Yoongi spojrzał na Jungkooka, który zaczął niekontrolowanie szlochać.
Wszystko miało teraz dla niego sens.
Był zaznajomiony z domem Jungkooka, ponieważ przychodził tu cały czas. Znał zapach, błysk w jego oczach.
Dlaczego spodobał mu się Jimin od pierwszego wejrzenia?
Bo uratował go.
Jimin wiedział o glossofobii Yoongiego.
Yoongi wewnętrznie zachichotał.
To zostało zaplanowane? A ile było
zbiegiem okoliczności?
Yoongi podszedł do Jungkooka, przyciągając go do uścisku.
Wtulił się w niego, po chwili również zaczynając szlochać.
W jego głowie zaczęły się pojawiać przebłyski wszystkich wspomnień.
– Przepraszam – powiedział Jungkook do Yoongiego, nadal trzymajac go w swoich ramionach.
– To nie twoja wina, Kookie – powiedział, wymuszając lekki uśmiech.
– Kocham cię, hyung – wyszeptał Jungkook.
Odsunął się od blondyna i spojrzał na
niego z błyszczącymi oczami.
Yoongi nie wiedział, co robić. Tak, pamiętał wszystko. I pomimo wszystkiego, nadal kochał chłopaka.
Jungkook przyciągnął blondyna do pocałunku.
Ich miękkie usta zetknęły się. Pocałunek był słodki i krótki.
Jungkook położył ręce na policzkach Yoongiego i potarł swoim nosem o jego.
Oboje uśmiechnęli się do siebie.
Obaj przez długi czas nie uśmiechali się tak długo, co znaczyło, że teraz oboje są naprawdę szczęśliwi.