Closure
---
"WHY do you look upset?" Mimi asked. "Aren't you happy that I'm finally here again?"
"Of course, I'm happy."
"So what's the matter?" she asked me excitingly with her british accent.
"It's LG's wedding tomorrow."
"So?"
"I might see him there."
"Who?" nainis ako nung tinanong pa n'ya kung sino. Sinipa ko s'ya bahagya sa paa n'ya tsaka lang s'ya na-enlighten sa tinutukoy ko.
"So? I thought you two were okay before you parted." she said. Well I thought too. "You even had sex with him-"
"Shut up." I rolled my eyes. "Three years ago's different from today." I added.
"Well, sex in the car was not bad."
Tinitigan ko s'ya ng masama. Nag-peace sign s'ya sa akin habang nakangisi pa rin.
Bigla na naman akong naguluhan. Nakalimutan ko na s'ya. Pero ngayong pakiramdam ko na magkikita kami, bigla na namang naiba ang ihip ng hangin.
After I finished my drink, umuwi na rin kami agad. As I've said, tomorrow's LG and Ate Winter's wedding. The bride is my brother's friend and LG, magkaibigan pa rin naman kami kahit papaano. Seeing him is inevitable.
"SIGE na. You better rest." sabi ko nang magpababa ako sa bahay na yun.
"Why do you keep on visiting that house?" she asked.
"I'm just going to clean a little." I answered.
Alam kong marami-rami rin kaming memories doon. Pero magaan sa pakiramdam na alagaan yung bahay n'ya kahit sa paglilinis lang.
"Clean, my foot. You spent your last day with him there."
"It wasn't our last day-" fuck.
"Ohhh! You're right. Your last day was in his car!"
Tinitigan ko s'ya nang masama.
"Staying in that house makes me feel at ease. That's my only reason."
Para bang connected sya sa akin psychologically. Noong mga panahong durog na durog ako, nahanap ko yung sarili ko sa bahay nya.
"Are you sure I can go back to the hotel?"
"Unless you'll help me clean inside." sabi ko.
"No, no. I'll just cheer up on you. I gotta go na."
Ang tamad talaga.
I still found the key under a flat rock beside the door. Nang mabuksan ko 'yung pintuan ng bahay, umalis na si Mimi.
Maybe tonight's my last day crashing to this house for a while. Baka rin kasi biglang magpunta dito si Josh. Hindi maganda kung magkikita kami. Ang awkward kung makikita n'ya ako dito.
Ang awkward talaga.
Alas otso na ng gabi. Kumuha na ako ng basahan para mapunasan 'yung mga furnitures sa buong bahay.
I opened the faucet to wash the cloth that I'm going to use, then I heard the front door closed.
"Mimi?" lumingon ako sa likuran ko pero walang tao na dumadaan.
Bigla akong kinabahan. Narinig ko yung pintuan na sumarado. "Mimi..." I call her again. Pero wala talaga.
Naisara ko ba kanina? Napa-isip tuloy ako kasi kung hindi, baka hinangin lang.
At first, I thought napa-paranoid lang ako. Hanggang sa nakarinig na ako ng footsteps.
Holy...shit.
"Mimi..." Para na akong mamamatay sa kaba habang tinatawag s'ya. Kapag si Mimi 'to hindi ko sya mapapatawad. Natatakot talaga ako.
There's the set of knives near the sink at pasimple akong lumapit doon para makuha ko kaagad kung sakali mang masamang tao yung nakapasok.
A built of a man is slowly exposing. Naglakad s'ya papunta sa switch ng ilaw. He's about to turn it off when he was astounded by my presence.
Hindi ako makagalaw nang makita ko s'ya. And so he was.
And so he was.
Sa sobrang gulat namin sa isa't isa, wala... nagkatitigan lang kami. Tibok lang yata ng puso ko ang naririnig ko nung oras na 'yun.
"What are you doing here?" he asked still staring at me. He has no emotions. Hindi ko tuloy alam kung ano ang naiisip n'ya. He's like the usual Josh who used to be serious.
Hindi ko alam ang isasagot. Natataranta na ako.
"I-... I'm sorry..." I said while feeling my heart is going to explode. "I was just passing by..." I know that wasn't convincing at all pero bigla nalang lumabas sa bibig ko 'yun.
Naglakad ako derederetso sa sala para kuhanin 'yung bag ko at nang makaalis na kaagad.
"Saan ka pupunta?" tanong n'ya. "Bakit ka aalis?"
"Kasi nandito ka na." sagot ko. Because if I didn't leave... I'll suffer again.
"Ano naman kung nandito na ako?" unti-unting gumihit sa mga labi n'ya ang ngiti. "Kumain ka na ba? Let's have dinner together."
"Wag na-"
Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko, inakbayan na n'ya ako at dinala ako pabalik sa dinning area. When I felt his skin against mine, I feel like dying. I feel like I'm going to have an heart attack.
"Josh-" I remove his hands. "Kumain na ako bago magpunta dito."
"Kahit konti lang." ngumiti na naman s'ya. "Sabayan mo ako."
Damn those smiles! I'm dying!
"Uuwi na ako." I coldly said with stress. I proceed on the sala then get my bag.
"I thought we're okay. Aren't we?" he suddenly asked. At hindi ako sumagot.
"Calvy..."
Napapikit ako. Kailangan ko ng umalis. Dahil kung hindi, baka bumigay na naman ako. Mahirap magpanggap na hindi ka apektado sa harap ng taong miss na miss mo.
Naglakad na ako palabas ng bahay.
I know he's following me. "Ihahatid na kita. Malayo-layo pa lalakarin mo." narinig ko s'yang nagsalita sa likuran ko.
Hindi ko s'ya pinansin at binilisan pa lalo 'yung lakad. Naiiyak ako. Gusto ko s'yang yakapin. Gusto kong maramdaman yung saya kapag magkasama kami. Kaso hindi talaga pwede.
"Calvy." halos mapatalon ako nang hawakan n'ya ang kamay ko.
"Josh, ano ba?" medyo naiirita kong tanong sa kanya.
I saw him frown. "Umiiyak ka ba?" shit.
"Hindi."
He held my face and brush my tears on my cheeks using his finger. "Umiiyak ka e."
Agad kong sinagi yung kamay nya "Ano ba?!" sa sobrang gulat ko ay napasigaw ako.
"Ano ba rin?" tanong n'ya pabalik. "Bakit ka ba nagkakaganyan? At bakit ka umiiyak?"
"Wag mo na akong guluhin, please." sagot ko. Then I walk away again.
It's really dark and cold outside. Malayo-layo ang bahay namin dito. Pero no choice ako kundi ang maglakad.
I didn't expect that this will be my reaction upon seeing him again. Noon kasi na nagkita kami ni Miguel after five years, hindi naman ako naging ganito. I know it's wrong to compare them. And now, I realized they're really different from each other. Magkasabay ko lang silang nakilala, pareho ko silang minahal pero iba talaga si Josh. And he affects me like he's not going to spare my life.
THE next day was the day I don't want to come. Although the whole ceremony was fine. Na-bobother ako kasi alam kong nasa paligid lang s'ya.
Nakaka-inggit na nakaka-iyak 'yung wedding vows ni LG at Ate Winter. I can see how inlove they were with each other. Sana lahat kayang maging ganoon kasaya. Sana lahat hindi naduduwag ipaglaban 'yung mga mahal nila.
Ang bitter ko. Kainis.
"Uuwi na ako." nagpaalam ako kay Mikee bago pa man matapos 'yung picture taking sa simbahan.
"Bakit? Ang aga pa. Di pa man tayo nakakabot sa reception." sabi ni Mikee.
"Hindi naman pagkain ang ipinunta ko dito." pabiro kong katuwiran kahit deep inside, ayoko lang kasi talaga magkita pa kami.
Hindi naman ako galit sa kanya. Hindi ko lang talaga alam ang gagawin. Katulad kagabi. Last night was enough. Tama na talaga.
Dahil nag-commute lang ako, naglakad pa ako mula sa main gate papunta sa bahay namin. Medyo malayo-layo rin yun. Gustong-gusto ko ng magtapak dahil ang sakit na ng paa ko sa suot kong heels.
Nang mapadaan ako sa circle at nakita kong walang tao, huminto muna ako sandali at naupo sa plant box.
I slightly twisted the joints of my feet just to slightly adjust with the pain. I feel the relief.
Napalingon ako sa kanan ko nang mapukaw ng atensyon ko ang freedom wall. Memories came back. Hindi ko alam pero agad na lumibot ang paningin ko sa mga nakasulat. Hindi ko na makita.
Nag-effort akong maglakad papalapit sa pader. Inisa-isa ko yung mga nakasulat. Compare sa huling punta ko dito, ang dami ng nadagdag. I remember how Josh vandalised this wall. Chinese characters ang isinulat n'ya pero wala na. Baka natabunan na.
Medyo nalungkot ako. That was the only thing left from our relationship. Matagal ko pang tinitigan 'yung pader. I'm still hoping.
"It's right here..."
Halos mapamura ako sa gulat nang may magsalita. Napalingon ako sa kaliwa ko nang makita ko si Josh na naglakad palapit sa pader.
Saan ba s'ya nanggaling? Bakit bigla-bigla nalang s'yang sumusulpot lagi.
"Here."
Then he pointed on the writings. It is indeed there. Pero halos burado na nga. Mapapangiti na sana ako pero pinigilan ko. I'm not in the right situation to smile.
Biglang ang awkward na naman.
I stepped out and started walking away. Again.
"Calvy." he called my name. I miss him doing that. Narinig ko pa lang 'yung tawag n'ya, parang gusto ko na s'yang yakapin.
"Why are you avoiding me?" naramdaman ko ang pagsunod n'ya sa likuran ko. Yung puso ko parang sasabog na naman.
"Calvy!" then I felt his hands touched my wrist. Wala na akong nagawa.
"May problema ka ba sa akin?" tanong n'ya.
I resist my hands. "Ayaw kitang makita."
"Then why are you in my house last night?"
"I said I was just passing by."
"If you were just passing by, bakit ka pa pumasok sa loob ng bahay ko?"
Sasagot dapat ako pero biglang hindi ko na naman alam ang sasabihin. I just sigh. I was caught off guard. Wala na.
"We were okay before I leave. Bakit mo ako iniiwasan?"
"Tanga ka ba?" sumbat ko. "Three years had passed. Maraming nagbago."
"Ano?"
Kita ko ang gulat n'ya sa naging way pagsasalita ko.
"It's better if we just remain stangers." sagot ko.
"What did you say?"
"I want you to disappear in my life for good. Bakit ka pa ba bumalik? Pinapahirapan mo lang ako. Ayoko ng maalala lahat ng sakit! Lahat ng tungkol sayo! Kung uuwi ka ng Pilipinas, sana wag mo ng hayaan na malaman ko."
"Am I that disgusting to you?"
"Yes!"
Nagtiim ang bagang n'ya mula sa sinabi ko. Kahit ako nagulat. I can feel my emotions were building up my tears again. Fuck, I feel so weak.
I can feel his heavy breathing and his aura becomes dark.
Umiwas ako ng tingin sa mga matatalim n'yang mata. I acted innocent. Hanggang sa hablutin n'ya ang katawan ko palapit sa kanya.
He kissed me.
Tang ina. Gusto kong umiyak sa sobrang saya pero mali. Ang hindi dapat ay hindi pwedeng mangyari. Tama na. Tigil na.
Nang maramdaman kong kinagat na n'ya ang labi ko, itinulak ko s'ya.
"Josh, ano ba?! Nababaliw ka na ba?"
"Bakit mo kasi sinabi 'yun?!"
"Dahil 'yon ang nararamdaman ko! At para layuan mo na ako. Para magtigil ka na!"
"Mahal pa rin kita..." nanghihina n'yang sabi.
Hindi ako nakapagsalita agad. At first, I'm not certain but his eyes... It started to tear up.
"Ilang taon akong naghintay para makauwi. When we had sex in my car the night before I leave, ipinangako ko na sa sarili ko na babalikan kita. I can't let other man love you, touch you, everything! Gusto ko sa akin ka lang!"
Those times that I strive so hard just to forget him... I think they will all be useless.
"I know three years had passed and everything has changed. Pero nung nakita kita sa bahay kagabi, ang nasa isip ko hinihintay mo rin ako. Ramdam ko na iniiwasan mo ako. Kaya kita sinundan kahit hindi pa tapos yung kasal ng kaibigan ko. Ngayon naabutan pa kita sa harap ng freedom wall. Umaasa ako na sana pwede pa. Ulit."
"Josh, ayoko ng masaktan. Sawang-sawa na akong masaktan..." sagot ko.
"Hayaan mo naman kasi akong ipaglaban ka. Kaya ko! Kakayanin ko para sayo. Basta tanggapin mo lang ako ulit. Give me a chance to finally prove them how much I love you."
"It's too late..." I said.
"Calvy... Please."
"Fuck, Josh! Ano pa bang gusto mong marinig sakin? Bakit pa ako babalik sayo kung alam kong masasaktan lang din ako sa huli? Pwede naman akong humanap ng iba na sasaya ako ng malaya. Ayoko ng nagtatago. What's the sense of loving each other if we're just going to destroy ourlives again? Let's not be selfish. And let's not take the risk. Hindi worth it."
Sobrang sakit nang makita ko ang reaksyon n'ya sa sinabi ko. Para bang gumuho ang mundo n'ya at matagal lang na nakatitig sa akin. Unti-unting tumulo ang luha mula sa mga mata ni Josh.
Ang sakit na saktan s'ya. Pero kahit mahal namin ang isa't isa, hindi pa rin yun sapat para maging kami. Ulit.
"Let's stop this nonsense. And let's pretend we didn't talk today." I said then leave. "May kanya-kanya na tayong buhay. Let's continue living separately."
UMUWI ako sa bahay at nagmamadaling umakyat sa kwarto ko. Nanghihina na naman ako, nasasaktan, at naiinis kasi wala akong magawa sa bugso ng damdamin na nararamdaman ko. Basta umiyak lang ako kasi wala akong ibang magawa. Duwag ako at hindi ko s'ya kayang ipaglaban. Hindi ko s'ya kayang piliin. Umiyak lang ako kasi doon lang naman ako magaling.
"Calvy, kakain na."
I heard my Mom call me for the third time. Hindi pa rin ako sumagot.
I don't have an appetite. Sya lang ang naiisip ko at nakakainis kasi akala ko tapos na ako sa stage na ganito, yung iiyakan s'ya pero hindi pa pala.
Nagkulong lang ako sa kwarto at umiyak hanggang sa mga susunod na araw. Feeling ko ay magkakasakit na ako sa sobrang gutom pero ayokong lumabas ng kwarto kasi hindi ko kayang makita sila Mama.
They were the reason why I can't be with him. Mali na sisihin ko sila pero ganoon ang naiisip ko. I feel so frustrated all over. We met for the third time yet we can't still be together.
THE following days were so rough. Hindi ako pumasok sa trabaho. This is like a deja vu of after we broke up.
"Calvy. Ano bang problema?"
Si Kuya Rave naman ang kumatok sa pintuan. "Can we talk?" he added. Pero hindi ako sumagot at hindi ko rin binuksan yung pinto. Kahit naman lumabas ako, di pa rin nila maiintindihan ang sitwasyon ko. Baka nga magalit pa sila dahil nagkita kami ni Josh.
"Let's just leave her for now, Ma."
"Anong leave, ilang araw na s'yang di lumalabas. Baka mamaya kung ano na ginawa ng kapatid mo! Hindi nga sya sumasagot e!" narinig kong sigaw ng Mama ko.
"Ma. Hindi n'ya gagawin 'yun."
"Ang hirap kasing manghula sa nangyayari. Ayaw mo pang sabihin sa akin."
"Hindi ko rin po alam."
"Ikaw nga ang pinagsasabihan n'yan ng lahat nya ng problema n'ya."
Pero hindi na simula nung naging boyfriend ko si Josh.
"Ma. Calm down okay? Hindi ko talaga alam."
"How can I calm down if my daughter is like that?."
"Let's just leave her for now. Sasabihin rin naman n'ya yan sa atin kapag handa na s'ya."
Then the voices disappeared. Malamang ay bumaba na sila.
Naiisip ko pa rin si Josh. Tuwing ipipikit ko 'yung mga mata ko... sya yung nakikita ko. Normal pa ba 'to? Ganito ko ba talaga s'ya na-mimiss?
Bigla-bigla ko namang naalala yung paghalik n'ya sa akin nung nakaraan.Hanggang sa mag-flashback na ulit lahat. Mula sa may nangyari sa amin bago s'ya umalis ng Pilipinas hanggang sa noon pang high school ako.
I started reflecting. I started thinking about everything again. And while I was doing that, my tears are slowly pouring. Bigla na lang akong napabangon.
Sobrang miss ko s'ya. Kahit ang daming umiikot sa utak ko, isa lang ang sigurado ko. Miss na miss ko na s'ya.
I gather all of my strength to stand. Tinawagan ko Mikee at inayang mag-RLX kami. Parang wala na akong ibang maisip na paraan para mawala 'yung lungkot ko kundi ang magpakalunod na lang sa alak.
Kahit nanghihina ang katawan ko, pinilit kong magbihis. Naglakad ako palabas ng kwarto at tinantya kung may tao ba sa ibaba... hanggang makalabas na ako ng bahay namin.
Sabi ni Clark, susunduin n'ya ako pero naglakad na ako papuntang main gate dahil baka makita pa ako nila Mama sa labas.
My legs are trembling. Gawa na rin siguro ng hindi ko pagkain. Nang malapit na ako, bigla namang umulan. Nakakainis lalo. Nakasilong ako sa isang shed, pero halos basa na yung buong katawan ko. Bakit ba parang ayaw akong pa-inomin?
May kotseng huminto sa harap ko and I assume, it was Clark. Nang hahakbang na ako, bigla ko namang naramdaman na nagdilim yung paningin ko. Pumikit ako para pigilan...
Napakamalas.
"Calvy?" an unfamiliar voice called my name.
Nakita ko ang mukha n'ya pero hindi malinaw. Hindi si Clark.
Agad s'yang lumapit sa akin at inalalayan ako. Just the time our skin were against each other, nag-iba ang pakiramdam ko.
"Ano bang nangyari sayo? Bakit ka nagpa-ulan?" I can sense his nervousness when he saw me.
"Josh..."
That was the last thing I remember then I lose my consciousness.
I WOKE up with a cold hand towel in my forehead. Agad kong tinanggal 'yon at nilibot ang paningin. Napabangon ako at napansing yung damit na suot ko...hindi to sakin.
Kakabahan na sana ako but the room was so familiar to me and I know I was in Josh's house. Naalala ko yung nangyari at agad kong hinanap 'yung cellphone ko.
"I already texted him. Na hindi na kayo tuloy..."
Napalingon ako sa pintuan. Para na naman akong hinahabol sa bilis ng tibok ng puso ko.
"Sorry if I undress you. Ang taas kasi ng lagnat mo kaya... kaya ano."
"Salamat."
"Nagluto ako. Ihahanda ko lang para makakain ka..." sabi nya.
Bigla ko na naman naramdaman yung gutom ko.
"Josh..." I called him when he's about to turn around. He look at me and just wait on what will I say.
Tumayo ako sa kama at naglakad papunta sa kanya. Halos matumba ako sa panghihina pero nasalo n'ya ako.
"Dito ka nalang. Dadalhin ko nalang dito yung-"
I stopped him and hug him. Napakasarap sa feeling. Hindi ko na napigilan. Naiyak na ako sa sobrang saya na mayakap ulit s'ya.
"Umiiyak ka?" tanong n'ya.
Mas lalo kong hinigpitan yung yakap ko at mas lalo akong naiyak. Later was never promised. Basta ngayon, nayayakap ko pa s'ya kaya gagawin ko. Sana huwag n'ya akong itulak kahit kung anu-anong sinabi ko sa kanya nung nakaraang araw. Gusto ko lang talaga s'ya maramdaman.
I felt his hands on my back. He hugged me, too. Sana tumigil na lang yung mundo. We remain hugging each other for a long time.
"SABIHIN mo nga, may sakit ka na ba kanina pa bago ka himatayin?" tanong n'ya habang kumakain na ako.
Umiling ako. "Then why do you look pale?" he asked.
"Four days na akong di kumakain..." nahihiya kong sabi. Ngayon ko lang na-realize na para akong tanga sa ginawa ko.
"Papatayin mo ba sarili mo?!" nagulat ako nang tumaas ang boses n'ya.
"Wala ako sa kondisyon." sagot ko.
"Wala sa kondisyon, gutom na gutom ka nga."
"Bakit ka ba nagagalit? Kumakain na ako ngayon."
Nandito kami sa maliit na dining table at pinapanood n'ya akong kumain.
"Nag-aalala ako, syempre." bumulong sya pero sapat na rin para marinig ko.
Hindi ko na napigilan na ngumiti. Shit. Hindi nga pala dapat ako ngumiti. Nagkatinginan kami at mabilis akong umiwas.
"Tama ba yung nakita ko? Ngumiti ka?"
"Hindi..." mabilis kong sagot.
"Then kumain ka lang..." sabi n'ya. "I'll continue packing my things."
"Aalis ka?"
"China tomorrow."
"Ah. Okay." iyon lang ang nasabi ko.
"Hindi mo ako pipigilan?"
Nabigla ako sa sinabi n'ya. Our eyes met on what he said. Pareho kami ng facial expression. At yung tingin na matagal kong hindi nasilayan. Yung tingin na may apoy.
Kahit hindi kami magsalita, alam na namin kaagad.
Walang anu-ano ay tumayo s'ya at lumapit sa upuan ko. In just a second, he held my face and kiss me.
Tumayo ako para mas mahalikan s'ya ng maayos. Naramdaman ko nalang na naiiyak ako... Hanggang kailan ako mabibitin sa pagmamahal n'ya?
I put my arms around his neck and pressed his head harder against my face. The kiss was deepened. We are both sucking each other's tongue. I felt his hands on my butt and pushing our body together. Naramdaman ko kaagad na tinitigasan na s'ya.
He's so agressive. Hindi pa rin s'ya nagbabago.
Yung tibok ng puso ko, sobrang bilis. Rinig na rinig ko.
"Wait." I pushed his chest away.
Tiningnan n'ya ako habang naka-awang ang mga labi na parang kulang na kulang pa yung natikman n'ya sa labi ko.
"Mali." sabi ko.
"Anong mali na naman?" tanong n'ya habang hinahalik ang leeg ko.
"Teka."
"Kayo na ba ni Clark?" out of nowhere ay naitanong n'ya.
"Hindi, magkaibigan lang kami."
"May boyfriend ka bang iba?"
"Wala..."
"Then, anong problema?"
"Josh..."
"Wala tayong ginagawang mali, Calvy.We are just normal people inlove."
Then the demon inside my head said 'Do it.'
He lifted my body against him. Napasigaw ako sa gulat. My arms and my legs are both crossed on his body while wildly kissing each other.
Masaya ako pero nakakatakot.
Kung masaya ako ngayon, ano na kasunod nito? Paano na? Kaya ko ba?
Naramdaman ko ang malambot na kama sa likuran ko nang ibaba n'ya ako. Hinubad n'ya ang pang-itaas n'ya at ganun rin ang ginawa ko. I've got to see his tattoos again. Damn, he's so hot..
Sobrang init sa pakiramdam.
We strip ourselves and kiss endlessly. Nagsimula s'yang patungan ako at hinalikan mula sa leeg hanggang dibdib. He's caressing my breast, and his hands are naughtily circling around my lower abdomen.
I free out a moan kasabay ng pagmumura n'ya.
"Akala ko talaga ayaw mo na sa akin..."
"Akala ko rin kaya ko na ayawan ka." sabi ko.
WE ARE both sweating after what we did. Nakita ko s'yang inabot ang remote ng aircon at binabaan pa ang temperatura.
Hindi ko alam ang iisipin ko, hindi ko alam kung magsisisi ba ako bigla o ano. May nangyari na naman sa amin. Ano na naman ang kasunod nito? Babalik na naman ba kami sa dati? Masasayang lahat ng pagtitiis ko sa mga nagdaang taon? Magtatago na naman? Hindi ko na naman alam.
"Hindi ka pa rin nagbabago..." sabi ko.
"Alam mo, mas lalo ko lang napatunayan sa sarili kong miss na miss talaga kita."
Natahimik kaming pareho at nakita ko s'yang pumikit.
"Josh." I called his name.
"hmm?"
"Ano na kasunod nito?" seryoso kong tanong. I feel so worried for the both of us.
"Pwede na ba kitang ipaglaban ngayon?" magkatabi kami sa kama habang nakakumot. Dumilat s'ya at tiningnan n'ya ako nang sobrang seryoso.
"Three years ago pa ako handa, Calvy. Akala ko noon, kailangan ko nang tanggapin na wala na talaga pero nung may nangyari sa atin... sa kotse... Damn, I swear. Doon ko narealize na mahal na mahal talaga kita at babalik ako. Maghihintay ako hanggang sa handa ka na, I'll definitely fight for you at all cost.
Yun ay kung mahal mo pa ako... Kaya sabihin mo lang... "
Agad akong yumakap sa kanya at sinalubong naman n'ya ako ng halik sa noo, kasunod ay sa ibabaw ng palad ko. Sobrang namiss ko s'yang ginagawa 'to.
Muli kong nakita ang tatoo ng pangalan ko sa itaas ng kanyang dibdib.
"Mahal pa din kita. Tinago ko lang sa mga nagdaang taon pero ngayon, hindi ko na talaga kaya." sagot ko.
And on what he said, I find my confidence and strength again. We strive so hard to stop our feelings from growing. Kahit naman noong una pa lang. We tried and until now, we're failing to do so. And this is the moment when we realize that we're done on the part of running away.
We agreed to face the reality and fight again. We agreed to start again. All of the pain that we had for the past years, it will be our new foundation for a stronger and firm relationship.
Magbabaka sakali kami na hayaan na nila kami. At kung hindi man, gagawan namin ng paraan. Hindi katulad dati na wala kaming ginawa.
Matapos ang isang buwan na pagkikita namin ng patago, sinabi ko na kay Mikee, Mimi at Clark na nagkabalikan na kami. Nahuli na rin kasi ako ni Mikee.
They were so happy. Hindi rin ako makapaniwala noong una pero pinaliwanag ko talaga sa kanila lahat. At hinihiling ko na sana ganun din ang maging reaksyon ng pamilya ko.
Josh was gone for three weeks because of J2 but he promised to come back immediately. Pakiramdam ko, mas matagal pa yung three weeks na yun sa three years na hindi namin pagkikita. Miss na miss ko na kaagad s'ya.
The day of his arrival, I asked him to meet outside our house.
"Ang awkward na magkita tayo dito sa harap ng bahay nyo. Tanghaling tapat, Calvy." sabi n'ya nang makita n'ya ako.
I kissed him on his lips. "Di ko na kaya maglakad hanggang circle. Mainit. Tsaka gusto na kitang makita." I replied. Nagyakapan kami ng mahigpit. He smells abroad. "Chill lang sila sa loob. Tsaka kung makita man nila tayo, so be it."
"Mapapagalitan ka na naman."
"Wala ng bago dun."
"Calvy..." he called me like a warning.
Sinimangutan ko s'ya. "Akala ko ba handa ka nang ipaglaban ako? " sabi ko.
"Oo nga. Pero iba naman 'to, Calvy. Gagalitin lang ulit natin ang parents mo. Hindi 'yun ang ibig sabihin kong laban." then he smiled after he said that.
"Wag kang mainip, okay? We got this. Magtiwala ka lang."
He kissed my forehead.
"Let's meet again later. Punta ako sa bahay mo." sabi ko.
"Okay, I'll cook for us."
Muli kaming naghalikan bago maghiwalay. Pinunasan pa n'ya yung pawis ko sa noo at hinalikan ang kamay ko.
PAGPASOK ko sa bahay, nakita ko si Papa na nakaupo sa sala.
"I saw everything..." bungad n'ya sa akin.
"Pa..." hindi ko alam ang sasabihin.
"Tawagin mo s'ya at papasukin mo dito sa bahay."
"Ano po?" gulat kong tanong.
"Tawagin mo si Josh at papasukin mo kako dito sa bahay. May hindi ba malinaw sa sinabi ko?" hindi ko ma-explain kung galit ba s'ya o hindi. I'm too nervous to notice.
"Bakit po?"
Nagkamot s'ya ng ulo.
"Just do what I say."
AGAD naman akong lumabas ng bahay at hinabol si Josh. Sobrang kinakabahan kami. Sinisi pa n'ya ako dahil sa harap kami ng bahay nagkita.
We held hands pagpasok namin. Pero nung nakita ko rin si Mama na naka-abang, parang nawalan ako ng pag-asa. We all know that my Mom's the kontra-bida.
Are they going to kill us now? Again?
They just asked to talk with Josh. Pinaiwan nila ako dahil hindi raw ako kasama. Naghintay ako ng halos kalahating oras sa sala mag-isa. And I swear to God! 30 minutes feels like century! Nagdadasal lang ako at umaasa na sana after nung pag-uusap, pwede na kami. Na kahit wala ako dun, kaya ni Josh. At may tiwala ako sa mga sasabihin n'ya kung ano man ang mapag-usapan.
Feeling ko mamamatay ako kakaisip kung ano mga pwede nilang sabihin sa kanya.
NAPATAYO ako nang makita ko na si Josh na naglalakad pabalik sa akin. Si Mama at Papa ay dumiretso na sa kwarto sa taas. Hindi ako pinansin.
"Anong nangyari?" tanong ko dahil ang seryoso n'ya.
Nagkibit-balikat s'ya.
"Ano?" I pardoned. Dumiretso na s'ya palabas ng pintuan. Mas lalo akong kinabahan. Hindi manlang n'ya ako pinansin.
I followed him outside.
"Bakit? Anong nangyari?"
Hindi n'ya ako sinasagot. Bigla akong nalungkot. I have a bad feeling. Akala ko ba walang susuko?
"Just... casual talk."
"Anong casual talk. Deretsohin mo na nga ako. Anong sinabi nila Papa sayo?" Pinapakaba pa n'ya ako e.
"It's just a casual talk with my in-laws. Ayun lang."
Parang ayokong maniwala na casual talk lang yung nangyari pero habang nakatitig ako sa kanya, bigla akong napahinto.
"Oh my God." I reacted.
"What did you just called them?"
Sabay kaming nagkatinginan at napangiti pareho.
"Well..." he said and arrogantly shrugged with a smile.
Shit. Totoo ba 'to?
"Your Dad said that the two of us just proved a certain thing right now..."
"Ano?"
He held my hand and kiss it. Hinintay ko ang sasabihin n'ya.
"True love, Calvy."
Ang tagal kong napatulala. Naiiyak ako na hindi ko maintindihan. Gusto kong sumigaw sa tuwa. Gusto kong mag-celebrate kasama sya. Gusto ko kaagad ipagkalat sa mundo na kami na. Ulit.
"Hindi ka nag-jojoke?"
"Of course not! At sabi pa nila, hindi sila makapaniwala na ang tatag ko para patuloy kang mahalin kahit ang daming hadlang. At kahit ilang taon na 'yung lumipas, I still remain loving you." he kissed me in my forehead.
"And guess what your Mom said..."
"Ano?" I was more excited to hear what my Mom said.
"Okay lang na mauna tayong magpakasal sa Kuya mo."
Awtomatikong napayakap ako sa kanya habang abot tenga ang ngiti. Gusto ko pa sanang malaman kung paano n'ya napapayag ang mga magulang ko pero ayaw na n'yang magkwento.
"Calvy, magpakasal na tayo. Gusto ko bukas na agad." bulong n'ya sa akin habang nakayakap.
"Kahit mamaya. Josh, handa akong pakasalan ka kahit anong oras simula ngayon." sagot ko.
THE joy that we felt that time is indescribable. It felt surreal yet relieving. Ang gaan sa pakiramdam na magyakapan ng wala ng ibang iniisip. That time, finally I can love him without bounderies.
Hindi na kami nag-usap ulit. We just kissed. And yes, inside the vicinity of our house. Like that was the first time we kiss legally. We are hugging each other.
We're finally savouring the reality like there's no rule that we're breaking anymore. No criticisms, no standards, just love. And us.
Now, I want to look forward of the days ahead because I can't wait to love him and feel his love... ceaselessly.
I can't wait to be Mrs. Dangerfield.
***
Thank you for reading 'Ceaseless' hehe.
If you're here with me since Jake and Tine (The Benefits 2015), I am more thankful. :) You witness how I grow and improve as a writer and as a person...and I love you because of that :)
Finishing this story means a lot and a great achievement to me. Salamat sa two and a half years na magkakasama tayo dito sa Ceaseless.
This chapter serves as a goodbye to Calvy and Josh, as well as to me as a writer, for now. College is no joke and I need to prioritize that. :)
Promise, pagbalik ko may baon akong bagong story. Hahahhaha. Love you guys, really. ❤
10YEARSLATER™ officially signing off.