◇GONE BY SHOOTING STAR◇
Lincoln's POV,
"L..Lincoln? Do you hear me?" Biglang salita ni Franzei.
"Ibababa ko lang si Hazelle sa taas ng pabrika. Babalik din ako pababa and I'll be with her" ani ko.
"N..no Lincoln, I promised her that I will always take care and protect the both of you. We know her Lincoln, once she's decided, that's final. No one will be able to change her decision" sagot nya.
"Wala na ba talagang ibang paraan? Wala ka ba talagang magagawa para mailigtas sya don? What kind of a cousin are you!? Dapat hindi mo na sinabi ang tungkol sa shortcut na yun! You should have stick with the plan!"
"Do you think I want this!? That shortcut is just an option. Its your own choice where you want to go, and you both choose the shortcut. I don't have a choice to just follow your decisions. Sa totoo lang, pareho naman talagang delikado ang dadaanan nyo. Alam mo ba ang kalagayan ngayon nila Dylan? Their dying Lincoln! Masyadong marami ang tauhan ni Philip para sakanila na walo lang! I'm begging you, help them" aniya
"How can I help them if half of my life is already dead? Anytime, I will loose her already Franzei. How can I still help them if my strengh is dying?" Sagot ko.
"She sacrifice her life for you and for her sister. She loves her sister so much. Don't waste her sacrifice for her sister Lincoln. Help her sister to be happy with the one she love. Sigurado akong ayaw nya na sisisihin ni Hazelle ang sarili nya sa pagkawala nya. Please Lincoln, alang alang kay Delaney" pagmamaka awa ni Franzei kaya napapikit nalang ako.
"Nasaan na sila?" Tanong ko at binuhat ko muli si Hazelle palabas ng elevator. Hindi ko matignan ang mukha nya. Alam kong manghihina lalo ako kapag nakita ko ang mukha nya, ang mukhang 'yon na nagpapa alala sa babaeng mahal ko.
Sakto namang pagpasok ng mga pulis sa loob ng pabrika.
"Nasa may malapit sa opisina ni Philip, madami na silang tama Lincoln, help them bago sila tuluyang mapatay ng mga tauhan" sabi ni Franzei.
"Nasa may pinaka dulo ng pabrikang ito ang mga kasama ko, kailangan nila ang tulong natin. Call an ambulance para madala na nila ang babaeng ito sa ospital" utos ko.
Agad naman silang nag si kilos at mabuti ay may kasama na ambulansya ang mga pulis kaya agad nilang naalis si Hazelle sa loob ng pabrika at nadala na sa hospital.
Sumunod narin ako sa mga pulis, hindi pa ko kalayuan sa pinagmulan ko ay narinig ko na ang malaking pagsabog ng isang bomba mula sa ibaba.
Tuluyan akong napahinto sa pagtakbo at naramdaman ko nalang ang panghihina ng tuhod ko.
Wala na sya.
Sunod sunod ng dumaloy ang mga luha sa mata ko. Ang babaeng ka isa isang bumihag ng maitim kong puso. Ang babaeng nagbigay liwanag sa maitim kong pagkatao. Ang babaeng bumuo ng madilim kong mundo.... Wala na sya ngayon.
"L..lincoln, I...I'm sorry" rinig kong sabi ni Franzei. Naririnig ko rin ang malalakas nyang hikbi.
"Don't worry Boo, I'll try to be happy without you. I know you will forever be in my heart. I know you'll still watch me from above... Don't worry, hindi ako mambabae, baka magpadala ka pa ng bulalakaw para itama sakanya" mapait akong natawa kahit patuloy ang pag agos ng luha ko.
"I'll always think of you in every sunshine and sunset. To all the billion stars above the sky, that doesn't show how much I love you. I love you more than a number of stars in the universe that anyone can count on. If shooting stars are made to make a wish come true, your my shooting star, boo. You gave me all the love that I wish I could feel, more than my family could give. I love you Delaney, I'll never forget you"
"I love you so much. I'll catch every shooting star, I'll witness every twinkling of the stars. I'll shout my lungs out for you to hear how much I love you"
Kahit hinang hina na ang mga paa ko ay sinubukan kong tumayo at nagpatuloy sa pagtakbo papunta sa kung saan ko dapat puntahan.
Malayo palang ay rinig ko na ang mga putukan ng baril ng mga tauhan at ng mga pulis. Dahil sa dami ng pulis na dumating ay nakita ko kung paano unti unting nababawasan ang mga tauhan. Ang mga medics ay agad narin linayo ang mga walang malay na katawan nila Dylan. Nakita ko ang walong tao na buwis buhay ding nakipaglaban upang maligtas ang buhay ng isang babae.
Sa gitna ng lahat ng tao na nagpapalitan ng putok ng baril ay nakita ang isang lalaki na agad nag pa init ng buong dugo ko. Agad kumuyom ang kamao ko at walang kung ano ay tumakbo ako palapit sakanya at agad sinuntok ang pagmumukha nya.
"Hayop ka! Wala kang kaluluwa! Pinatay mo sya! Pinatay mo ang kaisa isang babaeng importante sakin! Dapat sayo mamatay din!" Sigaw ko sakanya at paulit ulit na sinuntok ang mukha nya kahit punong puno na ito ng dugo ay wala parin akong tigil sa pagbasag ng mukha nya.
Kulang pa 'to sa sakit na nararamdaman ko ngayon. Kahit anong gawin ko, kahit mapatay ko pa ang lalaking 'to ngayon, hindi ko na mababalik ang buhay nya. Hindi ko na ulit matititigan ang mga mata nya, ang angel nyang mukha. Hindi ko na mahahalikan ang malalambot nyang labi, hindi ko na makikita ang mga ngiti nya.
Wala na sya... Iniwan na nya ko.
Tuloy tuloy nanaman umagos ang luha sa mata ko at dahan dahan ng humihina ang pagsuntok ko sa mukha ng Philip na ngayon ay duguan na ang pagmumukha at wala ng malay.
Naramdaman ko ang paghawak ng mga pulis sa braso ko para itayo pero agad ko binawi ang braso ko sakanila at mag isa akong tumayo.
"Ialis nyo sakin ang pagmumukha ng lalaking yan bago ko pa mapatay yan" utos ko at naglakad na ko palayo ng tuluyan na kong lumabas ng pabrika ay agad nahagip ng mata ko si Franzei, punong puno rin ng luha ang mga mata nya.
Lumapit sya sakin at naramdaman ko nalang na yumakap sya sakin at narinig ko na ang mga hikbi nya.
"I..I'm really sorry Lincoln. Alam kong mahirap, pero wala na tayong magagawa. She chose this, to sacrifice for you and for her sister. She showed her love for the both of you by sacrificing her own life for the both of you. Ganon talaga sya magmahal, sobra sobra. Sobra na kahit buhay nya ang kapalit, susugal sya" aniya.
"G..ganto ba talaga sya magmahal? Bakit ang sakit?.... Sa sobrang sakit.... parang gusto ko ng magpakamatay at parusahan ang sarili ko!? Bakit ganon? Kahit mahal na mahal ko sya, bakit parang pinagkakait samin ang maging masaya ng magkasama!? Iniwan na nya ko nung una, ngayong akala ko binigyan na kami ng pagkakataon na magsama habang buhay, bakit parang pinagkait naman sya sakin ng tadhana ngayon? Bakit hindi nalang ako!? Bakit hindi nalang ako ang kinuha nya!?" Sigaw ko.
"Alam mo ba kung bakit? Dahil ang sabi nya, kung sakali man na may kailangang mawala na isa sa mga taong mahal nya, hindi sya magdadalawang isip na isakripisyo ang buhay nya para sa mga mahal nya. Dahil mas pipiliin nyang mamatay, kesa sa makita nyang mamatay ang isa sa mga mahal nya. She can't handle to loose the person she love. She'd rather die than dying seeing and mourning for the person she lost"
"Pero hindi nya ba alam... unti unti rin nya ko pinapatay ngayon sa ginawa nya? Mahal na mahal ko sya, at gusto ko bawat segundo ng buhay ko, kasama ko sya, paano ko pa magagawang maging masaya kung bawat minuto ng buhay ko, sya ang hinahanap ng isip ko at puso ko? Sya ang bumubuo ng buong pagkatao ko, ngayong.... w..wala na sya, parang kalahati ng buhay ko, binaon ko na sa hukay" sagot ko.
Humiwalay sya sa yakap at may binigay sya sakin na flash drive at pinatong nya ito sa palad ko.
"Ang laman ng flash drive na yan, ay ang kanta na paulit ulit nyang kinakanta sa tuwing hinahanap at namimiss ka nya. Inialay nya ang kanta na yan para sayo. Sana pakinggan mo ang kanta na yan, dahil dyan nya binuhos ang lahat ng bagay at ala ala na nabuo nya kasama ka" aniya. Naglakad na sya palayo habang nakatuon parin ang tingin ko sa flash drive na nasa kamay ko.
***
Kamusta po ang pagbabasa ninyo?
Pls vote and comment po^_^.
Thank you for reading:)