Chapter 2
First Blood
Trevil x Nathan
Rate 18+
"ใช้ปากของเธอทำมันสิ"
ประโยคคำสั่งที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้าตัวเองทำให้คนที่แทบจะไม่มีสติหลงเหลืออยู่อย่างนาธานคล้อยตามได้ไม่ยาก มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นรูดซิปโลหะนั่นลง ปลายนิ้วเกี่ยวกระหวัดอันเดอร์แวร์ราคาแพงนั่นลงจนเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดแข็งขึ้นมาพอดีกับใบหน้าของเขา ปากอวบอิ่มเผยออ้ารับส่วนหัวนั้นเข้าไปช้าๆ แต่มันก็ดูไม่ทันใจสำหรับความรีบร้อนของอัลฟ่าอย่างเทรวิลที่มองอยู่ มือหนากดหัวอีกฝ่ายให้พิงแนบไปกับเปียโน พร้อมทั้งดันความเป็นชายของตัวเองเขาไปในโพรงปากอุ่นๆนั่นทีเดียวมิดด้าม
"อ่าห์... ปากของเธอนี่มัน.."
"อื้อ..อ่อก"
ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ แต่ลึกและเน้นจนนาธานแทบจะสำลัก เทรวิลขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับหลุดเสียงครางต่ำในลำคอออกมาเมื่อนาธานตั้งใจห่อปากของตัวเองรูดรั้งไปตามแก่นกายที่ใหญ่คับปากของตัวเอง และเหมือนว่าอัลฟ่าหนุ่มจะอดทนไม่ไหว มือหนาจิกลงที่กลุ่มผมของอีกฝ่ายพร้อมทั้งสวนแก่นกายเข้าไปถี่รัวจนนาธานน้ำตาไหลอาบแก้ม ริมฝีปากของคุณหนูลินเลย์พยายามจะหยุดและพูดบางอย่างกับเทรวิล จนอัลฟ่าหนุ่มเหลือบมองด้วยแววตาที่ดูเหมือนจะไม่พอใจ
เพียะ!
"ไม่เอาสิเด็กดี ไม่พูดเวลามีของอยู่คาปากแบบนี้นะครับ"
ฮึก
ฝ่ามือตบเข้ากับใบหน้าสวยจนขึ้นรอยแดง ความดุดันจากการกระทำของอีกฝ่ายทำให้นาธานอดกลั้นหยาดน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นตามขอบตาไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่เขากลัวที่สุดไม่ได้เป็นที่ชายหนุ่มคนนี้
แต่เป็นจิตใจของนาธานเองที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขา..กำลังรู้สึกดี
เอวสอบขยับกระแทกเข้าปากอย่างรุนแรงและถี่รัวขึ้นจนหยาดน้ำลายและน้ำกามไหลปริ่มไปทั่วริมฝีปากอวบอิ่ม เทรวิลขยับแก่นกายเข้าออกอีกสองสามที ก่อนที่สุดท้ายชายหนุ่มจะกระตุกตัวปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาเต็มปากคนตัวเล็ก และร่างสูงยังคงค้างส่วนนั้นเอาไว้ในปากของนาธาน เพื่อบังคับให้คนใต้ร่างกลืนน้ำจากความใคร่ของตัวเองลงไปจนหมด ก่อนที่จะถอนมันออกมาจากโพรงปากของอีกฝ่ายจนมีหยาดน้ำบางส่วนไหลปริ่มออกมาจากเรียวปากจนเลอะไปทั่วทั้งคางและลำคอขาวเนียน
ดั่งผลงานศิลปะที่เทรวิลจะหามันไม่ได้จากที่ไหนทั้งสิ้นบนโลกใบนี้
"คุณเทรฟ..."
ร่างสูงถูกผลักให้นั่งลงไปบนเก้าอี้ อัลฟ่าหนุ่มสบสายตากับคนตรงหน้าอย่างชอบใจ และไม่นานนักร่างบางก็ย้ายมานั่งคร่อมเข้าหากับเทรวิล ดวงตาคู่สวยในตอนนี้หลงเหลืออยู่เพียงความต้องการที่จะให้อีกฝ่ายช่วยระบายมันออกไป หมดสิ้นความเขินอายหรือมัวแต่มานั่งคิดถึงแต่ศักดิ์ศรีอะไรอีกต่อไป นาธานยกสะโพกขึ้นให้ส่วนหัวของแก่นกายของเทรวิลสัมผัสกับปากช่องทางร้อนของตัวเองที่เต็มไปด้วยความต้องการ ร่างบางคล้องแขนที่ถูกมัดด้วยเนคไทไว้ที่ต้นคอของอีกฝ่ายพร้อมกับกดสะโพกของตัวเองกลืนกินความเป็นชายของอัลฟ่าหนุ่มอย่างช้าๆ
ความใหญ่โตเกินกว่าที่ช่องทางจะรับไหวทำให้นาธานต้องเม้มปากร้องออกมาด้วยความเจ็บ ผิดกับเทรวิลที่กำลังขบกรามแน่นจากความคับแน่นและอุ่นร้อนของช่องทางที่กำลังกลืนกินตัวตนของเขาไปจนสุด ชายหนุ่มแทบจะควบคุมสติอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ได้ จนสุดท้ายสัญชาตญาณนักล่าจะทำให้เทรวิลคว้าสะโพกของอีกฝ่ายให้กดลงมาพร้อมกับขยับสะโพกสวนขึ้นไปจนโอเมก้าตัวน้อยต้องเงยหน้าร้องครางออกมาด้วยความเสียวกระสัน
นาธานเองก็ถูกแรงอารมณ์ครอบงำจนเกินกว่าจะควบคุมตัวเองได้
แรงที่ถาโถมเข้าหากันเหมือนกับเปลวไฟและน้ำมัน ยิ่งถูกสัมผัสก็ยิ่งต้องการจนแทบทนไม่ไหว ปล่อยทั้งตัวทั้งใจจนร่างบางขยับสะโพกขึ้นลงด้วยความต้องการที่มากขึ้น ดวงตาคู่สวยที่เคยเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสกลับแปรเปลี่ยนเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังเทรวิลทุกอย่าง ภาพของร่างบางที่ขย่มขึ้นลงบนหน้าตักของตัวเองพร้อมกับเชิดใบหน้ากัดปากครางไปด้วยยิ่งทำให้ชายหนุ่มสติขาดผึง สายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการจากอาการรัทกำลังพุ่งทะยานเข้าถึงจุดสูงสุด
อัลฟ่าหนุ่มช้อนร่างบางขึ้นแล้วเดินไปวางบนเปียโนตัวนั้น จับให้อีกฝ่ายคว่ำหน้าแนบไปกับหลังเปียโนก่อนที่จะโน้มตัวไปบดขยี้จูบอันเร่าร้อนพร้อมกับขยับสะโพกหมุนควงให้ส่วนปลายดันลึกเข้าไปโดนกับจุดอ่อนไหวภายในช่องทางจนได้ยินเสียงร้องครางฮือออกมาให้ได้ยิน มือหนาข้างหนึ่งรวบข้อมือที่ถูกมัดเอาไว้เหนือศีรษะ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบเคล้นไปตามเอวคอดก่อนจะเลื่อนลงไปบดขยี้ส่วนปลายแก่นกายของอีกคน และทุกสิ่งทุกอย่างที่นาธานได้รับจากผู้ชายคนนี้กำลังเล่นงานให้เขาแทบจะยืนต่อไปไม่ไหว
"หึ เธอบอกว่าความถนัดของเธอคือเคมีวิศวกรรมอย่างนั้นหรือ"
"อ๊ะ...ร...แรงเกินไป"
"กล้าโกหกผู้คนมากมายเพราะแค่ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าตัวเองต่ำต้อยแบบนั้นสินะ"
"ค...คุณเทรฟ...อึก...อ๊ะ"
เรียวมือที่ไร้เรี่ยวแรงซ้ำยังขยับไม่ได้ ร่างของนาธานถูกลากมาใกล้กับแป้นเปียโนจนเมื่อร่างสูงกระแทกแก่นกายเข้ามาครั้งไหน แขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กก็จะกดลงไปที่แป้นตัวโน๊ตจนเกิดเสียงในครั้งนั้น กลายเป็นว่าเซ็กส์ในครั้งนี้นอกจากจะมีเสียงครางของนาธานและเทรวิล ยังมีเสียงเปียโนบรรเลงไปตามจังหวะที่คนบนร่างส่งมาให้กับเขาด้วย
"ฮึก..."
"ร้องไห้ทำไมล่ะนาธาน" เทรวิลแค่นหัวเราะ เรียวนิ้วจิกลงบนกลุ่มผมของอีกฝ่ายให้หันกลับมาสบตากับตัวเอง "ทั้งๆที่เธอรักดนตรีแท้ๆ แต่เธอยังกล้าดูถูกในสิ่งที่ตัวเองรักได้เลย"
คำพูดของอีกฝ่ายไม่ต่างอะไรกับใบมีดคมกริบที่พุ่งแทงเข้ามาในหัวใจของคุณหนูราชสกุลลินเลย์คนนี้ ภาพในตอนที่ตัวเองเป็นเด็กแล้วแอบพ่อของตัวเองมาซ้อมเปียโน ภาพที่ตัวเองกำลังบรรเลงบทเพลงด้วยปลายนิ้วสัมผัสด้วยความสุข ภาพเหล่านั้นกลายเป็นสิ่งที่คอยย้ำเตือนว่าคำพูดของเทรวิล พูดถูกทุกอย่าง...
เพราะสิ่งที่เขารัก คือเสียงดนตรีที่พวกอัลฟ่าเกลียดกันนักหนา
"คุณ...เป็นใครกันแน่"
"ฉัน" ริมฝีปากขยับพูดข้างหูคนใต้ร่างด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า "คือคนที่กำลังจะเป็นเจ้าของชีวิตนาย"
"อ..อ๊ะ"
สะโพกแกร่งขยับกระแทกถี่รัวจนนาธานต้องอ้าปากหอบหายใจ ริมฝีปากอิ่มพยายามเค้นเสียงพูดของตัวเองแต่กลับต้องกลืนหายไปในลำคอเมื่อแรงของคนด้านบนที่ส่งมามันรุนแรงเกินไปจนเรียวขาแทบจะยืนอยู่ไม่ไหว ปลายนิ้วคลึงเคล้นยอดอกของโอเมก้าใต้ร่างพร้อมสะโพกสอบกระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่พุ่งสูงจนร่างบางตัวสั่นคลอน ใบหน้าสวยฟุบลงกับเปียโนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ทั้งความสุขสมและความทรมานกำลังเล่นงานโอเมก้าอย่างนาธานเข้าเต็มที่
"เรียก...ชื่อของฉัน"
"คุณ...อ..อื้อ เทรฟ"
"อย่างนั้นล่ะ .."
ปึก!
เสียงของขาตั้งเปียโนที่กำลังร้าวจนนาธานต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ ร่างบางพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกร่างสูงด้านบนกดแนบเอาไว้พร้อมกับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังหมุนควงและกระแทกเข้ามาโดนจุดอ่อนไหวจนนาธานตัวกระตุกไปทั้งร่าง ความรุนแรงและหยาบโลนของเซ็กส์ที่เทรวิลมอบให้กำลังจะทำให้นาธานแทบจะไร้สติ จนเผลอขยับสะโพกสวนแรงกระแทกที่รุนแรงของอีกฝ่ายจนได้ยินเสียงครางต่ำของเทรวิลออกมาอย่างสุขสม ไม่ต่างอะไรกับตัวของนาธานเองที่กำลังจะเข้าไปใกล้กับสิ่งที่ตัวเองต้องการมากขึ้นทุกที
"ผม...จะทนไม่ไหว"
"พร้อมหรือยังนาธาน"
"อย่า...อ๊ะ คุณ"
สิ่งที่นาธานรู้สึกได้ในตอนนี้คือริมฝีปากของเทรวิลกำลังเกลี่ยไปทั่วลำคอขาวเนียนของตัวเอง ร่างบางได้แต่พร่ำขอร้องไม่ให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่เขาคิด แต่ดูเหมือนว่าจะสายเกินไป เพราะในตอนที่อารมณ์ของนาธานและเทรวิลกำลังพุ่งแตะจนถึงขีดสูงสุด เขี้ยวแหลมคมของอัลฟ่าหนุ่มก็ฝังแนบลงมาบนคอของเขาจนร่างบางกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ไม่...
น้ำตาของโอเมก้าผู้ถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีกำลังไหลรินเป็นสาย ความเจ็บปวดบนลำคอของตัวเองพร้อมๆกับอารมณ์ที่สุขสมจนร่างบางกระตุกเกร็งปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมาจนเลอะไปทั่วเปียโนสีดำรัตติกาล ไม่ต่างอะไรกับเทรวิลที่ขยับแก่นกายกระแทกเข้ามาอีกสองสามทีก่อนที่ร่างกายของอัลฟ่าหนุ่มจะเกิดกลไกน็อทเพื่อปลดปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางคับแน่นนั่นมากจนบางส่วนไหลปริ่มไปตามเรียวขาของนาธาน เทรวิลถอนเขี้ยวออกจากลำคอของอีกฝ่ายพร้อมกับครางเสียงต่ำด้วยความสุขสม ดวงตาคู่คมจับจ้องไปทั่วทั้งร่างกายของบุรุษเพศที่กำลังจะกลายมาเป็นคนของเขา
"ฮึก คุณ...กัดผม"
*เนื้อเรื่องมีต่อในเว็บDek-D นะคะ*