Magkaibigan kami simula pagkabata, Nang mag teen ager sya may kung ano na akong nararamdaman sa kanya. Sa twing titingnan ko sya bumibilis ang tibok ng puso. I want to tell her what I feel for her pero natatakot ako na baka kapag nalaman nya iiwas sya sa akin. And damn! She's too young.
Nung time na sabihin ng parents ko na kailangan na naming mag migrate sa Amerika naisip ko na magandang pagkakataon yon para makalimutan ko kung anuman ang nararamdaman ko sa kanya.
But I was wrong, dahil sa tuwing nagpapa dala sya ng picture nya sa akin mas lalong tumitindi ang paghanga na nararamdaman ko sa kanya. I flirt with another girl trying to forget what I feel about her.
Then I met Nathalie, she became my girlfriend. I tell her everything about Hera. She understand me and she's willing to help me so I can forget the feelings I have for Hera.
Akala ko kapag umuwi ako ng Pilipinas at makita ko sya ulit wala na akong mararamdaman sa kanya. But when I saw her sleeping in the sofa at her condo wearing just a piece of skirt, damned! I know i am hooked with this girl.
She became close to me again, and when she introduced her boyfriend to me, I got jealous and I want her to break up with that idiot and have a relationship with me. Akala nya nagbibiro lang ako, but deep inside my heart totoo yon.
Nasaktan ako ng husto ng mas ginusto nyang malayo sa akin. Kulang na lang ay magpakamatay ako sa frustration. Nagulat na lang din ako ng mapagbuksan ko sya ng pintuan sa condo ko at sumama sa akin papuntang Baguio.
Akala ko ako na ang pipiliin nya lalo na at pumayag syang may mangyari sa amin. But I got shock ng sabihin nyang libog lang ang nangyari sa amin. I realized that she does'nt love me at all. Lalo na ng pumayag syang magpakasal kay Bradley kahit na alam nyang ako ang naka una sa kanya.
But Bradley did' nt show up. Galit na galit ako at gusto kong hanapin ang gagong yon at suntukin ng walang humpay. Hindi ko alam ang gagawin ko ng malamang nagbunga ang isang gabing nangyari sa amin sa araw mismo na hindi siya sinipot ni Bradley. I tell the truth to her parents at suntok ang iginanti sa akin ng daddy nya.
" How dare you to touch my daughter!"
" Tito Im so sorry. Believe me or not noon pa man mahal ko na si Hera at handa ko syang panagutan."
" Ano na lang ang sasabihin ng mga tao?! Na kaya sya hindi sinipot ni Bradley dahil buntis sya sayo?!"
" I dont care what other people will say. I just want to marry your daughter."
Noong una ay ayaw din ni Hera but in the end pumayag din sya. We live in her condo habang inaayos ko pa ang kasal namin. But Nathalie dont want to give me up. She called me at pinapunta sa condo.
Nagulat na lang ako ng bigla nya akong halikan. At yun ang tagpo na nadatnan ni Hera. She ran away and she dont want to marry me. Naging malayo sya sa akin. She build a wall between us. Ipinagdasal din nyang sana mawala na ang baby para maputol na ang kung anung ugnayan namin. Hanggang sa bigla na lang akong tawagan ni Loraine para sabihing nasa drag race si Hera.
I saw with my two eyes kung paano bumunggo ang sasakyan nya.
" Hera!"
Nagmadali akong lumapit sa sasakyan nya. I saw a lot of blood in her pants. At alam kong delikado ang lagay nila ng baby namin. Itinakbo ko sya sa hospital to save her and the baby. But Nathalie told us that the baby didnt make it.
Im so frustrated. Ang alam ni Nathalie ay si Bradley ang ama ng dinadala ni Hera. But Hera told her the truth. Akala ko magluluksa si Hera sa pagkawala ng baby namin. But she' s smiling when I enter the room. And told me that she's happy because the only thing that bind us was gone. I didnt expected that she can say that words.
At nalaman ko na lang na tumakas sya at hindi alam kung saang nagpunta. Ayon sa airport ay nagpunta sya ng Hongkong. Hindi ako nag aksaya ng panahon at hinanap sya doon, but I didnt find her. Hindi ako huminto sa paghahanap sa kanya pero talagang hindi ko sya mahanap.
Five years after, bumisita ako ng New York para sa isang conference. Naging substitute doctor ako ng isang araw at don ko nameet ang isang batang babae na kamukhang kamukha ni Hera. Mabilis akong nagcompute ng taon kung maari bang ito ang anak namin ni Hera. Pumasok sa isip ko na baka nagsinungaling lang sya.But based on this little girl's record, malabong maging anak namin sya dahil mas bata ito ng 7 buwan sa anak sana namin ni Hera.
" What's her name?" Tanong ko sa babaeng may hawak sa bata.
" Lindy Mirabelle, but you can call her Lindy." Anang babae.
Naging matanong pa nga ang babae sa akin na parang kumukuha lang ng impormasyon. Pero paanong naging kamukha ni Hera ang batang to?
Nang umalis na ang mag ina, I'll check the record of the little girl. Pero pangalan lang ng bata ang nandon at ang contact number.
Lindy Mirabelle Aragon.
The surname is sounds familiar, hindi ko lang maalala kung kanino apelyido.
And the long wait is over.. after 5 years of hiding, Hera came home for Loraine's wedding. Ang nakakapag painit lang ng ulo ay ayos na sila ni Bradley. At sa New York sila nakatira. Muli kong naalala ang batang kahawig ni Hera sa New York ng makita ko ang video ng dalawang bata na sumasayaw ng naka costume. Hindi ako maaring magkamali na ang batang nasa video at ang batang si Lindy ay iisa.
Napatingin din ako sa batang lalake. Theres something in this boy na hindi ko maipaliwanag. I just feel that I want to hold him.
Aragon
Yes! Si Bradley ang may apelyido ng Aragon. I made a conclusion na anak ni Hera kay Bradley ang batang babae. Nakaramdam ako ng matinding galit kay Hera ng mga oras na yon.
But I can hurt her, lalo na ng maging malapit kami ulit sa isa't isa. She live with me in my house. Akala ko magiging okey na ang lahat pero isang sikreto nya ang aksidenteng naibunyag sa akin ng matalik nyang kaibigan na taga New York. Na ang anak namin ay buhay at inilihim nya yon sa akin ng limang taon.
Humingi sya ng apology sa akin. Isinama nya ako sa New York at doon ko nakita ang batang pinaniwalaan naming namatay. As I hug my son i promised my self to give him a happy and complete family. Hera accepted my marriage proposal. She confessed to me that she love me long time ago. I also told her that I have the same feelings to her. That I love her so much.
While preparing for our wedding Nathalie show up again and she's willing to take me back. Halos mamatay ako ng naglakad ako palayo sa mag ina ko. May tama pa ng baril sa balikat si Hera ng oras na yon. Pero handa kong isakripisyo ang sarili ko mahinto lang ang kasamaan ni Nathalie.
Naging alipin ako ni Nathalie. Gusto nyang matuloy ang kasal dapat namin ni Hera pero sya na ang bride. I realized na napaka hina kong lalaki. Hindi ko kayang ipaglaban ang mag ina ko sa kamay ng isang babae lang. Maybe Im not like the leading man na madalas na napapanood sa tv at nababasa sa mga kwento. This is just me, a simple doctor who will do everything for the sake of his love ones.
The day of the wedding, I am like a robot na sumusunod lang sa agos. I walk down the aisle with a fake smile on my face. Walang kaalam alam ang mga tao dito na hindi si Hera ang bride ko.
Habang nasa Altar ako at hinihintay ko ang bride may mga narinig akong bulungan ng mga coordinator ng kasal.
" Bakit wala yung ring bearer? Nasaan yung mga singsing? Wala yung batang si Calyx." Bulong ng isa.
" Anak nila yon imposibleng mawala dito sa entourage." Sabi ng isa.
" Wala yung ring bearer. Ipapasok na lang daw dito mamaya yung mga singsing sabi nung mother ng groom." Narinig ko ulit na sabi ng isa.
Gusto kong tumakbo palabas ng simbahan pero kapag ginawa ko yon manganganib na naman ang mag ina ko. Alam kong nandoon sila sa bahay ng parents nya. Alam kong nagtatago lang si Hera sa likod ng cabinet kahapon na nagpunta ako sa kanila.
Nakita ko na unti unting bumubukas ang pinto ng simbahan. Nathalie is coming. Pero laking gulat ko ng wala akong nakitang naka wedding gown na pumasok, kundi si Calyx na hawak ang puso na kinalalagyan ng mga wedding ring. Nagpalinga linga ako.
" What Calyx doing here?" Bulong ko sa mga magulang ko na gulat na gulat din.
" I dont know." Sabi ni mommy.
Nakaramdam ako ng takot na baka pakana na naman ito ni Nathalie. Baka kinidnap na naman nya si Calyx para pumunta dito. Pero ng tumingin ako kay Calyx na naglalakad patungo sa akin, nakangiti sya at walang anumang bakas ng takot sa mukha. Huminto sya para kunin ang mikropono sa isang coordinator saka na muling naglakad papunta sa akin.
Paglapit nya sa akin ay niyakap ko sya ng mahigpit.
" Who bring you here?" Tanong ko.
He never answered me he just give me the microphone.
" Sing the song dad. Your bride is already infront of the door, and anytime soon the door will open." Anya saka na naglakad papunta sa upuan nya.
Pumainlalang ang tugtog at nagsimula na akong umawit. Hindi ko ramdam ang kanta dahil alam kong si Nathalie ang nasa likod ng pinto.
" So as long as I live I love you, to have and hold you.. you look so beautiful in white. And from now to my very last breath this day i' ll cherish, you look so beautiful in white."
Unti unting bumukas ang pinto ng simbahan at pumasok ang artificial na usok at ng mag angat ng mukha ang bride, nakita kong si Hera yun. Noong una akala ko nagmamalikmata ako, but air came inside the church at naamoy ko ang amoy nya im sure na si Hera nga yon. I break down into tears at hindi na kinaya pang kumanta.
She started to walk while she' s looking at me. The looks that telling me its ok now, dont worry. Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak, mahigpit ko syang niyakap. Hindi ako makapaniwalang sya ang bride ko.
At ng i announce na ng pari na kami ay mag asawa na, halos mabaliw ako sa tuwa. Nalaman ko sa kanya na nahuli na si Nathalie. Napatunayan ko lalo yon ng nagpunta si Nathalie sa reception.
The Nathalie infront of us is different from the Nathalie who hurt us. Nakita ko na ang Nathalie na nakilala ko noon. Hindi ko alam kung anong ginawa ni Hera at napabalik nya sa dati si Nathalie, but Im sure dinaan nya ito sa heart to heart talk.
" Sweetheart ano pang tinutunganga mo diyan? Ang lalim yata ng iniisip mo?" Tanong nya sa akin.
Hindi ko namalayan na nasa tabi ko na sya. Nanatili akong nakatingin sa kanya.
" Hey, what's wrong?" Nag aalala nyang tanong.
Umiling ako at ngumiti.
" Im just hipnotized with a beautiful woman infront of me." Sabi ko.
Napangiti sya sa sinabi ko. Tatlong taon na nga pala ang mabilis na lumipas buhat ng maikasal kami. Nag for good na kami dito sa New York gaya ng gusto ni Calyx. Pauwi uwi na lang kami sa Pilipinas yearly. Napagkasunduan din nila ng Daddy nya na ang pinsan na lang nya ang magpatakbo nito.
Si Nathalie naman ay nagsisikap ng magbagong buhay. Hindi itinuloy ni Hera ang demanda laban sa kanya kaya pinakawalan din siya matapos syang makulong ng anim na buwan. Ang huling balita namin sa kanya ay sumasama sya sa mga medical mission at doon na nag focus.
" Bolero." Sabi nya.
Hinapit ko sya sa bewang at siniil ng halik sa labi.
" Are you happy?" Narinig kong tanong nya.
" I am the happiest man in the whole universe. Having you as my wife is the best gift i ever received. Just promise me that you will be forever mine."
Kinintilan nya ako ng halik sa labi saka niyakap ng mahigpit at nagsalita sya habang yakap ako.
" I will be forever yours, sweetheart." Anya.
Mahigpit ko syang niyakap.
" Mom! Dad!" Tawag ng dalawa naming anak.
Si Calyx at ang bunso naming si Briana Eunice na tatlong taong gulang na. Na ang ibig sabihin ng pangalan ng bunso namin ayon kay Hera ay Strong and Good Victory. Tumakbo sila palapit sa amin galing sa bakuran kung saan nag luluto ng barbecue sina Bradley at Liya.
" Mom, Dad, Papa Bradley told me to call both of you. The food is ready." Sabi ni Calyx na habang lumalaki ay mas lalo kong nagiging kamukha.
" Dad, lets go. Im hungry." Aya naman ni Briana na kamukha ng mommy nya.
" Lets go sweetheart, mukhang gutom na ang dalawang cute na mga batang ito." Aya sa akin ni Hera.
Kinarga ko si Briana at inakbayan si Hera. Tumakbo naman na palayo si Calyx. Naging close na din ako kay Bradley. Ngayon naintindihan ko na kung bakit mabilis din syang napatawad ni Hera, nasanay na rin ako sa kadaldalan ni Liya.
" Halina kayo at kumain na tayo." Aya ni Liya sa amin.
Masaya kaming kumain ng salo salo. I did'nt expect na mangyayari pa ito sa amin. Nilingon ko si Hera na inaasikaso ang mga bata.
" I love you." Bulong ko sa kanya.
" I love you too." Sagot naman nya.
I am the luckiest man for having her. Napakadami naming pinag daanan bago kami makarating dito. Tama nga ang kasabihang mahaba man ang prusisyon, sa simbahan parin ang tuloy. And I thank God dahil hindi niya hinayaang mawalay sa akin ng tuluyan ang pamilya ko at muli din niya kaming binuo.
The End.....