Τα μάτια του, συναντούν για μια στιγμή τα δικά μου. Προσεύχομαι να μην πει ή κάνει τίποτα μπροστά στην Ursula.
"Είναι εδώ ο Miguel;"ρωτάει και για κάποιον λόγο ανακουφίζομαι. Ξέρω πως δεν ήρθε εδώ για εμένα αλλά όταν το επιβεβαιώνω νιώθω ελαφρύτερη.
"Όχι. Θα έρθει όμως όπου να 'ναι."του χαμογελάει. "Κάτσε."
Πλησιάζει και κάθεται στην άλλη άκρη του καναπέ. Από άμυνα αποτραβιέμαι. Μόλις συνειδητοποιώ όμως την κίνηση μου χαλαρώνω και ανακάθωμαι.
"Συμβαίνει κάτι;"ρωτάει η Ursula.
"ΟΧΙ!"πετάγομαι γρήγορα. Από την έκφραση της καταλαβαίνω πως δε την πειθώ. Ελπίζω να μην το συνεχίσει.
"Θέλετε ένα καφέ;"ρωτάει.
"Εγώ ναι. " λέει ο Jaime, εγώ απλώς κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.
Όταν η Ursula μπαίνει στη κουζίνα, η ατμόσφαιρα βαρένει ακόμη περισσότερο.
"Πρέπει να φύγω."λεω και σηκώνομαι. "Φεύγω."φωνάζω στην Ursula και βγαίνω από το σπίτι. Πριν προλάβω να διασχίσω την αυλή νιώθω ένα χέρι στον καρπό μου.
"Περίμενε."ο Jaime.
Γυρίζω τα μάτια μου και στρέφω το σώμα μου προς αυτόν. Τον κοιτάζω στα γκρι μάτια. Σε αυτά τα γκρι μάτια που κάποτε αγάπησα.
"Συγγνώμη για εχθές."απολογείται. "Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό.."Κουνάει το χέρι του ανάμεσα μας."..μεταξύ μας."γνέφω. "Έγινε όμως."λέει και ανασηκώνει τους ώμους του. Δεν μιλάω. Η φωνή μου έχει εγκαταλείψει το σώμα μου και το μόνο που κάνω είναι να χαζεύω τον τρόπο που το πρόσωπο του τσαλακώνεται σε ένα μικρό γέλιο. Νιώθω ξανά το πρόσωπο του να πλησιάζει και τα χείλη του να τυλίγουν τα δικά μου. Η πικρή γεύση του καπνού κυριαρχεί και νιώθω το σώμα του ενάντια στο δικό μου. Κάνω μερικά βήματα πίσω, ως που η πλάτη μου ακουμπάει στην κολώνα της εισόδου του σπιτιού της Ursula.
Η Ursula! Σπρώχνω ελαφρά με τα χέρια μου τους ώμους του Jaime για να διακόψω το φιλί μας. Αντιστέκεται. Πριν προλάβω να ασκήσω ξανά δύναμη, ξεχνάω τον λόγο που τον έσπρωχνα εξ αρχής.
Τα χέρια του κατεβαίνουν από τον λαιμό μου στους γοφούς μου. Τους πιάνει και με σηκώνει έτσι ώστε να τυλίξω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. Τον νιώθω σκληρό. Πάντα ήταν σκληρός. Ευτυχώς δεν φαινόμαστε από τον δρόμο. Τα δέντρα πλάι στις κολώνες εισόδου αποδείχτηκαν χρήσιμα για μια φορά.
Την στιγμή που απομακρύνεται για να αναπνεύσει, βρίσκω για λίγο τα λογικά μου. Ξετυλίγω τα πόδια μου και πατάω στο έδαφος. "Πρέπει να φύγω."λέω και τον αφήνω μόνο του.
Ανοίγω την πόρτα του fiat και κάθομαι λαχανιασμένη στο κάθισμα του οδηγού. Βάζω μπροστά τη μηχανή και αναρωτιέμαι αν μπορώ να οδηγήσω σε τέτοια κατάσταση. Το εσώρουχο μου είναι μούσκεμα και η καρδιά μου χτυπάει υπερβολικά γρήγορα. Το να οδηγήσω δεν φαίνεται και πολύ καλή ιδέα.
Λύνω το χειρόφρενο και γλιστράω το αμάξι ως το επόμενο στενό. Σταματάω πίσω από κάτι κάδους σκουπιδιών και επιτρέπω στο μυαλό μου να τρέξει πίσω στα χείλη του.
Τόσο λάθος μα τόσο απολαυστικό.
Λίγα λεπτά μετά, αφού συνέρχομαι, γυρίζω πίσω στο σπίτι.
Οι υπόλοιπες μέρες περνάνε βαρετά. Καθημερινά. Η Ursula δεν αναφέρει τίποτα για εκείνο το μεσημέρι και την ευχαριστώ για αυτό. Τελειώνω το βιβλίο με την ιστορία της Ελένης και ξεκινάω την μετάφραση ενός νέου βιβλίου. Λέγεται 'Το λάθος μας.' Όταν άκουσα πρώτη φορά τον τίτλο του βιβλίου από το αφεντικό μου γέλασα ειρωνικά.
Με την Ursula βρεθήκαμε δύο φορές μόνο. Τη μια για να διαλέξει στέφανα και την άλλη για το στολισμό της εκκλησίας και της δεξίωσης.
Σήμερα είναι Τετάρτη. Δύο μέρες πριν τον γάμο. Το ξέρω πως έχω καθυστερήσει, όμως το απέφευγα όσο μπορούσα. Θα πάμε να διαλέξουμε το φόρεμα μου. Μπαίνοντας στο κατάστημα με τα βραδινά ρούχα η Ursula με κοιτάζει ενθουσιασμένη.
"Έχω δει δύο-τρία που πιστεύω πως θα σου αρέσουν."
Προσπαθώ να δείξω το ίδιο ενθουσιασμένη με τη φίλη μου. Δεν γίνεται. Όταν δέχτηκα να γίνω κουμπάρα σε αυτό τον γάμο, δεν είχε περάσει από το μυαλό μου πως κουμπάρος από την άλλη πλευρά θα γινόταν ο Jaime. Πόσο μάλλον ότι θα φιλιόμασταν.
Στρέφω την προσοχή μου στην Ursula. Κρατάει στα χέρια της δυο φορέματα. Ένα χρυσό και ένα λιλά.
"Δοκίμασε τα."λέει και μου δίνει πρώτα το λιλά. Μπαίνω στο δοκιμαστηριο όσο πιο ευδιάθετη μπορώ. Ίσως τελικά όλα να πάνε μια χαρά στον γάμο. Είμαστε και οι δύο ενήλικες. Κάναμε ένα λάθος, εντάξει δύο. Δεν σημαίνει πως θα το επαναλάβουμε. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον ολόσωμο καθρέφτη. Το φόρεμα είναι αρκετά καλό. Απλό σκληρό ύφασμα τυλίγει το στήθος μου, συνεχίζει στους μηρούς μου και φτάνει ως τα γόνατα μου. Δεν είναι κάτι εντυπωσιακό. Η φούστα που δημιουργείται γύρω από τη μέση μου όμως το κάνει χαριτωμένο.
Βγαίνω από το στενό δωμάτιο. Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω το βλέμμα της Ursula. Δεν φαίνεται να της αρέσει και πολύ τελικά.
"Τι λες;"της χαμογελάω.
"Δεν είναι άσχημο."ξεκινάει. "Μόνο που.."σκέφτεται.
"Μόνο που, τι;"ρωτάω.
"Καλύτερα να δοκιμάσεις και το άλλο και θα σου πω."λέει τελικά. Νεύω.
Βγαίνω για δεύτερη φορά από το δοκιμαστηριο με το χρυσό φόρεμα. Από το βλέμμα και μόνο της φίλης μου καταλαβαίνω πως ακόμη και αν δεν μου άρεσε θα έπρεπε να το αγοράσω. Μου αρέσει όμως. Είναι άνετο αν και δεν φαίνεται. Χρυσο, δύο χοντρές τιράντες ξεκινάνε από τους ώμους μου και καταλήγουν χιαστί στην πλάτη μου. Είναι στενό στο πάνω μέρος αλλά καταλήγει σε μια πλισσέ χρυσή φούστα ως το δάπεδο. Το ύφασμα φαίνεται ποιοτικό και ακριβό.
"Είναι υπέροχο. "Λέει. Συμφωνώ μαζί της. "Δεν μπορώ να πιστέψω πως βρήκαμε τόσο γρήγορα φόρεμα! Πάρε το κατευθείαν. Πάμε για παπούτσια."λέει ενθουσιασμένα μέσα στο μαγαζί. Η πωλήτρια γελάει με την αντίδραση της και εγώ μένω για λίγο ακόμη χαζεύοντας την κίνηση του ρούχου στον καθρέφτη.
Το να βρούμε παπούτσια δεν ήταν τόσο εύκολο. Περάσαμε όλη την υπόλοιπη μέρα στα μαγαζιά. Δεν άφησαμε ούτε ένα ανεξερεύνητο. Καταλήξαμε σε ένα ζευγάρι χρυσά πέδιλα. Πολύ απλά, εξάλλου το φόρεμα ήταν αρκετά έντονο από μόνο του.