◇MY SHOOTING STAR◇
Delaney's POV,
"Hazelle?" Bukambibig ko ng tuluyan na kaming makarating sa asul na kwarto na tinutukoy ni Franzei.
Nakita namin sa loob ang isang babae na nakahiga sa isang metal na higaan habang ang mga kamay at paa nya ay nakakandado ng posas at ang katawan nya ay may nakapalibot na kadena. Sa may ulunan nya ay nakakabit ang bomba at nakikita namin ang unti unting pagbawas ng segundo ng orasan nito.
Ang pinto ay purong salamin din at kailangan ng pincode para mabuksan ito.
"Franzei alam mo ba ang pincode ng pinto?" Agad kong tanong.
"Hello Franzei? Naririnig mo ba kami?" Tanong ko muli pero wala na kong narinig na sagot.
"Hindi na abot ang signal dito" sagot ni Lincoln.
Sinubukan ko idial ang mga numero kung kailan ang birthday ni Philip at ni Felix. Pero hindi ito ang pincode ng pinto.
Kung ano ano ng numero ang dinial ko pero hindi ko parin mabuksan ang pinto. Pero may biglang pumasok sa isip ko na duda ko ay ito ang pincode na nilagay ni Philip.
Dinial ko ang birthday ng Nanay ni Hazelle at napangiti ako ng narinig ko na ang tunog ng pagbukas ng pinto.
Agad namin linapitan ang walang malay na katawan ni Hazelle. Nakita namin sa tabi nya ang dalawang button na sinasabi samin ni Franzei kanina, walang pinag ka iba ang dalawang button kaya agad napuno ng kaba ang dibdib ko. Pag maling button ang napindot ko, katapusan nanaming lahat.
Tinititigan ko ang dalawang button at sinubukan ko ng isipin kung alin sa dalawa ang pipindutin ko.
"You know Philip. He never did the right thing, he always do and will do the wrong thing. Think carefully Delaney, kung ang taong gumawa nito ay walang ginawang tama, anong button ang pipindutin mo? The right or the left?" Salita ni Lincoln.
"A..are you saying, that I should push the left one?" Tanong ko.
"Aray! Para saan yun!?" Sagot ko ng pinitik nya ko ng malakas sa noo.
"You don't have common sense. Malamang yung kanan dapat ang pindutin mo. Alam nyang iisipin natin na kaliwa ang pipindutin natin dahil nga sa lahat ng kasamaan na ginawa nya" sagot nya.
"S..sigurado ka ba?" Tanong ko.
"We don't have a choice to try and guess. Because if we don't, will all die. Even if we chose the wrong button, will also die together. So its worth to try than dying without trying" aniya.
Tinignan ko muli ang dalawang button na nasa harapan namin. Bumuntong hininga ako at dahan dahan ng linapit ang mga kamay ko at handa ng pindutin ang isa sa button. Nanginginig ang mga kamay ko habang linalapit ang mga kamay ko sa kanang button pero natigil ang panginginig na 'yon dahil may isang mainit na kamay ang hinawakan ang kamay ko.
Sabay naming pinindot ang button at napapikit nalang ako at sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa kung anong kasunod na mangyayari.
Pero dahan dahang napadilat ang mga mata ko ng maramdaman ko ang isang malalambot na labi na lumapat sa labi ko. Ng makita ko ang mga nakapikit nyang mga mata, tuluyan kong muli pinikit ang mga mata ko, kasabay ng pagdaloy ng luha sa mata ko.
Ng maghiwalay ang mga labi namin, hinawakan nya ang pisngi ko at pinunasan ang luha sa mata ko.
"You did it Boo, you saved her" bulong nya at agad akong nabalik sa ulirat at tinignan ngayon si Hazelle. Natanggal na sa katawan nya ang mga kadenang nakapulupot sakanya at pati ang mga posas sa kamay at paa nya.
"Pero yung bomba, hindi parin tumitigil ang orasan nito. Kailangan natin makaalis agad dito" sabi ni Lincoln.
Binuhat na ni Lincoln si Hazelle dahil sa wala parin itong malay at agad na kaming lumabas sa kwartong 'yon.
"Hello Franzei? Naririnig mo na ba kami? Pabalik na kami ngayon sa elevator, kasama nanamin si Hazelle" sabi ko habang patakbo kaming dumadaan sa madilim na paligid ng buong basement.
"Thank God finally. P..pero Delaney yung elevator, ang button lang sa labas ang makakapag patakbo nito paakyat" agad na sabi nya.
"Makinig ka Franzei.... I just want you to know how lucky I am to have a cousin like you. Alam kong malaki din ang sinakrispisyo mo para mabigyan ng hustisya ang mga magulang natin. Hindi natin sila mabibigyan ng hustisya kung hindi dahil sayo. Thank you Franzei, thank you for being a second sister and a family to me" ani ko.
"N..no... N..no Delaney wag kang magsalita ng ganyan. H..hindi magandang biro yan. Don't you f*cking dare Delaney Hollin!" Agad na sigaw ni Franzei at naririnig ko na ang malalakas nyang hikbi.
"I'd rather risk my life, than losing the one that I love. Thank you for helping me to save both of them, just give me one last favor" ani ko at pinunasan ko ang luha sa mata ko.
"Take care of them for me. Siguraduhin mo na palagi silang ligtas at malayo sa kapahamakan. I'll still help you 'coz, I'll help you guiding them for their safety" ani ko.
"Don't please Delaney! Wala narin akong pamilya you know that! Ikaw nalang ang natitira kong pamilya, please don't leave me like this" pagmamaka awa nya.
"I love you Franzei. Your my one and only best sister that anyone could ask for. You still have a family Franzei, don't give up. That is your own mission right now, find your mother. I know she's also looking for you. Don't loose hope. A mother's love is stronger than anything else" sabi ko.
"No Delaney please don't do this!"
"Goodbye, Franzei"
Agad ko ng tinanggal ang bluetooth earphone ko at nagpatuloy sa pagtakbo. Walang narinig na kahit ano si Lincoln sa sinabi ko kay Franzei dahil hindi naman sya nakakonekta sa tawag namin kanina. Nakapatay ngayon ang bluetooth earphone nya na ipinagpasalamat ko.
Nakarating na kami sa elevator at agad naman binaba doon ni Lincoln si Hazelle.
"Delaney ako ang ma-" hindi ko na sya pinatapos at agad ko ng siniil ng halik ang labi nya. Isang madiin na halik na hinihiling ko na sana, ilang beses ko pa maibibigay sakanya.
"I'm sorry, I'm really sorry for everything Boo" ani ko at nilabas ko na ang lahat ng luha na kanina ko pa pinipigilan.
"Its ok Boo. Just promise me that you won't leave me again? I can't live without you Delaney. Now that I'm seeing and holding you again, I will never let you go again. I love you so much Delaney, please be my light forever?" Aniya na mas lalong nakapag pahagulgol sakin.
"I love you too so much Lincoln.... But I'm sorry, I can't promise to you that" ani ko at buong lakas ko syang tinulak papasok ng elevator at agad pinindot ang button para magsara ang salamin na pinto ng elevator.
"No... Delaney buksan mo 'to! You can't leave me again Delaney! I thought you love me!? Delaney please open the f*cking door!?" Sigaw nya at patuloy na sinisipa at sinusuntok ang pinto.
"I love you Lincoln. Mahal na mahal kita kaya ko 'to ginagawa. I've once sacrifed my love for you for your life, and right now, your life and my sisters life is what I'm risking for. Its worth to die for the both persons I love the most" ani ko.
"Then open this f*cking door and I'll be with you! I'll die with you Delaney! We can save your sister and you'll save me by being with you! Please Delaney isama mo na ko! Isama mo na kong mamatay sa impyernong lugar na 'to!? We can have our endless love to each other in our next life?" Pag mamaka awa nya pero agad akong umiling.
"Think about your family Lincoln. Your father and your mot-"
"Wala na kong Ina Delaney. She died the moment she gave birth to me. That's why I hate going to the hospital, because it reminds me of my mother that died because of me" aniya na ikinagulat ko.
"She had a heart disease, my father is choosing a life between me or my mother. But my mother chose to save me" aniya.
"Since I was born, I already loose the most important woman of my life. I can't loose the woman who I love the most like how I love my mother. I can't loose the most important woman of my life again"
"You don't loose her. She's still guiding you from above. If I was your light, she's the first one who gave you sunshine, a star that gives you beauty to your darkness, a bright light that will always guide you to the right path" sagot ko at nilagay ko rin ang kamay ko sa salamin katapat ng kamay nya.
"I won't leave you Lincoln, I will still love you from above like your mother-"
"I don't just need your love Delaney! I want to see you everyday, to hold your hand, to cuddle with you all day long. I want to kiss you more than a billion stars in the universe. I want to marry you and be a father with our child. You promised to me, you'll be my most dazzling bride and the best mother to our child. Nasaan ang mga pangako na yun Delaney? Nasaan yung pinangako mong pamilya na bubuuin natin?"
"I..I'm really sorry Boo. But I can't be selfish enough to not think about the other people who love you. Your father, think about your father Lincoln. Your mother is already gone, what will he feel if he will also loose you?" Sagot ko.
"Please Delaney I can't live without you! I need you more than anything in this whole universe can give. How can the earth live and have light for our whole world if there's no sun that always gives us sunshine? What will our sky will look like without the shining stars that gives us light in the night sky? How can my world be complete without a sun that lightens my whole heart? How can I complete my world without the billion stars that always beautifies my happiness? How can I be complete without you, My star, my sunshine, my one and only bright light?"
"I will truly be your sunshine, your star, the only one will give you the brightest light in your whole world. I'm not just lighting your whole world, starting from now on, Boo. I will give light to the whole world above the sky. But I promise, your light is the most special, I'll be twinkling like a little star above the night sky to say I Love You"
"Delaney no ple-"
"I love you so much. Mahal na mahal kita Lincoln, My Boo. Let the shooting star meet our hearts again" ani ko at pinindot ko na ang button.
"Delaney!"