SAVANNA
Naunang magpaalam si Scotty sa amin na uuwi na. Halata sa mukha niyang pagod na pagod siya at antok na antok na, hindi ko tuloy naiwasang mag-alala lalo't magd-drive raw siya pauwi dahil dala niya ang kotse ng ama niya. Hindi ako nag-aalala para kay Scotty, nag-aalala ako sa maari niyang madamay kung saka-sakaling may mangyaring masama habang nagmamaneho siya sa ganoong kalagayan.
Bigla na lang tumayo si Burn kaya nakunot ang noo ko. "Burn, saan ka pupunta?"
Nagbaba siya ng tingin sa akin, kunot-noo. "Akala ko ba ituturing mo akong si Trick kapag tayong dalawa lang?"
"Trick." Napabuntong-hininga ako at bahagyang napailing. "Trick, saan ka pupunta?" Sarcastic kong pag-uulit.
Treating him like Trick all the time... it's difficult considering he looks so much like Burn.
"Sundan natin si Scotty," aniya.
Magandang ideya iyon agad akong tumayo at sumama sa kanya.
Maingat naming sinundan si Scotty habang naglalakad sa madilim na sidewalk. Magaan ang bawat hakbang namin hindi kami nagkikibuan. Patago-tago kami sa bawat kotse, poste o halamanang nadadaanan, umaasang hindi niya kami mamamataan.
Hindi ko namalayan na nakahawak na pala ako sa braso ni Trick lalo't nasa harapan ko siya. Agad akong bumitiw at nagulat ako nang bigla niya akong nilingon.
"What?!" I mouthed as I glared at him.
Hindi siya kumibo at ibinalik ang tingin sa direksyon ni Scotty. Lihim akong nakahinga nang maluwag.
"Psst..."
Nakunot ang noo ko.
"Narinig mo yon?" Bulong ko sa kanya.
"Ang ano?" Bulong niya pabalik.
Biglang bumilis ang kilos ni Scotty kaya kumilos ulit kami, halos nakayuko na habang naglalakad at papalit-palit ng sasakyan na pinagtataguan upang 'wag niya lang mapansin.
Sa isang iglap bigla na lang umalingawngaw ang napakalakas na sigaw ni Scotty. Mabilis kaming lumabas mula sa pinagtataguan at laking gulat namin nang makita si Liam sa harapan ni Scotty, pero mas nagulat kami nang makita ang mahabang bagay na lumabas mula sa mga kamay ni Scotty.
A rush of adrenaline overcame as I acted out of impulse. I ran straight towards them and saw how the things that came out of Scotty's palms stabbed Liam's stomach.
"Savi!" Narinig kong sumigaw si Trick na humabol sa akin.
Liam said something but all I could make out from it was a painful gasp. All of a sudden, the thing that stabbed Liam retracted and went straight back to Scotty's palms. The retraction seemed to be so fast and forceful that Scotty fell to the ground, breathless while looking at his palm.
"What the hell was that?!" Bulyaw ko kay Scotty na mukhang gulat na gulat din gaya ko.
Hindi ko na hinintay ang eksplenasyon ni Scotty. Lumapit ako kaagad sa nakahandusay na si Liam at mabilis na lumuhod sa harapan nito.
"A-ako to... Totoo ako," Liam spoke like he was begging me to believe him. Blood was coming out from his mouth but I could tell by the look of his face that he was in so much pain. Greater than the pain after being stabbed yesterday.
Nakita ko ang kanyang mga kamay na gusto akong abutin at nakita kong nakaposas pa ang mga ito.
"T-tumakas ka?" Napasinghap ako sa sobrang gulat at kalituhan. Pero nang mga sandaling iyon, isang bagay lang ang pumasok sa isip ko. Kailangan ko siyang pagalingin.
Akmang hahawakan ko na ang kanyang sugat nang bigla kong maalala ang CCTV footage na dahilan kung bakit siya inaresto. Nagdalwang-isip ako bigla.
"H-hindi ako ang pumatay..." Sambit ni Liam na para bang naramdaman ang aking alinlangan.
"Hindi ako iyon..." Giit pa ni Liam.
Liam didn't give any proof aside from his own words but for some reason, I believed him.
Napatingin ako sa sikmura niyang bumubulwak ang dugo. Akmang ipapatong ko na ang aking palad sa kanyang sugat nang biglang may humigit nito.
Napalingon ako at nakita si Trick sa aking tabi, nakatingin sa akin gamit ang mga matang nakikiusap, umiiling habang mahigpit ang hawak sa aking kamay. "Manghihina ka."
"Hindi siya pwedeng pumunta sa ospital, tumakas siya. Hindi rin pwedeng wala akong gawin, mamamatay siya." My voice and breath were shaking heavily. I could even feel my hands trembling.
"Wala na bang ibang paraan?" Burn's—No—Trick's eyes felt like it was still telling me not to do it.
Umiling ako at sa puntong iyon ay ako na mismo ang nagkalas ng kamay ni Burn mula sa akin.
"Savanna, huwag! Ikaw na naman ang masasaktan!"
Sa kabila ng mga pakiusap ni Burn, ginawa ko pa rin kung ano ang dapat.
****
Pagdilat ko sa aking mga mata, tumambad agad sa akin ang mukha ni Burn na punong-puno ng pag-aalala. Oo nga pala, si Trick na nga pala ito at hindi na si Burn.
"Okay na ba ang pakiramdam mo?"
Masakit man ang buo kong katawan, natawa pa rin ako nang mahina. Hindi talaga ako sanay na makita si Burn na nag-aalala sa akin kahit sabihing si Trick ang nagsasalita. Trick told me that I should treat him as Trick and not Burn but that's difficult considering they have the same face. Getting used to Burn not being Burn will take time. So much time.
Dahan-dahan akong bumangon at mabilis naman niya akong tinulungan hanggang sa maupo ako sa kama. Hindi sanay ang aking mga mata sa liwanag kaya naman hinawakan ko muna ang aking noo saka pumikit.
"Asan tayo?" tanong ko.
"Sa motel pa rin," sagot ni Burn ngunit pansin ko ang kakaibang kalugmukan sa kanyang boses.
"Anong oras na?" tanong ko.
"Umaga na."
Nagulat ako lalo't ang huling naalala ko ay pinagaling ko si Liam. Ibinaba ko ang aking mga kamay at idinilat ang mga mata. Nagulat ako nang makita si Liam na natutulog sa sofa at napansin ko agad ang mga kamay niyang may posas pa rin.
"Si Scotty?" tanong ko nang maalala ito.
As if on cue, biglang bumukas ang pinto at pumasok si Scotty na may dalang mga take-out na pagkain. Mukha itong pagod na pagod pero pinaka napansin ko ang black eye sa kanyang mukha. Nakunot ang noo ko at pilit inalala kung paano niya nakuha iyon.
"Hey Sav... Okay ka na?" Pansin ko ang pag-aalinlangan sa boses ni Scotty. Ni hindi siya halos makatingin sa akin.
"What the hell did you do last night Scotty?! Are you still even Scotty?!" Kusang lumabas ang mga salita mula sa aking bibig at agad ko naman itong pinagsisihan nang makita ang hitsura ni Scotty.
He looked like a scared and confused little boy. He reminded me so much of Eddy that it actually made my heart ache a little.
"A-ako pa rin naman 'to... Lumabas lang talaga bigla sa mga kamay ko ang mga iyon." Paliwanag niya. "Hindi ko sinasadyang masaktan si Liam."
"Wait how did those things come out of your hands?!" Bigla kong naalala ang hitsura nito. Wala masyadong ilaw pero sapat pa rin ang liwanag na nagmumula sa poste upang maaninag ko kung ano ito. "Scotty those were roots right?! It came out from your palm and it came right back after stabbing Liam?!"
Hindi nakakibo si Scotty pero sa kabila nito ay tumango siya.
"Can you do it again?" Hindi ko napigilang magtanong. "Can you make it come out again?"
Umiling si Scotty nang hindi pa rin tumitingin sa amin. "Kusa lang silang lumabas. Pangalawa kagabi."
"Mukhang lumalabas lang ito sa tuwing nasa peligro si Scotty. Una ay dahil akala niya sasaktan ko siya, pangalawa kagabi nang akala niya sasaktan siya ni Liam." Biglang nagsalita si Burn kaya agad kaming napalingon sa kanya.
"H-hindi iyon akala! Muntik mo na akong patayin Burn!" Giit ni Scotty na para bang nanunumbat. Gustong-gusto kong sabihin sa kanya na hindi na ito si Burn pero alam kong mahihirapan siya oras na nalaman niyang napatay niya talaga ito gaya ng una niyang naging reaksyon. He almost sent himself to jail for defending himself!
"Do you have any idea how you got it?" tanong ko muli kay Scotty. "That... ability?"
"I-ikaw Savi..." Puno ng pag-aalinlangan ang mga mata ni Scotty nang mapatingin sa akin. "Paano mo napagaling si Liam kagabi?"
Inaasahan ko na ang tanong na ito kaya tumango ako at sinalubong ang kanyang tingin. "Noong isang araw ko lang rin napansin. Kusang gumaling ang mga injury ko at kaya ko nang magpagaling."
"Pero mukhang kay Savi napupunta ang sakit ng lahat ng mga pinapagaling niya. Kaya sa susunod kung may gagawin na kayo, hindi na kayo tutulungan ni Savi." Bulalas ni Burn na para bang pinapagalitan ito. Biglang tumingin sa akin si Burn na para bang ako ang susunod niyang pagagalitan kaya agad akong umiwas ng tingin.
"Tumakas ba talaga si Liam?" Pag-iiba ko ng usapan.
"This is bad Savi..." Marahas na napabuntong-hininga si Scotty. "Tumakas pala talaga 'tong si Liam kagabi kaya ngayon pinaghahanap na siya ng mga pulis. Sa tingin ninyo siya ba talaga ang pumatay kay Sir Dalton?"
Imbes na sagutin ang tanong, sinubukan kong bumaba mula sa kama ngunit halos matumba ako dahil sa labis na panghihina. Mabilis akong napahawak sa bedside table at lumapit naman agad si Burn upang umalalay.
"Okay ka lang?" Nag-alala niyang sambit.
Umiling ako at huminga nang malalim. "I think I need to rest more."
"Savi ang mga mata mo!" Bigla niyang bulalas kaya agad akong napalingon sa salamin na nasa likod ko lang.
"Holyducks!" Napasinghap ako nang makita ang mga mata kong may mga kulay itim na ugat sa bawat gilid.
***
Eddie
8:56 AM
Savi:
Got my stuff back from mount torryn, even my phone and wallet
Eddie:
Mabuti naman!
Nakabisita ka na ba kay sir dalton?
Savi:
Yeah we helped at the service
kailan ka pupunta?
Eddie:
Mamaya. Andun ka ba?
Resume na daw ang classes kaya may duty ka na ulit
Savi:
Dito lang muna ako sa motel
Eddie:
Bakit?
Masama ba pakiramdam mo?
Savi:
Hindi naman. Just a little stressed but all I need is rest and alone time. Maghahanap din muna ng room na mare-rentahan.
Eddie:
Gusto mo dalhin ko diyan ang pocket wifi?
Savi:
No.
I just want to be alone. I mean it.
Eddie:
Okay.
Hinahanap ka pala nila Mama at Papa, sabi ko sleepover.
Savi:
Tell them i'm done with them
Eddie:
Ate bakit ka ba talaga umalis? Okay ka lang ba?
Savi:
I just need to be alone.
I sighed after sending my last message to Eddie. I hate lying to him but I had to, for his sake. I didn't want him to be involve. I thought I could just tell him everything by the time the mess is over and done with.
"Anong ginagawa mo rito? Dapat nagpapahinga ka?" tanong ni Burn nang lumabas siya mula sa silid at nadatnan ako sa balkonahe.
"Mas gumagaan ang pakiramdam ko kapag nakakahinga ako ng sariwang hangin," sabi ko na lang.
"Sa sementeryo, sariwa ang hangin doon kasi maraming mga puno at halaman. Gusto mo dalhin kita doon?" Pagyayaya niya kaya natawa ako at napailing.
"Thanks but I'll pass."
"Sigurado ka?" tanong niya kaya tumango ako.
"Okay ka na ba talaga?" tanong pa niya.
"Okay na, busog at nakapagpahinga na," giit ko.
"Pero Savi, seryoso ako sa sinabi ko kanina." Humakbang si Burn papalapit habang may seryosong titig sa aking mga mata. "Huwag mo na ulit silang pagagalingin kasi mukhang sa'yo napupunta ang lahat. Noong una ilang oras ka lang walang malay pero ngayon, mas matagal na."
"I'm okay." Giit ko. "Diba nga nawala na yung itim sa mga mata ko?" tanong ko sabay turo nito.
Kinabahan talaga ako kanina dahil sa mga itim na lumabas sa aking mga mata. Mabuti na lang at naglaho iyon matapos akong mas makapagpahinga.
"Matigas ba talaga ang ulo ninyong mga tao?" He asked like he was so fed up with me.
"Depende sa kausap mo." I joked with a straight face.
"Gising na pala si Liam at nakausap ko na, pero hindi ko pa rin tinatanggal ang mga posas niya." Balita niya sa akin kaya tumango ako at pumasok sa silid. Nadatnan ko silang nagtatalo ni Scotty sa loob.
"Sabing hindi ako halimaw! Sorry naman at nagulat lang!"
"Sorry?! Muntik mo na akong mapatay, Scotty!"
"Kung makapagsalita ka, parang hindi mo pinatay si Sir Dalton! Kung tutuusin kriminal ka! Bakit nga ba hindi pa ako tumatawag ng pulis?!"
"Sige gawin mo at tatamaan ka sakin!"
"Sinasabi ko na nga ba't kriminal ka talaga Liam!"
"Aba't! Sabing hindi ako iyon!"
Napabuntong-hininga ako at napahalukipkip sa aking mga braso. "Manahimik nga kayong dalawa. Mamaya ako pa 'tong maging kriminal sa sobrang ingay ninyo."
"Savi!" Lumapit sa akin si Liam pero nagtira pa rin siya ng distansya sa pagitan namin. "Maraming salamat sa pagliligtas ulit sa akin. Pangatlong buhay ko na naman--"
"Anong nangyari diyan sa mata mo?" Putol ko nang mapansin kong pati si Liam ay may black eye na rin. Wala naman ito kagabi ah?
"Dapat lang sa kanya 'yan. Laging nasasaksak, sa'yo naman lagi nagpapagamot." Bulalas ni Burn at naupo sa dulo ng kama. Binuksan nito ang kahon ng Pizza at mabilis na kumuha ng isang slice.
Nagulat ako sa narinig. Kung ganun si Burn din ba ang sumuntok kay Scotty?!
Huminga nang malalim si Liam at itinaas ang mga nakaposas na kamay. "Savanna, maniwala kayo sa akin, wala akong ginawa kay Sir Dalton. Nang gabing iyon, umalis ako at nagtungo sa bahay nila Maya gaya ng napag-usapan. Hindi ako yung nasa video!"
"Kung hindi ka guilty, bakit ka tumakbo?!" Napamewang si Scotty at taas-noong binigyan si Liam ng mapag-akusang tingin.
"Minsan na akong pinagtangkaang patayin sa pool ng babaeng kamukhang-kamukha ni Precious! Sa tingin niyo ligtas ako sa kulungan?!" bulalas ni Liam. "At isa pa mas makakahanap ako ng proweba na makakapag-pawalang sala sa akin kung nasa labas ako!"
"Mukhang mas ligtas ka ata kung nasa kulungan ka. Maraming mga pulis na may baril eh." Komento ni Scotty kaya dumilim ang ekspresyon sa mukha ni Liam.
"Sorry ha?! Ang hirap kasi mag-isip KAPAG NAPAGBINTANGAN KANG PUMATAY NG ISANG MABUTING TAO!" Sarcastikong bulyaw ni Liam. "Pucha! Una si Precious yung pinatay! Tapos muntik akong patayin nung babaeng mukhang si Precious! Tapos si Sir Dalton naman pinatay ng lalakeng kamukha ko--
"And before they died we got to see their doppelgangers foreshadowing their deaths." I interjected as my eyes widened.
"Teka, anong may umatake sa'yong kamukha ni Precious?" Sarkastikong bulalas ni Scotty na hindi naniniwala kay Liam.
"It's true." Ako na ang nagpatotoo sa sinabi ni Liam. "I was there. Precious... some creature with sharp fingers and red eyes who looked so much like Precious stabbed Liam and even tried to kill me... that was the first time I discovered I could heal."
"Paano kayo nakakasigurong si Precious nga iyon?" kunot-noong tanong ni Scotty.
"Because Precious has been dead the other night!" Giit ko.
Ngunguto-ngutong naupo si Liam, nakaawang ang bibig habang nakatingin sa kawalan. "I thought everything could be explained by Science but no scientific theory could ever support why that thing could copy Precious' face, why Savi could heal--"
"Why I have roots coming out of my hands...." Scotty interjected as he stoically stared at his palms.
Napatingin ako kay Liam. "Ikaw? Wala bang nangyayaring kakaiba sa sarili mo?"
Umiling si Liam. "Other than being a fugitive? Nothing." Bumuga ito nang marahas na hininga. "Sorry for not believing you the first time, Savi."
Liam doesn't speak about it much but I know all of this is taking a toll on him, on everything he ever believed in. If I didn't believe in the supernatural, Liam was a bigger skeptic.
"So what now?" Napabuntong-hininga ako.
Naalala ko bigla ang bangkay na natagpuan sa Mt Torryn. Sasabihin ko ba sa kanila ang tungkol doon? Sigurado na ba talaga akong hindi isa sa kanila ang bangkay na iyon?
"We figure out what the hell really happened at Mt. Torryn, after all that's where it all began." Liam said and all I could see was desperation in his sharp eyes.
|End of 17 - Thank you|