အပိုင္း (၄)
ကြယ္လြန္သြားၿပီးျဖစ္ေသာ အရင္မိဖုရားေခါင္ႀကီး၏ကမၸည္းတိုင္အား ေ႐ွာင္း႐ွီဘိုးဘြားဗိမာန္တြင္ ထား႐ွိထားျခင္းမ႐ွိ။ ဧကရာဇ္၏ထိုက္က်ီနန္းေဆာင္ႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္သည့္ ခ်န္႐ွန္းနန္းေဆာင္တြင္သာ ထား႐ွိထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်န္႐ွန္းနန္းေဆာင္သို႔သြားရာမွ နန္းေဆာင္ေ႐ွ႕တြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏အေမတူ ညီအရင္းျဖစ္ေသာ ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။
"အကိုေတာ္...အကိုေတာ္ ဒီေန႔ ဒီကိုလာမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိသားပဲ...ေၾသာ္ ''မရီးေတာ္''ေရာ ပါလာတာကိုး....''
ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီသည္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ႏွင့္ ႐ုပ္အသြင္အျပင္ အေတာ္ပင္တူလွေသာ္လည္း ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ကဲ့သို႔ လြန္စြာတည္ၿငိမ္ေအးစက္မေနဘဲ ပို၍ တက္ႂကြေသာ ဟန္ပန္႐ွိေလသည္။
ေ႐ွာငး္ခ်င္းယြီမွ သူ႔အား တိုက္႐ိုက္ေျပာၾကားျခင္းမ႐ွိေပမယ့္ ႐ွီခ်န္အန္းအေနျဖင့္ ထိုသူ႔အား မသိက်ိဳးကြၽန္ျပဳ၍ မရေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ေခါင္းၿငိမ့္အသိအမွတ္ျပဳကာ ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီအား ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"စတုတၳမင္းသား....မဂၤလာပါ...''
မူလက သူ၏ ''အမ်ိဳးသား မရီးေတာ္''အား ေနာက္ေျပာင္ကစားရန္ ရည္ရြယ္လာခဲ့ေသာ္လည္း သူေမ်ွာ္လင့္ထားေသာ တံု႔ျပန္မႈကား မရခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီ မိမိဘာသာ အနည္းငယ္ အ႐ွက္ရမိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာႀကီး တင္းကာ ႐ွီခ်န္အန္း ရပ္ေနရာသို႔ သြားလိုက္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာႀကီးက ႐ွီခ်န္အန္း၏မ်က္ႏွာအား ထိကပ္ေတာ့မတတ္ ႐ုတ္ခ်ည္းနီးကပ္လာခဲ့သည္။ ထို ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီ၏ ႐ုတ္တရတ္ တိုက္စစ္ဆင္ နီးကပ္လာေသာ လႈပ္႐ွားမႈအား ေ႐ွာင္ရန္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာျဖင့္ ႐ွီခ်န္အန္း ေနာက္သို႔ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ဆုတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကပ်ာကယာ ဆုတ္မိလိုက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ေျခေထာက္သူ ခလုပ္တိုက္မိကာ ႐ွီခ်န္အန္း ေနာက္သို႔ထိုင္လ်က္သား လဲက်သြားသည္။ ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ မသိစိတ္၏လႈံ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ အလိုအေလ်ာက္ ဖမ္းဆြဲလိုက္ရန္ လက္ဆန္႔ထုတ္မိလိုက္ေသာ္လည္း အတန္ငယ္ တံု႔ဆိုင္းသြားမိေသာေၾကာင့္ ႐ွီခ်န္အန္း၏ အက်ႌအနားဖ်ားေလးသာ ထိမိလိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ သူ အဲ့ဒီလူ အင့္ကနဲ ညည္းညဴကာ ေျမျပင္သို႔ အားျဖင့္ ထိုင္လ်က္သားလဲက်သြားသည္ကို ေဘးမွ မတတ္ႏိုင္စြာ ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္ရေတာ့သည္။
"အလကားေန ျပႆနာ႐ွာေနတယ္...မင္း ျပႆနာ႐ွာခ်င္ရင္ ငါ့အိမ္ေတာ္ကို လာခဲ့....''
ေျမျပင္ေပၚမွလူအား တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏မ်က္ႏွာသည္ မည္းေမွာင္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ တင္းမာေသာေလသံျဖင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီအား က်ယ္ေလာင္စြာ ဆူလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေျမျပင္ေပၚလဲက်ေနေသာသူအားလည္း ကူညီေပးရန္ စိတ္ကူးမ႐ွိေသာေၾကာင့္ နန္းေဆာင္ခန္းမထဲသို႔ အရင္ တဦးတည္းသာ လ်င္ျမန္စြာ ဝင္ေရာက္သြားသည္။
႐ွီခ်န္အန္း၏တံေတာင္ဆစ္ႏွစ္ဖက္စလံုး ပြန္းပဲ့သြားသည့္အျပင္ အေနာက္သို႔ အားျပင္းစြာျဖင့္ လဲက်သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔က ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီ ေဘးသို႔ဖယ္ကာ ရပ္လိုက္ၿပီး အျပံဳးမ်က္ႏွာအား ျပန္လည္ဆင္ျမန္းလိုက္သည္။ ႐ွီခ်န္အန္း အသာထရပ္လိုက္ကာ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ေနာက္သို႔ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖင့္ အမွီလိုက္သြားလိုက္သည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔က သူ႔အေပၚတြင္ အၾကင္နာတရားကင္းမဲ့ၿပီး ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီက သူ႔အား ရြံ႐ွာစက္ဆုတ္ေနမွန္း ႐ွီခ်န္အန္း သိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ သူ႔ေမေမ ဆံုးပါးသြားၿပီးကတည္းက ဒီေလာကႀကီးထဲကလူေတြ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္လုပ္လုပ္ သူ ဂ႐ုမစိုက္တတ္ခဲ့တာၾကာၿပီ။ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ေနပါေစ...သူရဲ႕ အသက္႐ွင္သန္ေနမႈကို လက္မေလ်ာ့လိုက္သေရြ႕ သူ ေတာင့္မခံထားႏိုင္စရာ ဘာမွမ႐ွိေပ။
ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီသည္ သားေတာ္မ်ားထဲတြင္ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ သာမန္အရပ္စကား ငွါးသံုး၍ေျပာပါက အသံုးမက်ဆံုးလည္းျဖစ္သည္။ လာမည့္ႏွစ္တြင္ သူသည္ အရြယ္ေရာက္သည္႔အသက္သို႔ ေရာက္႐ွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထူးထူးျခားျခား အကိ်ဳးေဆာင္ထားမႈ တခုမွ်ပင္ မ႐ွိေသးေခ်။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စားမယ္၊ အိပ္မယ္၊ ေပ်ာ္ပါးမယ္ဆိုသည္မွလဲြ၍ မသိသည့္အျပင္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မ်ားတြင္လည္း သူအား ေပၚလိုက္၊ ေပ်ာက္လိုက္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခု လက္ထပ္ရမည့္အရြယ္သို႔ေရာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး သမီး႐ွင္တို႔မွ သူ႔အား ေဝးေဝးမွ ေ႐ွာင္႐ွားၾကသည္မွာလည္း အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပ။
လူက အဆင္မေျပ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း မိမိကိုယ္အား ေျဖာင့္မတ္ေအာင္ အတင္းႀကိဳးစားအားထုတ္၍ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ေနာက္သို႔ အျမန္လိုက္ေနေသာသူအား ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွာင္းခ်င္းယြီ သူ၏မ်က္ခံုးတိုု႔အား ပင့္တင္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားမၾကာမီ ''ဟားဟား''ဟူေသာ ရယ္သံတို႔ျဖင့္ လွည့္ကာ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
႐ွီခ်န္အန္း ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔အား မွီလာသည့္အခါတြင္ေတာ့ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔သည္ သူ႔မယ္ေတာ္၏ကမၸည္းတိုင္ေ႐ွ႕တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးျဖစ္သည္။ ႐ွီခ်န္အန္းလည္း ထိုသူ႔အတိုင္းလိုက္၍ ဒူးေထာက္ရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔သည္ ဒူးေထာက္ရာတြင္ခံရန္ ခင္းထားေသာအခင္းအား ေဘးသို႔ဖယ္ကာ ေျမျပင္တြင္ တိုက္႐ိုက္ဒူးေထာက္ေနေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။
႐ွီခ်န္အန္း၏ႏႈတ္ခမ္းတို႔ မ်ဥ္းေျဖာင့္သဏၭာန္ေစ့ကာ ေဘးသို႔အနည္းငယ္ ျပန္႔ကားသြားမိသည္။*
ထို႔ေနာက္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ႏွင့္ လူကိုယ္တဝက္စာျခားကာ ေဘး၌ သူ႔ကဲ့သို႔ပင္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ တိုက္႐ိုက္ဒူးေထာက္ကာ ေနလိုက္သည္။
ေက်ာျပင္အား ေျဖာင့္မတ္စြာထား၊ ေ႐ွ႕သို႔တည့္တည့္ၾကည့္ကာ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ ေတာင့္တင္းေသာခႏၶာ၊ ႀကီးမားၾကံံ့ခိုင္၍ အခိ်ဳးအဆက္ ေျပျပစ္က်နေသာ အသြင္အျပင္....မည္သို႔ပင္ဆိုၾကေစကာမူ ယခု ႐ွီခ်န္အန္း၏မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ေတာ့ အထီးက်န္ေနေသာ ေက်ာျပင္တခု...အေဖာ္မဲ့ တကိုယ္တည္းျဖစ္ေနေသာ လူတဦး၏ပံုရိပ္တခုကိုသာ ျမင္မိသည္။
ထိုသူက ဧကရာဇ္တပါး၏ ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိေသာ သားေတာ္ႀကီး....။ ဧကရာဇ္၏ ပထမဇနီး၊ တရားဝင္ဇနီးျဖစ္ေသာ ဧကရီတပါး၏ အႀကီးဆံုး သားေတာ္....။ အခုေတာ့ ေယာက်္ားတေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္လိုက္ရၿပီး ထြန္းလင္းေတာက္ပကာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနမည့္ အနာဂတ္လမ္းအား ဖ်က္စီးခံလိုက္ရေသာ သူတေယာက္....။ သူ႔ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနမယ့္ ေသာကေတြ၊ ခံျပင္းမႈေတြက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သာမာန္ျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ....။
လူႏွစ္ေယာက္ဟာ တ႐ွီခ်န္(၂နာရီ)မ်ွ ဆက္ဒူးေထာက္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ဒူးေထာက္ရာမွ ထလာခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ၏ထံုက်င္ေနေသာေျခေထာက္မ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္သြားမိသည္။ ႐ွီခ်န္အန္း ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ လွည့္ထြက္သြားသည့္အခ်ိန္အထိေစာင့္ၿပီးမွ သူ ေနရာမွ အသာထလိုက္သည္။ သူ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏ေ႐ွ႕တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အ႐ူးတေယာက္ပမာျပဳမူမိၿပီး မ်က္ႏွာမပ်က္ခ်င္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ထၿပီးသြားသည္အထိ သူ အလ်င္စလို လိုက္မထမိဘဲ သူ၏ထံုက်င္ေနေသာေျခေထာက္မ်ားအား အရင္ သက္သာေအာင္လုပ္ၿပီးမွသာ ထလိုက္သည္။ ထိုသို႔ သက္သာေအာင္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔ ဒူးေထာက္ေနခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ အနည္းငယ္ ၾကာသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေျခေထာက္မ်ားက သက္ေတာင့္သက္သာ ႐ွိမေနေပ။ ထံုက်င္ေနဆဲ။ ထို႔အျပင္ သူ ေစာေစာက လဲက်ထားခဲ့သည္ေရာ၊ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားအား အမွီလိုက္ရသည္မ်ားပါ ထပ္ေပါင္းလိုက္ေသာ္ ႐ွီခ်န္အန္း၏ နဖူးတျပင္လံုး ေခြၽးသီးမ်ားသာ ႀကီးစိုးေနေပေတာ့သည္။
ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔သည္ အရပ္႐ွည္ျမင့္ၿပီး ႐ွည္လ်ားေသာေျခတံမ်ားအား ပိုင္ဆိုင္ထားေသာေၾကာင့္ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားမွာလည္း အလွမ္းက်ယ္လွေပသည္။ ႐ွီခ်န္အန္း အမွီလိုက္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ကြာေဝး၍သာ ေနခဲ့ေပသည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔သည္ နန္းေတာ္တံခါးေပါက္ေရွ႕တြင္ သူအား ေစာင့္ဆိုင္းေပေန၍သာ...။ မဟုတ္ပါက သူ အမွန္ပင္ အိမ္ေတာ္သို႔ မည္သို႔ျပန္ရမည္ကို မသိေပ။
"အ႐ွင္မင္းသား...ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္....''
"အသံုးမက်ဘူး....''
ေတာ္ဝင္ျမင္းလွည္းသည္ သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ျမင္းလွည္းေပၚတက္ရန္မွာမူ အတန္ငယ္ ျမင့္ေလသည္။ ႐ွီခ်န္အန္း ျမင္းလွည္းေပၚသို႔တက္ရန္ သူ၏အား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအား အသံုးျပဳလိုက္ရေလသည္။ သူ လွည္းေပၚသို႔ေရာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ္လည္း ပင့္သက္ယဲ့ယဲ့ေတာ့ ႐ိႈက္မိသြားေပသည္။
နီျမန္းေနေသာမ်က္ႏွာ၊ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ားျဖင့္ အေမာတေကာ အသက္႐ႈေနေသာ ႐ွီခ်န္အန္းအား ၾကည့္ရင္း ''အသံုးမက်ဘူး''ဟူေသာစကားအား ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ႏႈတ္မွအသံမထြက္ဘဲ ေျပာမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဒီလူက သူ႔အတိုင္းလိုက္လုပ္ကာ သူနဲ႔အတူ ေျမျပင္ေပၚတြင္ အၾကာႀကီးဒူးေထာက္ေနသည္ကို ေတြးေတာေနမိသည္။ သူ ဒူးေထာက္ေနခဲ့သည္ဆိုသည္မွာ မယ္ေတာ့္အား သူ၏အသံုးမက်မႈတို႔အား ေတာင္းပန္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး တဆက္တည္းပင္ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ေပးေနျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ဒါကို ဒီလူကပါ ဘာလို႔ အတူ ဒူးလာေထာက္ေနရတာလဲ...။ အဲ့ဒီလူ အပိုေတြအာရံုစိုက္ကာ လုပ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ လူကျဖင့္ ေယာက်္ားတေယာက္မဟုတ္သည့္အတိုင္း ေပ်ာ့တီးေပ်ာ့ဖတ္ႏွင့္ကို...။
သူတို႔ႏွစ္ဦး အိမ္ေတာ္သို႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ အ႐ွင္မင္းႀကီး၏ ေတာ္ဝင္အမိန္႔စာအား လက္ခံရ႐ွိေလသည္။
"မိုးေကာင္းကင္၏အလိုေတာ္အရ ဧကရာဇ္မင္းႀကီးသည္ ဧကရာဇ္မင္းႀကီး၏သားေတာ္ႀကီး ပထမမင္းသား ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔အား ''႐ွန္ဝမ္''....႐ွီအိမ္ေတာ္၏သား ႐ွီခ်န္အန္းအား ''႐ွန္ဝမ္က်န္႔ေဖး''...အျဖစ္သို႔ ခ်ီးေျမႇာက္လိုက္သည္....အျမန္ ေက်းဇူးေတာ္အား လက္ခံေစ....''႐ွန္ဝမ္''...''႐ွန္ဝမ္ေဖး''...''
ဤေတာ္ဝင္အမိန္႔ေတာ္အား လာေရာက္ေၾကာ္ညာေသာ မိန္းမစိုးသည္ အ႐ွင္မင္းႀကီးအနားတြင္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခစားခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ယခုမူ သူတို႔အ႐ွင္သခင္၏အေတြးတို႔အား ဘယ္လိုမွ လိုက္မွီ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ေပ။ ပထမဆံုးအေနျဖင့္ မင္းႀကီးသည္ ပထမမင္းသားအား ေယာက်္ားတေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေစကာ ထီးနန္းရ႐ွိႏိုင္မည့္အခြင့္အေရးအား ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။ ယခုမူ သူ႔အား တဖန္ ''႐ွန္ဝမ္''ဘြဲ႔* ေပးအပ္ျပန္သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ႐ွန္ဝမ္အပိုင္စားရမည့္နယ္ပယ္သည္ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္အျပင္ ဘက္၊ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုး က်င္းေက်ာင္းအပါအဝင္ လီရာေပါင္းမ်ားစြာေသာနယ္ေျမေတြျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သတိျပဳရန္လိုအပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမိုင္းတေလ်ာက္႐ွိ ႐ွန္ဝမ္တို႔သည္ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ''မိုးေကာင္းကင္၏သားေတာ္''မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။**
*(႐ွန္ဝမ္ = ကိုယ္က်င့္သိကၡာျဖင့္ျပည့္စံု၍ ေလးစားထိုက္ေသာဝမ္ရယ္၊ မင္းသား။
တနည္းအားျဖင့္ ဘုရင္ၿပီးေနာက္ အျမင့္ဆံုးရာထူး။)
**(႐ွန္ဝမ္ရာထူးရၿပီးသြားရင္ ဘုရင္ျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာသြားၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။)
"သားေတာ္ အမိန္႔ေတာ္အား လက္ခံပါတယ္...ခ်ီးေျမွာက္မႈအတြက္ ေက်းဇူးေတာ္ အမ်ားႀကီးတင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္...''
ေတာ္ဝင္အမိန္႔ေတာ္အား လက္ခံၿပီးေနာက္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏ႏွလံုးသားထဲမွ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားသည္ အဆံုးမ႐ွိေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအမိန္႔ေတာ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ဆုလာဘ္ပစၥည္းမ်ားအား သူ နည္းနည္းေလးမ်ွပင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ေခ်။ ယခု သူ ဂ႐ုစိုက္ စိတ္အဝင္စားဆံုးမွာ ဖခမည္းေတာ္၏ရည္ရြယ္ရင္းကိုသာ ျဖစ္သည္။ မဟုတ္မွလြဲေရာ....ဖခမည္းေတာ္က သူ႔အား စြန္႔ပစ္လိုက္တာမဟုတ္ေသးဘူးထင္သည္......။ ဒါေပမယ့္.......ေဘးမွာ႐ွိေနေသာ ႐ွန္ဝမ္ေဖးအား ၾကည့္မိလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ သူ၏ႏွလံုးသားထဲ လက္႐ွိျဖစ္ေပၚေနေသာ တဖက္သတ္အေတြးပိုေနမႈတို႔အား ခ်ဳပ္တည္းလိုက္သည္။ စိတ္ကူးမယဥ္စမ္းပါနဲ႔....။ အခု ဒါေတြအားလံုးက ဖခမည္းေတာ္က သူ႔ကို နစ္နာေၾကးအေနနဲ႔ ေပးတာပဲေနမွာပါ.....။
ေ႐ွ႕တြင္ မင္းႀကီးခ်ီးျမႇင့္လိုက္ေသာ ေရႊေငြ ေက်ာက္မ်က္ရတနာႏွင့္ တိုင္းတပါးမွဆက္သေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ားစြာက ေသတၱာအစီအရီတို႔ျဖင့္ ႐ွိေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ တခ်က္ေလးမ်ွပင္ မၾကည့္ဘဲ ဝမ္ေဖးမွသာ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္ရန္ တခြန္းသာေျပာၿပီး ထိုေနရာမွ ထြက္သြားေလသည္။
႐ွီခ်န္အန္းသည္ တေလ်ွာက္လံုး ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ နေဘးတြင္႐ွိေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏စိတ္အေတြးအေျပာင္းအလဲတို႔အား သတိျပဳမိေလသည္။ ႐ွီခ်န္အန္းသည္ မူလကတည္းက ဥာဏ္ပညာထက္ျမက္သူတေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏အေတြးတို႔အား ဆယ္ပံုပံုလ်ွင္ ခုနစ္ပံု ႐ွစ္ပံုေလာက္ထိ ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလသည္။ ထို႔အျပင္ မိမိေနရာကိုလည္း နားလည္သျဖင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏ ေလာကႀကီးအား လက္ေလ်ာ့စိတ္ပ်က္ေနေသာ အခိုက္အတန္႔အား သြားေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ရန္စိတ္မ႐ွိေခ်။
ပစၥည္းမ်ားအား စာရင္းမွတ္၊ သိုေလွာင္ခန္းအတြင္းသို႔ သယ္ပို႔ၿပီးသြားေသာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ မိုးလံုးလံုးခ်ဳပ္သြားေလၿပီ။ ႐ွီခ်န္အန္း သူ၏ျခံဝင္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာခိ်န္၌ ယန္ေမာေမာ့သည္ သူ႔အတြက္ ညစာအသင့္ျပင္ကာ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။ ႐ွီခ်န္အန္း ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔လည္း ညစာမစားရေသးေလာက္ဟု ေတြးမိလိုက္သည္။ ထို႔အျပင္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏အစားအေသာက္တို႔အား သူ ျပင္ဆင္ေပးရေလမည္လားလည္း မသိေပ။ ေနာက္ၿပီး ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ႏွင့္အတူစားရန္ ေစာင့္သင့္ မေစာင့္သင့္အားလည္း မသိေပ။
"ေမာေမာ့...ကြၽန္ေတာ္တို႔ မင္းသားႀကီးကိုေစာင့္ဖို႔ လိုဦးမလား...''
ေတာ္ဝင္မိသားစု၏႐ႈပ္ေထြးလွေသာစည္းကမ္းမ်ားအား သူ ေသခ်ာနားမလည္ေသာေၾကာင့္ ေမာေမာ့ႏွင့္ တိုင္ပင္ၾကည့္ရန္သာ႐ွိသည္။
"အမွန္ကေတာ့ လက္ထပ္ၿပီးကာစ အစပိုင္းရက္ေတြမွာ အ႐ွင္မင္းသားကလာၿပီး သခင္ေလးနဲ႔ အတူ လာစားဖို႔လိုအပ္တယ္...ဒါေပမယ့္............''
"အင္း...ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ၿပီ...ေစာင့္ၾကတာေပါ့....''
မဂၤလာဦးညတုန္းက ႐ွီခ်န္အန္း ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔လာမည္ဟု ထင္မထားေသာေၾကာင့္ ေစာင့္မေနခဲ့ေပ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူ ေစာင့္ရန္ လိုေပသည္။
အမွန္ပင္....သိပ္မၾကာခင္တြင္ပဲ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
"ငါ့အတြက္ ညစာျပင္ဆင္ေပး....''
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဝမ္ရယ္...''
႐ွီခ်န္အန္းသည္ လြယ္ကူ႐ိုး႐ွင္းေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားသာ ႏွစ္သက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ ယန္ေမာေမာ့မွ ျပင္ဆင္ထားေသာဟင္းလ်ာမ်ား၏ အမ်ားစုမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကို အဓိက အေျခခံကာ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္မ်ားျဖစ္သည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔အတြက္မွာမူ ထိုဆီမပါ ဆားမပါေသာ ဟင္းမ်ားအား တခါမ်ွ စားဖူးျခင္း မ႐ွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ထိုဟင္းမ်ားအား ျဖည္းျဖည္း နည္းနည္းခ်င္းစီ စားေနေသာ္လည္း မစားႏိုင္၊ မစားေတာ့ဘူးဟူ၍ လက္မွတူအစံုတို႔အား ျပန္ခ်လိုက္ျခင္းေတာ့ မ႐ွိေခ်။
႐ွီခ်န္အန္း ဒီေန႔လဲက်ထားသည္မွာ အ႐ွိန္အေတာ္ျပင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏တံေတာင္ဆစ္မ်ားသာမက တကိုယ္လံုးကလည္း အနည္းငယ္ ေန၍မေကာင္းေပ။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔အား ေစာင့္၍ အစားအေသာက္ျပင္ေပး၊ ထည့္ေပးရသည္မွာ အားမသံုးရေသာ အေသးအဖဲြအလုပ္ေလးသာျဖစ္ေပမယ့္ သူ၏လက္အား မၾကာခဏ ဆန႔္ထုတ္ေနရျခင္းက အမွန္ေတာ့ နာက်င္မႈအား ပိုတိုးေစေလသည္။ ယန္ေမာေမာ့ႏွင့္ အေစခံကေလးမႏွစ္ေယာက္သည္လည္း ေဘးတြင္ရပ္ေနကာ သူတို႔သခင္ေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပင္မယ့္ စကားတခြန္းမွ်ပင္ ဝင္မေျပာရဲေပ။ ဝမ္ရယ္အတြက္ ဝမ္ေဖးမွ အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္ဆက္သေပးရသည္မွာ ဝမ္ေဖးလုပ္ေဆာင္ရမည့္တာဝန္တရပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ၾကားဝင္ေျပာေပးရန္မွာ အခြင့္အေရးေရာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ပင္ မ႐ွိေပ။
ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ယန္ေမာေမာ့၏ သူမသခင္ေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာဟင္းလ်ာမ်ားျဖင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ညစာစား၍ၿပီးသြားေလသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔မွ ႐ွီခ်န္အန္းအား သူေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးရန္ ထပ္မံေစခိုင္းေလသည္။
ေရေႏြးတို႔သည္ အလ်င္အျမန္ပင္ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းသို႔ သယ္ပို႔ျပင္ဆင္ထားႏွင့္ေလၿပီ။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔မွာမူ သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္အား ဆန႔္တန္းကာ ရပ္ေစာင့္ေနေလသည္။ ႐ွီခ်န္အန္း ေရွာင္းခ်င္းယန္႔၏ဝတ္စံုအား ခြၽတ္ေပးရန္ ေ႐ွ႕သို႔တိုးလိုက္သည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔သည္ ယေန႔ နန္းေတာ္အတြင္းသို႔ အခစားဝင္သည့္ အဝတ္အစားမ်ားျဖစ္သည့္ မင္းသားတပါး၏ ေတာ္ဝင္ဝတ္စံု အဆင္အယင္တို႔အား ယခုအခ်ိန္အထိ လဲလွယ္ရျခင္းမ႐ွိေသးဘဲ ဝတ္ဆင္ထားဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ဝတ္ရံုတထည္ျခင္းစီက ေလးလံျခင္းမ႐ွိ၊ ေပါ့ပါးလွေသာလည္း ဝတ္စံု၏ အဆင္တန္ဆာ၊ အျပင္အဆင္တို႔မွာေတာ့ လြန္စြာ႐ႈပ္ေထြးကာ အေသးစိတ္လွေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏ နဂါးႏွင့္ ဇာမနီပန္းထိုးထားေသာ မင္းသားဝတ္ရံု၏ ခါးပတ္အားျဖည္ရန္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႐ွီခ်န္အန္း သူ႔အနားသို႔ကပ္ကာျဖည္ရန္အား ဘယ္လိုမွ ေ႐ွာင္လဲြ၍မရေတာ့ေပ။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ မွ သူ႔အား ရြံမုန္းေၾကာင္း နားလည္သည္မို႔ ႐ွီခ်န္အန္း တတ္ႏိုင္သမ်ွ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ျခားေနရန္ ႀကိဳးစားေလသည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏ ေခ်ာင္းဆိုးသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ သူ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကံဳ႕ကာ သူ႔အားၾကည့္ေနသည္အား ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ အမွန္တကယ္တြင္ေတာ့ ဒီ႐ွီခ်န္အန္းဆိုသူအား မမုန္းေပ။ ေျပာရလွ်င္ ထိုသူ၏ ျပင္ပ႐ုပ္အသြင္အျပင္ႏွင့္ အက်င့္စ႐ိုက္တို႔အားပင္ သေဘာက်ေပေသးသည္။ ထိုသူႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကည့္ၿပီးသည့္အခါတြင္ေတာ့ သူသည္ ဖခမည္းေတာ္ ေျပာသကဲ့သို႔ ''ေအးစက္ကာ သိမ္ေမြ႔ႏုနယ္ေခ်ာေမာေသာသူ''မဟုတ္ဟု ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ သိလာရသည္။ သူ၏႐ုပ္ရည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ အလြန္ပင္ ေခ်ာေမာကာ ႏူးည့ံၾကင္နာေသာသြင္ျပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သူ ေအးတိေအးစက္ႏိုင္သည္ဟုထင္ရသည္မွာ သူ႔တကိုယ္လံုးလႊမ္းျခံဳထားေသာ သူ မရင္းႏွီးလိုသူတို႔အား တစိမ္းဆန္ စိမ္းကားလိုေသာ အေငြ႔အသက္တို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
"ရၿပီ...မင္း အျပင္ထြက္ႏွင့္ေတာ့....လိုအပ္ရင္ ပန္ဝမ္* ေခၚလိုက္မယ္...''
"ဟုတ္ကဲ့ပါ...ဝမ္ရယ္....''
*(ပန္ဝမ္ = ဒီမင္းသား၊ ဒီဝမ္ရယ္။
ရာထူးႀကီးျမင့္သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း မိမိကိုယ္ကို တတိယလူအသံုး သံုး၍ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္သည္။)
႐ွီခ်န္အန္း ထြက္လာသည္ကိုေတြ႔သည္္ႏွင့္ ယန္ေမာေမာ့ သူ႔အား အလ်င္အျမန္ပင္ ညစာျပင္ေပးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ႐ွီခ်န္အန္း စားခ်င္စိတ္မ႐ွိေပ။ တလုတ္ႏွစ္လုတ္မ်ွစားယံုမ်ွျဖင့္ ဗိုက္ျပည့္သြားရၿပီး အနည္းငယ္ ေနသာထိုင္သာ ႐ွိသြားသည္။ အရြက္အနည္းငယ္ ဆက္စားၿပီးသည့္ေနာက္ ယန္ေမာေမာ့အား ထိုညစာအား သိမ္းဆည္းကာ အနားယူေစလိုက္သည္။
အ႐ွင္မင္းႀကီး ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ဆုလာဘ္မ်ားအား စာရင္းသြင္း၊ ေရတြက္ရသည္ကပင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ မိုးစံုးစံုးခ်ဳပ္ကာ ညအေမွာင္တို႔ ႀကီးစိုးလာၿပီျဖစ္သည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ထြက္လာၿပီး ည အိပ္စက္အနားယူရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။
"မင္း အျပင္ခန္းမွာ အိပ္လို႔ရတယ္...ဒါေပမယ့္ လူေတြ မသိေစနဲ႔....''
"ဟုတ္ကဲ့...."
ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ အိပ္ရာထဲလဲေလ်ာင္းၿပီးခ်ိန္အထိေစာင့္ၿပီး ႐ွီခ်န္အန္း သူ႔အတြက္ အခန္းမီးၿငိမ္းေပးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွသာ သူ သူ႔တံေတာင္ဆစ္တို႔အား အသာပြတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ အတြင္းခန္းမွ သတိထား၍ထြက္လာကာ အျပင္ခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။
"ကိစၥမ႐ွိဘူး...ကိစၥမ႐ွိဘူး.....''
အေမွာင္အတြင္းမွ ႐ွီခ်န္အန္း၏အသံတိုးသဲ့သဲ့က မေက်နပ္မႈ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မႈ၊ ေဒါသတို႔ စိုးစဥ္းမ်ွပင္ မပါေခ်။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ သူ႔အေပၚ ျပဳမူဆက္ဆံပံုအား အေရးစိုက္ျခင္းမ႐ွိသည့္ႏွယ္။ အျပင္ခန္းထဲတြင္ ႐ွီခ်န္အန္း မ်က္လံုးတို႔မွိတ္ကာ အိပ္ရာေပၚလဲေလ်ာင္းေနေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔ ဝင္မလာခဲ့ေပ။
ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာတြင္ေတာ့ ႐ွီခ်န္အန္း အိပ္ရာမွထကာ အတြင္းခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ အိပ္ရာအနားသို႔မသြားဘဲ ကုတင္အျပင္ အစြန္းနားတြင္သာ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ေကာင္းကင္အေရာင္ေျပာင္းကာ လင္းလာၿပီး အျပင္တြင္ေစာင့္ေနေသာ အေစခံမိန္းကေလးႏိုးလာသည့္အခါမွသာ သူမအား သူတို႔အား ျပင္ဆင္ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ဝင္လာရန္ သူ ေခၚလိုက္သည္။
႐ွီခ်န္အန္း အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာကတည္းက ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ႏိုးႏွင့္ေနကာ ထိုသူ အခန္းထဲဝင္လာမွန္း သိသည္။ တမင္ သူ စကားစေျပာျခင္းမ႐ွိသကဲ့သို႔ပင္ ႐ွီခ်န္အန္းထံမွလည္း စကားတခြန္း တလံုးမ်ွပင္ ထြက္လာျခင္းမ႐ွိေပ။ သူ အိပ္ရာေပၚ သူ႔နေဘးတြင္ ႐ွီခ်န္အန္း လဲေလ်ာင္းႏိုင္ရန္ ေနရာ ျပင္ထားေပးခဲ့ေသာ္လည္း ႐ွီခ်န္အန္း တကယ္ကိုပဲ အိပ္ရာေပၚသို႔ တက္လာျခင္းမ႐ွိဘဲ ကုတင္ေဘးနားတြင္သာ ထိုင္ေနလိမ့္မည္ဟု သူ မထင္ထားခဲ့ေပ။
"ဝမ္ေဖး... ဒီေန႔က ပထမဆံုး မိဘအိမ္ျပန္ရမယ့္ေန႔ဆိုေတာ့ အျပင္ဝတ္ရံုကို နည္းနည္း အေရာင္ေတာက္တာေလးနဲ႔ လဲလိုက္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား....''
မေန႔က သူတို႔ နန္းေတာ္တြင္းဝင္ကာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပ အ႐ိုအေသေပးၿပီးသြားၿပီ။ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔၏အဆင့္အတန္းကိုလိုက္ၿပီး တခမ္းတနားႀကီး မင္းညီမင္းသားဝတ္စံုေတြ ဝတ္ဆင္ရန္မလိုအပ္ေပမယ့္ ဝမ္ေဖး ဒီေန႔ ဝတ္ဆင္ထားသည္ေတြကေတာ့ အလြန္ပင္ ႐ိုး႐ွင္းလွေသာ သာမန္အဝတ္အစားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အေစခံမိန္းကေလးအေနနဲ႔ ဒါဟာ ဝမ္ေဖး၏ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိဘအိမ္ျပန္ျခင္းႏွင့္အတူ ဒီေတာ္ဝင္မင္းသားအိမ္ေတာ္၏ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတာ္ဝင္မဂၤလာပြဲျဖစ္ေၾကာင္းလည္း မေမ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရာင္ေတာက္ပ သစ္လြင္ေသာ အဝတ္အစားတို႔ျဖင့္ တက္ႂကြေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားကို ဖန္တီးသင့္သည္မလား....။
ထိုမိန္းကေလး၏စကားတို႔ၾကားမွသာလ်ွင္ ဒီေန႔သည္ မိဘအိမ္ျပန္သည့္ ပထမဆံုးေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း ယခုမွ ႏွစ္ေယာက္သား သတိရေတာ့သည္။ ေျပာေနစရာမလိုေပ။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔အေနျဖင့္ အဲ့ဒီစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာ ႐ွီအိမ္ေတာ္သို႔ မသြားခ်င္သည္မွာ သံသယျဖစ္စရာေတာင္မလိုေပ။ တဖက္မွ ႐ွီခ်န္အန္းအေနျဖင့္လည္း အမွန္ကို အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ပင္ မ႐ွိေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အခိ်န္အတန္ငယ္ ၾကာသည္အထိ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္။
ေျပာမိလိုက္သည့္ အေစခံမိန္းကေလးအေနနဲ႔လည္း သခင္ႏွစ္ေယာက္လံုး ႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာမ်ားကလည္း အနည္းငယ္ မၾကည္မသာျဖစ္ေနသည္အား ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ သူမအေနႏွင့္ မေျပာသင့္ေသာအရာအား ေျပာမိလိုက္သည္ဟုထင္မိကာ လက္မ်ားပင္ ဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာသည္အထိ ေၾကာက္ရြံ႕သြားသည္။ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ထြက္သြားသည့္အခါမွပင္ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့ၿပီး သူမ၏ရင္ဘတ္အား အဆတ္မျပတ္ ဖိကာပုတ္ေနေလေတာ့သည္။
ထိုမိန္းကေလး၏စကားကို ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ မည္သို႔အေတြး႐ွိသည္အား မသိရေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူထြက္သြားသည့္အခ်ိန္အထိ ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္စကားတခြန္းမ်ွ ဆိုမသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
"သခင္ေလး....သခင္ႀကီးက မေကာင္းဘူး လြန္တယ္ဆိုေပမယ့္....တကယ္လို႔ ဒီေန႔သာ သခင္ေလး မိဘအိမ္ျပန္တဲ့အခါ ဝမ္ရယ္ မလိုက္ပို႔ဘူးဆိုရင္....ေနာင္မ်ားက်ရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲကလူေတြ သခင္ေလးကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ပ်က္ရယ္ျပဳလိုက္ၾကမလဲ.....ဝမ္ရယ္က တအားလြန္တာပဲ.....''
သည္းခံၿပီးရင္း သည္းခံေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခြၽန္းယြီ၏ထိန္းထားသမ်ွစကားတို႔သည္ ေျပာထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီတေလ်ွာက္လံုးမွာလည္း ယခုအခ်ိန္အထိ ဝမ္ရယ္က သူမသခင္ေလးအား ဝမ္ရယ္အိမ္ေတာ္မွ အိမ္ေစ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေပးျခင္းပင္ မ႐ွိေသးရာ သခင္ေလး၏ေနရာ ရာထူးအား တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ဆိုသည္မွာ ေမ့ထားလိုက္ရန္သာ ႐ွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔ သခင္ေလးရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိဘအိမ္ျပန္တာေလးကိုေတာင္ အတူ လိုက္မကူေပးခ်င္ရတာလဲ....ဟြန္း...။
"မျပန္တာကမွ ပိုမေကာင္းဘူးလား....သခင္ႀကီးက သခင္ေလး အဲ့ဒီရြာက ျခံေလးထဲမွာပဲ တသက္လံုးေနသြားရဖို႔ကို တခ်ိန္လံုး ေမ်ွာ္လင့္ေနခဲ့တာေလ...အခုေတာ့ သခင္ေလးက ႐ွန္ဝမ္ေဖး ျဖစ္သြားၿပီ....သူကေတာ့ အေထာက္အပံ့ေကာင္းေကာင္းလိုက္႐ွာေနရတဲ့ သာမန္ အဆင့္ေလး အမတ္ပဲ ႐ွိေသးတာ....ကြၽန္မတို႔က ဒီေန႔ ဘာလို႔ သူ႔ဆီသြားၿပီး အ႐ိုအေသေပးေနရဦးမွာလဲ.... သခင္ေလး...ဝမ္ရယ္လုပ္တာ မွန္တယ္....တကယ္လို႔ ကြၽန္မတို႔ မျပန္ဘူးဆိုလည္း အ႐ွက္ရမွာ ကြၽန္မတို႔ မဟုတ္ဘူး...ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲကလူေတြလဲ မ်က္စိေတြ နားေတြပါတာပဲ...သူတို႔ သခင္ႀကီး အရင္က သခင္ေလးအေပၚ အႏိုင္က်င့္ဖိႏိွပ္တာ သိၾကမွာပဲ....ဒီအတိုင္း သခင္ေလးအတြက္ ဝမ္ရယ္ကို လက္တံု႔ျပန္ခိုင္းလိုက္....''***
"မင္းတို႔ ငါ့ကို မသနားၾကဘူးလား....''
တကယ့္ကိုပဲ....သူ ေယာက်္ားတေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ရမည္ဟု သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူေရာ အဲဒီကေလးမေတြေရာ စိတ္ဆင္းရဲ ဝမ္းနည္းေနၾကေသးတာ....အခုေတာ့ ဘယ္ႏွရက္မွ မၾကာေသးဘူး...ေျပာင္းလဲသြားလိုက္တာ...ထင္ေတာင္မထားခဲ့ဘူး....။
"သခင္ေလးကလဲ....အခ်ိန္ေတြမွ မတူေတာ့တာ...ေျပာင္းလဲသြားၿပီေလ...အခု သခင္ေလးက ဝမ္ရယ္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးသြားၿပီ...ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမင့္ျမင့္ထားၿပီး ေတြးစမ္းပါ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သခင္ေလးကို ဘယ္သူမွ အႏိုင္မက်င့္ရဲေတာ့ဘူး...မဟုတ္ဘူးလား....''***
***(မူရင္းထဲတြင္ မည္သူေျပာသည္ဟု မေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း ေျပာသူမွာ တုန္းရႊယ္ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။)
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ေလ....ဒီေနရာက ငါတို႔ေနခဲ့တဲ့ လူမ႐ွိသူမ႐ွိ ရြာငယ္ေလးက ျခံဝန္းေလးထဲမွာ မဟုတ္ဘူး...ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ကို အခ်ိန္မေရြး အႏိုင္က်င့္ခ်င္ေနတဲ့ ႐ွီအိမ္ေတာ္မွာလဲ မဟုတ္ဘူး...ဒီေနရာက ေတာ္ဝင္မင္းသားအိမ္ေတာ္....ေနာက္က်ရင္ ေျပာသင့္တဲ့စကား မေျပာသင့္တဲ့စကား ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ၾက...ခုနကလို စကားမ်ိဳး ေနာက္တခါ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာမိေစနဲ႔....ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ကြယ္ရာမွာဆိုၿပီးေတာ့လဲ မေျပာၾကနဲ႔...နားလည္ၾကလား....''
႐ွီအိမ္ေတာ္သို႔ သြားမည္ မသြားမည္ဆိုတာကေတာ့ ႐ွီခ်န္အန္း အေစာကတည္းက စဥ္းစားထားၿပီးသားပင္။ မည္သို႔လုပ္မည္ဆိုတာအတြက္ သူ႔ထံတြင္ အေျဖ႐ွိၿပီးသားပင္။
လက္႐ွိဧကရာဇ္၏သားေတာ္ေလးပါးအနက္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔တေယာက္သာလ်ွင္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီး ညီလာခံသို႔စတင္တက္ေရာက္ေနေသာ တပါးတည္းေသာ မင္းသား ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ယခုရက္ပိုင္းမ်ားတြင္ သူ ညီလာခံတက္ေရာက္ရန္ မလိုအပ္သကဲ့သို႔ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း တက္ခ်င္စိတ္မ႐ွိေပ။ သူ၏ အေစခံေကာင္ေလးမွ ဝမ္ေဖး သူ႔အားေတြ႔ခြင့္ေတာင္းေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာခဲ့ခ်ိန္တြင္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ သိခ်င္စိတ္တို႔ ျပင္းျပလာသည္။ ဒီကိုလာၿပီး ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းတယ္ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းတခုေတာ့႐ွိရမွာပဲ....။ သူ ဘာမ်ား ေတာင္းဆိုခ်င္လို႔လဲ.....။
"ဝမ္ရယ္အား အ႐ိုအေသေပးပါတယ္....''
"ေျပာစရာ႐ွိတာသာေျပာ....ဘာကိစၥလဲ....''
"ဝမ္ရယ္...ဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ ပထမဆံုး မိဘအိမ္ျပန္ရမယ့္ေန႔ပါ.....''
ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔၏ သူ႔အေပၚ စူးစမ္းစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အၾကည့္မ်ားအား ေ႐ွာင္ဖယ္ျခင္းမ႐ွိ ထိပ္တိုက္ေတြ႕လိုက္သည္။ ႐ွီခ်န္အန္း၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ လာေရာက္ညႇိႏႈိင္းေနသည့္ အရိပ္အေယာင္တခုမ်ွပင္ မ႐ွိေပ။
"အဲ့ဒါေလးအတြက္နဲ႔ တကူးတကလာ႐ွာတယ္ေပါ့...အဲ့ဒါဆိုလည္း ပန္ဝမ္ ေျပာလိုက္ရတာေပါ့....ပန္ဝမ္ မ သြား ဘူး....''
ၾကည့္ရတာေတာ့ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ ထိုကိစၥအေပၚ အာရံုစိုက္ထားၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္လည္း ခ်ထားၿပီးၿပီပဲ...။
ဒါေပမယ့္ ႐ွီခ်န္အန္း ေနာက္ဆုတ္ဖို႔မစဥ္းစားဘဲ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ဝမ္ရယ္...႐ိုးရာဓေလ့ထံုးတမ္း၊ အခမ္းအနားေတြဆိုတာ ပစ္ပယ္လို႔ မရပါဘူး....လက္႐ွိအ႐ွင္မင္းႀကီးရဲ႕ အုပ္စိုးမႈေအာက္မွာ အဓိကစည္းကမ္းဥပေဒက ျပည္သူေတြကို ရင္ဝယ္သားကဲ့သို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ဝင္မိသားစုအေနနဲ႔ ေလာကႀကီးကလူေတြ စံနမူနာယူႏိုင္ေအာင္ ေ႐ွ႕ေဆာင္လမ္းျပျဖစ္ရမွာပါ.....ဝမ္ရယ္ ေသခ်ာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ေပးပါ.....''
႐ွီခ်န္အန္း၏ ဝင္လာကတည္းက မေျပာင္းလဲေသးသည့္ ကိုယ္ေနဟန္ထား အမူအရာတို႔က သူ႔အား အကူအညီေတာင္း၊ ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးေနသည့္စကားတို႔ေျပာေနေပမယ့္ ေျပာေနသည့္ေလသံႏွင့္ အမူအရာကေတာ့ တဦးတေယာက္အေပၚ အကူအညီေတာင္းေနသည့္ဟန္ မ႐ွိေခ်။ ထိုသူႏွင့္ သူ၏ၾကား ကြာျခားေနေသာ အကြာအေဝးအား ၾကည့္ရင္း အမွတ္တမဲ့ပင္ ေ႐ွာင္းခ်င္းယန္႔ သူ႔ေ႐ွ႕႐ွိ ထိုအေလ်ွာ့မေပး ေခါင္းမာစြာရပ္ေနေသာမ်က္ႏွာအား အတန္အသင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ဖူးသကဲ့သို႔ ႐ုတ္တရက္ ခံစားမိလိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အေတြးတို႔အား ဆက္စပ္ပံုေဖာ္၍မရဘဲ သူလည္း အမ်ားႀကီး ဆက္ေတြးမေနေတာ့ေပ။ ထိုအစား ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ၏အေစခံမ်ားအား ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဝမ္ေဖး မိဘအိမ္ျပန္မည့္အခမ္းအနားအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ဒီေန႔ သူႏွင့္ ဝမ္ေဖး မိဘအိမ္ျပန္သည့္အခမ္းအနားအတြက္ အတူသြားေရာက္ၾကမည္။
တေလာကလံုးက သူတို႔အေပၚ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္လူေတြထဲတြင္ ထိုသူေတြလည္း* ပါဝင္ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ....။
*(႐ွီအိမ္ေတာ္မွ လူမ်ားအား ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။)
-----------------
T/N:
* အဲ့ဒီနား႐ွင္းေအာင္ မျပန္တတ္လို႔..（*^_^*）
ေအာက္က ပံုေတြထဲကလိုမ်ိဳး…။
႐ွီခ်န္အန္းက ႏႈတ္ခမ္းေတာ့မစူေလာက္ပါဘူး...ဒီပံုမ်ိဳးေလးက ပိုနီးစပ္မယ္ထင္လို႔....။
Thanks for the long waiting!😊😊😊