Chapter 19
I was busy sipping from my morning coffee when my phone lit up. As usual, wala ngayon si Trei kaya mag isa akong nag aagahan, although I understand him. He's working in a hospital while being the CEO of a company. Syempre mahirap yun, hindi biro ang ginagawa niya at ang dapat ko lang gawin ay suportahan at intindihin siya. I took my phone and a smile appeared on my face upon reading the message.
We would like to formally inform you that you are officially hired as an employee at the Zouwen Hospital's Cafe. You are expected to report on Monday, 7 a.m., for your first day.
Kiana Jane Zamora
HR Department
"Ang saya mo yata Maam." Puna sa akin ni Manang Belen. I beamed at her.
"May trabaho na po ako." Alanganin naman ang ngiti na ibinalik niya sa akin kaya kumunot ang noo ko. "May problema po ba manang?"
"Alam po ba ni Sir na naghanap kayo ng trabaho?"
"Hindi ko pa rin po nasasabi eh. Palagi kasi siyang tulog at pagod kapag umuuwi." Sinubukan ko one time sabihin sa kanya pagkatapos nung interview ko kaso hindi ko lang din nasabi. Minsan nga nakokonsensya na ako kasi pagod na nga siya sa trabaho tapos kapag magkasama kaming dalawa sa kwarto pagod nanaman siya.
"Pero sasabihin ko pa rin naman po bago ako magsimula magtrabaho."
Monday came and I still haven't told him about my work. Hindi kasi ako nakakahanap ng tiyempo at kagaya ngayon hindi nanaman siya makakauwi. Huminga ako ng malalim at nag ayos na. Nagsoot lang ako ng puring tshirt at maong na pantalon. I took off my rings and wore them as a necklace. Trevisano kasi ang ginamit ko at single ang inilagay ko sa resume ko. Hindi ko naman pwedeng ilagay na asawa ko si Trei. I just want to work and for them to treat me like an ordinary employee. Miss ko na kasi yung kagaya ng dating working environment ko.
Inihatid ako ni Kuya Cardo sa hospital at nakarating ako thirty minutes bago mag seven.
"Ikaw yung bago?" A woman approached me. Nakangiti siya at nakatingin sa akin. Inilahad niya ang isang kamay sa harap ko. "Ako nga pala si Danaya. Naya for short."
"Jude." At saka ngumiti at nakipag kamay sa kanya.
"Buti naka white shirt ka. Heto nga pala yung magiging locker mo tapos ito na din yung apron mo. Sunod ka nalang sa akin sa labas pagkatapos mo diyan." Inilagay ko na ang mga gamit ko sa locker at sumunod na kay Naya. Hindi pa naman nagbubukas ang cafe kaya tinuruan niya muna ako. Kami palang dalawa ang cashier.
"Ke bago bago cashier agad." Rinig kong sabi ng isa sa kasama niya na kakarating lang.
"Malamang may kapit to."
Naya looked at me apologetically until the two employees passed us and entered the locker room.
"Pagpasensyahan mo na sila. Matagal na kasi nila gusto diyan sa position mo pero hindi sila napo-promote. Eh nakita ko naman kasi yung resume mo, syempre kukunin ka ng management."
Ngumiti na lang ako. Nakita niya pala yung halos six pages na CV ko. Sa dami ba naman ng experience ko. Kahit ihampas ko pa sa mukha nung dalawa na kakarating lang eh.
"Good afternoon po." I greeted the next customer on the line while I'm looking at the monitor in front of me. Grabe ang daming tao. Sobrang busy ngayon kaya pala immediate hiring dito. I didn't expect for this cafe to be this jam packed.
"No ring today?" Agad na umangat ang tingin ko sa nagsalita sa harap ko. I found Doctor Sebastian beaming at me. "Hi... Jude."
Tawag niya sa pangalan ko nang makita ang name tag ko at binigyan ako ng malawak na ngiti. Hindi ko pinansin ang sinabi niya.
"Good afternoon po. What's your order?" I ignored what he said. Napailing nalang siya.
"I'll take double shots espresso and the doughnut." I nodded my head and punched his order on the monitor. "So, was your ring a front to tow away guys?"
"That will be two hundred thirty five, sir."
"Sebastian." He offered me his hand. "I'm Dr. Sebastian Wright."
"Two hundred and thirty five, Dr. Wright." I repeated and just gave him a sweet smile that made him laugh and shake his head. Kumuha siya ng three hundred sa wallet niya at inabot sa akin. I gave his change. "Thank you, next po."
He looked at me again and I can see that his lips are lifted to one side to prevent himself from smiling before he turned away.
"Girl, ang gwapo nun ni Dr. Sefi bakit hindi mo pinansin?" I arched my brow at Naya while I punch the order of the customer in front of me. "Kung ako sayo pinatulan ko na iyon."
"I'm not interested." I simply told her.
"Wow, ganda mo dun ah." She teased. I sighed.
"Nandito ako para magtrabaho, Naya. Hindi para mag hanap ng boyfriend." And besides I already have a handsome doctor as a husband. Hindi nga lang niya alam yun. Kahit gaano pa ka gwapo yang mga yan, mas gwapo pa rin ang asawa ko.
And speaking of my husband. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko siyang papasok ng cafe. He was so engrossed on talking to someone beside him na hindi niya napansin ang nasa paligid niya.
"Bathroom break lang ako madali." I told Naya who nodded her head at me. Agad naman akong pinalitan nung isa naming kasama. I rushed to the locker and just watched Trei as he went to the cashier to order.
Hindi ko nga alam kung bakit ako biglang nagtago. Hindi ko naman gustong magtago sa kanya. Gusto ko lang na ako muna ang magsabi sa kanya na dito ako nagta-trabaho bago niya malaman sa iba or makita ako mismo dito. Nakahinga ako nang maluwag nang makita na umupo na si Trei sa lamesa sa malayo at umupo siya sa upuan na nakatalikod sa pwesto ko. Siguro naman hindi niya ako makikita.
"Jude, bakit nakatunganga ka lang diyan?" Masungit na tanong ng isang manager namin. Close kasi siya dun sa dalawa na nagsalita kanina tungkol sa akin. "Ikaw ang mag bitbit nitong order nila Dr. Zouwen sa table nila."
"P-po? Pero cashier po ako." Okay lang naman sana. Okay lang kung sa ibang customer ko dadalahin ang order pero hindi. Sa asawa ko pa mismo. Tumaas ang isang kilay ni Manager at wala na akong nagawa kundi ang sumunod.
"Ke bago bago reklamadora." Rinig ko pang sabi niya nang kunin ko ang tray ng mga kape at pagkain. Kinakabahan na dinala ko ang order ni Trei at ng kasama niya sa lamesa nila. Mabuti na lang at busy pa rin si Trei sa pakikipag usap kaya hindi niya ako tinatapunan man lang ng tingin.
"But you're still not telling me. Is that ring real? Are you really married?" Sandali akong natigil nang ibahin ng kasama ni Trei ang usapan kaya napasulyap ako sa kamay ni Trei.
"Does this look fake to you?" He raised his left hand with a proud look on his face. Lihim akong napangiti.
"No, shit." Iiling-iling na sabi nung isa.
Agad kong itinakip ang tray na hawak ko sa kalahati ng mukha ko nang maibaba ko lahat ng order nila.
"Orders complete, sir. Is there anything you need? Wala po? Sige po, thank you." Sa sobrang bilis kong magsalita hindi ko alam kung naintindihan ba nila. Napansin ko ang pag kunot ng noo ni Trei kaya agad akong tumalikod nang mapansin na haharap na siya sa akin.
"What's her problem?" Rinig kong sabi nung maingay na kasama ni Trei. "Why are you staring at her? Akala ko ba kasal ka na?"
"I think... I know her."
"Really." The guy with Trei said with a sarcastic voice. Rinig na rinig ko dahil hindi pa ako nakakalayo sa dami ng tao. "I think we need some more creamer here. Hey miss!"
Wag kang lilingon Jude. Tandaan mo, hindi ka 'miss' dahil misis ka na. Wag kang lilingon. Wag kang lilingon. I repeatedly chanted to myself pero yung makulit na maingay na kasama ni Trei—doctor ba talaga yan? Bakit ang kulit!—hindi ako tinigilan. Tumigil ako sa pag hakbang at pumikit ng mariin bago umikot upang humarap sa kanila.
Ngunit bago pa ako makaharap biglang may bumangga sa akin dahilan para makatapon ang tray na hawak ko. Tumumba ako ng nakadapa at nakahawak sa legs ng lalaki na nakaupo sa harap ko. I raised my head and saw how Trei's eyes widen upon seeing me.
"What the—"
"Naku po! Doc!" Napalingon ako sa manager namin na nagsasalita papalapit sa amin. Napangiwi ako dahil kitang kita ko ang masamang tingin na ibinibigay niya sa ain. "Pagpasensyahan niyo na po siya, bago lang po kasi siya kaya hindi pa niya alam ang gagawin."
Salita ng salita ang manager namin upang humingi ng tawad habang ako nakayuko lang at panay ang ngiwi. Kapag sumusulyap ako kay Trei, nakikita ko na titig na titig lang siya sa akin at hindi inaalis ang tingin. He looked confused and worried at the same time.
"It's fine, really. No harm done." He said still staring at me. "That's my—"
Pasimple na umiling ako sa kanya. Mukha naman nakuha niya agad ang ibig kong sabihin dahil tumigil siya sa pagsasalita at bumuntong hininga.
"May sasabihin ka po, doc?" Tanong ni manager.
"Nothing. Just... just don't be too harsh on her." He sighed again. He eyed me before the manager dragged me back to the locker room. Nakita ko pa siyang yumuko at umiling bago bumuntong hininga ulit.