autographs? Too bad, I'm not giving it away for free, huh." Umangat ang gilid ng kaniyang labi.
Ano raw? He's such a full of his self.
"Too bad, too, I'm not interested about it." Ha! Ano ka ngayon? Wala kang mauuto gamit 'yang kahibangan mo!
He just shrugged his shoulders.
Kung nakamamatay lang siguro ang masamang tingin ay kanina pa siya pinagdadagsaan ng nga uod sa kinatatayuan niya. Damn him! "Burahin mo 'yan, kung ayaw mong 'yang mukha mo ang burahin ko," bahagya akong lumapit sa kaniya. "Don't you dare make fun of Siervos, my family, or else..." I stopped and raised my eyebrows at him.
"Or else, what?" He raised his eyebrows at me, too!
Sumasapaw talaga siya! Sapakin ko kaya ulo niya sa baba?
"Damn you," mahinang sabi ko. "I'll make your school life, miserable. Try me."
The side of his lips rose a bit. Mayamaya ay tumango bago nag-iwas ng tingin. Subukan niya lang talaga ang pasens'ya ko't bibinggo siya sa akin. "Understood?"
Ganoon na lang ang pag-atras ng ulo ko nang lumapit ang mukha niya sa akin. Ngumuso siya at saka ako tinaasan ng kilay. "Naiintindihan ko..." he paused for a few seconds like he's waiting for me to introduce myself to him.
Nahihibang na ba talaga siya?
"Rafaella," bumagsak ang mga mata ko sa aking suot na sapatos.
"I'm not asking about it, but... sige, Rella—"
"It's Rafaella not Rella. Pabo!"
"Rella ang gusto kong itawag sa 'yo at wala ka nang magagawa roon." The way he looked at me calmly makes me shiver.
Mabilis akong nag-iwas ng tingin sa kaniya. "Ha?! Ewan ko sa 'yo! Diyan ka na nga... asshole!" Nagmamadali kong nilisan ang lugar na iyon. Kinakabahan kasi ako sa hindi ko malamang kadahilanan.
"FYI, I'm Dylan!" Nangingiting pahabol niya.
Why's my heart suddenly feels like exploding and beating so fast?
Papasok pa lang sa loob ng aming bahay ay nakaramdam na naman akong kalungkutan. I don't know why, pero ramdam ko talaga ang pagiging iba ko sa kapatid ko. They're treating her in a nice way while me, making me feel like I'm not belong.
Kunot-nuong nalingunan ko ang kapatid na may kausap na lalaki. They're laughing and having fun. Nawala ang ngiti ko ng makitang hapitin siya ng lalaki palapit dito. Ilang minuto ko pa silang pinagmasdan hanggang sa dumating ang isang maid namin, dala ang mga pagkain sa isang tray.
"Who is he?" I asked her, the maid.
Natatakot siyang tumingin sa akin. "Señorita Rafa... ikaw pala 'yan... hehe!" Nagdadalawang isip pa siya sa sasabihin nang taasan ko siya ng kilay. "Manliligaw po ni Señorita Khazumi, si Señorito Pascual po," agad siyang tumuloy sa pupunta, hindi na inisip kung magagalit ba ako o hindi.
Wow! Just wow! Ang kapatid kong batang-bata pa ay pinayagan na sa panggaganiyan tapos ako, halos ipagkanulo na nila sa mga school works ko. Not even knowing my mental health!
"Mom, Dad... look at my grades! Lahat matataas." Masayang balita ko sa aking mga magulang.
They scanned the copy of my cards, at ganoon na lang ang gulat ko nang magalit si Dad. It's my first time seeing him like that.
"Simpleng thesis lang, hindi mo pa nagawang i-perfect? Sa tingin mo, makakapag consistent honor ka pa niyan?" Nakita ko ang mariin niyang titig sa akin. "Nasaan diyan ang mataas? Itong 1.5? Nahiya ka pa, sana ginawa mo nang flat 2!"
Nararamdaman ko ang pang-iinsulto at pagkapahiya na agad ko namang winaglit. Uminit ang pisngi ko at parang sasabog sa kahihiyan. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa.
Damn! Sinugal ko ang mental health ko para sa grades na 'yan tapos... kulang pa rin pala.
"Dad, kahit dean's lister doon ay hirap makakuha ng flat 1," sumisikip ang dibdib ko habang hinahagilap ang mga sasabihin. "Tatlong 1.5 lang po iyan, pero pwede na..." lumunok ako nang gumaralgal ang boses ko.
"What do you mean sa 'pwede na'? Can't you hear yourself? Siguro'y nagbubulakbol ka kaya ganiyan! And I'm grounding you, for real."
Doon ako naalarma. "Dad!" pagpipigil ko sa kaniya. "S-School at bahay lang ang lugar na pinupuntahan ko. How can you say na nagbubulakbol po ako? Nag-aaral po akong mabuti! You can ask for the cctv footage to our school, para malaman niyo po ang ginagawa ko roon."
Si Mommy ay walang ganang kumakain na para bang sanay na sanay na siya. Hindi niya man lang talaga ako ipagtatanggol, even just for once?
Nagtaas siya ng tingin sa akin at tinaasan ako ng kilay. "Hay nako, siguro'y may manliligaw na iyan kaya nahahati ang atensyon na para sa pag-aaral lang dapat."
I got hurt.
Aapila na sana ako nang pumasok ang kapatid kong naiiyak na nakahawak sa sariling card. Nabalot ng galit ang puso ko sa naging reaksyon nila. They're comforting her because of her low grades.
It's just so unfair!
"Anak, bakit?" malambing at banayad na tanong ni Mom. "It's just a grades, don't cry. Babawi tayo sa susunod." Dugtong niya pa.
"Lahat ng grades ko pasang-awa," sumisinghot na sabi ni Khazumi. Naaawa ako pero pinangungunahan ako ng galit at sama ng loob. "Is it okay na ganoon ang nakuha ko? Lahat mababa."
I heard our Dad's comforting words for her. "It's okay. No need to worry. We understand you."
Walang buhay ang mga mata kong nagpatuloy sa pagkain. Tila'y nakalimutan na naman nila ako. Sila ang nagpapataas ng insecurities at jealousy ko sa katawan.
Oh, to be treated like that, again, was just a pang-imahinasyon.
Nakikita ko ang pagpupumiglas ng kapatid ko sa yakap ng lalaki. Doon na ako umaksyon. Mabilis akong lumapit sa pwesto nila at mahigpit na hinawakan ang kamay ng lalaki bago pinilipit papunta sa likuran.
"Ate!"
"Fuck! A-Aray!"
"Sino ka para yakapin ng ganoon ang kapatid ko?" Mas idiniin ko pa ang pagkakahawak sa braso niya.
"A-Ate! Pakawalan mo nga si Prince. You're hurting him." She demanded.
Matalim niya akong tinitigan na aking ikinatigil.
"At bakit naman?" Mapanghamon kong tanong. "Mukhang tsina tsansingan ka lang ng gagong 'to, e."
"Because he's my boyfriend, ate." Halos pabulong niyang sagot.
Nawalan ako ng imik. Pinakatitigan ko muna siya, baka kasi gumagawa lang siya ng alibi para mapakawalan ko ang lalaking ito, pero hindi. Siya na ang kusang nagpilit na tanggalin ang kamay ko sa braso ng... boyfriend niya.
"Oh my gosh! Look what you've done to my baby, ate!" Pasiring niya akong binalingan ng tingin.
What the fuck. Naging kasalanan ko pa. Hindi na lang ako umimik at humugot na lang ng isang malalim na hininga. Mukha namang hindi nasaktan ang Prince na 'to, arte lang para kaawaan at talaga namang bentang-benta kay Khazumi.
Thanks to our parents, sa kaniya nila pinasa ang pagiging uto-uto.
"Ang sakit, baby," nakangusong ani Prince.
"Saan ang masakit? Dito ba? Kiss ko later." Uto-uto talaga.
Baby. Cringe na nga ng endearment nila, ay talaga namang ang lalakas pa ng loob na mag live landian dito sa harapan ko.
"Ang bababoy niyo." Komento ko bago tuluyang magtungo sa aking silid.
"At least bagay kami. Palibhasa wala ka lang love life, e!" Humagikhik na sagot pabalik ni Khazumi.
Hindi ko na lang pinatulan at baka mamaya ay umiyak, maging kasalanan ko na naman.
"Nandito ka na naman, huh?" si Dylan na naupo sa may gilid ng pader. May kung ano siyang pinaghahalong kulay sa isang malaking lata.
Nakasuot siya ng eyeglasses ngayon at med'yo maayos na uniform. Gago ba naman, ang tatlong butones sa taas ay hindi pa rin ayos. Mukha na sana siyang good student kaso hindi na kaya.
Napakunot ang noo ko habang pinagmamasdan ang ginagawa niya. "Don't you dare make me repeat what I've said kahapon."
Nagtaas siya ng tingin sa akin. "Ang ano mo naman, hindi naman ikaw ang aking pinatatamaan." He smirked.
"It's my family. They're my family, you, asshole." I sarcastically smiled at him.
"Kahit na, at least hindi ikaw—"
"Bakit ba galit na galit ka sa pamilya ko, sa mga parents ko?" Lumalabas na naman ang pagiging agresibo ko.
Nagtagis ang bagang ko. Nagagalit na naiinis ako.
"You don't wanna know." Pagak siyang tumawa. "Let's just say na your parents are liars."
Nang magbaba ako ng tingin ay hindi ko sinasadyang mabasa ang pangalan niya sa id.
Zorren Dylan Serrano. Such a wonderful name.
Fic2philary- Nov 3, 2024