เซียวหลี่ยืนอยู่ตรงอ่างล้างมือ มือของเขาจ่ออยู่ใต้ก๊อกน้ำที่มีสายน้ำกำลังไหลริน เมื่อเขาถูมือแรงๆ น้ำในอ่างก็แดงฉานไปหมด
"บาดเจ็บเหรอ?"
ชายร่างผอมสูงที่จู่ๆก็โผล่พรวดพราดเข้ามาตรงประตูทางเข้าห้องน้ำเอ่ยถามขึ้น แม้จะรับรู้ถึงการมาปรากฏตัวอย่างเปิดเผยของอีกฝ่าย เซียวหลี่ก็ยังคงล้างมือต่อไปและไม่เสียเวลาที่จะเหลือบตามองอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
"ไม่ใช่เลือดฉัน"
"ใครทำนายอารมณ์ไม่ดีกันล่ะเนี่ย?"
ชายคนนั้นเอนตัวพิงกรอบประตูอย่างคนเกียจคร้าน
"นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้เห็นนายลงมือด้วยตัวเอง"
เซียวหลี่เบ้ปาก
"ฉันก็แค่อารมณ์เสียนิดหน่อย"
"ไม่ต้องมาโกหกฉันหรอกน่า ใครกล้าทำให้นายอารมณ์เสียแบบนี้กันนะ?"
รอยยิ้มเฉิดฉายบนใบหน้าชายหนุ่มในยามหัวเราะร่วนนั้น เผยให้เห็นถึงเสน่ห์ของเจ้าตัว
"ไม่ต้องสนใจหรอก เรื่องครอบครัวน่ะ"
เซียวหลี่หยิบผ้าขนหนูที่แขวนไว้ข้างอ่างล้างมือมาเช็ดจนแห้ง
"เสร็จหมดแล้วใช่มั้ย? เรียบร้อยดีรึเปล่า?"
"ก็ดีกว่าพวกนายนิดหน่อย พวกเราไม่ใช่พวกชอบใช้ความรุนแรงเหมือนพวกนายนี่นา"
ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น น้ำเสียงฟังดูค่อนข้างจะพออกพอใจในผลงานของตัวเองไม่น้อย
"อีกทั้งแคมเปญต่อต้านการค้าประเวณีของพวกตำรวจตอนนี้ก็ใกล้จะปิดตัวลงแล้วด้วย แค่พวกสาวๆอ้าขาออก เงินทองก็หลั่งไหลเข้ามาได้ง่ายๆแล้ว แต่ว่า..."
"นายก็อย่าอ้าขาให้มันกว้างนักล่ะ"
เซียวหลี่แค่นเสียงข่มก่อนจะจ้องหน้าเขาเขม็ง
"ฮั่นเจี่ย นายไม่ใช่เด็กอีกแล้ว คงไม่เหมาะที่นายจะอ้าขาอีกหรอกนะ"
"ไสหัวไปเลยนะ"
คิ้วของฮั่นเจี่ยเหยียดตรงด้วยความไม่พอใจ
"แม่งเอ๊ย ฉันกำลังคุยเรื่องธุรกิจจริงจังอยู่นะ นายก็รู้ว่าหลอตงอาจจะกลับเข้ามาอีกก็ได้"
เซียวหลี่เลิกคิ้วขึ้น พร้อมตั้งคำถาม
"เขาจะกลับมาอีกเพื่ออะไร? เขาถูกเราจัดการไปแล้ว โดนตำรวจจับไปตั้งสองครั้ง ถึงแม้ว่าจะย้อนกลับมา เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ"
ฮั่นเจี่ยมองซ้ายขวาอยู่สักครู่ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้เซียวหลี่ พลางเอ่ยขึ้นเสียงเบา
"อาทิตย์ก่อน ลูกค้าบอกฉันว่าสาวๆที่จินถิ่งกำลังติดยา ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะ นายก็รู้ จินถิ่งไม่ใช่ซ่องส่วนตัวสักหน่อย ลูกค้าทุกคนล้วนแล้วแต่ร่ำรวย มีอำนาจ ทรงอิทธิพลทั้งนั้น บางคนนี่จุกจิกเรื่องบนเตียงกันจะตาย เรื่องยาไม่ต้องพูดถึงเลย ถ้ามีรอยเข็มฉีดยาบนแขนพวกเธอแม้แต่นิดเดียว พวกเขาก็ไม่เอาแล้ว พวกลูกค้าเขาระวังแล้วก็กลัวติดเอดส์กันทั้งนั้นแหละ ในสถานการณ์แบบนั้น ใครจะคิดล่ะว่าพวกยัยร่านตัวเล็กๆเหล่านั้นจะติดยาขึ้นมาจริงๆ ฉันต้องคอยคุมตัวเองไม่ให้หัวเสียและเป็นคนลงไปหาข้อมูลด้วยตัวเองเชียวนะ แล้วเดาออกมั้ย ว่าฉันเจออะไร?"
"อะไร?"
"อย่างน้อยๆ สินค้าสามชิ้นของฉันก็เสียหายไปแล้ว"
ฮั่นเจี่ยกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ
"เหี้ยเอ๊ย ฉันจะไปหาสาวๆที่ไม่ใช่แค่มีความรู้ แต่ยังสุภาพเรียบร้อยแถมยังสวยด้วยอย่างนี้ที่ไหน เพื่อจะได้เอามาแทนสามคนนี้ในเวลาอันสั้นได้?"
คิ้วของเซียวหลี่ขมวดเป็นปม
"นายไปเจอพวกนั้นเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดงั้นเหรอ?"
"ใช่ ฉันเจอเต็มๆเลย เหี้ยเอ๊ย...พวกเขาบอกว่าคนที่เอาของมาให้เป็นลูกน้องมือฉมังคนหนึ่งของหลอตง ชื่อว่าไอ้ปีศาจคลั่ง"
ฮั่นเจี่ยลดเสียงลงอีก
"ฉันยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับพี่หมิงนะ ฉันอยากให้สถานการณ์ตอนนี้มันชัดเจนก่อน ระหว่างนี้นายช่วยส่งพี่น้องของเราออกไปดูแลจินถิ่งให้หน่อยได้มั้ย? หรือไม่ก็ให้พวกเขาไปช่วยตรวจตราดูหน่อยได้หรือเปล่า?"
เซียวหลี่คิดใคร่ครวญสักครู่หนึ่ง
"พี่หลี่ครับ!"
ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามาที่ห้องน้ำ
"รีบร้อนมามีอะไร?"
ฮั่นเจี่ยตำหนิลูกน้องด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"พี่หลี่ให้ท้ายพวกนาย เลยพากันไม่รักษากฎกันเลยสินะ รักษามารยาทหน่อย"
หน้าของลูกน้องคนนั้นแดงก่ำด้วยความอึดอัด
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ..พี่หลี่ พี่หลินโทรมา เขาบอกว่าอาจารย์ที่มาเมื่อวาน เขากลับมา..."
เซียวหลี่ตวัดสายตามองหน้าลูกน้อง จนอีกฝ่ายรีบหุบปากฉับ ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก
"ขอตัวก่อนล่ะกัน"
เซียวหลี่ครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น
"เดี๋ยวฉันจะให้หลินจวื่อกับเด็กๆไปสอดส่องจินถิ่งให้พรุ่งนี้แล้วกัน"
ฮั่นเจี่ยเอนหลังพิงกำแพง หัวเราะอย่างมีเลศนัย
"มีอะไรงั้นเหรอ ทำไมดูนายรีบร้อนจะไปจังเลยล่ะ ห๊ะ?"
เซียวหลี่หรี่ตาจับจ้องฮั่นเจี่ยอย่างแค้นเคืองเต็มที่
"เรื่องครอบครัวน่ะ"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ฉีซิ่วหยวนยกนาฬิกาขึ้นมาดูอยู่หลายครั้ง พอมองดูตัวเข็มนาฬิกาที่ซ่อนอยู่ด้านใน ดูเหมือนว่าจะออกแนว Slow Fashion เมื่อเขายกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาอีกที ในที่สุดมือถือก็ของเขาดังขึ้น เขารีบกดรับสายโดยไม่นึกลังเลเสียด้วยซ้ำ เสียงนิ่งแต่มั่นคงของเซียวหลี่ดังมาจากปลายสาย
"อาจารย์ฉีเหรอครับ? ผมเซียวหลี่"
"เซียวหลี่ นี่มันเกิด..."
"อาจารย์ฉีไม่ต้องห่วง ผมส่งคนคอยตามเซียวหยางแล้ว ตอนนี้เขากับซูซูอยู่ด้วยกัน พวกเขาทั้งสองปลอดภัยดีครับ"
ฉีซิ่วหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก
"แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?"
"ขอสายหลินจวื่อหน่อยครับ เดี๋ยวผมจะให้เขาพาคุณมาที่นี่เอง"
ฉีซิ่วหยวนกวาดตามองเหล่าสมาชิกแก๊งค์ระดับล่างสามคนที่ล้อมรอบตัวเขาเอาไว้ ก่อนจะยกมือถือขึ้นแล้วถามว่า
"คนไหนคือหลินจวื่อ?"
ผู้ชายท่าทางบึกบึนแข็งแรงคนหนึ่งก้าวเท้าออกมารับมือถือไป
"พี่หลี่"
สักพักก็เอ่ยขึ้นมาอีกว่า
"เข้าใจแล้วครับ"
จากนั้นเขาก็ส่งมือถือคืนให้ฉีซิ่วหยวนอย่างนอบน้อม
"พี่หยวน ช่วยตามผมมาด้วยครับ"
ใช้เวลากว่า 5 วินาที ฉีซิ่วหยวนถึงเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
--------------------------------------------------------
เจ้าของลิขสิทธิ์นิยายต้นฉบับ : Bai Shan Hei Shui
แปลภาษาอังกฤษ : Saehan01
แปลภาษาไทย : HOON