Het was een normale dag in The Castle That Never Was. Ik zat te chillen in de Grey Area, toen Demyx opeens binnen kwam lopen. Hij speelde luide muziek op zijn vreemde gitaar en Zexion legde gefrustreerd zijn boek weg.
"Demyx.." mopperde hij terwijl hij hem kwaad aankeek.
"Oh, hallo Zexion!" riep Demyx uit. "Leuke muziek eh?"
Zexion deed zijn armen kwaad over elkaar. "Nee."
Demyx stopte met spelen en keek hem even aan.
"Aw.. Jammer."
Hij ging ook op één van de bankjes zitten en keek uit het raam naar de hartvormige maan.
"Hey zeg, Altix," begon hij toen.
Ik keek op.
"Hm?"
"Heb jij Larxene eigenlijk ergens gezien? Niet dat het me iets boeit, maar ik heb haar denk ik al in geen dagen gezien in het kasteel.."
Ik deed alsof ik diep nadacht en schudde toen mijn hoofd.
"Hm, nee.. Ik zou het eerlijk gezegd ook niet weten.."
Demyx staarde me nog een poosje aan en ik trok mijn wenkbrauwen op.
"Wat kijk je?"
Toen grijnsde hij.
"Oké, oké, ik snap het al.. Maar nu even serieus, waar is zij?"
Ik keek hem met een droge blik aan. "Ik zei je toch al dat ik het niet wist. En trouwens, ik geloof niet dat jij het zó erg vindt dat ze weg is, of wel?"
Demyx grinnikte. "Daar heb je 'n punt. Nee, natuurlijk weet jij er niks van."
Zexion zuchtte diep en richtte zich toen maar weer op zijn boek.