1K OLDUK OKUYANLARA ÇOK TEŞEKKÜR EDERİZ :))
Kemal ne yapıyordu acaba? Aniden ortadan kaybolmama dair bir şeyler düşünmüş olabilir miydi? Ya da umursamayıp işine geri mi dönmüştü? Onun umrunda bile değildim. Yapacak daha önemli işleri olduğunu düşünüyordum.
Babam, yalnızlığım ve daha bir çok duygularımla birlikte beni odamda yalnız bırakıp gideli yarım saat kadar olmuştu. Deliriyordum. Telefonum en iyi dostumdu ve şuan benden uzakta, savunmasız bir şekilde tek başınaydı. Merdivenlerden aşağı indim mutfakta zıkkımlanıyordu. Evden gitmesi umuduyla tekrardan odama çıktım.
Zaman geçirmek için duş almaya karar verdim. Duşta yaklaşık yarım saat durdum. Derilerim büzüşmeye başlamıştı.
Havluya sarınıp odama geçtim. Giyindikten sonra merdivenlerden aşağı indim. Evde bir canlının olduğuna dair hiç bir iz yoktu. Fırsattan yararlanıp babamın odasına girdim. Telefonumu saklayabilecek yerlere bakmaya çalıştım. Lanet olsun ki, bulamadım.
Akşam olmuştu. Telefonsuz koskoca bir gün geçmişti. Laptobu açmak aklıma yeni geldiğinde bunu daha önce düsünemediğim için kendime beddua ettim. Laptobu açıp, internete girdiğimde kalbim içimdeki sinirden dolayı hızlanmıştı. Modemi yanında götürmüş!
Merdivenden gelen seslerle evde birinin olduğunu anlamıştım. Kapım hiç vurulmadan açıldı ve içeri babam girdi.
"Henüz uyumadın mı? Yarın okulun var." dedi.
Çok sinirlenmiştim. İçimden babaanneme saydırıyordum.
"Kendimi iyi hissetmiyorum... Yarın okula gidebileceğimi sanmıyorum."
Yarın okula gidersem Emine benim ağzıma sıçabilirdi.
"Neyin var?"
"Sanırım üşüttüm"
Yanıma geldi ve ateşime baktı. Allahıma şükürler olsun ki, sinirlenince kızarıp tenim yanıyordu.
"Haklı olabilirsin. Şimdi uyu."
Odamdan çıkıp merdivenlerden aşağı indi. Yatağıma uzanıp yattım. Sabah uyandıgımda saat çok erkendi. Babam çoktan hastaneye gitmişti ve bu sayede rahat hareket edebiliyordum.
***
Hastaneye gittim. Babamın önemli bir ameliyatı vardı. Odasına girdiğimde hemen çekmeceleri karıştırmaya başladım. Telefonumu orda görmüştüm direkt rehbere girip keMAL'in numarasını bir kağıda yazıp hastaneden ayrıldım.
Ordan annemin çalıştığı hastaneye geçtim. Annemin bulunduğu odaya girmiş ve ona hasta olduğumu, bu yüzden buraya geldiğimi söylemiştim.
"Sen benim yaptığım yemekleri yeme, dışarda ne bok bulursan yersen hasta olursun tabii."
"Sadece üşüttüm, anne!"
"Ama--" Kulaklarıma dolan ses ile annemin bakışlarını sesin kaynağına çevirdi. "Oh, çağrı... üzgünüm gitmeliyim. Burada bekle, tamam mı?"
Kafamı olumlu yönde salladım ve giderken "Sakın bir yere ayrılma" diye uyarıda bulundu.
Masanın üzerinde bulunan telefonunu elime alıp, keMAL'i rehbere kaydettikten sonra vatsapa girdim.
Profilini görüp üstüne tıkladım. Son görülme tarihi kapalıydı.
Ben: "Kemal"
Kendisine keMAL diyemezdim onun düşünceleri bana lazımdı.
Mesajı yazar yazmaz onlayn oldu. Bu çocuk hiç telefonunu bırakmaz mıydı?
O: "Aslı?"
Ben: "Benim olduğumu nasıl anladın?"
O: "Profilde resmin var, sanırım yanındaki de annen falan."
Ben: "Ahh doğru! Ortadan bir anda kayboldum. Özür dilerim."
O: "Ne oldu?"
Ben: "Babam okuldan kaçtığım için çok kızgın, bir haftalık ceza."
O: "Telefonunu verdiğine inanamıyorum."
Ben: "Ne demek istiyon lan? Ona karşı gelemezdim."
O: "Hayır, gelebilirdin. Sana hiç mi bir şey öğretemedim. Çok farklıyız."
Ben: "Sorunda bu işte. Ben senin gibi değilim. Karşı gelirsem o telefonu bir daha babayı görürüm."
O: "Sen çoktan babayı görmüşsün. Şu cesaretini toprak altından gün yüzüne çıkar. Çünkü ailene karşı gelemezsen hep ceza alırsın."
Ben: "Ne yapmalıyım?"
O: "Babanın karşısına geç ve telefonunu iste. Israrcı ol. Dediklerini asla yerine getirme. Gülümseme ve eğer vermezse konuşma. Hatta bir kaç eşyayıda kırabilirsin."
Ben: "Kemerle kovalarsa?"
O: "B planı yaparsın kendine :)"
Koridordan annemin sesini duydum. Hemen telefonu yerine koymam lazımdı.
Ben: "Gitmem gerek."
O: "Dediklerimi unutma, cenazene gelirim :))"
Konuşmaları ve mesajları silip telefonu eski yerine koydum. O sırada annem içeri girdi.
"Şimdi seninle ilgilenelim." dedi. İşimi çoktan halletmiştimm "Anne sanırım yorgunluktandı ve şuan da iyiyim." dedim ayağa kalkarken.
"Emin misin?"
"Evet, sanırım gitsem iyi olacak." dedim gülümseyerek.
Hastaneden çıkıp eve gittim. Salondan sesler geliyordu. Babam televizyon izliyordu. Beni görünce biraz toparlandı, yine sıcak bir gülümsemeyle bana bakıyordu. Amacı beni sinirlendirmek falan mıydı?
"Neredeydin?"
keMAL'in dediklerini unutma.
"Telefonumu istiyorum." sesim istekten çok emir tonundaydı.
"Evet alabilirsin ama cezan bittikten sonra." dedi. Kaşlarımı çattım ve "Şimdi istiyorum." dedim. Bunları dediğime inanamıyorum.
"Kızııım sen salak mısın? Anlamıyo musun beni? Cezan daha bitmedi."
"Bana telefonumu ver!" Ses tonuma sahip olamamıştım ve beklediğimden fazla çıkmıştı.
Ayağımı yere vurarak "Duyma problemin mi var? Telefonumu istiyorum!" diyerek daha çok bağırdım.
Şaşkın ifadeyle bana bakıyordu. Dikkatini dağıtmak için yanımdaki vazoyu yere fırlattım. "Ben seninle konuşuyorum!" dedim. Ne olduğunu anlamamıştı. Mal mal bana bakıyordu. " Ben.... Aslı... çok üzgün--"
"Sakın!" dedim. "Üzgün olduğunla ilgili bir şey söyleme çünkü değilsin. Senden nefret ediyorum."
O: "Git ve yemek ye" dün yazmış. En son mesajıma baktım Karnım aç yazıyordu.
O: "Hala yiyor musun, Kilo alacaksın!"
Ben: "Kilo falan almadım!"
Yine her zaman ki gibi onlayn oldu.
O: "Sana yapabileceğini söylemiştim."
Ben: "Zor oldu ama aldım sonunda."
O: "Güzel :)"
Ben: "Geç cevap veriyorsun kiminle konuşuyorsun?"
O: "Söylesem tanayacak mısın?"
Ben: "Kim?"
O: "Sizin okuldan belki tanırsın."
Ben: "Kim dedim!"
O: "Kardelen"
Ben: "Kardelen. Onunla ne ilgin var?"
O: "Evden çıkmadığım kadar da popüler olduğumu söylemiş miydim?"
Ben: "Ego yığını. Cidden ne alakan var?"
O: "Kıskandın mı lan :)"
Ben: "Merak ediyorum."
O: "Gitmem gerek."
Ben : "Dur!"
Oflayn. Hadi ama neden saklıyordu? Bunu keMAL'dan öğrenemiyorsam Kardelen'den öğrenirim. Kardelen'im ev adresini bilmiyordum ona ulaşmamın tek yolu okuldu. Okula gidersem Emine ağzıma sıçabilir. Ama hey, meraklı olduğumu bilirsiniz.