....
Karagözlerindeki umut siyah saçları kadar karamsardı.
Sevgiyi öldürdüler diye küsmüştü herkese, her şeye ve kadere…
Sanki ona uzanan bütün ellerde keskin bir bıçak vardı
Ha vurdu ha vuracaktı…
Bu benim karanlıklarım benim sırlarım
Gün gelecek onlarda şefkatle kollarına saracaklar diyordu hep
Asılsız sevgilerdi aslında onu yıkan
Umutları olduğu gibi çıkmamış, beklentileri korkuları olmuş
Sanki bütün hayatı kupkuru bir odada tutsak kalmıştı.
Gülüşleri bir sigara içimi kadar azdı ve her nefeste biraz daha azalırken
Bütün beklentileri duman duman uçuyorlardı
Kurallar koyarken dostluklarına
Kuralları bozduğunun ve kaybettiğinin farkında değildi aslında
Şimdi o gözlerde
vakitsiz yağan yağmurlar var
Ve hasat mevsimi bitmiş bahçelerde sağnak sağnak yağıyorlar
Belki de en güzel renkleriyle gökkuşağı açacak gönlünde
Ama altında kimse geçmeyecek
Su yerine zehir akacak ırmaklarından hiç kimseler içmeyecek…
Ya ben…
Şimdilerde bir bağ bozumu hüznü var içimde
Üzümlerim Azap üzümleri, şaraplarım ise gözyaşları…
Sen güz güneşinde kanadı kırık bir kuştun ve konmuştun pencereme
Ben sana şefkatle eğilirken sen uçuverdin birden
Kırık sandığım kanadındaki sahtelik ve sana olan inancımla birlikte
●●●T£0R£M●●●