Rosen's POV
Pinapasok ako ng pulis sa kulungan. Ito ang unang beses na nakulong ako because my Dad didn't give his help this time. I know he's so sick everytime my ginagawa akong kalokohan. "Ano ang kaso mo?" Tanong ng isang lalaki sa'kin na nakakulong din. I don't think if I can abide with this place. Parang nagsisisi tuloy ako. Either sumagot ako ng totoo o magsinungaling ako. Hindi ko alam. "Sumagot ka! Ako ang mayor dito!"
Napapanood ko sa Tv na sila nga ang sinusunod ng mga preso. "Nakabugbog ako." A simple answer. Nakasandal lang ako.
"Ilan ang binugbog mo?"
"Tatlo!"
"Tatlo? Niloloko mo ba ako?" At this time, I feel so much fear. No one can help me.
"Hindi po ako nagsisinungaling."
I think if he wants to hurt me, he'll give more questions so I'll answer whatever it is. "Nag-iisa ka? Sino ka? Si Goku?"
Nagtawanan ang mga kasama niya. "Marami kami."
"Bakit ikaw lang ang nakulong?"
"Hindi ko na sila dinamay."
"Super hero ka pala. Gusto ko 'yan. Magkwento ka nga. Pero enpernes ah, kamukha mo si Kristo!" Nagtawanan na naman ang mga nasa paligid. I feel so nervous.
"Kaysa mahuli sila, magpahuli na ako." Kasi akala ko may tutulong sa'kin. Tinawagan ko si Ate Paulina kaya alam kong may tutulong sa'kin. Pero wala. Kahit ganun pa ang nangyari, ayokong idamay ang mga kasama ko.
"Ano ang lagay ng ginulpi niyo?"
"Wala naman. Duguan lang."
"Mahina pala kayo!" Bigla niya akong sinikmuraan kaya namilipit ako sa sakit. Ouch! Ang sakit. Napaluhod ako. "Kaya ako nakulong ay nakabaril ako. Nakapatay. Kayo marami na kayo, hindi niyo pa tinuluyan?! Mukhang anak mayaman ka kaya matapang ka no? Nakakainis 'yung mga katulad niyo alam niyo ba 'yun? Malamang bukas din makakalaya ka na. Wala kaming mapapala sa'yo!" Sinipa niya pa ako! Buti nasalag ko dahil marunong din naman akong lumaban. I'm not able to fight this time dahil marami sila. I'm taller than this man and I think hindi mananalo ng one on one 'to. But I prefer to be difensive than to give him an attack. "Lumalaban ka ah!" Tinitigan niya ako. "Hawakan niyo!" May dalawang lalaki ang humawak sa'kin kaya nasuntok niya ako sa mukha. Sinakal niya ako. "Hindi pupwede ang angas mo dito ah. Huling araw mo na kaya mas maiging lubusin na." May tinawag siyang tao. "Tatuan mo 'to!"
Nabigla ako. "HUWAG NA HUWAG NIYO AKONG TATATUAN KUNG HINDI MAKIKILALA NIYO KUNG SINO TALAGA AKO!!" Tinitigan ko ng masama ang lalaking nasa harap ko. Nakipag titigan siya sa'kin. Mapipilitan akong humingi ng tulong kay Kuya Rogelio nito. Bugbugin na nila ako pero oras na may ginawa silang hindi ko nagustuhan, labag man sa loob ko, I should have to fight back.
"Sige, huwag muna." Buti na lang medyo nakapag-isip siya. It will be ridiculous to all of people here. I promise.
"Gawin niyo na ang lahat sa'kin. Huwag niyo lang akong tatatuan dahil baka hindi niyo alam ang kaya kong gawin."
"Bitawan niyo siya." Binitawan ako. "Oras na nagyayabang ka lang. Mas malala pa diyan ang mangyayari sa'yo." Bulong niya sabay iniwan na ako. Umupo ako sa sulok. Binigyan ako ng sigarilyo ng katabi ko.
"Kung ako sa'yo, bigyan mo ng leksyon 'yang mga 'yan. Isumbong mo sa mga kamag-anak mo!" He said. I glared at him.
"Hindi ko pakay pang parusahan ang mga 'yan. I need to get the hell out of here!" Napasapo ako sa ulo ko. Nagsisisi. Mapapatay kami kung hindi namin gagawin 'yun dahil may dalang baril ang mga kaaway namin. Anak ng Gobernador ang nakaaway namin. Sila ang mga sira ulo at hindi kami. I'm more powerful but I won't use it in a nonsense.
Ilang oras ang lumipas. "Sino si RM?" Tanong ng pulis. Nakaramdam ako ng saya dahil mukhang may tumulong na sa'kin.
"Ako!"
"Laya ka na!" Nakatingin lahat sa'kin tapos napansin ko si Kuya Rogelio na nagpunta sa kulungan.
"RM, bakit may sugat ka sa bibig? Andami niyo pero nasugatan ka pa! Napakahina mo naman!" Sabi ni Kuya Rogelio.
"Wala 'to." Pero napatingin ako sa mayor.
"Magtapat ka nga sa'kin! Sa'n mo nakuha ang sugat?" Nakahalata yata siya. Baka balikan niya ang mga preso kaya ipagtatapat ko na.
Alam ko na din ang ipapagawa niya. Lumapit ako sa mayor at sinipa ito sa mukha! Naalala ko ang ginawa niya kaya uminit ang ulo ko. "Ito kasing gagong 'to eh!" Sabi ko.
"Bigyan mo ng dugo bago ka umalis dito!"
Nagsalita ang mayor. "Teka muna, bakit?" Pero sinapak ko siya sa mukha. Lalo siyang napahiga.
"Ayokong gawin 'to pero kailangan. 'Yung kasama ko kasi ang gugulpi sa'yo kapag hindi ko 'to ginawa." Napatingin siya kay Rogelio. Malaking tao si Kuya Rogelio. "Kung sana naging mabait ka sa'kin, hindi kita--" Tinapakan ko ang mukha niya. "Gaganituhin!!"
Ilang sandali pa ay nakasakay na ako sa kotse kasama si Kuya Rogelio. "Alam mo, RM. Tama ang Daddy mo. Pero wala na akong magagawa pa dahil andiyan na 'yan."
"Pinag-utos ba niyang ilabas mo ako?"
"Hindi! Ako ang may gusto. Tumawag sa'kin si Ate Paulina. Pinaalam ko sa Daddy mo, pinag-utos niyang pabayaan ka namin dahil nakakasawa nang tulungan ka. Pero dahil may Anak din ako, tinulungan parin kita. Alam kong kahit galit sa'yo ang Daddy mo, mahal ka niya."
"Hindi niya ako mahal!"
"Mahal ka niya! Alam kong ginawa ko ang nararapat sa paningin niya. Kaya magalit man siya sa'kin dahil tinulunan kita, hindi seryoso ang magiging galit niya. Alam kong galit siya sa'yo pero magiging masaya siya kung ligtas ka. Ginawa ko lang ang trabaho ko. Trabaho kong pangalagaan hindi lang ang Daddy mo. Kung tutuusin nga dapat Rogelio na lang ang itawag mo sa'kin. Sa laki ng sinasahod ko, aba kailangang hindi ako parang pako na kailangan pang pukpukin para bumaon. Naiintindihan mo ba ako, Ar?"
"Hindi na mauulit."
"Kanang kamay ako ng Daddy mo, may Anak din ako. Mawala man ako sa paningin niya, oras na malaman niyang nilabas kita, sasaya siya dahil Anak ka niya. Pero kailangan niyong mag-usap. Ama din ako kaya nag-aalala ako sa Daddy mo. Alam ko ang pakiramdam ng isang Ama dahil Ama din ako. May mga bagay na hindi na kailangan pang iutos. Trabaho kong pangalagaan ang pamilya niyo. Oras na dumating na naman ang ganito sa'yo, ayoko na dahil Ama din akong kailangan bigyan ng parusa ang isang katulad mo. Pinaalam ko lang para alam mong hindi mo na dapat inuulit ang ganito ka-estupidong pangyayari na pagsasayang lang ng panahon at pera."
"Pasensya na Kuya--"
"Rogelio na lang. Hindi ko gusto ang tawagin akong Kuya lalo't mas mataas sa'kin."
"Hindi ko kaya."
"Alam mo RM, mabait kang bata noon. Alam kong bitbit mo pa hanggang ngayon. Nabarkada ka lang. Ayusin mo ang buhay mo."
"Wala nang pag-asa."
"Dahil 'yun sa'yo kaya huwag mong sisihin ang Daddy mo. Porke wala siyang time sa'yo, sinisisi mo na siya?"
"Dahil hindi siya naging Ama sa'kin!!"
"Ama mo parin siya. Alam mo ba kung bakit ka nagkaganiyan? Dahil parang tinutusok ang dibdib ng isang Ama kung paparusahan niya ang Anak niya dahil may ginawa itong kalokohan pero kailangan 'yun para madisiplina ka. Alam ko 'yan dahil Ama din ako. Ang sakit sa'kin na paluin ko ang Anak ko pero kailangan. Tarantado ako noon at maraming pagkakamali. Kaya ayokong matulad sa'kin ang mga Anak ko. Hindi malakas ang dibdib ng Ama mo dahil malambot siya. Dahil sobra ang sakit ng mararamdaman ng isang Ama pag sinaktan niya ang Anak niya, literal man o hindi! Kaya parang awa mo na, RM! Kung wala ka nang pag-asa pa, magbago ka para lang sa Ama mo! Ama din ako kaya sa laki ng sinasahod ko sa Ama mo, gagawin ko ang nararapat. Ito na ang huli RM dahil kailangan mo nang madisiplina. Hindi ko lang alam kung buhay ka pa sa huling magiging kalokohan mo. Masakit 'yun sa Ama mo kaya kahit puro sakit ng ulo ang dinudulot mo, hindi ka niya mapabayaan. Hinold niya ang pera mo sa bangko para magtino ka pero masakit sa kaniya 'yun! Hindi ko sinasabi sa'yo 'to dahil ito ang nararapat gawin. Ang trabaho ay trabaho. Mahal ko ang trabaho ko kaya ko ginagawa 'to. Kailangan kahit labag ang ginawa ko ay matuwa sa'kin ang Ama mo. Kaya tumagal ako sa trabaho ay dahil mahal ko ang trabaho ko. Hindi na inuutusan pa kaya nagustuhan ako ng Daddy mo. Sinasabi ko sa'yo ito para hindi mo isipin na nanghihinasok lang ako sa pamilya niyo."
Napaisip ako. Habang nasa kulungan ako ay napag-isip isip ko na baka isang araw wala nang tumulong sa'kin. Nakakatakot din pala. Sige, gagawin ko na lang na magpakabait. Bahala na. Pero hindi dahil kay Daddy. Dahil kay Kuya Rogelio. Tama siya, ano kaya ang mangyayari sa buhay ko? Ayokong magparami ng pera dahil hindi ito madadala sa hukay. Umuwi ako kasama si Kuya Rogelio. "RM!" Salubong sa'kin ni Ate Paulina. "Nag-alala ako sa'yo. Akala ko papabayaan ka na nila. Huwag ka na kasing makipag-away!" Hindi ko pwedeng idahilan na papatayin ako kung hindi ko gagawin 'yun. The fuck! Alam ko na ang sasabihin nila. Umiwas kung kinakailangan.
"Ate Paulina, pasensya na. Hindi na talaga mauulit." Sabi ko.
"RM! Basta kung kailangan mo ng tulong, huwag kang magmatapang." Sabi ni Kuya Rogelio. Nonstop talaga ang pangaral kaya hindi na talaga mauulit. "Andito ako para tulungan ka. Para saan pa't naging kanang kamay ako ng Daddy mo kung hindi ako makakatulong sa'yo. Marami akong tauhan. Basta kung may nakikita kang kakaiba, tawagan mo ako. Para hindi na umabot pa sa ganito. Umiwas sa gulo dahil madaling pumasok diyan pero mahirap labasan. Parang pag-ibig ko sa asawa ko 'yan." Ngumiti pa si Kuya Rogelio. "Ate Paulina, aalis na ako." Tumingin siya sa mga guwardya. "Walang matutulog ah!" Utos nito.
Pumasok ako sa kwarto ko. Naglaro ng Farmville. Paborito ko 'to 'pag walang magawa. Nainis ako kasi nasira ang mga halaman ko dahil sayang ang pera. Kung may taga ayos lang sana ng lupain ko kahit game lang 'to, mapapalaki ko 'to agad. Saka ko naisip si Daddy. Kaya pala niya ako gustong maging negosyante para may makatulong siya. He's a business tycoon na may Anak na walang alam sa business. Naalala ko ang pakiramdam ng maraming pera sa Farmville. Masaya pero game lang 'to. Pwedeng iwan kung magsasawa na. Iba ang totoong buhay. Ganito din kaya ang nararamdaman ni Daddy? Magparami ng pera dahil doon siya masaya. Paano kung ayaw kong tumulad sa kaniya? Naisip ko 'tong larong Farmville. Laro lang pero hindi ko kayang imanage dahil kulang ang oras ko. Kaya siguro gusto ni Daddy na may makatulong sa business niya. Ngayong hindi niya ako makatulong, pabalik-balik si Mommy sa ibang bansa. Oh my god. Napasapo ako sa ulo ko. Nagsisisi na ako. Ayoko na. Paano ko aayusin ang buhay ko? Ngayon ko naisip na masaya sila sa ginagawa nila. Bakit ba lagi kong naiisip na mukhang pera sila eh ako ngang naglalaro lang ng Farmville, umiinit na ang ulo pag nasayangan ng pera. Laro lang naman ito. Siguro nga masaya sila sa ginagawa nila. Pero paano ako magiging negosyante para matulungan ang mga magulang ko kung highschool grad lang ako? Matanda na ako kung mag-aaral pa ako! Ano ang gagawin ko?
Tinawagan ako ng girlfriend ko. Isa pa 'to. "Hello, RM. Nakauwi ka na daw?"
Nakakasawa nang itago niya ako sa Parents niya. "Arseli, break na tayo! I won't let ourselves in this situation forever!"
"RM, ayoko, pinaglalaban naman kita 'di ba? Huwag mo nang isipin ang Parents ko. Ako ang mahal mo at hindi sila."
"Arseli, nakakapagod nang itaboy ng Parents mo. Oo may pera ang pamilya ko pero iba ang hanap nila. 'Yung matutulungan sila!"
"RM, huwag mo akong iwan!"
"I'm not the man who shoulda be your husband. Masakit para sa'kin na iwan ka pero pagod na pagod na pagod na pagod na ako sa ganitong uri ng relasyon. Arseli, pag ako ang naging asawa mo, ano ang mangyayari?"
"WALA NA AKONG PAKIALAM RM. AYOKONG MAGHIWALAY TAYO!"
"Naaawa ako sa'yo dahil mahal kita, kailan man ay hindi ako magugustuhan ng magulang mo dahil ang gusto nila ay 'yung lalaking makakatulong sa kanila. Hindi nga sila makalapit kay Daddy dahil na din sa'kin. Wala akong pinag-aralan. Kaya please Arseli, let's stop. Let's be saparated. May lalaking nararapat para sa'yo!" Binaba ko ang phone. Umiyak dahil masakit sa'kin na iwan ang babaeng tumanggap sa'kin sa likod ng katayuan ko sa buhay. Kaso, sawang sawa na akong pagbawalan ng magulang niya. Siguro kung mahirap lang ako, baka ipinapatay na ako ng Daddy niya. Pinatay ko ang phone. Tinawagan ko ang mga gwardya ng village para alam nilang hindi dapat papasukin si Arseli. Masakit para sa'kin but I'm so sick for being like this!
Ito na ang magsisilbing huling pakiusap ni Arseli. Papanindigan ko talagang break na kami.