"ΤΙ?"
Φώναξα δυνατά. Δεν μου συμβαίνει αυτό. Γιατί σε εμένα?
"Έλλη πες μου ότι κάνεις πλάκα" φώναξα στο τηλέφωνο μου πηγαίνοντας πέρα δώθε στο δωμάτιο.
"Δεν έχω λόγο να σου πω ψέματα ρε, δεν μου είχες πει τίποτα και φοβήθηκα, σόρρυ" απάντησε σιγανα.
Δεν το πιστεύω ότι είπε στη μητέρα μου πως δεν είμαι εκεί. Λίγο μυαλό θέλει. Λιιιγο. Βασικά όχι. Να την είχα ειδοποιήσει έπρεπε. Πάρτα Δάφνη. Λούσου τα τώρα.
"Εντάξει μπορείς απλά να πεις ότι ήσουν σε ένα πάρτι και -"
Ξεκίνησε να λέει ο Τζέισον αλλά τον διέκοψα.
"Δεν κατάλαβες. Το έσκασα το βράδυ. Ήρθα εδώ χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν και τώρα νομίζουν πως με έχει απαγάγει κανένας βιαστής - κλέφτης που μπήκε από το παράθυρο μου. Υποτίθεται ότι ήμουν σπίτι." Αναφώνησα απελπισμένη.
"Αν τους πεις ότι είχες πάει για τρέξιμο μόλις ξημέρωσε και ξεχάστηκες έξω?" Είπε και τον κοίταξα με σηκωμένο φρύδι.
"Πιο πειστική θα ήταν η εκδοχή με τον απαγωγέα-βιαστή-κλέφτη-ακροβάτη"
Κάθησα στην άκρη από το κρεβάτι. Που έμπλεξα γαμώτο?
Κάθησε δίπλα μου.
"Μακάρι να είχα κι εγώ τέτοια θέματα. Να φοβάμαι τις αντιδράσεις των γονιών μου όταν κάνω μαλακίες και να αγχώνομαι."
Είπε γελώντας με πικρία και του έπιασα το χέρι χαϊδεύοντας το.
"Κάτι θα σκεφτείς εσύ, δεν σε φοβάμαι"
Συνέχισε και μου ανακάτεψε τα μαλλιά παιχνιδιάρικα.
"Έι σταμάτα" είπα γελώντας. Ήταν που ήταν σκατά το μαλλί μου, αποτελειώθηκε"
"Να ξέρεις δεν είσαι ο μόνος θυμωμένος της υπόθεσης. Με παρατησες μόνη μου. Σε φώναζα κι εσύ αδιαφορούσες"
Ειπα κάπως εκνευρισμένη και τον κοίταξα. Κοίταξε κάπου αόριστα και ξεφυσηξε.
Καθησαμε λίγα λεπτά στη σιωπή. Σκεφτόμασταν.
"ΤΟ ΒΡΉΚΑ" φώναξα αναπηδώντας μπροστά του με γουρλωμένα μάτια.
Τρόμαξε και έπιασε τη καρδιά του βαριανασένοντας.
"Σιγά ρε , θα με στείλεις πριν την ώρα μου" είπε και έπεσε ξαπλώνοντας πίσω στο κρεβάτι ,προσπαθώντας να ησυχάσει τους χτύπους της καρδιάς του.
"Είναι ΤΟ σχέδιο!" Άρχισα να χτυπάω παλαμάκια ενθουσιασμένη.
"Κάτι μου λέει πως δεν θα μου αρέσει καθοοολου αυτό το σχέδιο"
"Έχεις τόσο δίκιο" απάντησα γελώντας σατανικά.
~Κώστας Ποβ~
Τι νύχτα κι αυτή χθες. Αφού γύρισα το ξημέρωμα ξεράθηκα στον ύπνο. Το πρωί τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και το κεφάλι μου πονούσε απίστευτα. Ακόμα νιώθω το δακρυγόνο να μου τσούζει τα μάτια γαμώτο.
Πήγα στο μπάνιο και έριξα μπόλικο νερό στο πρόσωπο μου.
Χμ.
Καμία σωτηρία.
Προχώρησα στη κουζίνα μπας και βρω τίποτα να χλαπακιασω.
Μμμμ κέικ. Μπράβο ρε μάνα.
Πήρα δύο κομμάτια και ανέβηκα στο δωμάτιο μου.
Ακούω τον ήχο κλήσης μου και βαριεστημένα το βάζω στο αυτί μου δίχως να δω ποιος με καλεί.
"Ναι?"
Ρώτησα απλά.
"Κώστα μου?" Ακούω τη μαμά της Δάφνης να λέει κλαίγοντας και πετάχτηκα από τη καρέκλα μου γρήγορα.
"Ναι? Τι έγινε? Γιατί κλαίτε?" Ρώτησα γεμάτος ανησυχία.
Αν έπαθε κάτι η Δάφνη...
Και μόνο που το σκέφτομαι ταραζομαι.
"Αγόρι μου πες μου σε παρακαλώ, πες μου ότι η Δάφνη είναι μαζί σου..." Συνέχισε η μαμά της με αναφιλητά.
Ξαφνικά βλέπω το όνομα της να αναγράφεται στην οθόνη. Με παίρνει τηλέφωνο η Δάφνη. Αλλά δεν σταματώ τη κλήση με τη μαμά της. Θα φοβάται. Ήταν στον μαλάκα τον Τζέισον η Δαφνούλα. Μα ναι, πως το ξέχασα?
"Ναι , ναι μαζί μου είναι" είπα σφιγμένα και τα χέρια μου έγιναν γροθιές. Το μόνο που θέλω είναι να του σπάσω τη μούρη.
Ακούω τη μαμά της να ξεφυσάει δυνατά και να κλαίει από χαρά. Αχ ρε Δάφνη.
"Ευχαριστώ αγόρι μου. Χίλια ευχαριστώ. Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να ακούσω. Πες της να έρθει σπίτι."
"Εντάξει, θα της το πω. Και δεν χρειάζεται να με ευχαριστείτε, εγώ φταίω που είναι εδώ. Ήθελα βοήθεια σήμερα το πρωί για μία δουλειά που έκανα και τη πήρα τηλέφωνο να έρθει. Νόμιζα ότι θα το ξέρατε."
Δεν μου αρέσει να λέω ψέματα. Καθόλου. Αλλά τώρα τελευταία έχω αναγκαστεί πολλές φορές να πω. Ήταν για καλό αυτό. Θα είχε συνέπειες έτσι και μάθαινε την αλήθεια, δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό στη Δάφνη μου...
Εννοώ Δάφνη. Σκέτο.
Χτύπησα το μέτωπο μου με το χέρι μου δυνατά. Τι παθαίνω? Ακούς εκεί "μου"... Τι "μου" γαμώτο...?
"Εντάξει. Μου φτάνει που είναι καλά τώρα."
Με αποχαιρετησε και τερμάτισα τη κλήση. Γρήγορα πάτησα το όνομα της Δάφνης στις επαφές εκνευρισμένος.
Θέλω να φωνάξω και να βρίσω. Εγώ την καλύπτω κι εκείνη είναι με τον Τζέισον. Ηλίθιε Κώστα. Αυτά κάνεις και όλο πληγώνεσαι.
"Κώστα?" Είπε απαλά και έμεινα κάτι δευτερόλεπτα έτσι. Ακίνητος χωρίς να λέω κάτι. Ακούγεται τόσο ωραίο το όνομα μου από τα χείλη της.
"Ναι?" Απάντησα. Δεν ήμουν πια εκνευρισμένος. Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να της κρατήσω κακία και να της θυμώσω. Η φωνή της με χαλάρωσε εντελώς.
"Σε χρειάζομαι"
Είπε γρήγορα από την άλλη γραμμή και ανοιγοκλεισα τα μάτια μου σοκαρισμένος.
"Τι?" Ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω. Άκουσα καλά?
"Χρειάζομαι τη βοήθεια σου. Είναι επείγον" συνέχισε και ακουγόταν αναστατωμένη.
"Αα" είπα με λύπη, αφού άλλο φαντάστηκα. Χρειάζεται τη βοήθειά μου, όχι εμένα. Ηλίθιε Κώστα.
"θα μου κάνεις μία χάρη? Είναι σοβαρό."
"Ναι, πες το" είπα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να το ακούσω.
"Θα περάσω σε λίγη ώρα και θα αφήσω μία ζακέτα μου έξω στην αυλή σου, πάνω στην πόρτα. Μετά θα πάω σπίτι μου. Εσύ μετά από λίγα λεπτά θα έρθεις και θα πεις ότι την ξέχασα σπίτι σου. Είσαι μέσα?"
Είναι παμπόνηρη.
"Εντάξει. Με πήρε τηλέφωνο η μητέρα σου και σε έψαχνε. Της είπα πως ήσουν σπίτι μου, επειδή φαντάστηκα πώς θα είχες φύγει το βράδυ κρυφά. Σωστά?"
"Εμ...ναι..." Είπε κάπως ενοχικά.
"Πρέπει να κλείσω. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Με σώζεις." Συνέχισε και χαμογέλασα ελαφρώς από τα λεγόμενα της.
Η κλήση τερματίστηκε και εγώ κάλυψα με τα χέρια μου τα μάτια μου, αγανακτισμένος. Δεν έπρεπε να τα κάνω όλα αυτά.
Παράτησα το κέικ που είχε μείνει στο πιάτο και άρχισα να χαζεύω στο κινητό. Μου κόπηκε η όρεξη.
Σε λίγα λεπτά άκουσα να περνάει μια μηχανή και να σταματάει. Μάλλον ήρθε. Άνοιξα την κουρτίνα ελάχιστα για να έχω πρόσβαση στον δρόμο.
Τους είδα λίγο πιο πέρα από το σπίτι μου.
Η δική μου μηχανή είναι πολύ καλύτερη.
Χα
Κατεβαίνει κάτω και βγάζει τη ζακέτα της.
Την παρατηρώ να λέει κάτι στον Τζέισον κι εκείνος της απαντάει. Πλησιάζει το πρόσωπο της , έτοιμος να τη φιλήσει.
Μη το κάνεις αυτό. Μην.
Εκείνη απομακρύνεται σταματώντας τον και χαμογελάω ευχαριστημένος. Τέλεια.
Αν και... Υποτίθεται πως πήγε σπίτι του για να τα βρούν. Επειδή αυτός είχε θυμώσει.
Τι να πεις? Γυναίκες... Ποτέ δεν θα τις καταλάβουμε...
Βάζει μπρος τη μηχανή και φεύγει γρήγορα αποχαιρετώντας την.
Φύγε. Δεν θα μας λείψεις. Βλάκα.
Άκουσα το κουδούνι του σπιτιού και ξαφνιάστηκα. Υποτίθεται ότι θα άφηνε τη ζακέτα και θα πήγαινε σπίτι της.
Άρπαξα μια μπλούζα για να βάλω πριν ανοίξω, αλλά το ξανασκέφτηκα.
Την πέταξα κάτω και προχώρησα προς τη πόρτα.
"Γειά"
Είπε απλά. Το βλέμμα της περιπλανήθηκε για λίγο πάνω μου ,προκαλώντας μου ένα στραβό χαμόγελο.
"Γειά σου" απάντησα παρατηρώντας τη με τη σειρά μου. Όμορφη. Όπως πάντα.
"Λοιπόν, το ξέρω πως σου είπα ότι θα αφήσω τη ζακέτα και θα φύγω, αλλά ήθελα να σε ευχαριστήσω και από κοντά. Δεν περίμενα να με βοηθήσεις." Είπε γρήγορα κοιτώντας κάτω.
Έσμιξα τα φρύδια μου απορημένος. Και γιατί να μην τη βοηθούσα?
"Γιατί να μην σε βοηθήσω?"
"Ε... Δεν ξέρω, έτσι φαντάστηκα. Αλλά όπως φάνηκε, έκανα λάθος." ακόμα δεν με κοιτάει.
"Ναι..."
Γιατί υπάρχει τόση αμηχανία?
"Η μητέρα σου ανησυχούσε υπερβολικά πολύ. Όταν μου τηλεφώνησε έκλαιγε. Μην της το ξανακάνεις αυτό. Είναι κρίμα."
Σήκωσε τα μάτια της και με κοίταξε έντονα.
"Ναι, δεν το περίμενα. Ότι θα εμένα μέχρι το πρωί εννοώ. Δεν ήταν τίποτα προγραμματισμένο για αυτή τη βραδιά και όλο γινόντουσαν κάτι περίεργα."
Ωχ...
"Όταν λες περίεργα?" Ρώτησα και περίμενα την απάντηση της με ενδιαφέρον. Τι να της έκανε άραγε ο Τζέισον?
"Πολλά. Περίεργες παρέες, μεθυσμένοι να μιλάνε σε γάτες, κούκλοι με μάσκες που δεν βγάζουν κιχ λες και θα πάθουν τίποτα αν σου μιλήσουν, και τέτοια"
Γέλασα με το τελευταίο δυνατά.
"Ίσως και να πάθαιναν κάτι" είπα μετά και με κοίταξε.
"Ναι πυρηνική έκρηξη"
Είπε ειρωνικά ρολλαρωντας τα μάτια της.
Τι πυρηνική έκρηξη? Αυτή δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα γινόταν...
"Τέλος πάντων, ορίστε η ζακέτα. Ξέρεις τι να κάνεις." Μου έκλεισε το μάτι συνωμοτικά. Είσαι μία εσύ...
Χαμογέλασα και εγνεψα καταφατικά.
Να δω τι άλλο θα κάνω για αυτή τη κοπέλα.
•
•
•
•
•
HELLOOOOOOO💕
Τι κάνετε? Πώς είστε? Όλα καλά? Πάντα καλά.
Και που λέτε, ανοίγω το κινητό, βλέπω το wattpad και λέω ΏΠΑ ΚΟΡΊΤΣΙ ΜΟΥ ΠΌΣΑ ΧΡΌΝΙΑ ΈΧΕΙΣ ΝΑ ΑΝΕΒΆΣΕΙΣ ΚΕΦΆΛΑΙΟ?
*Και ναι μιλάω μονη μου γιατί είμαι περίεργη οκευ?😂*
Και νααααα τοοοοο , ανέβηκε 😊
Ανεβάσατε κι εσείς story στο Instagram με σοκολάτες Lacta για τον Αγίο Βαλεντίνο ή είστε τίποτα τριτοδεύτερες?😂
*Jk μην παρεξηγηθούμε κιόλας*
Είμαι τριτοδεύτερη αν το πάμε έτσι ΓΙΕΥΥΥΥ🤘✌️
#foreveralone και τέτοια φάση.
#sad:(
#variemai
#den_kserw_giati_grafw_me_hashtags
#feugw_giati_eimai_enoxlhtikh
#byebye❤️
Τα λέμε στο επόμενο
-επίσης βαρετό όπως αυτό-
κεφάλαιο 😂
ΜΕΊΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΈΝΟΙ🌠
~Αννα~