Walang tulugan for me. Wala pa akong assignment. Akalain mong ang hirap magresearch? -.- Buset!
K. Daldal ko. Here it goes.
Click the video on the side. Wala lang pinakikinggan ko lang while making this chap. :D
------------
“Come on, Lance, samahan mo na ako!” kanina ko pa siya pinipilit na samahan ako kay Mikael. I haven’t seen him for a month. I tried to call him but he wasn’t answering any of my calls. Simula ng makalabas ako sa hospital 2 weeks ago, I haven’t heard anything from him. I’m starting to get pissed pero pilit ko ding iniisip na baka busy lang talaga siya.
“Mika, can we just stay here? Mas masarap manuod ng movie…” sumandal siya at kinuha ang popcorn sa may lamesa. Nandito kami ngayon sa AVR room namin sa bahay. Hindi ako masyadong lumalabas ng bahay simula ng makauwi ako ng bahay mula sa ospital.
“Come on, Lance, please? Samahan mo na ako.” I tugged his arm. “One month ko na siyang hindi nakikita. Namimiss ko na siya, okay?”
“Call him.”
“Ginawa ko na. Hindi niya sinasagot.”
“Baka busy. Alam mo namang hindi pwedeng istorbohin ‘yun kapag may trabaho diba?”
“Lance, hindi naman ako kung sino lang kaya pwede ko siyang makausap. And besides, I haven’t seen him since the day of my operation. Samahan mo na kasi ako!”
“Ayoko.”
“Napaka mo talaga!” humalukipkip nalang ako at sumandal. He’s watching Breaking Dawn. Seriously? Kailan pa nahilig si Lance sa vampires?
“Ang hot ni Jacob, in fairness.” I commented.
“Hindi din. Mas hot si Edward.”
“Hindi kaya. Mas hot si Jacob!” totoo naman kasi e. Oo, sige given, gwapo si Robert Pattinson, pero ang abs ni Taylor Lautner, hello! Sarap titigan pababa sa…
“Edward pa din ako. Kaya kay Edward ka nalang.”
“Jacob nga ako! Tumigil ka. If I was in Bella’s shoes, I’ll choose Jacob. Not because of his 6 pack abs, pero I can see his love for her. He’s willing to do everything for her. He’s willing to sacrifice for her and he never left her side kahit alam niyang wala siyang chance.”
“Then let me be your Jacob, Mika. I will never leave you and I will love you forever.”
“Lance…” I looked at him. Isang tao lang ang mahal ko. At konti nalang, magtatampo na ako sa taong ‘yun.
“I know you’re not yet ready, but I’m willing to wait for you, Mikaela. Even if it takes forever.”
Hindi ako nagsalita. I just stared at him and looked away after. Si Mikael ang gusto ko. Si Mikael lang.
Nagpaalam akong may kukunin lang sa labas kaya iniwan ko muna si Lance sa loob ng AVR. I saw my Porsche’s key kaya lumabas ako ng bahay. Kaya ko naman na magdrive ng maayos dahil ‘yun ang ginagawa ko these past few days. Nagpapaturo akong magdrive kay Lance.
Nagpunta ako sa bahay ni Mikael. Hindi na ako nagtangka sa studio niya dahil mahahassle lang ako. Dumiretso nalang ako dito. Kinuha ko ang susi ng bahay niya mula sa bulsa ko para makapasok sa loob pero nagulat ako ng hindi bumukas ‘yung pinto. Nagpalit siya ng lock? O lumipat siya ng bahay? Bakit naman niya gagawin pareho, diba?
Umupo nalang ako sa labas ng gate niya at hinintay siya. It was 5 in the afternoon. Maya-maya lang, andito na siguro siya. I fished my phone from my pocket and dialed his number again. Puro ring lang. “Ganun ka ba ka-busy?” I frowned. Ang tagal na nating hindi nag-uusap o kaya nagkikita. Ano ba naman ang sagutin mo ang tawag ko, Mikael?
I stayed there for another hour. Medyo dumidilim na at lumalamig na din. Tinignan ko ‘yung phone ko pero lowbatt na ‘yung cellphone ko. “Mikael… asan ka na ba?”
I hugged myself as I felt the cold breeze of the night. 7 pm na. wala pa din siya. Baka naman nasama pa ni Dale sa kung saan ‘yun? Kainis naman o.
Rain starts pouring kaya pumasok muna ako sa sasakyan ko. Dito ko nalang siya hihintayin. Malamang, hinahanap na din ako nila Lance.
It was almost 10 pm ng may makita akong sasakyan na palapit. “Mikael?” inaninag ko ang sasakyan. It was his black Ferrari. Lumabas ako ng sasakyan, not minding the heavy rain. Huminto ang sasakyan niya sa tapat ng sasakyan ko. Nakakasilaw ‘yung ilaw galing sa headlight ng sasakyan niya.
“Mikael…” I called him. Namatay ang ilaw ng sasakyan niya. Maya-maya, bumukas ang pinto ng sasakyan niya. “What are you doing here?” he asked me, coldly. I wasn’t expecting that. He’s wearing a black shirt. Ilaw lang ng street light ang tanging liwanag na tumatanglaw sa aming dalawa.
“I missed you,” lumapit ako sakanya at niyakap siya ng mahigpit. I know I’m trembling dahil nilalamig na ako pero wala akong pakialam. I missed him. I missed him so damn much.
Nakatayo lang siya at hindi kumikilos. Patuloy ang pagbuhos ng ulan kaya naman basang-basa na kaming dalawa. “Where have you been? Bakit ang tagal mong hindi nagparamdam? Okay ka lang ba?” sunod-sunod kong tanong sakanya. Hinawakan ko ang pisngi niya at niyakap siya ulit. “Miss na miss na kita, Mikael.”
I heard him sighed heavily. “Umuwi ka na, Mikaela.”
“What?” lumayo ako sakanya. “I just saw you, pinapauwi mo na ako?”
“Just go home.” Naglakad siya at nilagpasan ako.
“What’s wrong with you? Ano bang problema mo? I came here to see you. Kasi konti nalang magtatampo na ako sa’yo. Hindi mo ako dinadalaw. Tuwing nandun ka, tulog ako. Hindi mo ako ginigising. I missed you, Mikael. Gusto kitang makita. Gusto kitang—“
“Hindi ako dumadalaw sa’yo.”
“What?” kumunot ang noo ko. “Kuya Thunder told me that—“
“Well, he’s lying. Right after you fell asleep before your operation, umalis na ako.”
“Bakit?”
“Bakit ako magtatagal ‘dun? Sayang lang ang oras ko.”
“Mikael, what are you talking about? I can’t understand you.”
“Paano mo ako maiintindihan, eh noob ka nga.” Tumalikod siya sa akin. “Umuwi ka na, Mikaela.”
“I missed you…” I whispered.
“Do I have to say I missed you, too?” humarap siya sa akin. “Umalis ka na.”
“Mikael, ano bang problema mo? May nagawa ba ako?” hinawakan ko ang kamay niya. “Tell me what’s wrong.”
“Umalis ka na, Mikaela. Hindi mo ba ako naiintindihan?!” he hissed.
“Hindi ko naiintindihan kung bakit ka nagkakaganyan! Hindi ko alam kung bakit… okay naman tayo, diba? Pero bakit ngayon… akala ko kahit papaano, mahal mo ako. Na kahit papaano, importante ako sa’yo. Pero ngayon…”
“Hindi mo naiintindihan? Sige, sasabihin ko sa’yo. I will never love you. Never. Hindi kita kayang mahalin, naiintindihan mo?”
Parang may isang matalim na bagay ang biglang nakasugat sa puso ko sa sinabi niya.
“No…”
“Yes, Mika. Sa tingin mo ba talaga mamahalin kita? Ikaw? Look at yourself! Sino ka ba? Isa ka lang namang brat na walang alam gawin sa buhay kundi magpasarap diba? Isa ka lang namang clumsy na babae na pabigat sa lahat! Mamahalin kita? Bakit? You don’t even know how to cook, you don’t even know how to drive and for God’s sake, ni hindi mo nga kayang magtimpla ng matinong kape! Sa tingin mo, bakit kita magugustuhan?!”
“Mikael…”
“You’re nothing compared to Stephanie. You want to know a little secret? I lied to you when I told you I was never in love with her. Mahal ko pa din siya. Mahal na mahal. Si Stephanie lang ang babaeng mamahalin ko at walang wala ka sakanya.”
“Stop it…” I sobbed. “Hindi totoo ‘yan…” I shook my head pero hinawakan niya ang magkabilang balikat ko.
“You want to know the truth right, sinasabi ko sa’yo ngayon. Hindi kita mahal, Mikaela. Hindi kita pinaasa. Nag-assume ka lang! Assuming, desperate, clumsy, brat and noob. That’s what you are.”
“Nagsisinungaling ka lang!” I cover my ears with my hand. “Hindi ako naniniwala sa’yo.”
“Ang tagal ko nang nagtitiis sa’yo. And now, I’m finally free! Kaya hindi kita dinadalaw. Sino ka ba para pag-aksayahan ko ng oras ko? You’re nothing to me.”
“Mikael…”
“Stop calling me Mikael! Naiirita ako sa’yo. Naaasar ako sa’yo! I don’t want to see you again so please, Mikaela, umalis ka na.”
“Mahal na mahal kita… sabihin mong nagsisinungaling ka lang…”
Hindi siya tumitingin sa akin. “Hindi kita mahal at hindi kita mamahalin. Kung magkita man tayo, I’ll pretend like I don’t know you. Please, do the same.”
“Mikael…” niyakap ko siya mula sa likod. “Sabihin mong nagsisinungaling ka lang… bawiin mo lahat ng sinabi mo…” gumagaralgal ang boses ko.
“Let me go, Mikaela. This is how our story ends.” Hinawakan niya ang kamay kong nakayakap sakanya at tinanggal ito sa pagkakayakap sakanya.
“Take care of yourself, Mikaela. Go home.”
“Mikael…”
Pumasok siya sa loob ng bahay niya at iniwan ako sa labas. Mikael…
Anong nangyayari? Bakit ganito? Bakit bigla nalang niya akong iiwan?
Nakatayo lang ako sa labas ng bahay niya habang patuloy ang pag-ulan. Nagsisinungaling lang siya e. Alam ko nagsisinungaling lang siya.
“I’ll wait for you here, Mikael. Alam ko lalabas ka. Hindi mo ako matitiis. Just like the old times.”
Nanginginig na ako sa lamig. Few minutes passed pero walang Mikael na lumalabas. “Lalabas ka. I know that…”
Maya-maya, nakarinig ako ng busina ng isang sasakyan. I looked at it. Lumabas ang isang lalaki. “Mika?” lumapit siya sa akin. May dala siyang payong.
“Lance?” Kumunot ang noo ko. Lumapit siya sa akin at pinayungan ako. “Umuwi na tayo.” Inaya niya ako. “No… si Mikael. I need to talk to him.” Umiling ako.
“Mika…”
“Si Mikael, Lance. Kailangan ko pa siyang makausap.” Patuloy lang din sa pagtulo ang luha ko.
“What happened, Mika?” hinawakan niya ang pisngi ko.
“He’s breaking up with me. Hindi ko kaya, Lance… I can’t. Mahal ko siya. Mahal na mahal…”
Hinila ako ni Lance at niyakap ng mahigpit. “I’m here for you, Mika. I told you, I’ll never leave you. Never.”
------------
Hindi ko alam kung nakakaiyak =( Ang hirap magdrama kapag may kasama ka. Shemai. Kbye.