Σεπτεμβριος 1943
Η ανοιξη και το καλοκαιρι ειχαν περασει μακρια απο την χωρα μας. Το καλοκαιρι ηταν πολυ ζεστο στο Καιρο και ολοι βουτουσαν στον Νειλο για να δροσιστουν. Εγω γνωρισα ολους τους κατοικους της μικρης συνοικιας,οπου ζουσαμε. Ταυτοχρονα εξασκουσα τα Αγγλικα και τα Γαλλικα μιλωντας με τους Αγγλους και τους Γαλλους,που ζουσαν εκει.
Περνουσαμε καλα εκει και καποιες φορες ξεχνουσαμε ολοι μας, οτι στην Ελλαδα οι δικοι μας ανθρωποι ηταν υπο την κατοχη των Γερμανων και των συμμαχων τους.
-Δημητρα!ακουσα την Φωτεινη να με φωναζει απο εξω. Ειχαμε γινει κολλητες φιλες με την Φωτεινη,την Ελισσαβετ και την Αθανασια και λεγαμε τα παντα μεταξυ μας.
Βγηκα εξω και την ειδα να στεκεται,παιζοντας με την ακρη του φορεματος της.
-Πως εισαι;με ρωτησε,μολις με ειδε.
-Καλα.
-Η Ελισσαβετ και η Αθανασια δεν ειναι εδω;
-Πηγαν βολτα και απο οτι φανταζομαι πρεπει να εκαναν μια σταση στο βιβλιοπωλειο.
-Τι λες;Παμε να της βρουμε;ρωτησε και ειδα τα ματια της να λαμπουν.
Μπηκαμε στο βιβλιοπωλειο και ειδαμε την Ελισσαβετ και την Αθανασια,να κοιτανε τα πραγματα που ειχε μεσα.
-Κοριτσια, κολλησατε εδω;ρωτησε η Φωτεινη.
-Ναι,ειναι υπεροχα εδω,ειπε η Ελισσαβετ με ενθουσιασμο.
-Τι λετε παμε να πιουμε μια πορτοκαλαδα ή να φαμε κατι;
-Μα Φωτεινη μας ειχες υποσχεθει πως θα παμε στο μουσειο;ειπε η Αθανασια.
-Ωραια. Τοτε να παμε πρωτα στο μουσειο.
Το Αιγυπτιακο μουσειο ηταν τεραστιο και οπως μας ειπε ο ξεναγος ειχε περιπου εκατο χιλιαδες εκθεματα.
-Δεν ειναι λιγο δυσκολο να τα δουμε ολα;ρωτησα και γελασαμε.
-Να φανταστειτε οτι οταν ηρθαμε πρωτη φορα στο Καιρο,ερχομουν εδω καθε μερα για τεσσερις μηνες,ειπε η Φωτεινη.
Καθισαμε στο μουσειο περιπου πεντε ωρες και μετα πηραμε να φαμε απο ενα πωλητη στον δρομο. Υπηρχαν πολλοι στους δρομους του Καιρο.
Προχωρουσαμε στους δρομους του Καιρου,μεχρι που φτασαμε στην αγορα του Αλ Χαλιλι.
-Ειναι τελεια,ειπα ενω κοιταζα γυρω μου τους διαφορους παγκους με τα κοσμηματα,τα σουβενιρ και τα διαφορα μπαχαρια.
-Μπορειτε να παρετε κατι,αμα θελετε,ειπε η Φωτεινη.
Τα ματια μου επεσαν σε κατι μικρες πυραμιδες,οι οποιες ειχαν πανω τους χαραγμενα ιερογλυφικα.
Εβγαλα το σακουλακι που ειχα μαζεψει μερικες Αιγυπτιακες λιρες,απο καποιες δουλειες που ειχα κανει αυτους τους μηνες και δειχνοντας τις τρεις πυραμιδες που κρατουσα,πληρωσα τον πωλητη.
Προχωροντας παρακατω ειδα σε εναν παγκο μερικα ζωγραφισμενα πιατα,τα οποια αρεσαν στην γιαγια. Ετσι,αποφασισα να παρω δυο που ειχαν τις πυραμιδες του Καιρου και την πολη απο ψηλα.
-Βλεπω οτι σου αρεσει να ψωνιζεις,ειπε η Αθανασια.
-Δεν τα παιρνω για εμενα,απαντησα ενω πληρωνα τον πωλητη.
Η Αθανασια με την Ελισσαβετ πηραν απο ενα φουλαρι και ενα σουβενιρ σε σχημα φαραω.
-Δημητρα, εσυ δεν θα παρεις ενα φουλαρι;ρωτησε η Φωτεινη.
-Κοιτα τι ωραια που ειναι. Παρε και κατι για τον εαυτο σου. Οχι μονο για τους αλλους,ειπε η Αθανασια.
Αφου τελειωσαμε με τα ψωνια,επιστρεψαμε στη συνοικια που μεναμε. Μπηκαμε μεσα στο σπιτι με την Ελισσαβετ και την Αθανασια και ειδαμε οτι οι αντρες ειχαν μαζεψει τα πραγματα μας και περιμεναν αναστατοι.
-Που ειστε τοσες ωρες;ρωτησε ο Νικος,ο οποιος περπατουσε πια μια χαρα.
-Καναμε μια μεγαλη βολτα,ειπε η Ελισσαβετ.
-Γιατι μαζεψατε τα πραγματα μας;ρωτησα και κοιταξα τον Νικο και υστερα τον Μαριο,που ηταν απο πισω του.
-Φευγουμε,απαντησε ο Μαριος και τοτε ενα χαμογελο σχηματισχηκε στα χειλη μου.
-Παμε στην Αθηνα;
-Οχι,Δημητρα. Θα παμε στην Αλεξανδρεια.
Πηγαμε να παρουμε την βαρκα,με την οποια ειχαμε ερθει και μεσα απο τον Νειλο βγηκαμε στην Μεσογειο και απο εκει μετα απο πεντε ωρες φτασαμε στην Αλεξανδρεια. Αφησαμε την βαρκα σε μια ακρη της θαλασσας και βγηκαμε εξω.
-Και τωρα τι θα κανουμε;ρωτησα και κοιταξα τον Μαριο.
-Ελατε απο εδω,ειπε ο Παναγιωτης και αρχισε να προχωραει. Εμεις τον ακολουθησαμε μεχρι που ειδαμε εναν αντρα με μουστακι να στεκεται ακουμπωντας τον τοιχο που ηταν διπλα του.
-Ο Σαριμπ θα μας φιλοξενησει για οσο καιρο μεινουμε εδω,ειπε ο Παναγιωτης.
Αυτη την φορα δεν φτασαμε σε μια φτωχη συνοικια,αλλα σε μια πλουσια γειτονια με ωραια σπιτια. Μπηκαμε σε ενα διοροφο καφε σπιτι και αφησαμε τα λιγοστα πραγματα μας στο πατωμα. Στους τοιχους υπηρχαν πολλοι πινακες και καδρα,ενω σε εναν τοιχο υπηρχε ενας τεραστιος κουκος,που καθε κινηση των δεικτων του ακουγοταν. Ενα μικρο τραπεζι με εναν καναπε και δυο πολυθρονες ηταν τα μοναδικα επιπλα που υπηρχαν στο σαλονι.
-Λοιπον να σας δειξω που θα κοιμαστε. Θα ειστε δυο στο δωματιο,ειπε ο Σαριμπ.
-Εγω θα κοιμαμαι με την Αθανασια. Δεν σε πειραζει;ειπε η Ελισσαβετ, αφου ηρθε κοντα μου.
-Οχι,καθολου,ειπα και κοιταξα την Κατερινα.
-Κατερινα!Θα κοιμομαστε μαζι απ'οτι φαινεται,ειπα αλλα εκεινη δεν ειπε κατι.
Μετα απο λιγο εμεις πηγαμε στα δωματια που μας εδειξε ο Σαριμπ,ενω οι αντρες εμειναν στο σαλονι.
Στο κεντρο του δωματιου υπηρχε ενα διπλο κρεβατι,ενω αριστερα και δεξια απο ενα κομοδινο με ενα φαναρι πανω. Απεναντι ακριβως στεκοταν μια ξυλινη ντουλαπα και διπλα ενας καθρεφτης.
-Ας βαλουμε τα ρουχα μας στην ντουλαπα,ειπε η Κατερινα και πηρε την βαλιτσα της και αφου την ανοιξε,αρχισε να βαζει τα ρουχα της στην ντουλαπα.
-Εσυ δεν θα τα βαλεις;με ρωτησε.
-Σε λιγο,ειπα και βγηκα απο το δωματιο περπατωντας σιγα. Σταματησα στην ακρη του τοιχου,λιγο πριν φτασω στο σαλονι. Ηθελα να ακουσω τι ελεγε ο Μαριος τοσο σοβαρα.
-Εδω πιστευω να μην υπαρχουν κατασκοποι,ειπε κοιτοντας τον Σαριμπ.
-Οχι. Αν ειναι καποιος ξενος τον καταλαβαινουμε εδω περα. Τα νεα μαθαινονται γρηγορ,ειπε ο Σαριμπ.
-Αρα θα ειμαστε ασφαλεις για καποιον καιρο,ειπε ο Ζαχαρης.
-Ναι,αλλα θα πρεπει να φυγουμε απο εδω πριν μας ανακαλυψουν,ειπε ο Νασος.
-Πολυ σωστα,ειπε ο Μαριος και ο τοτε ο Νικος σηκωθηκε ορθιος και ηρθε προς το μερος μου.
-Δημητρα,τι κανεις εδω;με ρωτησε και τοτε ηρθαν ο Μαριος,ο Ζαχαρης,ο Παναγιωτης και ο Νασος.
-Δημητρα,κρυφακους;ρωτησε ο Μαριος.
-Οχι. Ερχομουν μεσα και σας ακουσα,απαντησα.
-Ακου,Δημητρα. Ο,τι κι αν ακουσες,δεν πρεπει να μαθουν τιποτα οι υπολοιπες. Κατανοητο;ειπε ο Παναγιωτης.
-Ναι,ειπα και κουνησα καταφατικα το κεφαλι.
-Τι εγινε;ρωτησε η Αθανασια που ερχοταν με την Ελισσαβετ απο το δωματιο τους.
-Τιποτα. Μιλουσαμε,ειπα.
-Σιγουρα;ρωτησε η Ελισσαβετ.
-Ναι,Ελισσαβετ μου. Μην ανησυχεις. Ολα καλα,ειπα και την χαιδεψα στα μαλλια.