- Κρυώνεις;
- Ο-όχι.
Είπα και με κοιτούσε επίμονα καθώς βρισκόμασταν ακόμη σε απόσταση αναπνοής.
- Πρέπει να αλλάξεις ρούχα.
- Το ξέρω, θα το κάνω όταν με πας σπίτι μου.
Είπα και γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρο. Η βροχή είναι ασταμάτητη.
- Μα ποιος σου είπε ότι θα σε πάω σπίτι σου;
Γύρισα το κεφάλι μου απότομα προς το μέρος του και αυτό μας έφερε πάλι σε απόσταση αναπνοής.
- Κ-και, π-που θ-θα μ-με π-πας;
Δεν μπορούσα, να μην τραυλιζω. Ενώ είχαμε έρθει σε τέτοια απόσταση.
- Σπίτι μου.
Είπε, βασικά το ψιθύρισε πάνω στα χείλη μου.
- Τ-τι;
- Σσσσουυ.
Είπε βάζοντας τον αντίχειρα του πάνω στα χείλη μου.
- Α-Α-Αχιλλέα.
- Σσσ, αν τολμήσεις, μετά από αυτό να με χαστουκίσεις, τότε δεν ξέρω και εγώ τι θα κάνω.
Είπε χωρίς να μου αφήσει περιθώριο για απάντηση. Αρχισε να με φιλάει βίαια και ταυτόχρονα γλυκά. Δεν μπορούσα να αντιδράσω, δεν το περίμενα.
Ανέβηκε από πάνω μου και κατέβασε το κάθισμα, κάνοντας το σαν κρεβάτι.
Άφησε τα χείλη μου και κατέβηκε στο λαιμό μου, φιλώντας, και ρουφώντας το.
Ξαφνικά ένιωσα κάτι να με πιέζει εκεί κάτω.
- Α-Α-Αχιλλέα.
- Μμμ.
Με κοίταξε στα μάτια και με ξανά φίλησε στα χείλη.
Παιδιά, αυτό το πράγμα εκεί κάτω έχει αρχίσει να μεγαλώνει και φοβάμαι.
Σταμάτησε να φιλάει τα χείλη μου και μου έβγαλε την ζακέτα, ανέβασε λίγο την μπλούζα μου και αποκάλυψε λίγο την κοιλιά μου. Αρχισε να φιλάει την κοιλιά μου και αυτό με έκανε να ανατριχιάζω .
- Α-Α-Αχιλλέα, ν-να σ-σ-σταματήσουμε;
- Μην ανησυχείς καρδιά μου, το ξέρω ότι είσαι παρθένα και μη φοβάσαι, δεν θα το προχωρήσω τόσο πολύ...
Με κοίταξε στα μάτια.
- Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Με φίλησε άλλη μια φορά στην κοιλιά και ύστερα έκατσε στο κάθισμα του οδηγού.
- Να σου ανεβάσω το κάθισμα;
- Α-αν μπορείς.
- Έλα.
Με ανέβασε λίγο και τότε ανέβασε και το κάθισμα.
- Α-Α-Αχιλλέα.
- Ναι;
Είπε και άναψε την μηχανή.
- Π-που ή-ηξερες ό-οτι είμαι, ξ-ξέρεις...
- Παρθένα;
- Ν-ναι.
- Δεν είναι κάτι καρδιά μου, απλά οι άντρες που έχουν πάει με πολλές γυναίκες, καταλαβαίνουν αυτές που δεν έχουν κάνει κάτι και αυτές που έχουν κάνει. Επίσης, εσύ έτρεμες όταν φιλούσα το λαιμό σου, μη μιλήσω όταν φίλησα την κοιλιά σου. Επιπλέον, σε ξέρω οχτώ χρόνια και ξέρω ότι δεν έχεις κάνει ποτέ κάτι με αγόρι... σε κάλυψα;
- Μ-μα,π-πως;
- Απ' ότι φαίνεται Αριουλα, δεν περνούσες και τόσο απαρατήρητη.
Και μετά από αυτό ξεκίνησε το αμάξι.
- ΑΧΙΛΛΈΑ!
Του φώναξα και φρέναρε απότομα.
- ΤΙ;
- Εμμ, δεν γίνεται να με πας σπίτι σου.
- Και γιατί παρακαλώ;
Είπε με σηκωμένο φρύδι.
- Να, επειδή, πρέπει να πάω σπίτι.
- Ναι, γιατί ΠΡΈΠΕΙ να πας σπίτι;
- Επειδή, επειδή, εμμ, επειδή θα ανησυχήσει ο πατέρας μου!
- Ο κύριος Μάνος; Μην ανησυχείς, θα τον πάρω εγώ τηλέφωνο και θα τον ενημερώσω.
- Εμμ, όχι μόνο ο μπαμπάς μου αλλά και ο Μάριος.
- Ο Μάριος; Θα τον πάρω και αυτόν τηλέφωνο. Κάποιον άλλον που πρέπει να πάρω;
- Εμμ, όχι.
- Έλα πες, με ποιον κανόνισες ΠΆΛΙ;
- Τι εννοείς πάλι; Δηλαδή πότε είχα κανονίσει κάτι παλιά για να το ξανά κάνω;
- Άρια, τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Θα μου πεις ναι ή όχι;
- Οχι.
- Λάθος απάντηση, θα μου πεις!
Είπε. Σταμάτησε το αυτοκίνητο και γυρισε προς το μέρος μου.
- Να, κανονίσαμε με τον Μάριο να βγούμε σε ένα εστιατόριο.
- Τι ώρα κανονίσατε;
- Εμμ, τώρα όπου να ναι.
- Μα δεν γίνετε, εγώ έχω κανονίσει να τον συναντήσω τώρα, όπου να ναι.
- Ααα, ΟΧΙΙΙ, λάθος μου! Ο Μάριος μου είχε πει να τον συναντήσω στις οχτώ η ώρα.
- Αποκλείεται να στο είπε. Ο Μάριος, θα είναι μαζί μου μέχρι αύριο το πρωί.
- Γιατί, τι θα κάνετε;
- Να μωρέ, θα πάμε σ'ένα κλαμπάκι και θα την πέσουμε σε κάτι γκόμενες και κατάλαβες τώρα.
- Γκόμενες...
Είπα με αηδία, για την λέξη που χρησιμοποίησε.
- Ναι γκόμενες! Δεν παίζει να μην στο είπε.
- Δεν μου το είπε.
- Μα εμένα μου είπε ότι στο είπε.
- Ααααα, ναι! Τώρα θυμήθηκα, ναι μου είπε ότι θα συναντηθείτε. Ναι, ναι αύριο μου είπε εμένα να συναντηθούμε. Μα τι χαζή που είμαι.
Είπα γυρνώντας το σώμα μου μπροστά. Τότε, ο Αχιλλέας με έπιασε από τον καρπό και με έφερε κοντά στο πρόσωπο του.
- Γιατί μου λες ψέματα; Αφού ο Μάριος ποτέ δεν σου μίλησε.
- Μ-μα, ε-εσύ ει-είπες-
- Ρε άσε τι λέω εγώ. Ηθελα να'ξερα, εσύ ακόμα δεν έβαλες μυαλό;
- Τ-τι λ-λες-;
- Τ-τι λ-λέω, εε; Γιατί κανόνισες ραντεβού με αυτόν τον Στέφανο; Η όπως στο διάολο τον λένε εε;
- Δ-δεν κ-κανόνισα τ-τίποτα! ΚΑΙ έτσι κι αλλιώς δεν μου είσαι κάτι για να σου δίνω αναφορά!
Είπα και μου έσφιξε πιο δυνατά τον καρπό.
- ΑΑΑ, πονάω.
- Δεν σου είμαι τίποτα εε; Δεν πειράζει μωρό μου, εγώ ο μαλάκας φταίω που νοιάζομαι για εσένα. Εγώ φταίω, κανένας άλλος.
Είπε και μου άφησε απότομα το χέρι.
Κοίταξα τον καρπό του χεριού μου και είχε μελανιασει. Το ακούμπησα λίγο και έτσουζε τόσο πολύ που δάκρυσα.
Αυτό φάνηκε να το πρόσεξε ο Αχιλλέας, γύρισε και κοίταξε τον καρπό του χεριού μου.
- Δώσε μου το χέρι σου.
Μου είπε ήρεμα. Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και έκρυψα το χέρι μου για να μην το ξανά αγγίξει.
Ο Αχιλλέας ξεφύσηξε και με πλησίασε, με αποτέλεσμα να απομακρυνθώ πιο πολύ.
- Άσε με σε παρακαλώ, να δω το χέρι σου.
Του ξανά έγνεψα αρνητικά και με πλησίασε.
- ΜΗ ΜΕ ΠΛΗΣΙΆΣΕΙΣ!
Του φώναξα φοβισμένη και τότε άρχισα να κλαίω τόσο πολύ που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.
Ωχ όχι, δεν γίνεται παθαίνω πάλι κρίση.
Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, το οξυγόνο λιγόστευε.
- Άρια, ωχ όχι, οχι μωρό μου, καρδιά μου κοίτα με.
Δεν το έκανα, με ακούμπησε και εγώ απομακρύνθηκα.
- Ακου με μωρό μου, δεν θα σου κάνω κακό. Για το καλό σου το κάνω. Ελα μωρό μου πάρε μαζί μου ανάσα. Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή.
Γύρισα και έκανα ότι μου έλεγε.
- Α-Α-Αχιλλέα.
- Σσσσ, ελα αγάπη μου είμαι εδώ. Ελα άλλη μια, εισπνοή, εκπνοή.
Έκανα ότι μου έλεγε και λειτουργούσε.
- Άλλο λίγο, εισπνοή, εκπνοή.
Και τότε ένιωθα καλά, σταμάτησε, άρχισα να νιώθω καλά, αλλά πάλι προσπαθούσα να παίρνω ανάσες.
- ΑΡΙΑ, ΜΙΛΑ ΜΟΥ.
- Ει-είμαι κ-καλά.
- Πφφφ.
Ξεφύσηξε και γύρισε σε εμένα κοιτώντας με νευριασμένος, με έπιασε από τους ώμους βάζοντας με να κάτσω πάνω του.
- Δεν φαντάζεσαι πόσο με τρόμαξες! Μη μου το ξανακάνεις αυτό, νόμιζα ότι θα σε έχανα.
- Σ-σ-συγγνώμη.
Του είπα και πήγα να φύγω από πάνω του.
- Που νομίζεις ότι πας;
- Ν-να κάτσω.
- Δεν πας πουθενά.
Θα με αφήσεις να δω το χέρι σου;
- Δ-δεν ξ-ξέρω.
- Σου υπόσχομαι ότι δεν θα σου κάνω κακό.
- Ε-εντάξει.
Του είπα και τον άφησα να μου αγγίξει το χέρι.
Το κοίταξε και έκανε μια λυπημένη φάτσα.
- Ωχ, θεέ μου, δεν το πιστεύω ότι στο έκανα εγώ αυτό!
Είπε σοκαρισμένος.
- Δ-δεν π-πειράζει.
- Τι λες; Φυσικά και πειράζει! Ηθελα να ήξερα γιατί δεν μου έριξες καμία σφαλιάρα όλη δικιά μου;
- Δ-δεν χ-χρειαζόταν.
- Φυσικά και χρειαζόταν! Τώρα μου χρειαζόταν μια ωραία σφαλιάρα, όχι όπως την άλλη φορά για βλακείες.
- Εεε, δεν ήταν βλακείες.
Του είπα και τον χτύπησα στο σβέρκο.
- Φυσικά και ήταν βλακείες. Δηλαδή που ακούστηκε; Να σε φιλάει το πιο hot αγόρι του σχολείου και εσύ να τον χαστουκίζεις.
- Σιγά εσύ καλέ hot!
- Δεν κατάλαβα, αμφιβάλλεις;
Μου είπε και γέλασα.
- Γελάς; Εε; Γελάς;
Μου έλεγε και άρχισε να με γαργαλάει.
- Α-Α-Αχιλλέα, σ-σταμάταχαχαχα.
- Θα σταματήσω μόνο, αν μου πεις πως είμαι το πιο hot αγόρι του σχολείου και ότι με θες.
- Ν-ναι κ-καλά χαχαχα.
- Θα το πεις;
- Ο-όχιχιχι.
- Ιχιχι, χαχαχ, πολύ μου άρεσε. Το ξέρεις ότι μπορώ να το κάνω όλη μέρα αυτό, έτσι;
Μου είπε και με γαργαλούσε πιο πολύ.
- Αχαχαχα, ε-εντάξει θα το π-πω, σ-σταμάτα.
Σταμάτησε και με έβαλε πιο καλά πάνω του και περίμενε να του το πω.
- Λοιπόν, ο Αχιλλέας...
- Ναιιι;
- Είναι, το πιο hot αγόρι του σχολείου.
- Ναι, είμαι! Πες μου κι'άλλα.
- Καιι, στο μυαλό του, πιστεύει ότι τον θέλω.
- Τι είπες;
Είπε γαργαλώντας με πάλι.
- Οχιιι, εντάξει πλάκα έκανα, σε θέλω.
- Με θες εε;
- Ναι, αφού εσύ μου είπες να το πω.
- Ναι καλά, δικαιολογίες.
- Καλά.
Είπα και πήγα να ξανά φύγω από πάνω του, αλλά δεν με άφησε.
- Θα με αφήσεις;
- Τσου.
- Έλα ρε Αχιλλέα.
- Τσου.
- Πωωω.
- Πωωω.
- Ειι, μη με κοροϊδεύεις.
- Ειι, μη με κοροϊδεύεις.
- Αχιλλέα, σταμάτα!
- Κάνε με.
- Εεε;
- Λέω, κάνε με να σταματήσω.
- Νομίζω δεν χρειάζεται.
- Και τότε γιατί εγώ πιστεύω το αντίθετο;
Είπε πιάνοντας μου το κεφάλι και φέρνοντας με πιο κοντά του, με πλησίασε και εκεί που ήμασταν έτοιμοι να φιληθούμε...
"I wanna follow where she goes, I think about her and she knows ittt."
- Τι είναι αυτό;
Είπε και τινάχτηκε.
- Εμμ, εχεχε, το κινητό μου.
- Συγγνώμη; Και έχεις βάλει αυτόν τον ήχο τραγουδιού; Πήγε να με αφήσει στον τόπο!
- Έλα καλέ πως κάνεις έτσι ο Σον είναι, ο άντρας μου.
- Εε, θα το σηκώσεις; Η θα ακούμε πολύ αυτήν την μαλακια.
- Τιιι; How you dare?
- Έλα τελείωνε.
- Να το αφήσουμε λίγο ακόμα-; Τον ρώτησα και με κοίταξε με μια δολοφονική ματιά.
Καλά, Ναι;
- Τι Ναι μωρή, είμαι έξω από το σπίτι σου και έχω ξεπαγιάσει. Ποτέ θα μας κάνεις την τιμή να μας ανοίξεις;
- Εμμ, σχετικά με αυτό... Εμμ, δεν είμαι σπίτι.
- Θέλω να ακούσω!
- Έλα ρε Αχιλλέα.
- Με ποιον μιλάς; Είναι μαζί μου και μαζί μου θα παραμείνει! Ψάξε αλλού, γιατί δεν σε βλέπω καλά, ψσυβσυδβγ.
Του έκλεισα το στόμα με το χέρι.
- Τι άκουσαν τα υπεροχοτελεια αφτιά μου; Την φωνή του μαναριου. Καλά μωρή, αν είναι γκομενικο το θέμα, στο συγχωρώ. Αντε τα λέμε, ααα και μηνξεχάσετε να πάρετε προφυλάξεις! Μη μας έρθει από εκεί που δεν το περιμένουμε, τσαοοο!
- Τι-.
Πριν προλάβω να του απαντήσω το είχε ήδη κλείσει.
- Ποιος ήταν;
- Κάποιος.
Είπα και κατέβηκα από πάνω του.
- Κάποιος; Κάποιος; Καλααα..
[....]
- Αχιλλέα, δεν μπορώ να ξανά βγω στη βροχή. Επίσης, πως θα μπω στο σπίτι σου, μαζί σου; Μπροστά στον πατέρα και τη μητέρα σου; Οχι δεν μπορώ, ντρέπομαι.
Είπα και έκρυψα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.
- Έλα ρε μικρή, έχω ομπρέλα άρα δεν θα βραχούμε! Επίσης, μη φοβάσαι, οι γονείς μου δεν θα πουν τίποτα!
- Εντάξει.
- Έλα, βγαίνω και σου ανοίγω την πόρτα. Οκαυ;
- Είσαι και τζέντλεμαν τρομάρα σου.
Του είπα και τον άκουσα να γελάει.
Βγήκε από το αυτοκίνητο και ήρθε προς την πόρτα του συνοδηγού.
Την ανοίγει, βγαίνω και τον αγκαλιάζω, για να μπω στην ομπρέλα και να μη βραχω.
Με αγκαλιάζει πίσω και κλειδώνει την ΛΑΜΠΟΡΓΚΙΝΗΗΗΗ! Ναι είμαι φαν και εγώ θέλω λαμποργκινη, άδικη ζωή.
- Αρια, μπορεί να σου ακουστεί περίεργο˙ αλλά, θέλω να δοκιμάσω κάτι πρώτη φορά μαζί σου.
Σταματήσαμε και οι δύο και γύρισα να τον κοιτάξω και αυτός με κοιτούσε ήδη.
- Τι;
Αφήνει την ομπρέλα να πέσει στο πάτωμα και με πλησιάζει.
- Τι κάνεις; Θα αρρωστήσουμε.
- Αρια, θέλω να σε φιλήσω κάτω από την βροχή κι'ας αποκτήσω μετά και σαράντα πυρετό.
Μου είπε και με κόλλησε πάνω του απότομα. Κόλλησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου και άρχισε να με φιλάει με πολύ πάθος. Οσο πάθος δίναμε στο φιλί, τόσο πιο δυνατή γινόταν και η βροχή.
Author pov:
Κανένας από τους δυο δεν έκανε το κόπο να το διακόψει. Ηταν, δύο απλοί άνθρωποι, οι οποίοι, φιλιόντουσαν κάτω από την βροχή δίχως να τους νοιάζει τίποτα. Ούτε τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, ούτε το γεγονός ότι μετά από αυτό και οι δύο θα ήταν άρρωστοι με σαράντα πυρετό! Το μόνο που τους ένοιαζε, ήταν ο ένας και ο άλλος. Προς το παρόν τουλάχιστον...
Πολλοί θα έλεγαν, ότι είναι δύο ερωτευμένοι άνθρωποι. Ηταν, έτσι όμως; Ακόμα και ίδιοι ήταν μπερδεμένοι ή μήπως φοβούνταν να παραδεχτούν τα συναισθήματα τους.
Το μόνο σίγουρο, ήταν ότι ένας από τους δύο ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και θα το είχε πάσι θυσία!