Axel was natuurlijk weer eens op z'n kamer aan het relaxen, bedacht ik me. Ik liep door de grote hallen van het kasteel en kwam toen aan bij de deur waar VIII op stond.
"Ah, hier moet 't zijn," mompelde ik in mezelf.
Ik klopte op de deur met mijn bevroren hand, voelde een vreselijke pijn en schold binnensmonds, waarna de deur werd opengedaan. Er stond een nogal roodharige man in de deuropening, zijn aqua-kleurige ogen keken eerst naar voren, maar toen rolden ze omlaag naar mij.
"Ha die Axel!" zei ik zo vrolijk mogelijk.
Axel keek me vragend aan. "Hey Altix! Uh, waarmee kan ik je helpen?"
"Nou," begon ik. Ik hief mijn bevroren arm weer en gromde toen weer wat omdat het zoveel pijn deed. "Kijk zelf maar."
Axel staarde even naar mijn bevroren rechterarm, en krabde toen even op zijn hoofd.
"En.. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?"
Zuchtend liet ik mijn arm weer zakken. "Nou kijk, ik had Larxene opgesloten in de Grot der Wonderen--"
"Je hebt WAT?!"
Ik keek naar Axels geschokte gezicht en keek hem beledigd aan. "Onderbreek me niet! Ik was nog niet uitgesproken!"
Ik schraapte mijn keel.
"In ieder geval, Larxene was er helaas uitgekomen en besloot mijn arm te bakken. Het rook best lekker, dat zal ik je toegeven. Ze zou kokkin moeten worden! Ahem, hoe dan ook, ik was bijna dood toen Vexen opeens verscheen en mijn leven redde. MAAR natuurlijk moest hij weer de nerd uithangen en mijn arm bevriezen, zodat het 'af zou koelen'. De pijn is ondraaglijk. Kun jij d'r iets aan doen?"
Even was het stil. Axel keek me nog steeds met een vreemde blik aan. Ik zwaaide langzaam met mijn linkerhand voor zijn ogen.
"Joehoe? Aarde aan Axel?"
Toen trok hij zijn wenkbrauw op en zei: "Je.. hebt Larxene opgesloten in een grot?"
Nu was ik wel enorm beledigd. Ik deed mijn armen over elkaar, of tenminste, dat was ik van plan; halverwege liet ik mijn armen weer zakken door de pijn, en keek hem verontwaardigd aan.
"Ik heb je zojuist verteld hoe mijn arm was veranderd in een lekker biefstukje en daarna in een ijsje, en jij valt weer terug op dát onderwerp?!"
Axel schudde verschrikt zijn hoofd. "Uh, nee, natuurlijk niet! Kom snel de kamer in."
Hij liet me binnen en ik ging op een stoel zitten die in zijn kamer stond. Axel sloot snel de deur en draaide zich naar me toe.
"Je weet wat er gebeurt als Saïx erachter komt, hè?"
"Tuurlijk," mompelde ik. "Maar ik heb daar eerlijk gezegd niet zo'n groot probleem mee. Zo lang die sukkel het maar niet gaat verklikken bij meneer Xemnas, bedoel ik."
Plotseling hoorden we een stem.
"Dat hoorde ik!"