Zawgyi
သူ႔အသက္ငါးႏွစ္...
"မမ ျပန္လာမယ္ ဒီမွာပဲေစာင့္ေနေနာ္..."
ယုန္ရုပ္ေလးမ်ားပါသည့္ ညအိပ္ဝတ္ဝတ္စံု နက္ျပာေလးကို ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ေကာင္ေလးသည္ တစ္ဖက္လက္တြင္ နားရြက္ရွည္ရွည္ယုန္ရုပ္ေလးကို တရြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ရပ္ေနသူ မိန္းမပ်ိဳကို ၾကည့္၏။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္ ထိုအစ္မသည္ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးေသာ္လည္း သူ ထိုအစ္မကို ခ်စ္သည္။ မိဘမ်ားက အိမ္တြင္ မရိွေနတတ္တာ မ်ားသည္မို႔ သူ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနတတ္တာမဟုတ္ဘူးလား။
ထိုအစ္မႏွင့္သူေဆာ့ကစားရျခင္းကို ႏွစ္သက္သည္။ ထိုအစ္မသည္ သူ႔ကို ေႏြးေထြးသည္။ သူ႔မိဘမ်ား ညဘက္တြင္ ျပန္မလာဘူးဆိုလ်ွင္ သူမသည္ သူႏွင့္အတူအိပ္သည္။ သူမႏွင့္အတူ အိပ္ရျခင္းက အစပထမတြင္ သူ႔အတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာ မရိွလွ။
ထိုအစ္မက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးကို နမ္းတက္သည္။ သူ႔လွ်ာေသးေသးေလးျဖင့္ သူမ၏ အာခံတြင္းထဲသို႔ ထိုးေမႊခိုင္းတတ္သည္။ သူမ၏ မထိအပ္မကိုင္အပ္ေသာ ေနရာတို႔ကို ဟိုဟာလုပ္ေပးပါ ဒီဟာလုပ္ေပးပါဟု ခိုင္းတတ္သည္။ အစပိုင္းတြင္ သူ တစ္မ်ိဳးႀကီး ထင္ကာ ရြံ႕တြန္႔တြန္႕ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွ ထိုအရာသည္ သာယာမႈဟု သူခံစားလာရ၏။
သာယာမႈ ထိုအစ္မသည္ သူ႔ကို မ်က္လံုးမ်ား မိွတ္ခိုင္းထားတတ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလး နီရဲလာသည္အထိ သူမ၏ လက္မ်ားက သူ႔ခႏၶာကိုယ္၏ တစ္ခုတည္းေသာအစိတ္အပိုင္ကို ကိုင္တြယ္တတ္သည္။ တင္းၾကပ္ထားသည့္ စိတ္တို႔လႊတ္ခ်လိုက္ခ်ိန္သည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူမက သူ႔ကို အတင္းေတာင္းဆိုခိုင္းသည္။ ငိုသံေသးေသးျဖင့္ သူ ေတာင္းဆိုတိုင္း သူမသည္ သူ႔ကို သေဘာက်စြာ ေထြးေပြ႔ရင္း နမ္းရိႈက္တတ္သည္။
လူႀကီးဆန္ၿပီး ေမတၱာဓာတ္မပါသည့္ အနမ္းမ်ိဳး။ သူမက ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ လူႀကီးဆန္သည့္ ကစားနည္းဟု ေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ထိုအစ္မသည္ ယခုအိမ္ကထြက္သြားရန္ျပင္ေနသည္။
"ဘာလို႔လဲ သား မလိမၼာလို႔လား..."
"သားက အရမ္းလိမၼာတာေပါ့..."
သူ မ်က္ရည္ေတာ့မက်။ သူ႔မိခင္က သူ႔ကို ေျပာဖူးသည္။ သူသာ မရိွလွ်င္သူမ၏ ဘဝသည္ သစၥာမရိွသည့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ထံတြင္ ကပ္တြယ္ေနစရာအေၾကာင္းမရိွဟု သူ႔အေဖအိမ္ျပန္မလာတတ္သည့္ ညတိုင္းတြင္ေျပာတတ္သည္။ သစၥာမရိွသည့္ ေယာက်ာ္းဆိုတာ ဘာလဲ သူနားမလည္။ သို႔ေသာ္ သူနားလည္သည္က သူ႔မိခင္သည္ သူ႔ေၾကာင့္ ယခုလို ျဖစ္ေနရသည္။
"ဒါေပမဲ့ မမ ထြက္သြားမွရမယ္..."
"ဘာလို႔လဲ..."
"အင္း... သားေဖေဖက မမအခန္းထဲ ညေတြအလည္လာတာကို သားေမေမသိသြားလို႔ေပါ့... သူက မမကိုဆူတယ္ေလ..."
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ မမက ေမေမ့အခန္းထဲက အိတ္ေတြယူတာလား..."
"အင္းေပါ့ တိတ္တိတ္ေနေပးမယ္မဟုတ္လား..."
သူ မည္သည့္စကားမွမေျပာ ယုန္ရုပ္ေလးပိုက္ကာသာ ၿငိမ္ေနျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ လူေတြအကုန္လံုးက သူ႔ကို မလိုခ်င္ၾကတာလဲ။
"မမက သားကိုေရာ မလိုခ်င္ဘူးလား..."
"အင္း... သားကုိ မမ မလိုခ်င္ဘူး... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သားကို မမ တာဝန္ယူရွာေဖြမေက်ြးေမြးႏိုင္ဘူးေလ..."
ေနာက္ဆက္တြဲစကားကို သူနားမလည္ျပန္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအစ္မသည္လည္း သူ႔ကို မလိုခ်င္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးသည္ ထိုအစ္မ၏ အနမ္းကို ခံရျပန္၏။ ယခုအႀကိမ္တြင္ေတာ့ သူ သူူမခိုင္းေစသည့္ အတိုင္းမလုပ္ေတာ့။ သူ႔ကို ထူးဆန္းသလို ၾကည့္လာသည့္ ထိုအစ္မကို သူ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးျဖင့္ ျပန္ၾကည့္သည္။
"လိမၼာတဲ့ကေလးေတြကို ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ၾကဘူး..."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ထိုအစ္မသည္ ခပ္တိုးတိုးရယ္၏။ ထို႔ေနာက္...
"မမျပန္လာမွာမို႔ ဒီမွာပဲေစာင့္ေနေနာ္..."
သူ႔ေခါင္းေလးကို အသာပုတ္ကာ သူမသည္ မည္သူတစ္ဦးမွ မရိွသည့္ အိမ္တြင္ထားရစ္ခဲ့သည္။ အစ္မျပန္လာမယ္ဆိုသည့္စကားသည္ သူ႔ကိုညာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူ သူူမကို ဆက္ေစာင့္ေနမိဆဲ။
>>>>>Schdule<<<<<
သူ႔အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္...
"ဒီမိန္းမက အခု အိမ္ေပၚထိတက္လာၿပီ! ရွင္အဲ့ဒါ ဘာသေဘာလဲ!"
အခန္းထဲတြင္စာလုပ္ေနရာမွ အျပင္မွအသံမ်ားေၾကာင့္ သူ ဧည့္ခန္းဘက္ထြက္လာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးေရွ႕တြင္ သူ႔အေဖကို ေဆာင့္ဆြဲကာ ငိုယိုေနသည့္ သူ႔မိခင္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ သူ႔ကို ျမင္သည္ႏွင့္ျပံဳးျပလာ၏။ သူ႔တြင္ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္လို မ်က္ႏွာလံုးလံုးေလး လက္တိုတုိေလးမ်ား မရိွေတာ့ေပမဲ့လည္း သူက အရပ္မရွည္ေသးတဲ့ လူေကာင္ေသးေသးေလးျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။
"မမ..."
သူအသံတိုးတိုးျဖင့္ သူမကို ေခၚျဖစ္သည္။ မည္သူမွ သူေခၚသည္ကို မၾကား။ သူတို႔အာရံုႏွင့္သူတို႔ုျဖစ္ေနၾကသည္ေလ။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္သည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို စတင္ခံစားရ၏။ သူ အခန္းထဲေျပးဝင္သြားျဖစ္သည္။ သူ႔ေဘာင္းဘီသည္ အနည္းငယ္စိုစြတ္ေနပါေရာလား။ မမသည္ မေကာင္းသည့္သူ။ သူ႔မိခင္ကို ထပ္ငိုေအာင္လုပ္ျပန္ၿပီ။ မမဟာ မေကာင္းသလို။ သူ႔မိခင္ဟာလည္း မေကာင္း။ ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ သူ႔ကို စိတ္ညစ္စရာေစသည္။
>>>>>Schmaltz<<<<<
သူ႔အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္...
"မင္း ေယာက်ာ္းေလးနဲ႔စမ္းၾကည့္ခ်င္လား..."
သူတို႔ႏွစ္ဦး ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားပီပီ မဟုတ္တာအကုန္ခိုးလုပ္ၾကသည္။ အသက္ကန္႔သတ္ထားသည့္ ညစ္ညမ္းစာအုပ္မ်ားဖတ္သည္။ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္သည္။ သူ႔ဖခင္သည္ အျပင္တြင္ မိန္းမမ်ားစြာျဖင့္ ရႈပ္ေပြသည္ကို သူေကာင္းစြာနားလည္လာၿပီ။ သူ႔မိခင္သည္ သူ႔ဖခင္ထံမွ ရရိွသည့္စိတ္ဒဏ္ရာတို႔ကို သူ႔အေပၚပံုခ်တတ္သည္။ သူက သူ႔ဖခင္၏ ေယာက်ာ္းဆန္သည့္ ေခ်ာေမာမႈႏွင့္ သူ႔မိခင္၏ မိန္းမဆန္ေသာ ေခ်ာေမာမႈႏွစ္ခုကို ေပါင္းဖက္ထားေသာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ေယာက်ာ္းဆန္ျခင္းရိွမေန။
"ဘယ္လို... မင္း ေျခာက္ေနတာလား... ဟိုတေလာက တကၠသိုလ္က အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ မင္း..."
ထက္လင္း၏ ေမးခြန္းကို သူ လက္ထဲမွ ေဆးလိပ္ကို ျပာခြက္ထဲထိုးေခ်ၿပီး သူ႔အေပၚဝတ္ ေက်ာင္းအက်ီ ၤကိုခြ်တ္ျခင္းျဖင့္ တံု႔ျပန္၏။ တရုပ္ကျပားတစ္ဦးျဖစ္သည့္ သူ႔အတြင္းသားတို႔သည္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာေကာင္းလြန္းေအာက္ ျဖဴဝင္းလြန္းသည္။
"ငါ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္... မိန္းမေတြက အင္း..."
သူ ၾကမ္းျပင္ထက္တြင္တြန္းလွဲခံရကာ အေပၚမွ ခြထိုင္ထားေသာ ထက္လင္းကို ၾကည့္ၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳး၏။
"သူတို႔က ၿငီးေငြ႔ဖို႔ေကာင္းလာၿပီ ေနာက္ၿပီး ငါ သာယာမႈေနာက္တစ္မ်ိဳးကို ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္... ေယာက်ာ္းေလးကို မင္းစိတ္မဝင္စားဘူးဆိုရင္ မင္းအေနနဲ႔ မ်က္လံုးမိွတ္ထားလို႔ရတယ္..."
သူ႔ခႏၶာသည္ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ သာယာမႈကို အလြန္တပ္မက္တတ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူတစ္ကိုယ္တည္း သာယာမႈရရန္ျပဳလုပ္ျခင္းထက္ အျခားသူတစ္ဦးႏွင့္အတူ သာယာမႈရွာျခင္းက ပိုခံစားလို႔ေကာင္းေၾကာင္း သူ ေကာင္းစြာသိေနၿပီ။ ထို႔အျပင္ မိန္းမမ်ားျဖင့္ ေနရသည္က အလြန္စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းသည္။ သူတို႔က အရမ္းကို စကားမ်ားၿပီး လူလည္းတအားပင္ပန္းရသည္။
အထူးသျဖင့္ ရြယ္တူမိန္းကေလးမ်ားဆိုလ်ွင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ဘာျဖစ္လိမ့္မယ္ ညာျဖစ္လိမ့္မယ္ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ပဲလိုက္ေလ်ာၾကတာပဲ။ အစ္မႀကီးမ်ားကေတာ့ သူတို႔၏ ပထမဆံုးအႀကိမ္မဟုတ္တာမ်ားသျဖင့္ သူတို႔ကေတာ့ ေဆးေသာက္ကာ ကိုယ့္ေဘးကိုယ္ေရွာင္ရွားတတ္ၾကသည္ေလ။
"မင္းလို ေက်ာင္းမွာ Top 3 ဝင္တဲ့ေက်ာင္းသားက ဒီလိုစကားေတြေျပာတယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းအုပ္သိရင္ အရမ္းဝမ္းနည္းမွာပဲ..."
ထက္လင္း၏ အက်ီ ၤၾကယ္သီးတို႔ကို ျဖဳတ္ေနရင္းမွ သူျပံဳး၏။ သူ႔အျပံဳးကိုၾကည့္ရင္းျဖင့္ ထက္လင္းသည္...
"မင္းဆိုရင္ေတာ့ ငါ မ်က္လံုးမိွတ္စရာမလိုေလာက္ဘူး မင္းက မိန္းမဆန္တယ္ေလ..."
ဆရာႀကီးဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာမညွပ္သည့္ သူ႔ဂုတ္ေထာက္ဆံပင္မ်ားကို ကိုင္ရင္း ထက္လင္းေျပာေတာ့ သူ ေခါင္းညိတ္၏။
"ငါ အဲ့ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာမႈနည္းနည္းလုပ္ထားတယ္ မင္းအေပၚကေန ထက္လင္း..."
"ေသခ်ာတယ္ေပါ့..."
ထက္လင္း၏ မ်က္ခံုးပင့္ေမးမႈေၾကာင့္ သူ ေခါင္းညိတ္၏။
"အင္း ငါ မပင္ပန္းခ်င္ပါဘူးဆို တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္ မင္း ငါဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးတယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္ေနာ္..."
"အင္း..."
စာအုပ္အတူဖတ္တိုင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ထိေတြ႔ဖူးသည္မို႔ သူ႔စိတ္သည္ ဘယ္ေလာက္ထိ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လ်ွင္ ဆိုးရြားသည္လည္း ဆိုသည္ကို ထက္လင္းေကာင္းစြာသိသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ သူ႔ပထမဆံုးအႀကိမ္သည္ ထက္လင္းႏွင့္ကုန္ဆံုးခဲ့၏။ သူတို႔၏ ကိစၥၿပီးခ်ိန္တြင္ သူ ေမွာက္ခံုေလးေနကာ...
"အဲ့ဒါက အဲ့အခ်ိန္တုန္းကသာေကာင္းတာ ၿပီးလည္းၿပီးေရာ အလုပ္ေတြရႈပ္လိုက္တာ..."
သူ႔ျမည္တြန္ေတာက္တီးမႈကို ထက္လင္းသည္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနရင္းျဖင့္ရယ္ေလေတာ့သည္။
"မင္းေၾကာင့္ ငါလိုင္းေျပာင္းသြားရင္ မင္းတာဝန္ယူမွာလား..."
"အင္း ငါ တာဝန္ယူမွာ...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေယာက်ားေတြက သူတို႔ထက္ပိုေကာင္းတယ္ေလ ကေလးရမွာလည္း စိတ္မပူရသလို စကားလည္းမမ်ားဘူး... ငါလည္း သက္သာတယ္..."
ပြင့္လင္းလြန္းေသာ သူ႔စကားေၾကာင့္ ထက္လင္းသည္ ရယ္ေလ၏။ သူသည္လည္း ထိုအခ်ိန္က ျပံဳးေနခဲ့သည္။ ထက္လင္းသည္ သူႏွင့္အျမဲအတူရိွေနေသာသူ။ သူတို႔သည္ အျမဲတမ္းအတူရိွေနလိမ့္မည္။ ငယ္ငယ္ကေရာ အခုေရာ ေနာင္အခ်ိန္ေရာ။ သူ ယံုၾကည္မိသည္။ ထက္လင္းသည္ သူ႔ကို မထားသြားဘူးဆိုသည္ကိုေပါ့။
>>>>>Schmaltz<<<<<
သူ႔အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္
"ငါတို႔ရဲ႕ ဒီ Relationship ကို ဆက္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး..."
ထက္လင္း၏လက္ေမာင္းတြင္ ပင္ပန္းမႈတို႔ျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဖြင့္တစ္ဝက္မဖြင့္တစ္ဝက္ ပြင့္လာေလ၏။
"မင္းကို ငါခ်စ္လို႔ မင္းတျခားသူေတြနဲ႔ေနတာကို ငါ မလိုခ်င္ဘူး... ေယာက်ာ္းေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္..."
ပြင့္လင္းစြာေျပာလာသည့္ ထက္လင္းကို သူ မ်က္လံုးအဝိုင္းသားျဖင့္ ၾကည့္မိ၏။ ထက္လင္းသည္ သူ႔ကိုခ်စ္သည္။
"ငါ..."
သူ ခ်စ္သည္ဟု ျပန္မေျပာျဖစ္။ သူထက္လင္းႏွင့္အတူ ရိွေနျခင္းက ထက္လင္းသည္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေကာင္းစြာသာယာမႈေပးတတ္၍။ ဒါကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးလည္းသိသည္။ ထိုေန႔က ထက္လင္း၏ စီးကရက္ေသာက္ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားထံမွ ေနာက္ဆံုးအနမ္းကို သူ ရခဲ့သည္။
"ငါသိတယ္ မင္း ငါ့ကိုမခ်စ္တာကို ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါတို႔ဒီလိုမ်ိဳးဆက္မေနေတာ့လို႔ရမလား..."
"မင္းေရာထြက္သြားမွာလား..."
သူ ထက္လင္း၏ ရင္အုပ္ေပၚလက္ျဖဴျဖဴမ်ားတင္ေမးေတာ့ ထက္လင္းသည္ သူ႔လက္ကို ကိုင္ကာ ေမးလာေလ၏။
"ငါက ဘယ္ကိုထြက္သြားရမွာလဲ... ငါတို႔ ဒီလိုမ်ိဳးပဲ မေနေတာ့ရံုပါ ငါ မင္းအနားမွာရိွေနဦးမွာပါပဲ..."
သူ ထက္လင္းစကားကို ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ထက္လင္းသည္ သူ႔ကိုေတာ့ မညာေလာက္ပါဘူး။ သူ ထက္လင္းကို မခ်စ္ေပမဲ့လည္း သူ႔အနားတြင္ထက္လင္းကို ရိွေစခ်င္သည္။ အျမဲတမ္းသူတို႔ ဒီလိုမ်ိဳးမေနေလာက္ေပမဲ့လည္း လူ႔ခႏၶာဆိုတာ သာယာမႈကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္သည္ကို သူ ေကာင္းစြာသိပါသည္ေလ။ သူႏွင့္ထက္လင္းသည္ ရံဖန္ရံခါတြင္ ထိုသို႔ေနျဖစ္ဦးမွာပါပဲ။
>>>>>Schmaltz<<<<<
သူ႔အသက္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္...
"ထက္လင္း မင္း!"
သူ ထက္လင္း၏ အက်ီ ၤစကို ေဆာင့္ဆြဲကာ ေဒါသမ်က္လံုးတို႔ျဖင့္ ထက္လင္းကိုၾကည့္၏။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ဘဝထဲသို႔ သူရိန္ေနမင္းသည္လည္း ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ သူရိန္သည္ သူ၏ ေဒါသထြက္ေနမႈကို ဟန္႔တားရန္ သူ႔လက္ကို အသာကိုင္၏။
"နီေစြး... စိတ္ထိန္း..."
"သူရိန္ မင္းအျပင္ထြက္ေန... ဒါ သူနဲ႔ငါ့ၾကားက ကိစၥ..."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေနသည့္ သူရိန္ကို ထက္လင္းသည္ ေလေျပေအးျဖင့္...
"အိမ္ေအာက္ထက္မွာ ငါ့ကိုေစာင့္ေနပါလား... ငါ့အိတ္ေတြ တစ္ခါတည္း ယူသြားေပး ငါ ေလယာဥ္ခ်ိန္ေနာက္က်လိမ့္မယ္..."
ထက္လင္းစကားဆိုေသာ္လည္း နီေစြး၏ မ်က္ႏွာသည္ ေဒါသေရာင္တုိ႔လႊမ္းေနေသးဆဲမို႔ သူရိန္ခ်က္ခ်င္းအခန္းထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေသး။ သူ႔ စိုးထိတ္ေနမႈကို ထက္လင္းသည္ အျပံဳးႏုႏုျဖင့္...
"သြားပါ... နီေစြးက ဘယ္တုန္းက ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လူတစ္ေယာက္ကို ထိုးႀကိတ္ဖူးလို႔လဲ..."
သူရိန္သည္ သူတုိ႔၏ အတိတ္ကို မသိသူပီပီ နီေစြးဘာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနမွန္း နားမလည္။ ေဒါသအျဖစ္ခံရသူ ထက္လင္းကိုယ္တိုင္လည္း ထိုအခ်ိန္ကနားမလည္ခဲ့။ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ျဖင့္ သူ႔ Luggage ကိုယူဆင္းသြားေတာ့မွ ထက္လင္းသည္ သူ႔ကို ၾကည့္လာသည္။
"မင္း ဘာလုိ႔ငါ့ကို မေျပာတာလဲ!"
"ငါ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မဲ့ကိစၥလား..."
"မင္းအဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔နဲ႔အတူေက်ာင္းမတက္ဘဲ တစ္ႏွစ္နားလိုက္တာလား..."
"အင္း..."
"မင္း!"
သူ နာက်င္စြာထက္လင္းကိုၾကည့္သည္။ တစ္ႏွစ္ေတာင္ႀကိဳစီစဥ္ေနခဲ့တာပဲ။ သူ မသိေအာင္ ထက္လင္းသည္ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး သူ႔ေဘးမွ ထြက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနခဲ့သည္။
"ငါ ျပန္လာခဲ့မယ္..."
ထိုစကားက သူ႔ကို အတိတ္မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့သည့္ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ေစ၏။ ေဒါသျဖင့္ ဆူပြက္ေနသည့္ သူ႔ခႏၶာမွ ေသြးတုိ႔သည္ ဟုပ္ခနဲၿငိမ္က်သြားေတာ့သည္။ ထက္လင္းသည္လည္း သူ႔အနားက ထြက္သြားတာပဲ။ ထက္လင္းကေတာ့ သူ႔ကို ေစာင့္ေနပါဟု ထိုအမ်ိဳးသမီးလုိ မေျပာ။
"ငါတုိ႔ Skype ကေန ဆက္သြယ္ၾကမယ္... မၾကာမၾကာ..."
လက္မွနာရီကိုၾကည့္ၿပီး ထက္လင္းသည္ အနည္းငယ္ေသြးေအးစျပဳလာသည့္ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာသည္။ သူ တင္းၾကပ္စြာဆုတ္ကုိင္ထားသည့္ ထက္လင္း၏ အက်ီ ၤကိုလႊတ္ေပးလုိက္၏။ ေၾကတြန္႔သြားသည့္ ေနရာတုိ႔ကို ထက္လင္းသည္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း...
"ငါ ေလယာဥ္ခ်ိန္ေနာက္က်မွာမုိ႔ သြားေတာ့မယ္... မင္း ငါ့ကို လုိက္ပို႔ခ်င္လား..."
"မပို႔ခ်င္ဘူး... မင္း ငါ မသိေအာင္ ဒီကိစၥလုပ္ခဲ့တာ..."
ထိုအခ်ိန္က ထက္လင္းသည္ သူနားမလည္ႏိုင္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို အခ်ိန္အတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ တစ္ခုခုသူ႔ကို လုပ္ခ်င္ခဲ့ပံုရသည့္ ထက္လင္းသည္ ဘာမွသူ႔ကို မလုပ္ခဲ့။ ေထြးေပြ႔ျခင္း၊ နမ္းရိႈက္ျခင္း၊ ငါ့ကိုေစာင့္ေနပါ၊ ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္ အစရိွသည့္ ဘာတစ္ခုကိုမွ ထက္လင္းသည္ မျပဳခဲ့သလုိ ဆုိလည္းမဆုိခဲ့။
"မင္း ျပန္ရင္ အိမ္ေသာ့ကို ပံုမွန္ထားေနၾကေနရာမွာပဲ ထားေပးခဲ့... ငါ့အေမနဲ႔အေဖက သူတုိ႔အလုပ္ကေန ငါ့ကို တန္းၿပီးလုိက္ပို႔ရမွာဆုိေတာ့... ငါသြားၿပီ နီေစြး..."
ထုိသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ထက္လင္းသည္ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ကာ ထြက္သြားခဲ့သည္။ ယခုလည္း သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ သူႏွင့္အတူ ရိွေနပါမည္ဆုိသည့္ အျခားေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကို ထားရစ္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ တုိက္ဆိုင္စြာပင္ ထုိေန႔က သူ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ရွပ္အက်ီ ၤတြင္လည္း ယုန္ရုပ္ေလးတစ္ရုပ္ရိွေနခဲ့သည္။
>>>>>Schmaltz<<<<<
မ်က္လံုးမ်ားကို သူ ဖြင့္ေတာ့ အေမွာင္ထုသက္သက္။ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားကို သူ အိပ္မက္မက္ျပန္တာပဲဟု ေတြးကာ သူ႔အေနာက္နားတြင္ အိပ္ေနသည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေက်ာေပးအိပ္ေနခဲ့ရာမွ သူ ထိုတစ္စံုတစ္ေယာက္ဘက္ လွည့္သည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံု။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ မေၾကာက္ရြံ႕မိ။ သူ႔ဘက္လွည့္ကာ ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးျပာမ်ားပိုင္ရွင္ကို သူ စကားစ၏။
"မင္း မအိပ္ေနဘူးလား..."
"နီေစြး အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနတာလား..."
ထိုေကာင္ေလးသည္ သူ႔ကို တုိးညင္းေသာ ေလသံျဖင့္ ေမးေလ၏။ အိပ္မက္ဆုိး... သူ ဒါေတြကို အိပ္မက္ဆိုးဟု ေျပာရမည္လား။
"နီေစြးရဲ႕ အသက္ရွဴသံအရမ္းျပင္းေနလုိ႔..."
"ဘာလု႔ိ ငါ့ကို မႏိႈးလိုက္လဲ..."
ေမးလာသည့္ သူ႔ကို ထုိေကာင္ေလးသည္ မည္သည့္စကားမွမေျဖ။ Vincent သည္ နဂါးတစ္ေကာင္ႏွင့္ေမွာ္ဆရာမတစ္ဦး၏ သားမုိ႔ သူ႔တြင္ေရာ ေမွာ္အတတ္တစ္ခုခုမ်ား တတ္ေျမာက္ေလမလားဟု သူ ေတြးျဖစ္သည္။ ေမးခ်င္ေသာ္လည္း သူ မေမးျဖစ္။
"Vincent..."
သူ ထိုေကာင္ေလးအမည္ကိုေခၚေတာ့ သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္ေလးသည္ အင္း ဟု ခပ္တိုးတုိးထူးေလ၏။
"မင္းေရာ... တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ထြက္သြားမွာလား..."
"ဘယ္ကိုလဲ..."
အိပ္မက္ထဲရိွထက္လင္းေျပာခဲ့သည့္ စကားကို ေတြးမိကာ သူ ဟက္ခနဲရယ္သည္။ သူ ထိုေကာင္ေလးကို ဘာေတြေမးေနမိတာလဲ။
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး... ငါ ေရသြားေသာက္လုိက္ဦးမယ္... မင္းလည္း အိပ္ေတာ့..."
သူ ေရထေသာက္ရန္ တစ္ဖက္သို႔အလွည့္ သူ႔ကို အေနာက္ဘက္မွ လွမ္းဆြဲကာ ရင္ခြဲထဲတစ္ခါတည္း ဆြဲသြင္းလုိက္သည့္ ထိုေကာင္ေလး။
"အိပ္ေတာ့... ေရလည္းေသာက္မေနနဲ႔... တကယ္လည္း ေသာက္ခ်င္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔..."
သူစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသည္ကို သိေနသည့္ ထိုေကာင္ေလးေၾကာင့္ သူ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ ေရေသာက္ရန္ တစ္ဖက္လွည့္လုိက္သည့္ သူ႔ကို လွမ္းဆြဲမႈေၾကာင့္ သူ႔ေက်ာျပင္သည္ ထိုေကာင္ေလး၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္အပ္လ်က္။ ေႏြးေထြးသည္။ ထိုေကာင္ေလး၏ ရင္ေငြ႔သည္ ေႏြးေထြးသည္။ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားသည့္ ထိုေကာင္ေလးလက္အတြင္းတြင္ သူ ဟိုတိုးဒီတိုးလူးလြန္႔ေတာ့ ဖက္ထားသည့္လက္ကို ေလွ်ာ့လာေပးသည့္ ထိုေကာင္ေလး။ သူ မ်က္လံုးမ်ားကိုသာ မိွတ္ထားလိုက္၏။
အကယ္၍ ထိုေကာင္ေလးဘက္ကို လွည့္မည္ဆုိလွ်င္ သူ႔အက်င့္ဆုိးမ်ားေပၚလာလိမ့္မည္။ သူ Vincent ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ထိုစည္းကို မေက်ာ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသားမဟုတ္ဘူးလား။ Vincent ၏ ခံစားခ်က္သည္ သူ႔အေပၚတြင္ စစ္မွန္သည္ဟု သူ ကစား၍မျဖစ္။ ထို႔အတြက္ သူ ေနာက္ဆံုးေသာ စည္းကို ေက်ာ္လုိက္၍ လံုးဝမျဖစ္။
ထိုေကာင္ေလး၏ သူ႔အေပၚထားသည့္ ခ်စ္ျခင္းကို အခြင့္ေကာင္းယူေနမွန္း သူ သိေသာ္လည္း တစ္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ဘဝထဲမွ ထြက္သြားမည့္ ထိုေကာင္ေလး၏ ေႏြးေထြးမႈကို သူ ယခုလို အားနည္းေနခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အသံုးခ်၍ရပါသည္ေနာ္။
"ကြ်န္ေတာ္ ထြက္သြားရရင္ေတာင္မွ နီေစြးကို ရေအာင္ ေခၚသြားမွာမို႔လို႔... နီေစြးစိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေနပါ... ကြ်န္ေတာ္ အျမဲတမ္းနီေစြးနဲ႔အတူရိွေနမွာ..."
မ်က္လံုးမ်ားမိွတ္ထားရာမွ သူ႔မ်က္လံုးတုိ႔သည္ အေမွာင္ထဲတြင္ ဝိုင္းစက္စြာျပဴးက်ယ္သြားခဲ့သည္။ ထိုေကာင္ေလးသည္ အျမဲတမ္း သူၾကားလိုသည့္ စကားတုိ႔ကိုသာ ေျပာသည္ပဲ။ အျမဲတမ္း... အျမဲတမ္း... သို႔ေသာ္လည္း သူ ထိုေကာင္ေလးကို ဘယ္လုိလုပ္ယံုၾကည္ရမွာလဲ။ လူတုိင္းက သူယံုၾကည္ၿပီဆုိေတာ့မွ ထြက္သြားတတ္ၾကတာေလ။
~~~~~~~~~~
Unicode
သူ့အသက်ငါးနှစ်...
"မမ ပြန်လာမယ် ဒီမှာပဲစောင့်နေနော်..."
ယုန်ရုပ်လေးများပါသည့် ညအိပ်ဝတ်ဝတ်စုံ နက်ပြာလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် ကောင်လေးသည် တစ်ဖက်လက်တွင် နားရွက်ရှည်ရှည်ယုန်ရုပ်လေးကို တရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး အိမ်ပေါက်ဝတွင် ရပ်နေသူ မိန်းမပျိုကို ကြည့်၏။ နှစ်ဆယ့်လေးနှစ်အရွယ် ထိုအစ်မသည် သူ့ထက်အသက်ကြီးသော်လည်း သူ ထိုအစ်မကို ချစ်သည်။ မိဘများက အိမ်တွင် မရှိနေတတ်တာ များသည်မို့ သူ တစ်ယောက်တည်း ကျန်နေတတ်တာမဟုတ်ဘူးလား။
ထိုအစ်မနှင့်သူဆော့ကစားရခြင်းကို နှစ်သက်သည်။ ထိုအစ်မသည် သူ့ကို နွေးထွေးသည်။ သူ့မိဘများ ညဘက်တွင် ပြန်မလာဘူးဆိုလျှင် သူမသည် သူနှင့်အတူအိပ်သည်။ သူမနှင့်အတူ အိပ်ရခြင်းက အစပထမတွင် သူ့အတွက် သက်တောင့်သက်သာ မရှိလှ။
ထိုအစ်မက သူ့နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးကို နမ်းတက်သည်။ သူ့လျှာသေးသေးလေးဖြင့် သူမ၏ အာခံတွင်းထဲသို့ ထိုးမွှေခိုင်းတတ်သည်။ သူမ၏ မထိအပ်မကိုင်အပ်သော နေရာတို့ကို ဟိုဟာလုပ်ပေးပါ ဒီဟာလုပ်ပေးပါဟု ခိုင်းတတ်သည်။ အစပိုင်းတွင် သူ တစ်မျိုးကြီး ထင်ကာ ရွံ့တွန့်တွန့်ဖြစ်သော်လည်း အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ထိုအရာသည် သာယာမှုဟု သူခံစားလာရ၏။
သာယာမှု ထိုအစ်မသည် သူ့ကို မျက်လုံးများ မှိတ်ခိုင်းထားတတ်သည်။ သူ့မျက်နှာလေး နီရဲလာသည်အထိ သူမ၏ လက်များက သူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ တစ်ခုတည်းသောအစိတ်အပိုင်ကို ကိုင်တွယ်တတ်သည်။ တင်းကြပ်ထားသည့် စိတ်တို့လွှတ်ချလိုက်ချိန်သည့် အချိန်မျိုးတွင် သူမက သူ့ကို အတင်းတောင်းဆိုခိုင်းသည်။ ငိုသံသေးသေးဖြင့် သူ တောင်းဆိုတိုင်း သူမသည် သူ့ကို သဘောကျစွာ ထွေးပွေ့ရင်း နမ်းရှိုက်တတ်သည်။
လူကြီးဆန်ပြီး မေတ္တာဓာတ်မပါသည့် အနမ်းမျိုး။ သူမက ထိုသို့ပြုလုပ်ခြင်းသည် လူကြီးဆန်သည့် ကစားနည်းဟု ခေါ်သည်။ သို့သော်ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထိုအစ်မသည် ယခုအိမ်ကထွက်သွားရန်ပြင်နေသည်။
"ဘာလို့လဲ သား မလိမ္မာလို့လား..."
"သားက အရမ်းလိမ္မာတာပေါ့..."
သူ မျက်ရည်တော့မကျ။ သူ့မိခင်က သူ့ကို ပြောဖူးသည်။ သူသာ မရှိလျှင်သူမ၏ ဘဝသည် သစ္စာမရှိသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ထံတွင် ကပ်တွယ်နေစရာအကြောင်းမရှိဟု သူ့အဖေအိမ်ပြန်မလာတတ်သည့် ညတိုင်းတွင်ပြောတတ်သည်။ သစ္စာမရှိသည့် ယောကျာ်းဆိုတာ ဘာလဲ သူနားမလည်။ သို့သော် သူနားလည်သည်က သူ့မိခင်သည် သူ့ကြောင့် ယခုလို ဖြစ်နေရသည်။
"ဒါပေမဲ့ မမ ထွက်သွားမှရမယ်..."
"ဘာလို့လဲ..."
"အင်း... သားဖေဖေက မမအခန်းထဲ ညတွေအလည်လာတာကို သားမေမေသိသွားလို့ပေါ့... သူက မမကိုဆူတယ်လေ..."
"အဲ့ဒါကြောင့် မမက မေမေ့အခန်းထဲက အိတ်တွေယူတာလား..."
"အင်းပေါ့ တိတ်တိတ်နေပေးမယ်မဟုတ်လား..."
သူ မည်သည့်စကားမှမပြော ယုန်ရုပ်လေးပိုက်ကာသာ ငြိမ်နေဖြစ်သည်။ ဘာကြောင့် လူတွေအကုန်လုံးက သူ့ကို မလိုချင်ကြတာလဲ။
"မမက သားကိုရော မလိုချင်ဘူးလား..."
"အင်း... သားကို မမ မလိုချင်ဘူး... ဘာလို့လဲဆိုတော့ သားကို မမ တာဝန်ယူရှာဖွေမကျွေးမွေးနိုင်ဘူးလေ..."
နောက်ဆက်တွဲစကားကို သူနားမလည်ပြန်။ သို့သော်လည်း ထိုအစ်မသည်လည်း သူ့ကို မလိုချင်။ သူ့နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးသည် ထိုအစ်မ၏ အနမ်းကို ခံရပြန်၏။ ယခုအကြိမ်တွင်တော့ သူ သူူမခိုင်းစေသည့် အတိုင်းမလုပ်တော့။ သူ့ကို ထူးဆန်းသလို ကြည့်လာသည့် ထိုအစ်မကို သူ မျက်လုံးတောက်တောက်လေးဖြင့် ပြန်ကြည့်သည်။
"လိမ္မာတဲ့ကလေးတွေကို ဘယ်သူမှ မလိုချင်ကြဘူး..."
သူ့စကားကြောင့် ထိုအစ်မသည် ခပ်တိုးတိုးရယ်၏။ ထို့နောက်...
"မမပြန်လာမှာမို့ ဒီမှာပဲစောင့်နေနော်..."
သူ့ခေါင်းလေးကို အသာပုတ်ကာ သူမသည် မည်သူတစ်ဦးမှ မရှိသည့် အိမ်တွင်ထားရစ်ခဲ့သည်။ အစ်မပြန်လာမယ်ဆိုသည့်စကားသည် သူ့ကိုညာခြင်းဖြစ်သော်လည်း သူ သူူမကို ဆက်စောင့်နေမိဆဲ။
>>>>>Schdule<<<<<
သူ့အသက်ဆယ့်နှစ်နှစ်...
"ဒီမိန်းမက အခု အိမ်ပေါ်ထိတက်လာပြီ! ရှင်အဲ့ဒါ ဘာသဘောလဲ!"
အခန်းထဲတွင်စာလုပ်နေရာမှ အပြင်မှအသံများကြောင့် သူ ဧည့်ခန်းဘက်ထွက်လာတော့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးရှေ့တွင် သူ့အဖေကို ဆောင့်ဆွဲကာ ငိုယိုနေသည့် သူ့မိခင်။ ထိုအမျိုးသမီးသည် သူ့ကို မြင်သည်နှင့်ပြုံးပြလာ၏။ သူ့တွင် ငါးနှစ်အရွယ်ကလေးတစ်ယောက်လို မျက်နှာလုံးလုံးလေး လက်တိုတိုလေးများ မရှိတော့ပေမဲ့လည်း သူက အရပ်မရှည်သေးတဲ့ လူကောင်သေးသေးလေးဖြစ်နေတုန်းပါပဲ။
"မမ..."
သူအသံတိုးတိုးဖြင့် သူမကို ခေါ်ဖြစ်သည်။ မည်သူမှ သူခေါ်သည်ကို မကြား။ သူတို့အာရုံနှင့်သူတို့ဖြစ်နေကြသည်လေ။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် ထိုအမျိုးသမီးကို မြင်သည်နှင့် တစ်စုံတစ်ခုကို စတင်ခံစားရ၏။ သူ အခန်းထဲပြေးဝင်သွားဖြစ်သည်။ သူ့ဘောင်းဘီသည် အနည်းငယ်စိုစွတ်နေပါရောလား။ မမသည် မကောင်းသည့်သူ။ သူ့မိခင်ကို ထပ်ငိုအောင်လုပ်ပြန်ပြီ။ မမဟာ မကောင်းသလို။ သူ့မိခင်ဟာလည်း မကောင်း။ နှစ်ယောက်လုံးသည် သူ့ကို စိတ်ညစ်စရာစေသည်။
>>>>>Schmaltz<<<<<
သူ့အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်...
"မင်း ယောကျာ်းလေးနဲ့စမ်းကြည့်ချင်လား..."
သူတို့နှစ်ဦး ဆယ်ကျော်သက်များပီပီ မဟုတ်တာအကုန်ခိုးလုပ်ကြသည်။ အသက်ကန့်သတ်ထားသည့် ညစ်ညမ်းစာအုပ်များဖတ်သည်။ ဆေးလိပ်ခိုးသောက်သည်။ သူ့ဖခင်သည် အပြင်တွင် မိန်းမများစွာဖြင့် ရှုပ်ပွေသည်ကို သူကောင်းစွာနားလည်လာပြီ။ သူ့မိခင်သည် သူ့ဖခင်ထံမှ ရရှိသည့်စိတ်ဒဏ်ရာတို့ကို သူ့အပေါ်ပုံချတတ်သည်။ သူက သူ့ဖခင်၏ ယောကျာ်းဆန်သည့် ချောမောမှုနှင့် သူ့မိခင်၏ မိန်းမဆန်သော ချောမောမှုနှစ်ခုကို ပေါင်းဖက်ထားသောကြောင့် သူ့မျက်နှာက ယောကျာ်းဆန်ခြင်းရှိမနေ။
"ဘယ်လို... မင်း ခြောက်နေတာလား... ဟိုတလောက တက္ကသိုလ်က အစ်မတစ်ယောက်နဲ့ မင်း..."
ထက်လင်း၏ မေးခွန်းကို သူ လက်ထဲမှ ဆေးလိပ်ကို ပြာခွက်ထဲထိုးချေပြီး သူ့အပေါ်ဝတ် ကျောင်းအကျီ ၤကိုချွတ်ခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်၏။ တရုပ်ကပြားတစ်ဦးဖြစ်သည့် သူ့အတွင်းသားတို့သည် စိတ်ကူးယဉ်ချင်စရာကောင်းလွန်းအောက် ဖြူဝင်းလွန်းသည်။
"ငါ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်နဲ့စမ်းကြည့်ချင်တယ်... မိန်းမတွေက အင်း..."
သူ ကြမ်းပြင်ထက်တွင်တွန်းလှဲခံရကာ အပေါ်မှ ခွထိုင်ထားသော ထက်လင်းကို ကြည့်ပြီး မချိုမချဉ်ပြုံး၏။
"သူတို့က ငြီးငွေ့ဖို့ကောင်းလာပြီ နောက်ပြီး ငါ သာယာမှုနောက်တစ်မျိုးကို ခံစားကြည့်ချင်တယ်... ယောကျာ်းလေးကို မင်းစိတ်မဝင်စားဘူးဆိုရင် မင်းအနေနဲ့ မျက်လုံးမှိတ်ထားလို့ရတယ်..."
သူ့ခန္ဓာသည်ထိုအမျိုးသမီး၏ ကောင်းမှုဖြင့် သာယာမှုကို အလွန်တပ်မက်တတ်နေခဲ့ပြီ။ သူတစ်ကိုယ်တည်း သာယာမှုရရန်ပြုလုပ်ခြင်းထက် အခြားသူတစ်ဦးနှင့်အတူ သာယာမှုရှာခြင်းက ပိုခံစားလို့ကောင်းကြောင်း သူ ကောင်းစွာသိနေပြီ။ ထို့အပြင် မိန်းမများဖြင့် နေရသည်က အလွန်စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းသည်။ သူတို့က အရမ်းကို စကားများပြီး လူလည်းတအားပင်ပန်းရသည်။
အထူးသဖြင့် ရွယ်တူမိန်းကလေးများဆိုလျှင် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ဘာဖြစ်လိမ့်မယ် ညာဖြစ်လိမ့်မယ်ဟု ပြောပြီးနောက်တော့လည်း သူတို့ပဲလိုက်လျောကြတာပဲ။ အစ်မကြီးများကတော့ သူတို့၏ ပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်တာများသဖြင့် သူတို့ကတော့ ဆေးသောက်ကာ ကိုယ့်ဘေးကိုယ်ရှောင်ရှားတတ်ကြသည်လေ။
"မင်းလို ကျောင်းမှာ Top 3 ဝင်တဲ့ကျောင်းသားက ဒီလိုစကားတွေပြောတယ်ဆိုတာ ကျောင်းအုပ်သိရင် အရမ်းဝမ်းနည်းမှာပဲ..."
ထက်လင်း၏ အကျီ ၤကြယ်သီးတို့ကို ဖြုတ်နေရင်းမှ သူပြုံး၏။ သူ့အပြုံးကိုကြည့်ရင်းဖြင့် ထက်လင်းသည်...
"မင်းဆိုရင်တော့ ငါ မျက်လုံးမှိတ်စရာမလိုလောက်ဘူး မင်းက မိန်းမဆန်တယ်လေ..."
ဆရာကြီးဘယ်လောက်ပြောပြောမညှပ်သည့် သူ့ဂုတ်ထောက်ဆံပင်များကို ကိုင်ရင်း ထက်လင်းပြောတော့ သူ ခေါင်းညိတ်၏။
"ငါ အဲ့ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး လေ့လာမှုနည်းနည်းလုပ်ထားတယ် မင်းအပေါ်ကနေ ထက်လင်း..."
"သေချာတယ်ပေါ့..."
ထက်လင်း၏ မျက်ခုံးပင့်မေးမှုကြောင့် သူ ခေါင်းညိတ်၏။
"အင်း ငါ မပင်ပန်းချင်ပါဘူးဆို တစ်ခုတော့ရှိတယ် မင်း ငါဘယ်လောက်ထိ ဆိုးတယ်ဆိုတာကို သိပါတယ်နော်..."
"အင်း..."
စာအုပ်အတူဖတ်တိုင်းတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ထိတွေ့ဖူးသည်မို့ သူ့စိတ်သည် ဘယ်လောက်ထိ ထိုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်လျှင် ဆိုးရွားသည်လည်း ဆိုသည်ကို ထက်လင်းကောင်းစွာသိသည်။
ထိုသို့ဖြင့် သူ့ပထမဆုံးအကြိမ်သည် ထက်လင်းနှင့်ကုန်ဆုံးခဲ့၏။ သူတို့၏ ကိစ္စပြီးချိန်တွင် သူ မှောက်ခုံလေးနေကာ...
"အဲ့ဒါက အဲ့အချိန်တုန်းကသာကောင်းတာ ပြီးလည်းပြီးရော အလုပ်တွေရှုပ်လိုက်တာ..."
သူ့မြည်တွန်တောက်တီးမှုကို ထက်လင်းသည် ဆေးလိပ်သောက်နေရင်းဖြင့်ရယ်လေတော့သည်။
"မင်းကြောင့် ငါလိုင်းပြောင်းသွားရင် မင်းတာဝန်ယူမှာလား..."
"အင်း ငါ တာဝန်ယူမှာ...ဘာလို့လဲဆိုတော့ ယောကျားတွေက သူတို့ထက်ပိုကောင်းတယ်လေ ကလေးရမှာလည်း စိတ်မပူရသလို စကားလည်းမများဘူး... ငါလည်း သက်သာတယ်..."
ပွင့်လင်းလွန်းသော သူ့စကားကြောင့် ထက်လင်းသည် ရယ်လေ၏။ သူသည်လည်း ထိုအချိန်က ပြုံးနေခဲ့သည်။ ထက်လင်းသည် သူနှင့်အမြဲအတူရှိနေသောသူ။ သူတို့သည် အမြဲတမ်းအတူရှိနေလိမ့်မည်။ ငယ်ငယ်ကရော အခုရော နောင်အချိန်ရော။ သူ ယုံကြည်မိသည်။ ထက်လင်းသည် သူ့ကို မထားသွားဘူးဆိုသည်ကိုပေါ့။
>>>>>Schmaltz<<<<<
သူ့အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်
"ငါတို့ရဲ့ ဒီ Relationship ကို ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး..."
ထက်လင်း၏လက်မောင်းတွင် ပင်ပန်းမှုတို့ဖြင့် မျက်လုံးများသည် ဖွင့်တစ်ဝက်မဖွင့်တစ်ဝက် ပွင့်လာလေ၏။
"မင်းကို ငါချစ်လို့ မင်းတခြားသူတွေနဲ့နေတာကို ငါ မလိုချင်ဘူး... ယောကျာ်းလေးနဲ့ဖြစ်ဖြစ် မိန်းမလေးနဲ့ဖြစ်ဖြစ်..."
ပွင့်လင်းစွာပြောလာသည့် ထက်လင်းကို သူ မျက်လုံးအဝိုင်းသားဖြင့် ကြည့်မိ၏။ ထက်လင်းသည် သူ့ကိုချစ်သည်။
"ငါ..."
သူ ချစ်သည်ဟု ပြန်မပြောဖြစ်။ သူထက်လင်းနှင့်အတူ ရှိနေခြင်းက ထက်လင်းသည် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ကောင်းစွာသာယာမှုပေးတတ်၍။ ဒါကို သူတို့နှစ်ယောက်လုံးလည်းသိသည်။ ထိုနေ့က ထက်လင်း၏ စီးကရက်သောက်ထားသည့် နှုတ်ခမ်းများထံမှ နောက်ဆုံးအနမ်းကို သူ ရခဲ့သည်။
"ငါသိတယ် မင်း ငါ့ကိုမချစ်တာကို ဒါကြောင့်မို့ ငါတို့ဒီလိုမျိုးဆက်မနေတော့လို့ရမလား..."
"မင်းရောထွက်သွားမှာလား..."
သူ ထက်လင်း၏ ရင်အုပ်ပေါ်လက်ဖြူဖြူများတင်မေးတော့ ထက်လင်းသည် သူ့လက်ကို ကိုင်ကာ မေးလာလေ၏။
"ငါက ဘယ်ကိုထွက်သွားရမှာလဲ... ငါတို့ ဒီလိုမျိုးပဲ မနေတော့ရုံပါ ငါ မင်းအနားမှာရှိနေဦးမှာပါပဲ..."
သူ ထက်လင်းစကားကို ယုံကြည်ခဲ့သည်။ ထက်လင်းသည် သူ့ကိုတော့ မညာလောက်ပါဘူး။ သူ ထက်လင်းကို မချစ်ပေမဲ့လည်း သူ့အနားတွင်ထက်လင်းကို ရှိစေချင်သည်။ အမြဲတမ်းသူတို့ ဒီလိုမျိုးမနေလောက်ပေမဲ့လည်း လူ့ခန္ဓာဆိုတာ သာယာမှုကိုမလွန်ဆန်နိုင်သည်ကို သူ ကောင်းစွာသိပါသည်လေ။ သူနှင့်ထက်လင်းသည် ရံဖန်ရံခါတွင် ထိုသို့နေဖြစ်ဦးမှာပါပဲ။
>>>>>Schmaltz<<<<<
သူ့အသက် ဆယ့်ခုနစ်နှစ်...
"ထက်လင်း မင်း!"
သူ ထက်လင်း၏ အကျီ ၤစကို ဆောင့်ဆွဲကာ ဒေါသမျက်လုံးတို့ဖြင့် ထက်လင်းကိုကြည့်၏။ ပထမနှစ်ကျောင်းစတက်ချိန်တွင် သူ့ဘဝထဲသို့ သူရိန်နေမင်းသည်လည်း ဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ သူရိန်သည် သူ၏ ဒေါသထွက်နေမှုကို ဟန့်တားရန် သူ့လက်ကို အသာကိုင်၏။
"နီစွေး... စိတ်ထိန်း..."
"သူရိန် မင်းအပြင်ထွက်နေ... ဒါ သူနဲ့ငါ့ကြားက ကိစ္စ..."
သူ့စကားကြောင့် ရန်ဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်နေသည့် သူရိန်ကို ထက်လင်းသည် လေပြေအေးဖြင့်...
"အိမ်အောက်ထက်မှာ ငါ့ကိုစောင့်နေပါလား... ငါ့အိတ်တွေ တစ်ခါတည်း ယူသွားပေး ငါ လေယာဉ်ချိန်နောက်ကျလိမ့်မယ်..."
ထက်လင်းစကားဆိုသော်လည်း နီစွေး၏ မျက်နှာသည် ဒေါသရောင်တို့လွှမ်းနေသေးဆဲမို့ သူရိန်ချက်ချင်းအခန်းထဲမှ မထွက်နိုင်သေး။ သူ့ စိုးထိတ်နေမှုကို ထက်လင်းသည် အပြုံးနုနုဖြင့်...
"သွားပါ... နီစွေးက ဘယ်တုန်းက ကိုယ်ထိလက်ရောက်လူတစ်ယောက်ကို ထိုးကြိတ်ဖူးလို့လဲ..."
သူရိန်သည် သူတို့၏ အတိတ်ကို မသိသူပီပီ နီစွေးဘာကြောင့် ဒေါသထွက်နေမှန်း နားမလည်။ ဒေါသအဖြစ်ခံရသူ ထက်လင်းကိုယ်တိုင်လည်း ထိုအချိန်ကနားမလည်ခဲ့။ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်ဖြင့် သူ့ Luggage ကိုယူဆင်းသွားတော့မှ ထက်လင်းသည် သူ့ကို ကြည့်လာသည်။
"မင်း ဘာလို့ငါ့ကို မပြောတာလဲ!"
"ငါ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းသွားတက်မဲ့ကိစ္စလား..."
"မင်းအဲ့ဒါကြောင့် ငါတို့နဲ့အတူကျောင်းမတက်ဘဲ တစ်နှစ်နားလိုက်တာလား..."
"အင်း..."
"မင်း!"
သူ နာကျင်စွာထက်လင်းကိုကြည့်သည်။ တစ်နှစ်တောင်ကြိုစီစဉ်နေခဲ့တာပဲ။ သူ မသိအောင် ထက်လင်းသည် တစ်နှစ်လုံးလုံး သူ့ဘေးမှ ထွက်သွားရန် ပြင်ဆင်နေခဲ့သည်။
"ငါ ပြန်လာခဲ့မယ်..."
ထိုစကားက သူ့ကို အတိတ်မှ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပြောခဲ့သည့် စကားကို ပြန်ကြားယောင်စေ၏။ ဒေါသဖြင့် ဆူပွက်နေသည့် သူ့ခန္ဓာမှ သွေးတို့သည် ဟုပ်ခနဲငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ ထက်လင်းသည်လည်း သူ့အနားက ထွက်သွားတာပဲ။ ထက်လင်းကတော့ သူ့ကို စောင့်နေပါဟု ထိုအမျိုးသမီးလို မပြော။
"ငါတို့ Skype ကနေ ဆက်သွယ်ကြမယ်... မကြာမကြာ..."
လက်မှနာရီကိုကြည့်ပြီး ထက်လင်းသည် အနည်းငယ်သွေးအေးစပြုလာသည့် သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြောသည်။ သူ တင်းကြပ်စွာဆုတ်ကိုင်ထားသည့် ထက်လင်း၏ အကျီ ၤကိုလွှတ်ပေးလိုက်၏။ ကြေတွန့်သွားသည့် နေရာတို့ကို ထက်လင်းသည် ငုံ့ကြည့်ရင်း...
"ငါ လေယာဉ်ချိန်နောက်ကျမှာမို့ သွားတော့မယ်... မင်း ငါ့ကို လိုက်ပို့ချင်လား..."
"မပို့ချင်ဘူး... မင်း ငါ မသိအောင် ဒီကိစ္စလုပ်ခဲ့တာ..."
ထိုအချိန်က ထက်လင်းသည် သူနားမလည်နိုင်သည့် မျက်လုံးများဖြင့် သူ့ကို အချိန်အတန်ကြာစိုက်ကြည့်ခဲ့သည်။ တစ်ခုခုသူ့ကို လုပ်ချင်ခဲ့ပုံရသည့် ထက်လင်းသည် ဘာမှသူ့ကို မလုပ်ခဲ့။ ထွေးပွေ့ခြင်း၊ နမ်းရှိုက်ခြင်း၊ ငါ့ကိုစောင့်နေပါ၊ ငါ မင်းကို ချစ်တယ် အစရှိသည့် ဘာတစ်ခုကိုမှ ထက်လင်းသည် မပြုခဲ့သလို ဆိုလည်းမဆိုခဲ့။
"မင်း ပြန်ရင် အိမ်သော့ကို ပုံမှန်ထားနေကြနေရာမှာပဲ ထားပေးခဲ့... ငါ့အမေနဲ့အဖေက သူတို့အလုပ်ကနေ ငါ့ကို တန်းပြီးလိုက်ပို့ရမှာဆိုတော့... ငါသွားပြီ နီစွေး..."
ထိုသို့ပြောပြီးနောက်ထက်လင်းသည် အခန်းတံခါးကို ပိတ်ကာ ထွက်သွားခဲ့သည်။ ယခုလည်း သူတစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ပြန်ပြီ။ သူနှင့်အတူ ရှိနေပါမည်ဆိုသည့် အခြားသော သူတစ်ယောက်သည် သူ့ကို ထားရစ်ခဲ့ပြန်ပြီ။ တိုက်ဆိုင်စွာပင် ထိုနေ့က သူ ဝတ်ဆင်ထားသည့် ရှပ်အကျီ ၤတွင်လည်း ယုန်ရုပ်လေးတစ်ရုပ်ရှိနေခဲ့သည်။
>>>>>Schmaltz<<<<<
မျက်လုံးများကို သူ ဖွင့်တော့ အမှောင်ထုသက်သက်။ အတိတ်အကြောင်းများကို သူ အိပ်မက်မက်ပြန်တာပဲဟု တွေးကာ သူ့အနောက်နားတွင် အိပ်နေသည့် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ကျောပေးအိပ်နေခဲ့ရာမှ သူ ထိုတစ်စုံတစ်ယောက်ဘက် လှည့်သည်။ အမှောင်ထဲတွင် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံ။ ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ ကြောက်ရွံ့ရမည် ဖြစ်သော်လည်း သူ မကြောက်ရွံ့မိ။ သူ့ဘက်လှည့်ကာ ကြည့်နေသည့် မျက်လုံးပြာများပိုင်ရှင်ကို သူ စကားစ၏။
"မင်း မအိပ်နေဘူးလား..."
"နီစွေး အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်နေတာလား..."
ထိုကောင်လေးသည် သူ့ကို တိုးညင်းသော လေသံဖြင့် မေးလေ၏။ အိပ်မက်ဆိုး... သူ ဒါတွေကို အိပ်မက်ဆိုးဟု ပြောရမည်လား။
"နီစွေးရဲ့ အသက်ရှူသံအရမ်းပြင်းနေလို့..."
"ဘာလု့ိ ငါ့ကို မနှိုးလိုက်လဲ..."
မေးလာသည့် သူ့ကို ထိုကောင်လေးသည် မည်သည့်စကားမှမဖြေ။ Vincent သည် နဂါးတစ်ကောင်နှင့်မှော်ဆရာမတစ်ဦး၏ သားမို့ သူ့တွင်ရော မှော်အတတ်တစ်ခုခုများ တတ်မြောက်လေမလားဟု သူ တွေးဖြစ်သည်။ မေးချင်သော်လည်း သူ မမေးဖြစ်။
"Vincent..."
သူ ထိုကောင်လေးအမည်ကိုခေါ်တော့ သူ့ကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေသည့် ကောင်လေးသည် အင်း ဟု ခပ်တိုးတိုးထူးလေ၏။
"မင်းရော... တစ်ချိန်ကျရင် ထွက်သွားမှာလား..."
"ဘယ်ကိုလဲ..."
အိပ်မက်ထဲရှိထက်လင်းပြောခဲ့သည့် စကားကို တွေးမိကာ သူ ဟက်ခနဲရယ်သည်။ သူ ထိုကောင်လေးကို ဘာတွေမေးနေမိတာလဲ။
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး... ငါ ရေသွားသောက်လိုက်ဦးမယ်... မင်းလည်း အိပ်တော့..."
သူ ရေထသောက်ရန် တစ်ဖက်သို့အလှည့် သူ့ကို အနောက်ဘက်မှ လှမ်းဆွဲကာ ရင်ခွဲထဲတစ်ခါတည်း ဆွဲသွင်းလိုက်သည့် ထိုကောင်လေး။
"အိပ်တော့... ရေလည်းသောက်မနေနဲ့... တကယ်လည်း သောက်ချင်တာမဟုတ်ဘဲနဲ့..."
သူစကားလမ်းကြောင်းလွှဲသည်ကို သိနေသည့် ထိုကောင်လေးကြောင့် သူ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ ရေသောက်ရန် တစ်ဖက်လှည့်လိုက်သည့် သူ့ကို လှမ်းဆွဲမှုကြောင့် သူ့ကျောပြင်သည် ထိုကောင်လေး၏ ရင်ဘတ်နှင့်အပ်လျက်။ နွေးထွေးသည်။ ထိုကောင်လေး၏ ရင်ငွေ့သည် နွေးထွေးသည်။ တင်းကြပ်စွာဖက်ထားသည့် ထိုကောင်လေးလက်အတွင်းတွင် သူ ဟိုတိုးဒီတိုးလူးလွန့်တော့ ဖက်ထားသည့်လက်ကို လျှော့လာပေးသည့် ထိုကောင်လေး။ သူ မျက်လုံးများကိုသာ မှိတ်ထားလိုက်၏။
အကယ်၍ ထိုကောင်လေးဘက်ကို လှည့်မည်ဆိုလျှင် သူ့အကျင့်ဆိုးများပေါ်လာလိမ့်မည်။ သူ Vincent နှင့်ပတ်သက်ပြီး ထိုစည်းကို မကျော်ရန် ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားမဟုတ်ဘူးလား။ Vincent ၏ ခံစားချက်သည် သူ့အပေါ်တွင် စစ်မှန်သည်ဟု သူ ကစား၍မဖြစ်။ ထို့အတွက် သူ နောက်ဆုံးသော စည်းကို ကျော်လိုက်၍ လုံးဝမဖြစ်။
ထိုကောင်လေး၏ သူ့အပေါ်ထားသည့် ချစ်ခြင်းကို အခွင့်ကောင်းယူနေမှန်း သူ သိသော်လည်း တစ်ချိန်တွင် သူ့ဘဝထဲမှ ထွက်သွားမည့် ထိုကောင်လေး၏ နွေးထွေးမှုကို သူ ယခုလို အားနည်းနေချိန်တွင်တော့ ခဏလောက်ဖြစ်ဖြစ် အသုံးချ၍ရပါသည်နော်။
"ကျွန်တော် ထွက်သွားရရင်တောင်မှ နီစွေးကို ရအောင် ခေါ်သွားမှာမို့လို့... နီစွေးစိတ်ချလက်ချအိပ်နေပါ... ကျွန်တော် အမြဲတမ်းနီစွေးနဲ့အတူရှိနေမှာ..."
မျက်လုံးများမှိတ်ထားရာမှ သူ့မျက်လုံးတို့သည် အမှောင်ထဲတွင် ဝိုင်းစက်စွာပြူးကျယ်သွားခဲ့သည်။ ထိုကောင်လေးသည် အမြဲတမ်း သူကြားလိုသည့် စကားတို့ကိုသာ ပြောသည်ပဲ။ အမြဲတမ်း... အမြဲတမ်း... သို့သော်လည်း သူ ထိုကောင်လေးကို ဘယ်လိုလုပ်ယုံကြည်ရမှာလဲ။ လူတိုင်းက သူယုံကြည်ပြီဆိုတော့မှ ထွက်သွားတတ်ကြတာလေ။
~~~~~~~~~~