เซียวหยางกับฉีซูซูถูกเซียวหลี่สกัดเอาไว้ได้ในโรงแรมเล็กๆ แถวสถานีรถไฟ พวกเขาตั้งใจจะขึ้นรถไฟเพื่อหนีไปจังหวัดใกล้ๆให้เร็วที่สุด แต่กลับกลายเป็นว่าถูกขัดขวางเสียก่อน พวกเขาซื้อตั๋วรถไฟไว้เดินทางสำหรับตอนเย็นเอาไว้แล้ว แต่พอถึงเวลากลับไม่กล้าออกไปเตร็ดเตร่ตามถนนข้างนอก ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นอีก จึงจำเป็นต้องเลือกพักอยู่โรงแรมแถวๆนั้นไปก่อน ในขณะที่คนทั้งสองกำลังวาดฝันถึงอนาคตอันสวยหรูร่วมกันอยู่นั้น พลันก็มีเสียงเคาะประตูดังลั่น แน่นอนว่าเป็นเซียวหลี่นั่นเอง
ทันทีที่ประตูถูกกระแทกเปิด เซียวหลี่ยังไม่ทันได้มีโอกาสเอ่ยคำใดๆออกมาด้วยซ้ำ เซียวหยางก็พุ่งตัวเข้ามาหมายจะทำร้ายเขาเสียก่อน แต่กว่าที่เซียวหยางจะทันถึงตัวคนเป็นพี่ชาย เหล่าลูกสมุนก็พุ่งเข้ามาขวางผู้เป็นนายไว้แล้วจับกุมตัวเขาไว้แทน ทันทีที่ได้เผชิญหน้ากัน ในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวายเสียงดังน่าหวาดกลัว ฉีซูซูทำได้เพียงแค่ร้องไห้โฮออกมาเท่านั้น
เซียวหยางยังคงเอาแต่ดิ้นรนต่อสู้และตะโกนโหวกเหวกดังลั่น
"ทำไมแกไม่ปล่อยฉันไป? ถ้าแกไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโลกอาชญากรรม ฉันจะมาถึงจุดนี้แล้วเลือกวิธีแบบนี้ได้ยังไง? ทำไมฉันต้องมีพี่ชายแบบแกด้วย? ฉันไม่น่าเกิดมาเป็นน้องแกเลย!"
เซียวหลี่หน้าซีดเผือด ในขณะที่หันไปมองคนที่จับเซียวหยางเอาไว้
"ปล่อยเขา"
เมื่อเซียวหยางถูกปล่อยตัว เขาก็พุ่งตัวเข้ามาใส่คนเป็นพี่ทันที แต่เซียวหลี่ก็ยังใจเย็น จเตะสกัดขาอีกฝ่ายจนล้มฟุบลงไปกองกับพื้นได้อย่างง่ายดาย ในตอนนั้นฉีซิ่วหยวนเดินทางมาถึงโรงแรมพอดี เขาจึงทันได้เห็นเลือดของเซียวหยางหยดลงบนพื้นเต็มสองตา
เซียวหลี่กำคอเสื้อเซียวหยางแน่นแล้วเอ่ยว่า
"นี่คือบทเรียนสำหรับแก ในฐานะคนที่แกไม่ควรเนรคุณใส่ ถ้าฉันไม่เข้าไปพัวพันกับโลกอาชญากรรมล่ะก็ ไอ้เหี้ยอย่างแกคงได้ตายอยู่ในท่อระบายน้ำไปตั้งนานแล้ว คิดว่าตัวเองจะยังมีชีวิตอยู่จนได้ไปเรียนต่อเมืองนอก จนทำให้คนสารเลวอย่างแกได้ออกมาล่าสาวแบบนี้มั้ยล่ะ?!"
เซียวหยางยังระดมถีบขาใส่อีกฝ่ายถึงแม้ว่าตัวเองจะไอโขลกจนตัวโยนไปหมดแล้วก็ตาม ความหยิ่งยโสและความรู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์นั้นไม่มีทางลดลงเลยแม้สักน้อย
"ไอ้สารเลวเอ๊ย! แกตั้งใจทำของแกเองต่างหาก ฉันไม่เคยบอกแกให้ทำสักหน่อย! เซียวหลี่ จะบอกให้นะ ฉันยอมตายในท่อระบายน้ำดีกว่าให้ใช้เงินสกปรกของแก!"
"ไม่ยักกะเห็นว่าแกจะเรียกร้องอะไรตอนใช้เงินพวกนั้นเลยนี่!"
เซียวหลี่ตะคอกใส่ในขณะที่ชกท้องเซียวหยางเต็มแรง แรงชกทำให้ร่างกายเซียวหยางเจ็บปวดอย่างรุนแรง ก่อนที่เขาจะถ่มน้ำลายออกมา
"ตีฉันสิ! ถ้าแกทำได้ ก็ตีให้ตายไปเลย ตลอดทั้งชีวิตของฉัน อย่านึกว่าจะได้ยินคำพูดดีๆจากปากฉันอีกเลย"
ทันใดนั้นเปลวเพลิงสีแดงก็ผุดพรายขึ้นในดวงตาของเซียวหลี่ ความกรุ่นโกรธแผดเผาไปทั้งหน้าทั้งหัวของเขาจนทำให้อยากจะต่อยอีกฝ่ายให้หนักขึ้นอีก เหล่าลูกสมุนที่ต่างก็รู้จักเซียวหลี่เป็นอย่างดี ต่างก็รู้ดีว่าสายตาของเซียวหลี่ในตอนนี้นั้น สามารถฆ่าคนยังได้ ห่างไกลจากคำว่าดีเป็นโยชน์ พวกเขาจึงพากันกรูเข้าไปกันตัวเขาไว้แล้วพากันดึงให้ถอยห่างจากเซียวหยางเป็นการใหญ่ หนึ่งในนั้นยังหวังดีช่วยพูดให้ต่างฝ่ายต่างใจเย็นๆกันก่อน
"พี่หลี่อย่าโกรธเลยครับ พี่หยางยังเด็ก ที่พูดจาแบบนั้นเพราะว่าโมโหเท่านั้นเอง"
"ใครเป็นพี่หยางของพวกแกกัน?"
เซียวหยางนอนอยู่บนพื้นพลันตะโกนสวนขึ้นมา
"เซียวหลี่ แกคิดว่าตัวเองแน่มากเพราะมีลูกน้องพวกนี้สินะ สักวันนึง แกจะต้องตายเพราะพวกมันนั่นแหละ!"
จบประโยคนั้น สีหน้าของเหล่าผู้ใต้บัญชาการก็เปลี่ยนไป บนใบหน้าของเซียวหลี่ไม่หลงเหลือความโกรธแค้นอีกแล้ว เหลือเพียงแค่รอยยิ้มนิดๆมุมปากเท่นนั้น เขาผลักลูกสมุนให้พ้นทาง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเซียวหยาง แล้วโน้มตัวลงไปพูดกับเขา
"เซียวหยาง ถ้านายไม่อยากยอมรับพี่ชายคนนี้แล้วล่ะก็ ไม่เป็นไร ปล่อยมือจากกันไปซะ ต่อแต่นี้จะไม่มีอะไรหลงเหลือระหว่างเราสองคน ฉันจะทำเป็นว่าเคยเลี้ยงหมาจรจัดมาก็แล้วกัน"
เซียวหยางโกรธจัด ถ่มเลือดในปากใส่หน้าเขา
"ไม่ได้ผลหรอก คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ? แกกล้าขู่ฉันเหรอ? จะตัดนิ้วเลยมั้ย? ฆ่าฉันไปเลยดีกว่า! ที่แม่ต้องมาตายก็ไม่ใช่เพราะแกรึไง? ตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะแก แม่ก็คงจะไม่..."
เซียวหลี่เตะเขาอีกครั้ง ทำให้เซียวหยางกระอักเลือดออกมา เขาจ้องมองเซียวหยางที่นอนสั่นเทิ้มจากความเจ็บปวดบนพื้นด้วยความเคืองโกรธ กำปั้นกำแน่นในขณะที่หายใจเข้าออกรัวเร็ว ไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าเอ่ยขัดขึ้นมาแม้สักคำเดียว ฉีซูซูยืนเงียบอยู่ข้างๆด้วยความหวาดกลัว ไม่มีน้ำตาไหลรินในขณะที่จ้องมองภาพตรงหน้า ท่ามกลางความเงียบ ฉีซิ่วหยวนได้สติก่อน จึงเดินช้าๆเข้าไปหาฉีซูซู
เพียงแค่ได้ยินเสียงเดินของฉีซิ่วหยวน เซียวหลี่ก็หันหน้ามามองเขา หลังจากจิตใจสงบลง ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของเขาให้เห็น
"อาจารย์ฉีกับฉีซูซูไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วนะครับ"
เขาถอนหายใจหนักๆ แล้วเว้นระยะคำพูดทุกประโยคราวกับให้ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ได้ยินกันชัดเจนท้วนหน้า เหมือนเป็นการย้ำเตือนตัวเองไปด้วย
"เพราะจากนี้ไป ผม เซียวหลี่ ถือว่าไม่มีน้องชายอีกต่อไป"
ทุกถ้อยคำชัดเจนและตรงไปตรงมา เมื่อจบประโยคนั้น เซียวหลี่กับลูกน้องก็พากันเดินทางจากไปทันที เหลือทิ้งไว้แค่เพียงความงุนงงสับสนเบื้องหลังเท่านั้น ฉีซิ่วหยวนจึงรีบโทรหา 112 ทันที หลังจากรอให้รถพยาบาลมารับตัวเซียวหยางไป เขาก็รีบเข้ามาดูแลฉีซูซู ก่อนจะพาเธอกลับบ้านไปด้วยกัน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาก็เพิ่งจะนึกได้ว่ามีข้อความในมือถือที่ยังไม่ได้อ่านตั้งมากมาย ข้อความทั้งหมดนั้นถูกส่งมาจากผู้อำนวยการและเพื่อนร่วมงานของเขาซึ่งเป็นเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคยกันดี แต่ที่น่าตกใจก็คือ ยังมีข้อความที่ส่งมาจากนักเรียนที่ต่างก็พากันสงสัยเรื่องที่เขาหายตัวไปตั้งเกือบครึ่งค่อนวันด้วย เด็กพวกนั้นอยากรู้ว่าเขาจะกลับมาเข้าสอนในภาคบ่ายหรือไม่ ฉีซิ่วหยวนจึงรีบโทรไปขอโทษผู้อำนวยการก่อนและขออนุญาตลาต่ออีกสักวันสองวัน พอได้ยินสุ้มสียงร้อนรนและหมดเรี่ยวหมดแรงของเขา ผู้อำนวยการก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองเขาแล้ว และถามข้อสงสัยเกี่ยวกับเขา 2-3 ประโยคก่อนจะวางสายไป
ฉีซูซูเจอเรื่องวุ่นวายอย่างไม่หยุดหย่อนตลอดทั้งวัน การที่ได้รับประสบการณ์กับการหลอกลวงและเรื่องน่ากลัวมานั้น ทำให้สภาพจิตใจของเธอเหมือนถูกทุบตีจนหมดสิ้นเรี่ยวแรง ระหว่างช่วงมื้อค่ำ เธอจึงทานข้าวไปเพียงน้อยนิด ก่อนจะบอกพี่ชายว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย พอตกดึก เธอก็จับไข้ ฉีซิ่วหยวนจึงทำได้เพียงแค่ป้อนยา แล้วพยายามพาเธอกลับมาพักผ่อนที่ห้อง เพราะเธอเอาแต่จับมือเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
มืออันสั่นเทิ้มของฉีซูซูพยายามคล้องแขนพี่ชายเอาไว้แน่น ในขณะที่เอาแต่ละเมอพึมพำในคอไปมา
"หยางน่ากลัวเหลือเกิน"
"พี่หลี่ช่างน่ากลัว"
ตามมาด้วยเสียงร้องไห้โฮ เธอดิ้นกระสับกระส่ายจนถึงเที่ยงคืนก่อนจะยอมหลับใหลไปในที่สุด ฉีซิ่วหยวนค่อยอุ้มน้องสาวกลับเข้าห้องของเธอ แล้วออกมาเดินวนไปวนมาที่ห้องนั่งเล่นอยู่ตั้งหลายรอบ เกิดอยากบุหรี่ขึ้นมาแต่ก็ไม่สามารถหาบุหรี่มาตอบสนองความอยากอย่างกะทันหันของตัวเองได้เลยสักมวน เขาจำต้องยอมแพ้และหย่อนตัวลงนั่งตรงโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง ขยับซ้ายทีขวาทีด้วยความครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวันนี้
เซียวหลี่กับเซียวหยางเป็นพี่น้องที่มีความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีต่อกันหรือแค่รวมหัวกันเล่นละครกันแน่นะ?
ถ้าทั้งหมดนั้นเป็นละครจริงๆล่ะก็ งั้นสคริปต์ของสองพี่น้องนั่นก็คงจะไร้หัวใจเกินไปแล้วล่ะ แต่ถ้ามันไม่ใช่ละคร พวกเขาสองพี่น้องจะมาตัดขาดความสัมพันธ์ตลอดหลายปีแบบนี้ได้ยังไงกัน? ไม่ว่าจะเป็นการแสดงหรือไม่ แต่คราวนี้ก็มีการหลั่งเลือดเกิดขึ้นแล้ว ต่อไป ถ้ามีคนในแวดวงการงานของพวกเขารู้ว่าพวกเขาตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว หมายความว่าธุรกิจของเซียวหลี่ ต่อไปนี้จะไม่มีมีส่วนเกี่ยวข้องกับเซียวหยางอีกแล้วงั้นเหรอ?
ถ้าเช่นนั้น หากซูซูยืนกรานจะอยู่กับเซียวหยางล่ะ ตัวเขาเองจะไม่ตอบตกลงได้เหรอ? ความคิดเหล่านี้ว่ายวนอยู่ในหัวของเขาอย่างต่อเนื่อง จนฉีซิ่วหยวนล้มพับแล้วหลับไปบนโซฟานั่นแหละ
เมื่อเวลาผ่านพ้นไป เขาก็ฝันถึงช่วงเวลาที่เซียวหลี่หันกลับมามองหน้าเขาเพราะเสียงฝีเท้าของเขาที่ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาในห้อง สายตาของเขาเฉียบคมราวกับมีดตอนที่จับจ้องมองมา เหมือนกับเจตนาที่จะจ้วงแทงสร้างบาดแผลหลายรอยบนตัวเขา ความโกรธแค้นและความเจ็บปวดในสายตาคู่นั้น ทำให้เขาอยากจะเลี่ยงหลบมันอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ทำได้แค่มองกลับไป แล้วสบสายตาคู่นั้นเข้าจังๆ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
เพราะความขี้สงสารเป็นทุนเดิม ทำให้ฉีซิ่วหยวนจำต้องไปโรงพยาบาลเป็นครั้งแรกเพื่อเยี่ยมเยือนเซียวหยางพร้อมกับผลไม้ถุงใหญ่ในมือ เซียวหยางบอกว่านอกจากซี่โครงหักแล้ว บาดแผลต่างๆ นั้นดูเหมือนว่าจะฟื้นตัวได้ค่อนข้างรวดเร็วขึ้นบ้างแล้ว ฉีซิ่วหยวนไม่ได้เอ่ยอะไรถึงซูซูเลยสักนิดและดูเหมือนว่าเซียวหยางเองก็ไม่ได้อยากจะพูดถึงด้วยเช่นกัน เพราะพวกเขาสองคนไม่ค่อยจะสนิทกันนัก ต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกันอีก จึงทำได้แค่มองหน้ากันและกันอย่างท้อใจ ครู่เดียว ฉีซิ่วหยวนก็จำเป็นต้องขอตัวลา ตอนที่เขาหันกลับมาเพื่อบอกลาอีกฝ่าย เขาเห็นว่าในห้องพักคนไข้ที่มีผู้ป่วยเพียงแค่ 4 เตียงนั้น เตียงของเซียวหยางมันช่างดูเยือกเย็น ไร้ชีวิตชีวา...และโดดเดี่ยวเหลือเกิน
ฉีซูซูนอนอยู่บนเตียงมาหลายวันก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมาได้ การได้ก้าวผ่านประสบการณ์อันเลวร้ายในคราวนี้ ทำให้เธอดูเหมือนจะมีกำลังใจมากกว่าเคย หลังจากเรียนจบมากว่าครึ่งปี เธอก็เอาแต่ว่างงานอยู่บ้าน มาถึงตอนนี้ที่เธอเริ่มจะมองหางานที่เหมาะสมให้กับตัวเองบ้างแล้ว ไม่ใช่แค่การโพสต์เรซูเม่ทางออนไลน์เท่านั้น แต่เป็นการออกจากบ้านเพื่อไปหาสัมภาษณ์งานเองเสียด้วยซ้ำ วันนึงเธอกลับบ้านมาด้วยรอยยิ้มสดใสเต็มใบหน้า บอกว่าตลาดอสังหาริมทรัพย์ยินดีให้เธอเข้าฝึกงานที่นั่นได้ เธอจะได้ทำงานในฐานะพนักงานขายอสังหริมทรัพย์ตัวจริง ในตอนนั้นฉีซิ่วหยวนคิดกับตัวเองว่า 'มันเหมือนเธอจะบอกว่าเธอกำลังจะไปสร้างปัญหาให้ถ้าได้ขายอสังหาริมทรัพย์เลยแฮะ'
ใครจะไปคาดคิดว่าตั้งแต่ฉีซูซูเริ่มออกไปทำงาน จิตวิญญาณของเธอก็เปล่งประกายราวกับปาฏิหาริย์ ทุกวันเธอจะกระหายอยากในการออกไปทำงานด้วยพลังใจอันเปี่ยมล้นอยู่เสมอ วันหนึ่งในช่วงวันหยุด ฉีซิ่วหยวนไปหาน้องสาวถึงที่ทำงาน เขาเห็นน้องสาวของเขากำลังพูดคุยยิ้มแย้มกับเพื่อนร่วมงานอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างไม่เคยได้พบได้เจอมาก่อน เขาไม่ได้เข้าไปหาเธอ แต่กลับขับรถกลับบ้านอย่างมีความสุขแทน
ครั้งหนึ่งฉีซิ่วหยวนถามฉีซูซูว่าก่อนหน้านี้ยังได้ติดต่อกับเซียวหยางอยู่หรือไม่ ในวันนั้น น้องสาวผู้ไม่เคยโกหกพี่ชายของเธอมาก่อน เกิดลังเลขึ้นมาเป็นครั้งแรกก่อนจะตอบว่า 'ไม่' ออกมา ในสายตาของเธอแปลกไป คำตอบที่หลุกออดมาจากปากเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายไปหมด ไม่แตกต่างจากการแปะกระดาษไว้บนหน้าผากว่า 'ฉันโกหก' เลยสักนิด
ฉีซิ่วหยวนไม่ได้เสนใจความสำคัญของมันอีกแล้ว ก่อนหน้านี้เขาเข้มงวดเกินไป รุนแรงเกินไปจนเป็นเหตุให้น้องสาวของเขาเกิดปฏิกิริยาต่อต้านอย่างรุนแรงฉับพลันขึ้นมา และตัวเขาเองก็ยังคงนึกกลัวว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่ดีบางอย่างขึ้นมาอีก ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอกลับบ้านมาทานข้าวครบสามมื้อ มันก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว
ดีอะไรอย่างนี้ งานของเขาก็กลับมาเข้าที่เข้าทางได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นฉีซิ่วหยวนถึงอดจะนึกขึ้นมาไม่ได้ว่าชีวิตที่ค่อยเป็นค่อยไปของเขามันกำลังจะสงบสุขลงแล้ว ในขณะที่วันเวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว เขาก็ไม่มีเหตุผลใดอีกที่จะต้องมานั่งนึกถึงหัวหน้าแก๊งค์ที่เคยพบกันแค่เพียงสองครั้งคนนั้นหรอกนะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เจ้าของลิขสิทธิ์นิยายต้นฉบับ : Bai Shan Hei Shui
แปลภาษาอังกฤษ : Saehan01
แปลภาษาไทย : HOON