Brianna (POV)
Its been three days since the day I spent time with Rush pero hanggang ngayon maski anino nya ay hindi man lang nagpapakita.
Ano kayang nagyari duon ?
After ng get together party namin nila Chord ay hindi na ito nagparamdam pa. Ni text o tawag na madalas nyang ginagawa ay nawala na din.
" bakit kaya hindi mo itext hano ?" pukaw ni Alice na katabi ko sa paglalakad sa hallway na iyon. Kakatapos lang ng huling subject namin at ngayon nga ay patungo kami sa cafeteria para kumain.
" wag' mong pahirapan iyang sarili mo at wag makuntento sa pagtingin -tingin diyan sa pwestong iyan" puna nito inginuso ang madalas na tambayan ni Rush sa tuwing ako ay iniintay.
Umirap ako " I don't know what your talking about" pagkakaila ko.
"naku Bree, wag ako. " tudyo nito " idedeny mo pang hinahantay mo yung tao eh obyus naman sayo na simula ng hindi magpakita si Rush ay naapektuhan ka na"
" itataboy taboy tas hihintay hintayin" bulong nito na ikina kunot ko ng noong bumaling sa kanya.
Nagpeace sign ito sa akin and smile fakely.
"ikaw naman kasi. Bakit mo ba sinusungitan at pinahihirapan iyong tao ?"
" ni hindi mo man lang ma-appreciate lahat ng ginagawa nya para sayo.. you didn't even say thank you the night she sent you home na lasing na lasing ka" panunumbat nito.
I sighed.
Oo na. May mali na ako kung may mali. Pero masisisi ba nya ko kung sa tuwing nakikita ko si Rush ay nasasaktan ako ?
" look Bree" singit ni Alice.
She paused, grab my arm at iniikot ako paharap sa kanya.
" matagal ng wala si Blue. Sya lang ang namatay at hindi ikaw. Kaya sa---"
" are we going through this again Alice??! " I exclaimed. " how many times do I need to tell you na ayokong pag-usapan ang bagay na to' ? Bakit ba---"
" kelangan nating pag usapan to'! " she shouted which taken me aback. This is the first time I saw Alice how serious she is.
" kailangan mong ma-realize at tanggapin ang lahat lahat."
"She is gone. Hindi na sya babalik pa, naiintindihan mo ? Kaya wag ' mong ipagtabuyan ang mga taong gustong makapasok diyan sa puso mo. " litanya nito pointing out my heart.
" lalo na si Rush" dugtong nito sa naghihirap na tinig " don't try to make her change the way you wanted her, Bree"
I creased my eyebrow " ano bang sinasabi mo? "
She tilted her head and hissed " oh come on, Bree. You think im stupid para hindi mahalata na dinidiktahan mo si Rush to act like Blue ? Iyong sa gym – you invited her to play basketball along with us kahit sinabi na nga nung tao na wala syang hilig duon."
" Remember the time we went to amusement park ? You forced her to accompany you to go for those extreme rides pero nakarinig ka man lang ba ng pagtanggi sa kanya kahit napansin na natin kung gaano sya ka agitated ? And lastly the night with Chord, my god! Ipinagduldulan mo sa kanya iyong alak kahit tahasan nyang sinabi na hindi talaga sya umiinom" paninita nito.
" eh ano bang masama duon kung ginagawa naman nya lahat ng gusto ko ?" pangangatwiran ko but deep inside ay nilalamon ng guilt ang kaloban ko.
"iyon na nga Bree eh. Sa sobrang pagmamahal sayo nuong tao kahit labag sa kalooban nya ay ginagawa nya para sayo"
"pero ikaw.. you just doing it dahil gusto mong makita sa kanya si Blue. Hindi ba ?" sumbat nito na ikinatahimik ko.
"I know theres a resemblance but for god sake! They are two different people Bree. Your being unfair to Rush"
Hindi ako kumibo and just shifted my gaze to those students na nakatambay sa gilid ng school fountain.
" if you like her then admit it, accept who she is... but if youre just using her .. then set her free. .. hindi nya deserve maging anino ng isang taong matagal ng wala" anito na bagamat sa malumanay na tinig ay nasaktan pa rin ako.
I know my friend is right. Simula ng mamatay si Blue ay nagbago na ang aking pananaw. I see color black around me. Nawalan ng kulay ang paligid ko.. nawalan ng saya ..nawalan ako ng gana. Until I saw Rush in one afternoon habang nakatambay sa Cafeteria.
I can still remember the exact feeling when a bliss of unexplainable emotion arise the moment our eyes locked. Parang bumalik iyong time kung saan ko unang nakilala si Blue. Duon sa park malapit sa bahay namin.
They have this resemblance. Her white skin tone, her chinky eyes, nga lang ay mas malamlam ng bahagya ang mga mata ni Rush. Her jawline and even the haircut na mas mahaba lang ng ilang dangkal ang kay Blue. For a while I thought biglang nabuhay ang aking katipan dahil mismong ang built ng katawan nila ay hindi nagkakalayo.
I admit I get interested on her but only because she remind me of my girlfriend. Soon enough I got her full attention when we accidentally bump in our building.
I suddenly thought that she was an Enginnering student just like me pero hindi pala dahil may sinadya lang daw syang puntahan sa building na iyon. That's the start of her getting close to me hanggang mag confess ito at nagpaalam na liligawan ako which I accepted.
Pero nito lang ay animo tinabangan ako dahil hindi pala sya kagaya ng Blue ko. They have this opposite attitude na unti unti ko lang natuklasan ng madalas na syang sumasama sa amin. She's not the adventurous person that I expect her to be. Sobrang magkasalungat sila.
Inshort Rush is the boring type of person.
"Bree, Bree" tawag sa akin ng kaharap habang marahan akong niyuyogyog. "nag space out ka na naman" ingos nito ng makuha ang attention ko.
"anyway, I need to go now. My lakad pa kami ni Mamu" paalam nito na tinanguan ko lang. She's referring to her grandma na kakarating lang fresh from U.S of A.
Nakakailang dipa na ito palayo ng biglang lumingon. " pag-isipan mo ang sinabi ko Bree. Maawa ka kay Rush" iyon lang, tumalikod na ito at humalo sa ilang estudyanteng nagsisiuwi.
Hindi na rin ako nagtagal sa kinatatayuan at kagaya ni Alice ay napagpasyahan na din umuwi.
********
Pagkapasok ko sa sariling kwarto ay pabalagbag kong inihagis ang kagamitan.
Ibinagsak ko ang katawan sa malambot na kama and let my mind roamed for a while.
Pinagbigyan ang sariling isipin si Rush na sa aminin ko man at hindi ay namimiss ko ang presensya.
Wala sa sariling hinawakan ko ang aking labi at parang pelikulang nagbalik ang eksena namin kung saan ko sya sinunggaban ng halik.
Her lips were so soft and the way she kisses me is something.
Maski sa way ng paghalik ay magkaiba sila ni Blue.
Blue is the aggressive type na animo laging nagmamadali but Rush's kisses is sweet and gentle.
It was full of love and respect.
Mga bagay na hinanap ko nuon kay Blue sa tuwing hinahalikan nya ako.
Im not saying na walang lambing sa katawan ang aking girlfriend. The thing is may iba syang way ng paglalambing unlike Rush na ini eexpress nya iyon sa tamang way.
Sa paraang gusto ko.
I sighed and close my eyes ng sumungaw ang isang emosyon.
Naiiling akong bumangon and shifted my gaze on my side table. Hinanap duon ang isang bagay na makapag papakalma sa akin. But I creased my eyebrow when I noticed na nakataklob iyon.
I reached and glare for it for a while.
It was the photo of me and my girlfriend na si Blue sa isang beach resort kung saan nya ako binigyan ng surprise birthday party.
" I miss you , love" I whisper while caressing the thing.
Humiga ako while hugging it kaalinsabay ng pagbabalik ng aming nakaraan. It was a flashback of our sweet memories together, mga biglaang lakad , mga surprises even the tampuhan na nagawa naming lagpasan.
Malungkot akong bumuntong hininga ng may sumigid na sakit sa aking dibdib.
" how I wish you were here, Blue"
A one last thought before I drifted into the sleep.
--------
Brianna (POV)
"Blue! No please don't leave me... " pakiusap ko habang tigmak ng luha ang aking mukha.
Blue just stared at me with her lonely eyes habang umiiling " I'm sorry Bree. But im not the person you thought I am. I don't deserve you" pagkasabi nuon ay daglian itong tumalikod at tumawid ng kalsada.
"wag' mo akong iwan, Blue! Please dnt----- "
"NOOOOO!!!!!!!" palahaw ko kasabay ng pag-igtad buhat sa pag-kakahiga. Kitang-kita ko kung paanong tinumbok ng rumaragasang truck ang girlfriend ko.
Tutop ang aking noo habang natitigilan ako at pilip kinakalma ang aking sarili.
I dream of my girlfriend. Again.
Oh blue. Why are you keep on visiting me on my dream showing the tragedy na kinasangkutan mo.
Piping hinaing ko.
I sighed and rest my back on the headboard and went back on remembering my earlier dream kung saan nadawit ang aking kabataan.
The time when I first met and saw her.
FLASHBACK
"Brianna! Bumalik ka dito hindi pa tayo tapos mag-usap! Wag kang bastos " hiyaw ni Dad ng talikuran ko ito at mag-walk out.
"palagi na lang ako ang mali, why is it he always care about Agnes and not me" hinaing ko while walking down the pathwalk.
I cannot contain my anger ng pagalitan na naman ako ng sariling ama dahil sa katangahan ng kapatid ko.
"for pity's sake! kasalanan ko bang maging lampa ang isang iyon?" For years I have been her confidante, a sidekick na laging naka-alalay sa kanya dahil sa bilin ng aming Ama. Kanina lang ako pumalya ng iwan ito sandali dahil kinailangan kong balikan ang aking gitara na ipinakisuyo kong ilagak sa library.
Hindi ko naman lubos akalain na may pagka-inspiring volleyball player pala ang aking kapatid kaya ng ayain ito ng kayang mga kaibigang maglaro ay hindi man lang ito tumanggi. Wala naman sanang masama kung hindi lang ito nauntog at aksidenteng tumama ang noo sa steel pole na nanduon.
Umuwe kaming may benda ang ulo nito na syang ikinagalit ng aking ama hanggang sa tuluyan kaming nagkasagutan.
"wala ng ibang magaling sa kanila kundi si Agnes, kapag palpak , kapag sablay ako ang may kasalanan sa akin lahat ng bunton" himutok ko habang nakaupo sa bench sa park na iyon.
Sa sobrang sama ng loob ay nagunahang tumulo ang aking luha.
Nanatili ako sa gaanong ayos while letting my tears to fall ng mabungaran ko ang isang braso.
I look up and saw a pair of this chinky eyes na animo puno ng emotion. Hindi ko mabistahan ang buo nitong mukha dahil sa puting gas mask na kanyang suot. Her balck hair is in pixie cut na abot hanggang laylayan ng kanyang batok which make her more attractive.
She extends her arm giving me her blue handkerchief but suddenly kneel and wipe my eyes gently ng hindi man lang ako kumibo.
"those pretty eyes don't deserved a single tear" she mumbles while staring at me.
For a moment my heart jump and skip a bit when a glint of concern registered on her gentle voice.
Nanliit ang mga mata nito she seems smiling at me but I cant tell dahil sa nakatakip ang kanyang bibig.
I remained quiet didn't make any reaction while compiling my current situation when I felt the stranger hand grab mine.
Hindi ko napigilan ang mapasinghap ng may dumaloy na kuryente sa pagitan namin.
Sabay pa kami nag-angat ng tingin ng mawaring pareho namin iyong nadama.
We were silent for a while until she gently place her handerchief on my hand.
She then stood up without breaking our eye contact at walang salitang tumalikod at naglakad papalayo.
Kakatwang napawi ang hinanakit na nadarama ko at tanging humalinhin ay ang pagtataka dahil sa nagdaang sandali.
I went home out of myself thinking how could a stranger took away my negative emotion with just a stare... a convincing word.. and a gentle touched.
The next day I was shock when I saw the stranger in front of our wealthy neighbors house. Later did I know na duon pala ito nakatira at ang kanyang pangalan pala ay Blue.
And the rest is history.
End of Flashback.
<Brianna Buenaflor photo above>