- !TRIGGER WARNING! -
P.O.V Niall
- Op de stopplek -
Ik kijk uit het raampje van de bus. Volkomen in me gedachten. Niet wetend wat we moeten doen. Het dringt gewoon nog niet helemaal door me heen dat Y/N weer van me afgepakt is. Ik zag de angst in me ogen. De angst om het hele avontuur te herbeleven. En wat deed ik? Niks. Helemaal niks. Ik zie de beelden nog steeds voor me. Hoe ze van me weggetrokken werd. Hoe zou het nu met haar gaan? Hoe zou ze zich voelen?
Een traan glijd langzaam over me wang heen, maar al snel veeg ik het weg. 'Niall, moet je niet wat te eten hebben?' hoor ik als ik ontwaak uit me gedachten. 'Geen zin in.' antwoord ik. Ineens stormt Zayn naar binnen. 'Jongens, ik kan Liam nergens vinden.' Een lichte paniekscheut racet me lichaam door. 'Zit hij ook niet op de wc?' vraagt Louis. Zayn schudt zijn hoofd. 'Ik heb overal gezocht.' hij kijkt me aan met angst in zijn ogen. Angst die ik maar al te goed ken. Nee, dat kan niet. Dat zouden ze toch niet doen? Maar gelijk scheurt er ineens een wit busje weg.
'Paul, ga dat busje achterna!' roep ik bijna schreeuwend. Hij start gelijk de motor en rijdt achter ze aan. We hadden ze bijna ingehaald op de snelweg. Totdat ze ineens afsloegen. Ik vloek in mezelf. 'Kan je niet ergens omkeren etc.?' Paul schudt zijn hoofd. Ik haal me telefoon uit me zak en bel Liam. Maar ik krijg jammer genoeg gelijk de voicemail. Nee, nee, nee! Hoe kan dit gebeuren? Eerst Y/N en nu Liam. Zo kunnen we toch ook niet optreden? Hoe moeten we dit uitleggen aan de fans? 'En nu? We kunnen toch niet zomaar weg zonder Liam?' vraagt Zayn paniekerig. 'We moeten wel. De fans zitten al heel lang te wachten. Ik kan er ook verder niks aan doen. We zeggen wel dat Liam ziek is of zo.' zegt Paul chagrijnig. Ik scroll door me galerij heen en zie alle foto's van Y/N en mij. Glimlachend kijk ik naar de foto's. Ik voel al snel me oogleden zwaar worden en val gauw in slaap.
P.O.V Y/N
David pakt me arm vast en brengt me weer naar me kamer. Oftewel hok. 'Waag het niet om op te staan.' dreigt hij als hij me op een stoel zet. Waar zou ik in vredesnaam eventueel kunnen gaan? Precies. Nergens. Hij loopt de kamer binnen en doet de deur op slot. 'Doe je broek uit.' Ik kijk hem aan met wat angst in me ogen. 'Ik ga je niks doen. Ik wil kijken of er nog wonden zijn die behandeld moeten worden.' probeert hij me te sussen. Maar dan ziet hij de sneeën. Ach, alsof hij iets om me geeft.
Langzaam en voorzichtig doe ik me broek naar beneden. Hij kijkt naar me bovenbenen die zitten ingepakt met verband. Hij kijkt wel, maar zegt verder niks. Hij haalt het verband eraf en doet net alsof de wonden er niet zijn. Hij pakt nieuw verband en ontsmettingsmiddel. 'Dit kan pijn doen.' waarschuwt hij me als hij het ontsmettingsmiddel op me wonden gebruikt. Het prikt vrij erg, maar het duurt gelukkig niet lang voordat ze pijn wegtrekt. Vlak daarna doet hij nieuw verband eromheen. 'Waarom was Liam hier?' vraag ik uit het niets. Hij negeert me compleet en loopt de kamer uit zonder iets te zeggen. Ik trek me broek weer op en ga op het matras liggen. Ik doe me ogen dicht en probeer in slaap te vallen. Want dan ben ik in me eigen wereld. Voor even verlost van deze hell en alle zorgen. Dan is alles weer goed en ben ik bij Niall en de rest.
P.O.V Liam
- Dag later -
Een van de beveiligers van Brittany en David zet me ergens in een afgelegen bos. Ik snap er even niks meer van. Eerst ontvoeren ze me, laten me vrij na vier dagen en geven me zelfs me telefoon terug. Ik word de auto uit gesmeten en algauw rijden ze weg. Nou, hier sta ik dan. In the middle of nowhere. Ik zet me telefoon aan en zie dat ik nog 50% batterij heb. Zal ik eerst iemand gaan bellen of kijken voor een slaapplaats? Misschien als ik eerst een slaapplaats vind, weet ik waar ik ben. Dan kan ik gelijk proberen om Y/N te bevrijden en weer terug gaan naar de jongens. Ik ben een beetje aan het lopen totdat ik een weg zie. E rijden bijna tot geen auto's over. Wat ik enigszins kan begrijpen aangezien het er niet bepaald gezellig uit ziet.
- Anderhalf uur verder -
Póh, ik ben echt kapot. Plus ik heb honger en dorst. Ik kijk om me heen en probeer het idee te laten zinken dat dit echt allemaal gebeurd is. En hoe het kon gebeuren. Uiteindelijk zie ik in de verte een klein dorpje. Misschien kunnen hun me verder helpen. Nog een paar kilometer, Liam. Je kan het.
P.O.V Y/N
Ik merk dat me ogen zich openen zonder toestemming. Ik wil helemaal niet wakker zijn. Kon ik maar gewoon slapen en wakker worden wanneer alles weer goed is. Dat Niall me vasthoudt en veilig kan voelen in zijn armen.
Ik voel me zo depressief. Eigenlijk zit je in een oorlog met jezelf als je depressief bent. Je wil gelukkig zijn, maar je weet niet hoe. Je hebt het gevoel dat niemand iets om je geeft, terwijl je heel diep van binnen weet dat er mensen zijn die om je geven. Je wil je niet elke dag verdrietig of lees voelen, maar het gebeurd wel. En je weet niet waarom. Uiteindelijk sluit je jezelf af van de rest en duw je ze van je af. Omdat je denkt dat het beter is, terwijl ze je eigenlijk alleen maar willen helpen. Maar uiteindelijk zit je zo diep in de put, dat je niks meer wil. Je ziet het nut niet meer in het leven. Je zit dan alleen maar op je kamer met je gedachten. Gedachten over hoe waardeloos je eigenlijk wel niet bent en dat je beter van deze aardbol kan verdwijnen. Want het enige waar je aan denkt als je depressief bent, zijn de stemmen in je hoofd die allemaal negatieve dingen tegen je blijven zeggen. Grotendeels heb je het gevoel dat je álles fout doet. Maakt niet uit wat. Ook al sta je er een beetje bij en adem je. Het enige wat je dan wil doen, is jezelf opsluiten en de tranen over je wangen heen laten stromen als een waterval.
En dat voelde ik élke dag. En als het niet erger kon, werd ik ook thuis mishandeld. Sinds dat ik de jongens heb ontmoet, is mijn depressie veel minder geworden. Maar nu? Nu ben ik hier, alleen in deze kille kamer. Met me gedachten. En ik heb geen flauw idee hoe ik het deze keer moet overleven. Ik ben hier gemiddeld nog maar vijf dagen en kijk maar naar me bovenbeen. Wie weet hoelang ik hier nu nog moet zitten? Hoelang zou ik het deze keer volhouden?
P.O.V Zayn
Ik kan het niet geloven. Eerst Y/N weg en nu Liam. Dit is echt een complete ramp. Wat moeten we nu gaan doen? Wat moeten we de fans vertellen? Wat moeten we de wereld vertellen? Heel veel vragen spoken nu door me hoofd heen. Ik heb zo'n medelijden met Niall. Eindelijk heeft hij de ware gevonden, raakt hij haar voor de tweede keer kwijt. Maar hoe vervelend het ook is, we moeten verder. We moeten denken aan de fans. We kunnen niet elke keer de tour uitstellen. Daar heeft Paul gelijk in. Maar dat betekend niet gelijk dat we gaan stoppen met het zoeken naar Y/N. Alleen op dit moment moeten we ons focussen op de tour en onze fans. En dan praat ik nog niet eens over Liam. Die nu ook verdwenen is.
P.O.V Liam
Eindelijk. Eindelijk na zo lang lopen zie ik landschap. Hoe dichterbij ik ben, hoe meer mensen ik zie. Aan de eerste, beste persoon vraag ik hoe dit plaatsje of land heet. 'U bevindt zich momenteel in Nederland. En dit plaatsje heet (je eigen woonplaats), meneer.' antwoord de mevrouw vriendelijk. 'Oh, oké bedankt. Weet u toevallig de weg naar het politie bureau?' vraag ik. Ze kijkt me vreemd aan maar geeft toch de aanwijzingen. Ik bedank haar en loop de richting die ze verteld had. En het klopt, Om de hoek zie ik het politiebureau al staan. Niet egoïstisch bedoeld, maar het valt me op dat ik nog niet herkent ben. Ik steek de weg over en stap het gebouw binnen.
'Goedemiddag. Waarmee kan ik u helpen?' vraagt een agente vriendelijk die naar haar computerscherm kijkt. 'Ik zou graag aangifte willen doen.' antwoord ik. 'Oké, mag ik uw naam noteren?' zegt ze nog steeds kijkend naar het scherm. 'Liam Payne.' Pas wanneer ik me naam gezegd heb, kijkt de agente op. Haar ogen ontmoeten die van mij en ze begint snel te praten. 'Oh, uhm. Als u een ogenblik geduld heeft, dan haal ik mijn collega er even bij.' Ik kijk een beetje rond nadat ze weggelopen is. Het duurt niet lang voordat ze terug komt met een andere agent. 'Meneer Payne?' vraagt hij. 'Dat ben ik.' antwoord ik beleefd. 'Komt u met me mee? Dan kunt u uw aangifte afleggen.' Ik knik en volg hem. Hij leidt me een verhoringskamer in en we nemen plaats op de stoelen. 'Nou, vertel maar waarover je aangifte komt doen.' zegt hij. Ik begin met vertellen terwijl hij aantekeningen maakt. 'Over ontvoering en mishandeling. Een goede vriendin van me, Y/N Sky, is twee keer ontvoerd. Op dit moment is ze voor de tweede keer ontvoerd. Zelf was ik door dezelfde mensen ook ontvoerd, maar vandaag hadden ze me vrijgelaten na een aantal dagen. Geen flauw idee waarom. Ik ben toen gelijk hier naartoe gelopen. Y/N zit daar nog steeds. Ik weet niet hoelang ze het deze keer vol gaat houden.' De agent maakt meer aantekeningen. 'Vertel nu maar vanaf het begin toen je daar ontvoerd was.'
- Na het gesprek -
'Bedankt, meneer Payne. We zullen ons best doen om Y/N te vinden.' We geven elkaar een hand. Ik loop het gebouw uit maar bedenk me dan iets. Waar moet ik nu heen? Misschien kan ik Paul nu bellen. Ik voel in me zakken en haal me telefoon eruit. Ik ga naar me contacten en bel Paul.
Please pick up, Paul
x--------------------------------------------------------------------------------------------------------------x
A/N Extra lang hoofdstuk. Dit was het laatste deel. Er komt nog een dankwoord en een mededeling. Hoop dat julie het hoofdstuk leuk vinden x