Lhaine Lee Ramos – POV
-SEVERAL YEARS LATER-
To me, Ryan Lee Sanchez was like a daydream until he became my dream. I've never been the best fan of love triangles and complicated relationships but after meeting him, I became the center of one. Everytime I look at him, I remind myself that we've been trhough a lot and we should be proud because we made it this far. I really love it when he say that 'I'm the only girl for him'.
"You're staring at my face again. Anong oras na?" bumangon ito at kinumos ang mga mata niya. Nandito siya ngayon sa apartment ko at nakatulog na kakahintay sa akin. Dapat kasi ay may dinner kami kanina pero pagdating ko ay tulog na siya at lumamig na ang pagkaing hinanda niya.
"It's three in the morning."
"Then why are you still up? Anong oras ka umuwi?" sunod-sunod na tanong niya. Halos hindi na kami masyadong nagkikita dahil sa schedule ng duties ko sa ospital at siya naman ay sa Masteral classes niya.
"Twelve I think. Nakatulog ka na kaya hindi na kita ginising."
"Babalik ka nanaman ba sa ospital? Hindi ba dapat ay off mo ngayong araw?" ginamit niya ang kamay niya para ayusin ang buhok niya bago tumayo at lumapit sa center table para ayusin ang ilang papel na nakalapag doon.
"May hindi kasi nakapasok kaya kulang sila. I'll just fill in for the moment. Sorry, babawi ako sa susunod, promise!" ngumiti ako kahit na alam kong masama ang loob niya.
"I don't want to sound like a whining boyfriend slash fiance here but I'm really worried about you. Masyado mong pinapagod ang sarili mo. Wala narin tayong oras para sa isa't-isa. Can't you just skip today so that we can go on a date?"
"I'll really make it up next time. I really need to go," paalam ko. Susubukan ko sanang magpa-sweet pero baka lalo siyang mainis eh. Umiling siya.
"Gising na rin lang ako kaya ihahatid na kita."
"Huwag na, matulog ka nalang ulit. Alam ko namang sunod-sunod din ang puyat mo."
"Just wait me downstairs. Maghihilamos lang ako," ngumiti siya. Napangiwi ako. Ano nga ba dapat ang ginagawa ng girlfriend slash fiancee kapag nagtatampo ang boyrfriend slash fiance nila? Kailangan ko talagang bumawi sakanya.
Nauna ako sa baba at ilang sandali pa ay sumunod na siya. Hindi siya masyadong umimik sa biyahe. Bumaba rin siya mula sa sasakyan nang makarating kami sa ospital. Sinamahan niya akong maglakad hanggang sa elevator.
"Uuwi ka na ba agad pagka-alis mo dito?" tanong ko.
"Babalikan ko muna 'yung mga libro ko sa apartment mo."
"Lee ko, sorry talaga. Babawi talaga ako."
"It's okay. Happy anniversary," pilit siyang ngumiti. Dinampihan niya ako ng halik sa labi saka umalis nalang basta. Anniversary? Nilabas ko ang planner ko at tinignan ang araw—It really is our anniversary and I totally forgot about it. Pinaghahamaps ko tuloy ang hawak kong folder sa ulo ko. How can I be so stupid!
Hahabulin ko sana siya pero hinarang ako ni Nate, kagrupo at clasamte ko sa Med school, na mukhang kararating din lang. "Stop hitting yourself Mam Lhaine," aniya. Lumitaw ang magkabilang dimples niya nang ngumiti siya. Dahil malatore ang lalaking ito ay naharang ng tuluyan ang view ko sa parking area.
"Nate, wait lang," pasantabi ko sakanya at nagmadali para bumalik sa parking. Nandoon pa ang sasakyan niya pero hindi ko naman siya makita. Kinapa ko ang phone ko sa bag at pockets ko pero wala ito doon. Saan ko nanaman iyon naiwan?
"May problema ba Ma'am Lhaine?" sinundan pala ako ni Nate.
"Nate, pahiram naman ng phone mo," pakiusap ko sakanya. Nilabas niya ang phone niya mula sa kanyang jacket ay iniabot iyon sa akin.
"Sa elevator ka na tumaway, kailangan na nating umakyat," paalala niya at pinakita pa nito ang oras mula sa relo niya.
"Oh right. Here, hindi ko na pala kailangan," binalik ko sakanya ang phone niya. Lumingon ulit ako bago naglakad patungong elevator. Really Lhaine? You forgot your anniversary? I need to think of something. He's been really doing everything for us to have some time so I should too. I'm really stupid!
---