"Love, anong problema?", tanong niya habang hinihimas ang likod ko.
Panay hikbi lang ang naisagot ko sa kaniya. I can't bear the pain. It creeps in the more I want to hide it.
I'm feeling so weak inside.
I just want to break down but I can't.
"Iyak ka lang, Love. Whatever that is, I'm here for you, okay?", Deanna uttered while letting me sit. Medyo nangangalay na rin kasi ako dahil siguro kanina pa nanlalambot ang mga tuhod ko.
"L-l-lo-love", tawag ko sa kaniya habang pinipigilan ang mga hikbi ko.
Nakatingin lang siya sakin habang hinihimas ang buhok ko.
"Tell me, Love. Anong problema? Anong maitutulong ko?", marahan niyang tanong.
I surrendered a deep sigh and looked at her kahit masakit na sa mata.
I held both of her hands and started sharing the news.
"Si papa, malala na siya, Love", pinigilan kong muling umiyak pero hindi ko naman kaya.
Deanna hugged me tight without saying a word. She's just there hugging me, comforting me and staying there with me at my weakest.
We stayed like that for a while kaya naman medyo kumalma na rin ako. Nakasandal lang ako sa balikat niya habang siya ay tahimik lang.
"Love, I need to be there for my parents", I mentioned to crack the comfy silence.
"I know", and then she smiled at me.
Umayos ako ng pagkakaupo at humarap sa kaniya habang hinahaplos ang mukha niya.
"Six months lang, Love. Six months lang akong mawawala. Nandon sina Tita sa Europe at gusto nilang doon ipagamot si papa. Mas okay naman talaga don eh", sunud-sunod kong pinakawalan ang news na alam kong makakasakit sa kaniya pero kailangan niya 'tong malaman.
"If ever na hindi mo ako mahintay, ayos lang ha? I know I'm asking too much from you eh. Matagal ang six months kaya i am open for anything especially na hindi tayo magkakausap dahil na rin sa situation", I added.
Tuluy-tuloy niyang pinakawalan lahat ng luha na kanina pa gustong tumakas at gayon na rin ako. I can't take the feeling of hurting her pero nasasaktan na rin ako. Kahit masakit sa loob ko na maging open sa possibility na baka may makita siyang iba sa loob ng six months, mas okay na yatang habang maaga malaman na naming dalawa.
"I'll wait till forever as long as it's you and I in the end", pakawala niyang habang nagpupunas ng luha.
"Six months is long for two hearts that are apart but I promise to wait for you. Walang ibang papalit sayo. Babalik ka naman eh, diba? Babalikan moko", dagdag niya habang pilit na ngumingiti.
"Sus. Sa pogi mong yan? Maraming maghahabol sayo dito pag nawala ako", paglalambing ko sa kaniya.
"Ikaw lang ang mahal ko. Kung sinagot mo nga ako agad papalitan ko na status ko sa facebook na married eh", pabiro niyang sagot.
"Eh di palitan mo na", panghahamon ko.
"Bakit? Tayo na ba?", pagtataray niya.
"Oo, tayo na", sagot ko and sealed a kiss w/ her.
Halatang gulat na gulat siya sa ginawa ko, halos hindi rin siya makagalaw. I felt her excitement. Her face brightened up at pinaulanan niya ako ng kiss sa mukha.
"I love you, Wife!", she shouted habang pasan ako sa likod niya at inikot ikot sa room.
"I love you, Hub!", I shouted while laughing at her reaction.
Priceless.