Ένας μήνας είχε περάσει από τότε, ένας μήνας που την ελευθερώσει, 30 μέρες που ο ίδιος δεν μπορούσε ακόμα να την ξεχάσει.
Είναι πραγματικά σοφό το να διώχνεις κάποιον μακριά σου γιατί θα είναι ποιο ασφαλείς μακριά σου. Ειναι πραγματικά μόνο αυτός ο λόγος η είναι κάτι ακόμα ?.. εγωισμός .. πάντα αυτό κρύβετε πίσω από πολλές μας επιλογές, έχεις πάντα εναλλακτική για να βγεις από μια δυσκολία άλλα τότε είναι που έρχεσαι σε σύγκρουση με τον εαυτό σου και το παρελθόν σου
Εκεί που την πατάμε όλοι μας, μπορεί το παρελθόν να καθάρισε αυτό που είμαστε σήμερα, άλλα το σήμερα είναι αυτό που θα καθιερώσει αυτό που θα είμαστε αύριο.
Ο Ασλαν το ήξερε πολύ καλά πως θα μπορούσε εύκολα να φύγει μαζί της και να ζήσει επιτελούς μια ζωή ευτυχισμένη, άλλα από την άλλη σκέφτονταν πως όλος ο κόπος του όλοι αυτοί οι θάνατοι και οι δολοφονίες που είχε διαπράξει δεν θα είχαν πραγματικά καμιά άξια, όλοι αυτοί πεθάναν για να είναι αυτός αυτό που είναι τώρα και θυσίασε πολλά πράγματα για να κρατήσει την θέση του για να τα παρατήσει κάτι για κάτι στην ουσία που δεν γνώριζε .. Αγάπη τι ήταν η αγάπη ? δεν την ήξερε ούτε ήξερε πως έπρεπε να φερθεί η τι να κάνει ήταν όλα κρεμασμένα σε μια τόσο λεπτή γραμμή που ένα λάθος και όλα ήταν ολέθρια.
Μπορούσε εύκολα να διαχειριστεί έναν πόνο στον σώμα του άλλα έναν πόνο στην καρδιά του δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να τον γιατρέψει. Επί ένα μηνά είχαν περάσει από το κρεβάτι του όλες οι γυναίκες του χαρεμιού έκανε όσο περισσότερο ''αμαρτωλή'' (κατά τον χριστιανισμό και εκείνη )ζωή μπορούσε, και πάλι δεν μπορούσε να την ξεχάσει, καμιά και τίποτα δεν μπορούσε να καλύψει το κενό που ένιωθε η καρδιά του. Όλα τον άφηναν περισσότερο κενό από ότι ήταν πριν. Η παρουσία της τον στοίχειωνε στα όνειρα του και η καταραμένη καρδία του τον πονούσε όταν έπεφτε πάνω σε κάτι που την θύμιζε. Αγάπη .. τι είναι η αγάπη πραγματικά και πόσο μπορείς να ζήσεις μακριά της, μια καρδιά που δε είχε δει πότε το φως είναι αδύνατον να ξανά ζήσει στο σκοτάδι όταν έχει επιτελούς γευτεί το φως.
- Μέρα με την μέρα σβήνει όλο ένα και περισσότερο, είναι θέμα χρόνου μέχρι να τον αποτελειώσουμε.
Περσεφόνη.
Ασλάν δεν μπόρεσες τελικά να σηκώσεις το βάρος της καρδιάς σου για αυτό με εδιωξες από κοντά σου ? τώρα που είχα μάθει και εγώ τι ένιωθα για σένα, τώρα που με χρειάζεσαι τόσο όσο και εγώ, μας καταδίκασες σε έναν αργό θάνατο, και τους δυο μας.
- Ανόητε, ξεροκέφαλε τύραννε, βλακαα δεν είσαι τίποτα άλλο πάρα ένα μεγάλο παιδί !!
Δάκρυα και λυγμοί κάνουν ξανά την εμφάνιση τους, μετά από τόσο καιρό ήμουν ξανά σπίτι μου κοντά στην οικογένεια μου που για να είναι σίγουρη με πήραν μακριά από την Κωνσταντινουπολη και με πήγαν πίσω στην πατρίδα μου στην Ρόδο. Ειρωνεία? τώρα αυτοί ήταν που με πήραν μακριά . Όλα στον έξω κόσμο καταρρέουν η αυτοκρατορία κάνει ότι μπορεί για να σταθεί στα ποδιά της. Ο πατέρας μου δεν το δέχτηκε πότε όλο αυτό που έγινε, έτσι έγινε και αυτός ένας από τους πόλους που περιμένουν πως και πως την αλλαγή εξουσίας, δεν άκουσα και πολλά τότε άλλα δεν μένει πολύς καιρός. Ανόητε αλήθεια αξίζει όλο αυτό ? νιώθω σαν την Περσεφόνη της μυθολογίας που κάθε τέλος καλοκαιριού κατέβαινε κάτω στον Αδη γα να βρεθεί με τον αγαπημένο της. Άραγε αυτή είναι η μοίρα μας ? να ξανά βρεθούμε στον άλλο κόσμο ? μέρα με την μέρα τρέμω στην ιδέα πως θα ακουστεί πως ο σουλτάνος δολοφονήθηκε.
- Περσεφόνη γλυκιά μου έλα να φας κάτι. Η φωνή της μαμάς μου με τραβάει από τις σκέψεις μου που ταξιδεύουν έξω από το ανοιχτό παράθυρο.
- Δεν έχω πολύ όρεξη τώρα μαμά θα φάω αργότερα.
- Γλυκιά μου όλο αυτό λες μέρα με την μέρα σβήνεις σαν το κερί, αγάπη μου δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Ο τόνος της φωνής της μαρτυρούσε πόνο και ανησυχία έτσι της έκανα την χάρη και πλησίασα το τραπέζι του δωματίου μου για να φάω κάτι από αυτά που μου είχε φέρει.
- αυτές τι μέρες μου θυμίζεις τόσο πολύ τις πρώτες μέρες που σε είχαμε φέρει από το ορφανοτροφειο. Σταμάτησα λίγο να τρώω και τη κοίταξα με απορία.
- τι εννοείς ?
- αγάπη μου τότε ήσουν ένα αδύναμο πλασματική με μαύρα μαλλιά μέχρι τα γόνατα και τόσο πεισματάρικο και πονεμένο που δεν ήξερα πραγματικά τι να κάνω, δεν έτρωγες πότε μαζί μας ούτε μας μιλούσες και όλη την ώρα σκάρωνες σκανταλιές λες και ήθελες να σε διώξουμε.
- όμως δεν το κάνατε ... είπα κοιτώντας το πάτωμα πραγματικά τότε ήμουν σωστός μπελάς απορώ πως με άντεξαν...
- Όχι δεν το κάναμε, ίσως ο πατέρας σου να το είχε σκεφτεί μερικές φόρες η αλήθεια είναι άλλα εγώ πότε.
- γιατί ?
- Γιατί έβλεπα στα μάτια σου τον πόνο που ένιωθες μπορούσα να καταλάβω την απώλεια σου καθώς και για μένα ο χαμός του παιδιού μου ήταν πόλι πρόσφατος, μπορούσα να νιώσω τον πόνο της μάνας που είχε χάσει το παιδί της άλλα ο πόνος ενός παιδιού να χάνει την μάνα του ήταν σίγουρα αβάσταχτος όποτε έκανα υπομονή και προσπαθούσα να σε καταλάβω να σε βοηθήσω και μαζί σου να γιατρέψω και της δίκες μου πληγές.
Όσο σκέφτομαι τι είχα κάνει σε αυτή την γυναίκα τον πρώτο καιρό, θυμώνω πολύ με τον εαυτό μου, με είχε δεχτεί έτσι όπως ήμουν τότε και ακόμα και τώρα μετά από τόσο κάρο ακόμα και μετά από όλα αυτά εξακολουθεί να στέκεται διπλά μου, λες και είμαι πραγματικό παιδί της.
- Περ τον ερωτεύτηκες έτσι δεν είναι ?
Κόντεψα να πνιγώ από την ξαφνική στροφή της συζήτησης πως το κατάλαβε αυτό ?
-Πως το ξέρεις αυτό ?
- δεν είναι και τόσο δύσκολο να το καταλάβεις και πρέπει και αυτός να νιώθει το ίδιο με εσένα.
- δεν μπορώ να καταλάβω πλέον τι νιώθει πότε δεν κατάλαβα...
- Περ δεν ξέρω τι ακριβός νιώθει όμως την νύχτα που σε έφερε πίσω σε εμάς σε κρατούσε τόσο προσεχτικά λες και κρατούσε το ποιο ευαίσθητο και εύθραυστο πλάσμα στον κόσμο, το βλέμμα του και πόνο που σου έριξε καθώς έφευγε ήταν γεμάτο ζεστασιά και στοργή καθώς και πόνο, πότε μου δεν είχα ξανά δει τόσο πονεμένα μάτια, αγάπη μου δεν ξέρω τι έγινε ανάμεσά σας άλλα ότι κάνει το κάνει για να σε προστατέψει.
-και αυτόν? και αυτόν ποιος θα τον προστατέψει μαμά ? όλοι το ξέρουν πως πλησιάζει το τέλος του και αυτός το ξέρει!! άλλα δεν κάνει τίποτα για να το αλλάξει και εγώ είμαι χιλιόμετρα μακριά του ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε !
Ναι ξανά κλαίω σαν μικρο παιδί στην αγκαλιά της μαμάς μου και δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτό, το έχω ανάγκη να είναι κάποιος κοντά μου να με αγκαλιάζει νιώθω τόσο κενή μέσα μου αυτή την στιγμή που τίποτα δεν μπορεί να με βοηθήσει..
- σσσ ησύχασε καρδία μου υπάρχει ακόμα ελπίδα, δεν είναι η πρώτη φορά εξάλλου που μπορεί να τους ανατρέψει τα σχεδία.
Είχε δίκιο το ίδιο έλπιζα και προσευχόμουν με όλη μου την ψυχή .
Μείνε ζωντανός σε παρακαλώ !